Τη νύχτα της 25/10 η Κατάληψη Ελαία δέχεται τραμπούκικη επίθεση αμέσως μετά το αντιφασιστικό διήμερο που πραγματοποιήθηκε στην ευρύτερη περιοχή της Γαρίτσας στο οποίο η κατάληψη συμμετείχε ενεργά. Συγκεκριμένα θρασύδειλοι παραβίασαν την πόρτα και εισέβαλαν μέσα, ανακατεύοντας κουτιά και συρτάρια και παίρνοντας μαζί τους έναν υπολογιστή, ηχεία καθώς και μέρος των τροφίμων που είχαν μαζευτεί την προηγούμενη μέρα για τους πρόσφυγες.

Φυσικά αυτές οι πρακτικές δεν μας είναι καθόλου άγνωστες. Έχουν στόχο πάντοτε να χτυπήσουν το κίνημα που αντιστέκεται καθημερινά ενάντια στην υποβάθμιση των ζωών μας. Ένα κίνημα που δημιουργεί σχέσεις αλληλεγγύης και συντροφικότητας ενάντια στην καθημερινή αλλοτρίωση και αποξένωση που προωθεί η σύγχρονη κοινωνία του καπιταλισμού. Η Κατάληψη Ελαία άλλωστε πέρα από ζωντανό πολιτικό κύτταρο της περιοχής, είναι και κομμάτι αυτού του κινήματος.

Στις 21 Νοεμβρίου κλείνει 6 χρόνια πολιτικής δράσης στην Κέρκυρα. Όλα αυτά τα χρόνια στον χώρο της κατάληψης λειτουργούν πληθώρα εγχειρημάτων όπως η αγροκολλεκτίβα ( η οποία ασχολείται με την συντήρηση του κτήματος και των δέντρων ), αυτοοργανωμένα μαθήματα και κύκλοι αυτομόρφωσης. Παράλληλα αυτά τα χρόνια γίνονται πολιτικές εκδηλώσεις, καφενεία, προβολές ταινιών και ντοκιμαντέρ, παρουσιάσεις άλλων εγχειρημάτων από την Ελλάδα και τον κόσμο. Όλα αυτά αποτελούν ταυτόχρονα κινήσεις επιθετικές προς τον υπάρχοντα τρόπο κοινωνικής οργάνωσης, στη βάση την αυτοοργάνωσης και της αυτάρκειας, τα οποία είναι βασικά στοιχεία μιας αυτοοργανωμένης κοινωνίας που κερδίζονται μέσα από αδιαμεσολάβητους αγώνες.

Η Κατάληψη Ελαία θα συνεχίσει να ανοίγει περάσματα στα γκρίζα τείχη του καπιταλισμου όσες τέτοιες επιθέσεις και να δεχτεί. Μέσα από αυτοοργανωμένες και αντιιεραρχικές διαδικασίες, πέρα από διαχωρισμούς και λογικές κέρδους, συνεχίζουμε ανυποχώρητα να δημιουργούμε εκείνες τις συνθήκες που θα μας επιτρέψουν να χτίσουμε μια κοινωνία ελευθερίας, ισότητας και αλληλεγγύης. Μια κοινωνία που θα λειτουργεί συλλογικά και μακριά από λογικές ατομισμού. Σε όλους αυτούς που επιδιώκουν να μας φοβίζουν έχουμε να πούμε ότι όχι μόνο αυτό δεν συμβαίνει αλλά αντιθέτως αυτές οι εξουσιαστικές συμπεριφορές μας κάνουν πιο δυνατούς και αποφασιστικούς και θα παίρνουν την απάντηση που τους αξίζει στο εδώ και το τώρα. Δεν κάνουμε ούτε βήμα πίσω γιατί στην τελική αυτό που χτίζουμε εδω μέσα είναι κάτι παραπάνω από τοίχους και υπολογιστές. Είναι οι σχέσεις αλληλεγγύης και οι ιδέες μας για έναν καλύτερο κόσμο.

Κατάληψη Ελαία
Δαίρπφελδ & Αγίων Θεοδώρων, Μον Ρεπό, Γαρίτσα

katalipsielaia.squat.gr
katalipsielaia@gmail.com

Μετά από 7 μήνες προφυλάκισης στο κολαστήριο του Κορυδαλλού, με το φαιδρό κατηγορητήριο της συγγενικής σχέσης με πολιτικό κρατούμενο και 19 ημερών απεργία πείνας, η Εύη Στατήρη αποφυλακίζεται βάζοντας τέρμα στις ορέξεις του κράτους και των υπηρετών του, αναδεικνύοντας με σημαντικό όπλο την απεργία πείνας την πραγματική διάσταση των γεγονότων της σύλληψης της. Είναι γνωστές οι μέθοδοι και οι τακτικές του κράτους οι οποίες χρησιμοποιηθήκαν ώστε να βάλουν στο περιθώριο την υπόθεση της και να την κάμψουν ψυχολογικά . Παρά τον προσωπικό της αγώνα και τον αγώνα των αλληλέγγυων ,η αποφυλάκιση της κερδήθηκε με δυσβάστακτους όρους.

Οι βαρύτατοι περιοριστικοί όροι που της επιβλήθηκαν και επιβάλλονται σε τέτοιες περιπτώσεις έρχονται να προστεθούν σε μια σειρά ενεργειών του κράτους και των εντολοδόχων του και αφορούν ανθρώπους που αντιπαλεύουν τη λυσσαλέα προσπάθεια της εξουσίας για επιβολή και σιωπή και βάση έχουν τις συγγενικές ή προσωπικές σχέσεις , ενώ απώτερο σκοπό έχουν την ψυχολογική πίεση ,την επιβολή σκληρότατων όρων διαβίωσης ,τον στιγματισμό , την προετοιμασία για την «τάξη των φρόνιμων». Η ποινικοποίηση αυτών των σχέσεων είτε με σαθρά κατηγορητήρια είτε με «τρομονόμους» από μεριάς του κράτους δεν θα περάσει.

Η Στατήρη υφίσταται την εκδικητική συμπεριφορά του κράτους ,το οποίο παλιότερα έβαλε στο στόχαστρό του την Μ. Μπεραχά, την Α. Σωτηροπούλου και άλλους με σκοπό την φυσική και πολιτική τους εξόντωση .Η Αθηνά Τσάκαλου με την σειρά της βιώνει πολύ σκληρές συνθήκες περιορισμού κατ οίκον, μην μπορώντας να πραγματοποιήσει τις ιατρικές της εξετάσεις , μη μπορώντας να δει τα παιδιά της, ενώ στο ίδιο πλαίσιο κράτησης εντάσσονται και οι όροι αποφυλάκισης της Στατήρη, η οποία επίσης δεν μπορεί να συναντήσει τον σύντροφο της .Στην ουσία πρόκειται για μια διαφορετική μορφή εγκλεισμού που ελάχιστα διαφέρει από τον παραδοσιακό τρόπο . Πρόσφατα τη βία και την απροκάλυπτη επίθεση των μπάτσων της «αντιτρομοκρατικής» δέχτηκε η Μαρία Θεοφίλου και οι γονείς του Τ. Θεοφίλου. Επιθέσεις που στόχο έχουν να εκφοβίσουν και να εντείνουν το ήδη γενικευμένο κλίμα καταστολής .

Σε περίοδο όπου το κράτος διατρανώνει ότι έχει συνέχεια, δεν θα μπορούσε να λείψει από την ατζέντα του η βία, η μεθοδευμένη ενοχοποίηση των αγωνιστών αλλά και του οικογενειακού τους περιβάλλοντος .Δεν αποτελεί και καμία έκπληξη η αντιμετώπιση των έγκλειστων από το σύστημα των «δημιοκρατών». Εκείνο που με απέχθεια παρακολουθούμε είναι η επέκταση της εκδίκησης και στους συγγενείς τους. Μια συνέχεια του ¨ ιδιώνυμου¨ το οποίο έρχεται από μακριά αλλά συνεχίζει να ισχύει συντηρώντας τους σύγχρονους διαχειριστές με χαρακτηριστικά βασανιστών .

Στηρίζουμε τους αγωνιστές μέσα και έξω από τα κελιά, που περίτεχνα στήνει η εξουσία και δηλώνουμε ότι σ ένα σκηνικό που στήνεται με πρωταγωνιστές τον φόβο ,την καταστολή ,την προσπάθεια φασιστικοποίησης της κοινωνίας, δεν θα ήμαστε κομπάρσοι .Στηρίζουμε την ελευθερία των ανθρώπων της αντίστασης, παλεύουμε για κοινωνική απελευθέρωση.

Ενάντια στην ποινικοποίηση των συγγενικών-προσωπικών σχέσεων .

Άρση των περιοριστικών όρων αποφυλάκισης συγγενών πολιτικών κρατουμένων και αμεση αποφυλάκιση των πολιτικών κρατουμένων.

Αλληλεγγύη στους αγωνιστές.

Όταν το «όχι» σημαίνει ναι, και όταν αντιμνημονιακές και μνημονιακές δυνάμεις ως εντολοδόχοι του ντόπιου και διεθνούς κεφαλαίου συμβάλλουν στη βίαιη φτωχοποίηση μεγάλου κομματιού της κοινωνίας, τότε το επίδικο δεν είναι η προσφυγή στην κάλπη αλλά η αντίσταση της κοινωνίας με ταξικούς όρους. Με τελευταίο εκτελεστικό όργανό τους τη σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ και δεκανίκι τους ακροδεξιούς των ΑΝ. ΕΛ., οι απανταχού ληστές του κοινωνικού πλούτου συνεχίζουν ακάθεκτοι την αφαίμαξη όλο και μεγαλύτερου κομματιού της κοινωνίας . Μέσα από έναν τακτικίστικο βούρκο ρεφορμισμού, η απερχόμενη κυβέρνηση που προκήρυξε ξανά εκλογές κατάφερε εντωμεταξύ, σε ελάχιστο χρόνο και με υποδειγματική άνεση, να υπογράψει το τρίτο μνημόνιο υπό τις επευφημίες των προκατόχων της. Ο τρόπος για να περάσει αυτό το τρίτο και ‘επιμηκέστερο’ νεοαποικιοκρατικό μνημόνιο ήταν το δημοψήφισμα του Ιούλη, ένα δημοψήφισμα εγκλωβιστικό και ψευδεπίγραφο που εξόρκιζε προκαταβολικά κάθε ρήξη με τους πιστωτές και που τελικά το μόνο που πέτυχε ήταν να βεβαιώσει την περίφημη συνέχεια του κράτους.

Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝ.ΕΛ. δεν προέκυψε τυχαία αλλά ως ένας ελιγμός του καπιταλισμού, ο οποίος στη συγκεκριμένη χρονική και πολιτική συγκυρία χρειαζόταν ακριβώς μια τέτοια κυβέρνηση, μια κυβέρνηση που ανάμεσα στα άλλα της καθήκοντα ανέλαβε και την καταστολή όσων δεν κατάπιαν αμάσητη την ‘ελπίδα’ που θα έφερνε μια νέα ‘αριστερή’ διαχείριση. Η συναίνεση της κυβέρνησης στις προσταγές της Ε.Ε. και του Δ.Ν.Τ. και η επακόλουθη συντριβή της στο κοινωνικό πεδίο απλά αποδεικνύουν ότι ο καπιταλισμός δεν μπορεί να γίνει καλός για την κοινωνία και ότι η ανατροπή του δεν θα έρθει ποτέ ειρηνικά.

Μέσα στη συνθήκη αυτού του πολέμου, το κράτος-υπηρέτης των δανειστών-δυναστών εύλογα επιδιώκει να ανανεώσει το συμβόλαιό του με την κοινωνία. Απόρροια αυτής της αναγκαιότητας είναι η προκήρυξη δεύτερων εκλογών μέσα σε διάστημα εννιά μηνών. Μερικά εκατομμύρια άνθρωποι καλούνται πάλι να χορέψουν σε ένα εκλογικό πανηγύρι-αστραπή, το οποίο έχει ως μοναδικό στόχο να αποσπάσει από μια ήδη καταληστευμένη κοινωνία τη συναίνεση στη μιζέρια της και την αποδοχή της λεηλασίας της. Οι εκλογές εμφανίζονται πιο ξεκάθαρα από ποτέ ως η ύστατη γραμμή άμυνας του κοινοβουλευτισμού, ο οποίος τελευταία αμφισβητείται από όλο και περισσότερους, μια τάση που τα αποτελέσματά της μένει να φανούν.

Η αναπαραγωγή της παντοδυναμίας του αστικοδημοκρατικού κράτους προϋποθέτει φυσικά και την κατασκευή θεσμικών εναλλακτικών αφηγήσεων, που με τη μορφή των διαφόρων κομμάτων και απο-κομμάτων ελπίζουν να συσπειρώσουν γύρω τους τη διάχυτη οργή για την κοινωνική αδικία, με πρόχειρες και ανεπεξέργαστες συνταγές κάθετης διαχείρισης των κοινωνικών ζητημάτων. Ακόμα χρησιμότερη για το κράτος είναι η ύπαρξη μορφωμάτων όπως η Χρυσή Αυγή, που με φόντο την προσφυγική κρίση και το κουρέλιασμα του κοινοβουλευτισμού βρίσκει ξανά γόνιμο έδαφος για να αναπτύξει το νεοναζιστικό της όραμα και παραλλάζει τη φρασεολογία της ανάλογα με τις συνθήκες, διεκδικώντας ρόλο προνομιακού εκφραστή της οργής μιας ταξικά ανερμάτιστης μερίδας της κοινωνίας. Οι χρήσιμοι τραμπούκοι της Χ.Α., ήρωες για κάποιους μετά και την παραπομπή τους στην αστική δικαιοσύνη, ανακάμπτουν δριμύτεροι για να συμβάλουν με την εθνικοσοσιαλιστική τους ρητορεία στην αποδυνάμωση των ταξικών αντιστάσεων και στην επέλαση του κεφαλαίου που αλωνίζει τις ζωές μας με βασικό συνεργό και συνομιλητή του το κράτος.

Μέσα σε αυτές τις συνθήκες, εμείς δεν μπορούμε να δούμε την κάλπη ως πεδίο της πολιτικής μας δράσης. Ως χρέος μας αντιλαμβανόμαστε τη συνεπή παρουσία στις μάχες ενός ανοιχτά κηρυγμένου πολέμου, αυτοοργανωμένα και αδιαμεσολάβητα, ρίχνοντας τις δυνάμεις μας στη δημιουργία και το δυνάμωμα δομών ανταγωνιστικών προς την προτεινόμενη παράδοση της κοινωνίας σε ‘λύσεις’ από-τα-πάνω. Ενάντια στη λογική της ανάθεσης, πιστεύουμε στους πολύμορφους αγώνες, τις συνελεύσεις γειτονιάς, ανέργων και επισφαλώς εργαζόμενων, στην επανοικειοποίηση χώρων και χρόνων. Η οργή θέλει οργάνωση, και η οργανωμένη κοινωνική αντεπίθεση δεν μπορεί να έρθει με την εκλογική λευκή επιταγή σε επαγγελματίες σωτήρες, αλλά μέσα από ταξικά σωματεία βάσης, άγριες απεργίες διαρκείας, στοχευμένο μποϋκοτάζ στην παραγωγή, κατάληψη μέσων παραγωγής για τις κοινωνικές ανάγκες, κολεκτιβοποίηση της γης και απαλλοτρίωση κρατικής και εκκλησιαστικής περιουσίας. Στα χρόνια της παραίτησης που φτιάχνει μονόδρομους, προσπαθούμε να αναστήσουμε -πρώτα απ’ όλα μεταξύ μας- τη λογική της κοινότητας, και μέσα από αυτήν να ψηλαφήσουμε τρόπους επάρκειας και αναπαραγωγής ενός κόσμου που να μας χωράει. Να ψάξουμε άλλους δρόμους για μια κοινωνία σχέσεων όπως τις θέλουμε, χωρίς έτοιμες λύσεις. Γι’ αυτό συνεχίζουμε να στήνουμε τις αντιδομές μας οδοφράγματα ενάντια στην κρατική και καπιταλιστική βαρβαρότητα, δομές αλληλέγγυες και αντι-ιεραρχικές που βγάζουν τη γλώσσα σε κάθε μορφή τυραννίας.

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΕΚΛΟΓΙΚΗ ΑΥΤΑΠΑΤΗ

ΚΑΜΙΑ ΠΑΡΑΔΟΣΗ – ΚΑΜΙΑ ΑΝΑΚΩΧΗ

ΕΝΔΥΝΑΜΩΣΗ ΤΩΝ ΤΑΞΙΚΩΝ ΑΓΩΝΩΝ

ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΥΣ ΧΩΡΟΥΣ ΚΑΙ ΤΙΣ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ

Τον τελευταίο καιρό οι κοινωνικοί χώροι έχουν μπει στο στόχαστρο τόσο του κράτους όσο και διάφορων τραμπούκων. Είναι διαπιστωμένο άλλωστε ότι τέτοιου είδους χώροι στους οποίους οι άνθρωποι δρουν ελεύθερα και αυτοοργανωμένα συναποφασίζοντας και συνδιαμορφώνοντας αποτελούν κίνδυνο για την κάθε μορφής εξουσία αφού εξ ορισμού την αποκλείουν.

Πιο συγκεκριμενα, ο αυτοδιαχειριζόμενος χώρος «Επί τα Πρόσω» στην Πάτρα δέχτηκε επίθεση στις 26/4 από ομάδα τραμπούκων, οι οποίοι προσπάθησαν να χτυπήσουν συντρόφους την ώρα που πραγματοποιούσαν συνέλευση αλλά ευτυχώς αποκρούστηκαν επιτυχώς.

Το Αντιεξουσιαστικό Στέκι Ιατρικής τους τελευταίους μήνες δέχεται αλλεπάλληλες κατασταλτικές επιθέσεις από τη διοίκηση της σχολής. Το σφράγισμα του χώρου με αλλαγή κλειδαριών και η διακοπή της ηλεκτροδότησης ήταν οι ενέργειες στις οποίες προέβησαν για να διακοπεί η λειτουργία του. Στις 8/5 οι σύντροφοι του Στεκιού κατέλαβαν την Κοσμητεία απαιτώντας επανασύνδεση του ρεύματος και ξεκαθαρίζοντας ότι η τρομοκρατία δεν πρόκειται να τους φιμώσει.

Η Βίλα Ζωγράφου βρίσκεται από τις 2/4 στο στόχαστρο της δημοτικής αρχής της περιοχής με σκοπό της να στεγαστεί στο χώρο της κατάληψης το Δημοτικό Ωδείο. Με τον τρόπο αυτό ένας καθαρά αντιεμπορευματικός χώρος με ποικίλες δομές και δράσεις μέχρι σήμερα, θα μετατραπεί σε ένα χώρο εμπορευματοποίησης αφού στα ωδεία ως γνωστόν για να φοιτήσει κάποιος πληρώνει δίδακτρα.

Η στεγαστική κατάληψη “Acta et verba” δέχτηκε εισβολή από μπάτσους, οι οποίοι, αφού ξυλοκόπησαν συντρόφους και έστειλαν μια συντρόφισσα στο νοσοκομείο, θεώρησαν σωστό να πάρουν και τα χρήματα από το κουτί συνεισφοράς της εφημερίδας «Άπατρις».

Πιο πρόσφατο περιστατικό και πιο ελπιδοφόρο όσον αφορά στο πώς βλέπει ο κόσμος τις καταλήψεις είναι αυτό της κατάληψης «Ντουγρού» στη Λάρισα. Στις 9/5 σύντροφοι μπήκαν σε ένα εγκαταλειμμένο σπίτι και άρχισαν εργασίες με τη στήριξη των κατοίκων της γειτονιάς, οι οποίοι ενδιαφέρθηκαν να δουν και να βοηθήσουν. Την επόμενη μέρα κατέφτασαν πάνοπλες οι δυνάμεις της αστυνομίας μαζί με κάποιο φερόμενο ως ιδιοκτήτη του οικήματος και μετά την άρνηση των συντρόφων να αποχωρήσουν, προέβησαν στην εκκένωση του κτιρίου. Οι γείτονες ήταν οι πρώτοι που αντέδρασαν, όμως οι μπάτσοι μπήκαν μέσα και άρχισαν να σπρώχνουν τους συντρόφους. Επίσης επιτέθηκαν σε συντρόφισσα επειδη τραβούσε βίντεο από το κινητό της. Έγιναν 26 προσαγωγές. Η γειτονιά όλο αυτο το διάστημα ήταν στο δρόμο αντιδρώντας σε όλον αυτόν τον παραλογισμό της καταστολής.

Εκφράζουμε την αλληλεγγύη μας στους συντρόφους μας από τη μια άκρη της Ελλάδας ως την άλλη και καταδικάζουμε την «πανούσια» καταστολή καθώς και κάθε είδους επιθέσεις σε χώρους που έχουν πάρει ζωή μέσα από συλλογικές και αυτοοργανωμένες προσπάθειες, που συντελούν στη ζύμωση και στην πολιτική αφύπνιση των ανθρώπων.

ΟΣΕΣ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ ΚΑΙ ΝΑ ΕΚΚΕΝΩΣΕΤΕ, ΟΣΑ ΣΤΕΚΙΑ ΚΑΙ ΝΑ ΒΑΛΕΤΕ ΣΤΟ ΣΤΟΧΑΣΤΡΟ, ΘΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΠΑΝΤΑ ΕΔΩ ΝΑ ΜΠΑΙΝΟΥΜΕ ΣΤΟ ΡΟΥΘΟΥΝΙ ΤΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΥΣ ΧΩΡΟΥΣ ΚΑΙ ΣΤΟΥΣ ΣΥΝΤΡΟΦΟΥΣ ΠΟΥ ΤΟΥΣ ΥΠΕΡΑΣΠΙΖΟΝΤΑΙ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΚΡΑΤΑΝ ΖΩΝΤΑΝΟΥΣ!
ΚΑΤΑΛΗΨΗ ΕΛΑΙΑ

Monsanto Company Inc.
Βιομηχανία χημικών και πλαστικών,
Φαρμακοβιομηχανία, Αγροτική βιομηχανία.
Πολυεθνική με έδρα το Missouri των ΗΠΑ.

Πρώτο προϊόν, που παρήγαγε, υπήρξε η τεχνητή γλυκαντική ουσία, ζαχαρίνη την οποία και πούλησε στην Coca Cola.
Τις δεκαετίες 1940 και 1950, βοήθησε εκτενώς στην κατασκευή των πρώτων πυρηνικών όπλων.
Κορυφαίος παραγωγός πλαστικών (συνθετικές ίνες, πολυστυρένιο), παραμένοντας έκτοτε μεταξύ των μεγαλύτερων χημικών βιομηχανιών ανά τον κόσμο.
To 1944 η Monsanto και άλλες 15 εταιρείες ξεκίνησαν την παραγωγή του εντομοκτόνου DDT (μη βιοδιασπώμενο), το οποίο απαγορεύτηκε στις ΗΠΑ το 1972, λόγω υψηλής τοξικότητας.
Τη δεκαετία του 1960 υπήρξε μία από τις σημαντικότερες εταιρείας παραγωγής του Agent Orange (πορτοκαλί παράγοντα), χημικού όπλου (φυτοκτόνο και αποφυλλωτικό, με περιεκτικότητα διοξίνης), που χρησιμοποιήθηκε εκτενώς από τις αμερικανικές ένοπλες δυνάμεις στον πόλεμο κατά του Βιετνάμ. Σύμφωνα με τις αρχές της χώρας, περίπου 400.000 άνθρωποι σκοτώθηκαν ή ακρωτηριάστηκαν και 500.000 παιδιά γεννήθηκαν με γενετικές ανωμαλίες, εξαιτίας της χρήσης του.
Το 1970 δημιούργησε τη ζιζανιοκτόνο ουσία glyphosate (γλυφοσικό οξύ), γνωστή με την εμπορική ονομασία Roundup. Eίναι ένα από τα πλέον διαδεδομένα σε χρήση τοξικά ζιζανιοκτόνα.
Μέχρι το 1977, η Monsanto παρήγαγε το 99% των PCBs (πολυχλωριωμένα διφαινύλια), χημικές ουσίες, που χρησιμοποιούνταν ευρέως από την αμερικανική βιομηχανία ως διηλεκτρικά και ψυκτικά υγρά (μη διασπώμενοι οργανικοί ρύποι, που προκαλούν καρκίνους και πλήθος άλλων διαταραχών).
Το 1982 επιστήμονες της Monsanto κατόρθωσαν την πρώτη γενετική τροποποίηση φυτικού κυττάρου, και πέντε χρόνια αργότερα πραγματοποιήθηκαν οι πρώτες δοκιμές γενετικά τροποποιημένων καλλιεργειών.
To 1994 η εταιρεία παρουσίασε την συνδυαστική αυξητική ορμόνη βοοειδών(rBST), τροποποιώντας γενετικά την πεπτιδική ορμόνη BST. Η Monsanto υποσχόταν πως η χορήγηση της ορμόνης θα αύξαινε την παραγωγή γάλακτος, παραλείποντας να σημειώσει τις δραματικές αλλαγές που αυτή προκαλεί στις λειτουργίες των ζώων.
Το 2009 το 50% των επιχειρηματικών δραστηριοτήτων της Monsanto αφορούσαν την γραμμή παραγωγής προϊόντων Roundup, καθώς εκτός από το ζιζανιοκτόνο, η εταιρεία προχώρησε στην παραγωγή γενετικά τροποποιημένων σπόρων, ανθεκτικών στο γλυφοσικό οξύ, με την εμπορική ονομασία, Roundup Ready.
Σύμφωνα με τη Monsanto, η συνδυαστική χρήση των σπόρων με το αντίστοιχο ζιζανιοκτόνο επιτρέπει στους καλλιεργητές να σπείρουν, χωρίς να διατηρήσουν μεγάλες αποστάσεις μεταξύ των φυτών, μεγιστοποιώντας την απόδοση των καλλιεργούμενων εκτάσεων. Σήμερα στις ΗΠΑ το 90% της καλλιέργειας αραβοσίτου, σόγιας, βαμβακιού, ζαχαρότευτλων και ελαιοκράμβης(canola) είναι ανθεκτική στο γλυφοσικό οξύ και επομένως έχει υποστεί γενετική μετάλλαξη.
Η εταιρεία κατοχυρώνει και ανανεώνει διαρκώς (ήδη κατοχυρωμένες) πατέντες γενετικά τροποποιημένων σπόρων, που εμφανίζουν φυσική αντίσταση σε ιούς και ζιζανιοκτόνα, αξιώνοντας, παράλληλα, την αποζημίωση της οποτεδήποτε γίνεται χρήση της τεχνολογίας της. Η καλλιέργεια της γης δεν υπακούει πλέον αποκλειστικά στους νόμους της φύσης.
Με αυτόν τον τρόπο αφενός ορισμένα είδη θεωρούνται πλέον ιδιοκτησία της Monsanto, αφετέρου οι καλλιεργητές υπογράφουν συμβόλαια με την εταιρεία, τα οποία τους δεσμεύουν και για τις μελλοντικές σπορές τους. Οι αγοραστές των σπόρων καλούνται να τους χρησιμοποιούν μία και μόνο φορά, καθώς ο σπόρος που προκύπτει μετά την πρώτη σπορά, θεωρείται και πάλι ιδιοκτησία της Monsanto, όπως άλλωστε και ο σπόρος ενός φυτού, στο όποιο έχει γίνει χρήση λιπάσματός της.
Από τα παραπάνω προκύπτει, πως η μεγαλύτερη πολυεθνική στην αγορά μεταλλαγμένων σπόρων παίζει καθοριστικό ρόλο στη διαμόρφωση της αμερικανικής, αν όχι παγκόσμιας, νομοθεσίας για την παραγωγή και τη διάθεση των μεταλλαγμένων.
Η νομοθεσία της ΕΕ, με τα κενά και τα παράθυρα που αφήνει, διευκολύνει την προώθηση των μεταλλαγμένων. Η ιχνηλασιμότητα και σήμανση δεν εφαρμόζεται για τα κτηνοτροφικά προϊόντα, ενώ προωθεί τις «ελεύθερες ζώνες» καλλιέργειας που δεν αποτρέπουν την επιμόλυνση της συμβατικής και βιολογικής γεωργίας από ΓΤΟ. Επίσης ανέχεται κατώτατο όριο επιμόλυνσης σπόρων και τροφίμων αντί για μηδενική ανοχή και αρνείται να εφαρμόζει Διεθνές Πρωτόκολλο για τη Βιοασφάλεια παρ’ ότι το έχει εγκρίνει ως ΕΕ.

ΟΧΙ στην κυριαρχία των πολυεθνικών στο χώρο της τροφής και την εξαφάνιση του μικρού παραγωγού.

Ο υπουργός προστασίας του πολίτη Νίκος Δένδιας, στα εγκαίνια του νέου αστυνομικού μεγάρου, εξήγγειλε μεταξύ άλλων, πως ο χώρος στον οποίο στεγάζεται η κατάληψη Ελαία θα δοθεί στο δήμο για την εγκατάσταση των δημοτικών θερμοκηπίων.
Εκτιμούμε, λοιπόν, ότι στο άμεσο μέλλον είναι πολύ πιθανόν να επιχειρηθεί εκκένωση της κατάληψης Ελαία που στεγάζεται σε ένα από τα κτίρια του πρώην Ινστιτούτου Ελαίας, στην περιοχή της Γαρίτσας.
Είναι βέβαιο, ότι οι τοπικές αρχές και ο υπουργός θα μιλήσουν άλλη μια φορά για «ακόμα ένα χώρο που θα δοθεί προς όφελος όλης της τοπικής κοινωνία». Για άλλη μια φορά θα ψεύδονται. Όσοι/ες ζούμε στην Κέρκυρα πρέπει να είμαστε τουλάχιστον καχύποπτοι σχετικά με τις «αγνές» προθέσεις του δήμου την ώρα που η πόλη είναι γεμάτη με εγκαταλελειμμένα, άδεια και μαραζωμένα κτίρια για τα οποία δεν έχει υπάρξει ο ζήλος και η βούληση να καλύψουν στεγαστικές και άλλες ανάγκες της τοπικής κοινωνίας.
Δηλώνουμε πως εδώ και 4 χρόνια το κτίριο του ελαιοτριβείου, τα θερμοκήπια και το κτήμα του πρώην Ινστιτούτου Ελαίας αξιοποιούνται κοινωνικά καλύπτοντας κοινωνικές ανάγκες και επιθυμίες.
Σε μια εποχή που όλα τα κομμάτια του κυρίαρχου πολιτικού σκηνικού διαγκωνίζονται στην επίδειξη βιαιότητας και ενώ το σύνολο της δημόσιας συζήτησης περιστρέφεται γύρω από τη δημόσια τάξη, οι πολιτικές εκδηλώσεις ενάντια στο ρατσισμό, τους εθνικούς μύθους και τις κυρίαρχες προκαταλήψεις που έχουν διοργανωθεί στην κατάληψη λειτουργούν ως εστίες αντίστασης στην επέλαση που επιχειρούν.
Η αγροκολλεκτίβα της κατάληψης με τη δράση της θέτει ανοιχτά το ζήτημα των διατροφικών αναγκών και προτάσσει, έστω και σε πειραματικό επίπεδο, έναν διαφορετικό τρόπο οργάνωσης της αγροτικής παραγωγής ενώ οι συναυλίες και οι θεατρικές παραστάσεις που έχουν διοργανωθεί στο χώρο από αυτοοργανωμένες θεατρικές/μουσικές ομάδες αποδεικνύουν έμπρακτα πως η ψυχαγωγία και η διασκέδαση μπορεί να υπάρξει χωρίς την ανάγκη αντίτιμου και χωρίς την επιδίωξη του κέρδους.
Ο κρατικός μηχανισμός και τα οικονομικά συμφέροντα που εκφράζει μίλησαν πολύ τον τελευταίο καιρό για «τα δυο άκρα» και την ανάγκη πάταξής τους. Βέβαια, απέφυγαν να πούν πως οι μαχαιροβγάλτες της Χ.Α είναι δικό τους δημιούργημα, που χρόνια τώρα εξέθρεψαν στη ζεστή αγκαλιά τους. Παράλληλα έχουν δείξει έμπρακτα το μίσος τους στο «άκρο» που απειλεί την κυριαρχία τους, δηλαδή, την κάθε κοινωνική ομάδα που αντιστέκεται διεκδικώντας αξιοπρέπεια και δικαιοσύνη, και κάθε πολιτικό χώρο, όπως είναι οι καταλήψεις, που απλώνει ένα χέρι αλληλεγγύης και συμπαράστασης στα κινήματα των τοπικών κοινωνιών, όπως αυτό των Σκουριών τώρα, της Κερατέας, λίγο καιρό πριν ή της Λευκίμμης, παλιότερα.
Στην κατάληψη Ελαία συμμετέχουμε ένα σύνολο ανθρώπων με διαφορετικά βιώματα και ιστορία και, όπως είναι φυσικό, και με αντιφάσεις. Καθημερινοί άνθρωποι με πραγματικά προβλήματα που προσπαθούμε να συνυπάρξουμε και να οργανωθούμε μακριά από κόμματα και φωτισμένες ηγεσίες. Αυτό, όμως, είναι και το στοίχημα της αυτοοργάνωσης.
Γι’ αυτό δηλώνουμε σε κάθε επίδοξο διώκτη μας ότι οι πολιτικές μας επιλογές και οι σχέσεις που χτίζουμε είναι αδιαπραγμάτευτες και σταθερές. Δεν κλείνονται σε 4 τσιμεντένιους τοίχους ούτε πρόκειται να γκρεμιστούν μαζί τους.

Η ΚΑΤΑΛΗΨΗ ΕΛΑΙΑ ΘΑ ΜΕΙΝΕΙ

 Η «κρίση χρέους» έχει χρησιμοποιηθεί ως «όπλο μαζικής καταστροφής» όλων όσων κατακτήθηκαν επί δεκαετίες  σε παγκόσμιο επίπεδο. Πέραν των εισοδημάτων και των εργασιακών δικαιωμάτων, κοινωνικά δικαιώματα που μέχρι σήμερα θεωρούνταν αυτονόητα, όπως δημόσια Παιδεία, Υγεία και  Πολιτισμός, αποτελούν τους πρώτους στόχους των περικοπών και των προωθούμενων αναδιαρθρώσεων.

Ειδικά για την Παιδεία,  η μεγαλύτερη αναδιάρθρωση της εκπαίδευσης σε όλες τις βαθμίδες,  έχει ξεκινήσει εδώ και μερικά χρόνια.  Μία Παιδεία, όπου πλέον επιτάσσεται ο μετασχηματισμός της σε επένδυση του ίδιου του εργαζόμενου σε «μορφωτικό κεφάλαιο». Αλλαγές, αναδιαρθρώσεις και μετασχηματισμός που προκαλεί εδώ και χρόνια σειρά διαμαρτυριών, κινητοποιήσεων, μέχρι και εξεγέρσεων, όπως στην περίπτωση της Χιλής. Είτε από φοιτητές και μαθητές, είτε από εκπαιδευτικούς.  Είτε όσον αφορά δικαιώματα των εκπαιδευτικών που πλήττονται δριμύτατα, είτε από μαθητές και φοιτητές που οι ίδιοι και οι οικογένειές τους επωμίζονται εξ ολοκλήρου σχεδόν της βάρος της «επένδυσης σε μορφωτικό κεφάλαιο».

Η σχολική χρονιά ξεκίνησε με κινητοποιήσεις εκπαιδευτικών, όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά σε πολλά κράτη του κόσμου.

• Μεξικό

Οι εκπαιδευτικοί πραγματοποιούν συνεχείς και καθημερινές διαδηλώσεις αλλά και απεργίες. Οι απεργιακές κινητοποιήσεις ξεκίνησαν από τις πολιτείες Οαχάκα και Μιτσοακάν και εξαπλώθηκαν και σε άλλες πόλεις σε συνολικά δέκα πολιτείες. Κεντρικό ζήτημα των κινητοποιήσεων είναι οι προωθούμενες αλλαγές του τρόπου αξιολόγησης, πρόσληψης και πληρωμής των εκπαιδευτικών στην πρωτοβάθμια και τη δευτεροβάθμια εκπαίδευση.  Οι αλλαγές αποτελούν αναπόσπαστο τμήμα της σαρωτικής εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης που προωθήθηκε από την κυβέρνηση τον περασμένο Φλεβάρη, παρά τις οξύτατες αντιδράσεις των συνδικάτων της εκπαίδευσης. Μεταξύ άλλων, οι νομοθετικές μεταρρυθμίσεις περιλαμβάνουν την τροποποίηση των άρθρων 3 και 73 του Συντάγματος (που αφορούσαν την Παιδεία), επιβάλλοντας την απογραφή του πληθυσμού εκπαιδευτικών, μαθητών και σχολικών μονάδων,  καθώς και ένα νέο «αξιοκρατικό και αδιάβλητο» σύστημα αξιολόγησης και διορισμού. Επιπλέον,  θέτουν τις βάσεις για την ιδιωτικοποίηση της πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης, αφού προβλέπουν τη σύνδεση της διδασκαλίας συγκεκριμένων μαθημάτων με χορηγούς ή αναθέτουν την εξεύρεση πόρων για τη λειτουργία των σχολικών μονάδων στους διευθυντές των σχολείων. Παρόλο που η μεταρρύθμιση ψηφίστηκε, οι εκπαιδευτικοί συνέχισαν τον αγώνα,  ώστε να την ανατρέψουν και να την καταργήσουν. Στον πολύμηνο αγώνα των εκπαιδευτικών, οι οποίοι είχαν καταλάβει από τον προηγούμενο Μάιο την κεντρική πλατεία της πρωτεύουσας, η κυβέρνηση απάντησε με μία σαρωτική επιχείρηση καταστολής, στα τέλη Αυγούστου.

• Κολομβία

Από τις 10 Σεπτέμβρη οι εκπαιδευτικοί έχουν κηρύξει πανεθνική απεργία, συμπράττοντας στο κοινό μέτωπο με τους αγρότες και άλλους εργαζόμενους ενάντια στην οικονομική πολιτική της κυβέρνησης, η οποία μετατρέπει την εκπαίδευση, από ανθρώπινο δικαίωμα, σε ευκαιρία για την επιχειρηματική δράση και το κέρδος, «ακριβώς όπως κάνει με τη γη, το φυσικό πλούτο, τον αέρα και το νερό. Οι Εκπαιδευτικοί απαιτούν άμεσα τον τερματισμό της διαδικασίας ιδιωτικοποίησης της εκπαίδευσης σε συνδυασμό με την πολιτική μείωσης των αποδοχών τους. Είναι χαρακτηριστικό ότι, εξαιτίας της κυβερνητικής πολιτικής, την τελευταία δεκαετία έχουν κλείσει σχεδόν 17.000 σχολεία σε όλη την κολομβιανή επικράτεια, αποκλείοντας πάνω από 8 εκατομμύρια μαθητές από το δημόσιο σχολείο.

• Ουγκάντα

Η Εθνική Ένωση Εκπαιδευτικών της Ουγκάντας-UNATU έχει καλέσει σε γενική απεργία όλους των εκπαιδευτικούς της πρωτοβάθμιας και της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, ενάντια στην αθέτηση των περσινών δεσμεύσεων της κυβέρνησης για αύξηση των αποδοχών τους κατά 20%. Η κυβέρνηση απαντά ότι δεν μπορεί να δώσει τις αυξήσεις, γιατί «πτώχευσε». Η υπουργός Παιδείας ήταν σαφής: ΟΠΟΙΟΣ ΑΠΕΡΓΗΣΕΙ ΘΑ ΑΠΟΛΥΕΤΑΙ.

• Νιγηρία

Οι κινητοποιήσεις των εκπαιδευτικών ξεκίνησαν με αφορμή τη μείωση των αποδοχών τους κάτω από το βασικό μισθό και την ανεπαρκή χρηματοδότηση των σχολείων. Πανεπιστημιακοί και φοιτητές κινητοποιήθηκαν, επίσης, απαιτώντας δωρεάν και ποιοτική δημόσια παιδεία.

• Βρετανία

Τα δύο μεγαλύτερα εργατικά σωματεία των εκπαιδευτικών έχουν προκηρύξει δύο απεργιακές κινητοποιήσεις μέσα στον Οκτώβριο, σε ένδειξη διαμαρτυρίας για τη νέα ρύθμιση που καταργεί το εθνικό σύστημα που προέβλεπε αυτόματες αυξήσεις με γνώμονα την αρχαιότητα του εκπαιδευτικού κι επιτρέπει στους διευθυντές των σχολικών μονάδων να μεταβάλλουν τον μισθό των εκπαιδευτικών, ανάλογα με την αξιολόγηση της απόδοσής τους.

• Η.Π.Α.

Στην πόλη Σέιλερ της Πενσυλβάνιας, οι εκπαιδευτικοί απήργησαν απαιτώντας αύξηση αποδοχών, έχοντας στο πλευρό τους γονείς αλλά και άλλους εργαζόμενους.  Οι εκπαιδευτικοί ολοκλήρωσαν τον πρώτο κύκλο απεργιακών κινητοποιήσεων με μία πρώτη νίκη  καθώς απέσπασαν αύξηση κατά 150% των καταβαλλόμενων για τα ασφαλιστικά ταμεία και την ιατροφαρμακευτική περίθαλψη. 

• Ινδία

Στο βορειοανατολικό κρατίδιο της Μεγκαλάγια, οι εκπαιδευτικοί όλων των βαθμίδων πραγματοποίησαν τριήμερες απεργιακές κινητοποιήσεις, απαιτώντας κανονικές και στην ώρα τους πληρωμές. Εκφράζουν επίσης την αντίθεση τους στη δημιουργία παιδείας δύο ταχυτήτων, με την υπαγωγή της εκπαίδευσης στην τοπική αυτοδιοίκηση.

ΚΑΤΑΛΗΨΗ ΕΛΑΙΑ Ελεύθερος κοινωνικός χώρος katalipsielaia.squat.gr

Επισυνάπτουμε την μπροσούρα της Κατάληψης “Ελαία” για τους Εβραίους της Κέρκυρας.

μπροσούρα εβραϊκού ηλεκτρονικό

Λίγα λόγια για τη Βιομηχανική Μεταλλευτική

Η Βιομηχανική Μεταλλευτική (ΒΙΟΜΕ), ιδρύθηκε το 1982 και ανήκει σε μεγάλο επιχειρηματικό όμιλο στον οποίο ανήκει και η Φίλκεραμ Τζόνσον ιδιοκτησία της οικογένειας Φιλίππου. Η Βιομηχανική Μεταλλευτική είναι στη Θεσσαλονίκη και ασχολείται με την παραγωγή δομικών υλικών. Στο διάστημα 2000-2006, η ΒΙΟΜΕ, ήταν μια από τις 20 μεγαλύτερες επιχειρήσεις στη Βόρεια Ελλάδα. Από το 2010 και μετά όμως το εργοστάσιο άρχισε να παίρνει την κατιούσα. Η μητρική εταιρεία, η Φίλκεραμ Τζόνσον, χρεώσε με δάνεια (1.900.000 ευρώ) την θυγατρική «Βιομηχανική Μεταλλευτική», η οποία απόκτησε ένα πλασματικό παθητικό και η εργοδοσία ξεκίνησε τις καθυστερήσεις στα επιδόματα και στην καταβολή μισθών. Από τον Μάιο του 2011, η επιχείρηση σταμάτησε να πληρώνει τους εργαζόμενους, και αυτοί με τη σειρά τους ξεκίνησαν 48ωρες επαναλαμβανόμενες απεργίες, ενώ στις 12 Σεπτεμβρίου προχώρησαν σε επίσχεση εργασίας, ζητώντας ταυτόχρονα την επαναλειτουργία του εργοστασίου και τα δεδουλευμένα τους. Τον Οκτώβριο του ίδιου έτους, κατόπιν γενικής συνέλευσης του σωματείου, αποφάσισαν να μην αφεθούν στην τύχη της μακροχρόνιας ανεργίας, αλλά να αγωνιστούν να πάρουν το εργοστάσιο στα χέρια τους, ανοίγοντας έτσι με αυτό τον τρόπο νέους δρόμους εργατικής χειραφέτησης και αυτοδιεύθυνσης. Η συνέλευση είχε συμμετοχή 100% και η απόφαση πάρθηκε με πλειοψηφία 97%. Με επίσημη πρότασή τους, διεκδίκησαν να δημιουργήσουν ένα εργατικό συνεταιρισμό, απαιτώντας μάλιστα νομική κατοχύρωση τόσο για το δικό τους εγχείρημα όσο και για άλλα παρόμοια εργοστάσια και επιχειρήσεις που κλείνουν και τα εγκαταλείπουν οι εργοδότες. Ταυτόχρονα, διεκδίκησαν να τους δοθούν τα χρήματα που απαιτούνται για να βάλουν σε λειτουργία το εργοστάσιο. Όσο για τις μετοχές της Βιομηχανικής Μεταλλευτικής, τις έχει η πτωχευμένη μητρική εταιρεία, η Φίλκεραμ Τζόνσον, και ζητάνε να τις πάρουν οι εργαζόμενοι της ΒΙΟΜΕ, η οποία δεν είναι πτωχευμένη. Μάλιστα, όπως λέει το σωματείο των εργαζομένων, το στοκ των εμπορευμάτων και τα μηχανήματα τους ανήκουν με δικαστικές αποφάσεις.

 «Κύμα» αλληλεγγύης στη Βιο.Με.

Το σχέδιο που καταρτίστηκε συνάντησε την παγερή αδιαφορία του κράτους. Όμως, βρήκε πολύ μεγάλη υποστήριξη από την κοινωνία και από διάφορα κινήματα, με αποτέλεσμα να δημιουργηθεί και ανάλογη Ανοιχτή Πρωτοβουλία Αλληλεγγύης, η οποία παίζει σημαντικό ρόλο για τη στήριξη του αγώνα των εργαζομένων της ΒΙΟΜΕ: από καμπάνιες για συγκέντρωση τροφίμων μέχρι διοργάνωση ενημερωτικών εκδηλώσεων, συναυλίες οικονομικής ενίσχυσης και κινητοποιήσεις. Αυτό το μεγάλο κύμα αλληλεγγύης είχε ως ένα σημαντικό βήμα το «Καραβάνι Αλληλεγγύης», τον Οκτώβριο του 2012, στη διάρκεια του οποίου πραγματοποιήθηκαν εκδηλώσεις σε Αλεξανδρούπολη, Κομοτηνή, Καβάλα, Σέρρες, Ξάνθη, Γιάννενα, Πάτρα, Χαλκίδα, Βόλο, Λάρισα, Σύρο, Χανιά, Ρέθυμνο, Ηράκλειο, και Αθήνα, όπου ενημερώθηκε πολύς κόσμος για την πορεία του αγώνα τους και για την πρότασή τους.

Γιατί καλούμε τους εργαζόμενους της Βιο.Με.

Εμείς, από την πλευρά μας, ως μέλη της Κατάληψης «Ελαία» και ως μέλη της πρωτοβουλίας εργαζομένων και αλληλέγγυων εδώ στην Κέρκυρα, εκφράζουμε την υποστήριξη μας στον αγώνα των εργαζομένων που ανοίγουν αυτή τη νέα σελίδα στην ιστορία του ελληνικού εργατικού κινήματος. Πέρα από την αλληλεγγύη μας έχουμε πολλούς λόγους για τους οποίους θεωρούμε πολύ σημαντική μια συζήτηση, εδώ στην Κέρκυρα, με τους εργαζόμενους της ΒιοΜε. Προφανώς, ο καθένας από μας μπορεί να βρίσκει μια διαφορετική ηλιαχτίδα στο εγχείρημα αυτό, αλλά το σίγουρο είναι ότι ένα πείραμα, όπως αυτό της αυτοδιαχείρισης μιας βιομηχανικής μονάδας, ανοίγει μια κουβέντα για τους δρόμους που μπορούν να πάρουν οι εργαζόμενοι στην Ελλάδα του 2013, στην Ελλάδα της κρίσης, των απολύσεων, της συρρίκνωσης των μισθών και της αναδιάρθρωσης των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής. Σε ένα νησί, όπως αυτό της Κέρκυρας που είναι γεμάτο από ξενοδοχειακές μονάδες και υπαλλήλους που πλήττονται άμεσα από τις επιλογές των επιχειρηματιών, ίσως είναι καιρός να ξεκινήσει μια συζήτηση γύρω από την αυτοδιαχείριση των παραγωγικών μονάδων. Όπως και να έχει, στα εργοστάσια των απολύσεων, των μισθών πείνας, της εντατικοποίησης και της ιεραρχίας, έρχεται ένα εργοστάσιο που οι εργαζόμενοί του συναποφασίζουν για τη δουλειά τους και τον παραγόμενο πλούτο τους, ένα εργοστάσιο που η εργασία πηγαίνει πλάι στις ανάγκες των εργατών, ένα εργοστάσιο που δεν υπάρχει αφεντικό. Η συλλογική εργασία χωρίς αφεντικά είναι σίγουρα ένα μεγάλο στοίχημα, μετά από αιώνες φεουδαρχικής και καπιταλιστικής εκμετάλλευσης. Αρκεί βέβαια, να μην παραμείνει ως μια όαση σε μια έρημο εργασιακής μοναξιάς και εκμετάλλευσης, αλλά να αποτελέσει ένα λιθαράκι σε ένα ποικιλόμορφο αντικαπιταλιστικό αγώνα.         

Όλοι στην συγκέντρωση που καλούν οι Φοιτητικοί Σύλλογοι την Πέμπτη 31/1 στις 18:00 στο Τμήμα Ιστορίας του Ιονίου Παν/μιου

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΤΗΣ ΚΑΤΑΛΗΨΗΣ ΕΛΑΙΑ ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΗ ΣΥΛΛΗΨΗ ΦΟΙΤΗΤΩΝ ΤΟΥ ΤΜΗΜΑΤΟΣ ΤΞΓΜΔ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΡΥΤΑΝΕΙΑ ΤΟΥ ΙΟΝΙΟΥ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟΥ

Στις 17/1, φοιτήτριες και φοιτητές του τμήματος Ξένων Γλωσσών, Μετάφρασης και Διερμηνείας Κέρκυρας, μετά το τέλος της ορκωμοσίας των τελειόφοιτων του τμήματος, που πραγματοποιούνταν στην Ιόνιο Ακαδημία, επεδίωξαν να συναντηθούν με την Πρύτανη του Ιονίου Πανεπιστημίου, Αναστασία Σαλή-Παπασαλή, προκειμένου να διαμαρτυρηθούν για την κατάργηση της υποχρεωτικής, για το συγκεκριμένο τμήμα, εξάμηνης φοίτησης εξωτερικού. Η Πρύτανης αφού αρνείται πεισματικά το αυτονόητο αίτημα των φοιτητών, κλειδώνεται στο γραφείο της. Παράλληλα καλεί στο χώρο της Ιονίου Ακαδημίας αστυνομικούς της ασφάλειας, προφασιζόμενη ότι φοιτητές προκάλεσαν φθορές στο κτήριο και απείλησαν τη σωματική ακεραιότητα υπαλλήλου της Πρυτανείας. Χωρίς να δημιουργηθεί η παραμικρή ένταση και χωρίς να δοθεί η οποιαδήποτε αφορμή, ΜΑΤ εισβάλλουν στο χώρο της Πρυτανείας, χτυπώντας έναν από τους φοιτητές και συλλαμβάνοντας 28 από αυτούς, καταργώντας και την τελευταία υπόνοια ασύλου. Οι συλληφθέντες και οι συλληφθείσες οδηγούνται στην ασφάλεια, όπου τους απαγγέλλονται κατηγορίες, μετά από μήνυση της γραμματέως της Σαλή-Παπασαλή, Σ. Σποζίτου.

Οι περικοπές κονδυλίων, οι ελλείψεις σε προσωπικό και υποδομές και η γενικότερη υποβάθμιση της εκπαίδευσης είναι η πραγματικότητα των φοιτητών στην εποχή της καπιταλιστικής κρίσης. Και όταν, απέναντι σε αυτή τη συνθήκη, τους μπαίνουν “κακές ιδέες” για να διεκδικήσουν όσα τους ανήκουν, το μάθημα που θα πρέπει να εμπεδώσουν είναι ότι ο φόβος και η συναίνεση θα κυριαρχήσουν μέσω της καταστολής.

Σε αυτά τα πλαίσια, η απόφαση της Σαλή-Παπασαλή για την επέμβαση των ΜΑΤ, δεν πρέπει να εκλαμβάνεται απλώς ως η εφαρμογή της εντολής μιας παρανοϊκής. Το γεγονός ότι η εντολή αυτή μπόρεσε τελικά να εφαρμοστεί, είναι η απτή απόδειξη πως η μορφή του κράτους αλλάζει και παρόμοιες ενέργειες θεωρούνται νομιμοποιημένες: ενώ μέχρι τώρα η κοινωνική ειρήνη στα πανεπιστήμια και παντού διατηρούνταν μέσω κρατικών «παροχών» (το περίφημο «κοινωνικό κράτος»), τώρα η καπιταλιστική κρίση ορίζει πως η σταθερότητα θα εξασφαλίζεται με σκληρή καταστολή.

Κι αν το μέλλον φαντάζει σκοτεινό, η συγκέντρωση μεγάλου αριθμού αλληλέγγυων στους συλληφθέντες έξω από την ασφάλεια Κέρκυρας, την ίδια κιόλας μέρα, δείχνει πως η εκστρατεία του τρόμου δε δημιουργεί μόνο φοβισμένους, αλλά και ανθρώπους έτοιμους και αποφασισμένους να κηρύξουν τον πόλεμο εναντίον της. Κι αν τα αφεντικά και οι κυβερνώντες δείχνουν πώς όλα τα έχουν κανονισμένα για την πάρτη των από κάτω αυτού του κόσμου, μένει να αποδείξουμε ότι και οι πιο καλοκουρδισμένες μηχανές, ξεχαρβαλώνονται. Μένει να αποδείξουμε ότι δεν θα ξαναχτίσουμε την μυρμηγκοφωλιά τους.

ΣΤΕΚΟΜΑΣΤΕ ΣΤΟ ΠΛΑΙ ΤΟΥ ΣΥΛΛΟΓΟΥ ΤΩΝ ΦΟΙΤΗΤΩΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΙΚΑΝΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΝ ΑΙΤΗΜΑΤΩΝ ΤΟΥΣ

ΚΑΤΑΛΗΨΗ ΕΛΑΙΑ

Αν επιχειρήσουμε να δούμε τις διάφορες ερμηνείες που δίνονται για το φασισμό στη σύγχρονη συγκυρία της κρίσης, διαπιστώνουμε πως για κάποιους ο φασισμός εξηγείται σαν ένα είδος κοινωνικής τρέλας, δηλαδή σαν ένα ζήτημα που ερμηνεύεται με ψυχολογικούς όρους. Κυρίαρχη είναι και η πεποίθηση ότι είναι ένα φαινόμενο που γεννιέται λόγω της υποβάθμισης του βιοτικού επιπέδου που δημιουργεί το ίδιο το περιβάλλον της κρίσης. Για άλλους πάλι, ο λαϊκισμός των κυρίαρχων media γύρω από το ποιος φταίει για την κατάσταση και ο διάχυτος αποπροσανατολισμός που αυτά καλλιεργούν, είναι τα αίτια  για τον εκφασισμό της κοινωνίας. Τέλος, δεν είναι λίγοι αυτοί που διατείνονται ότι είναι μια υπόθεση η οποία αφορά μια γκρούπα γραφικών νεοναζί, που όπως εμφανίστηκαν στη κεντρική πολιτική σκηνή, έτσι σύντομα θα εξαφανιστούν.

Προσπαθώντας, λοιπόν, κι εμείς με τη σειρά μας να αποκωδικοποιήσουμε όσα συμβαίνουν γύρω μας, θεωρούμε ότι ο φασισμός αποτελεί, μέσα σε άλλα, μια στρατηγική του κράτους, που στόχο έχει να υπηρετήσει τα συμφέροντα του κεφαλαίου για την όσο το δυνατόν μεγαλύτερη υποτίμηση της εργατικής τάξης. Η στρατηγική αυτή, χρησιμοποιώντας οικονομικά και πολιτικά όπλα, θέτει σε «κατάσταση εξαίρεσης» ολοένα και περισσότερες κοινωνικές ομάδες, ρίχνοντάς τες ουσιαστικά σε ένα ανθρώπινο καλάθι των αχρήστων. Η αυξανόμενη κατάργηση οποιουδήποτε πολιτικού ή εργασιακού «δικαιώματος», η εντατική εργασιακή εκμετάλλευση, ο κοινωνικός αυτοματισμός, αλλά και η, χωρίς πρόσχημα, ποινικοποίηση των εργατικών διεκδικήσεων, στοχεύουν στην περαιτέρω απαξίωση της εργατικής δύναμης, προσφέροντας στο κεφάλαιο φτηνά εργατικά χέρια. Σε αυτή την κρατική πολιτική έρχονται να συνδράμουν και αντιδραστικά κομμάτια της κοινωνίας που δημιουργούν ένα ενεργό φασιστικό κίνημα, με στόχο να ανακόψουν τις εργατικές διεκδικήσεις.

Αν ανατρέξουμε στις εκστρατείες που το κράτος έχει εξαπολύσει τον τελευταίο χρόνο, θα αντιληφθούμε μια σειρά από στρατιωτικού τύπου επιχειρήσεις, όπως η δίωξη των οροθετικών γυναικών, ο εγκλεισμός χιλιάδων μεταναστών εργατών σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, οι επιχειρήσεις «ξένιος δίας» στο κέντρο της Αθήνας και των άλλων πόλεων. Αδιαμφισβήτητα, ο εξοπλισμός της ελληνικής αστυνομίας συνεχώς αναβαθμίζεται και τα σώματά της πλέον παραπέμπουν σε μιλιταριστικές δυνάμεις ενώ, παράλληλα, μεγάλες ζώνες της μητρόπολης στρατιωτικοποιούνται. Από την άλλη, ενδεικτικός της πολιτικής πρακτικής που υλοποιείται, είναι ο γνωστός «εξορθολογισμός» του κράτους πρόνοιας που μεταφράζεται με περικοπές, ακόμα και την ολοκληρωτική κατάργηση  επιδομάτων που πλήττουν κυρίως τα ευάλωτα κοινωνικά κομμάτια, όπως  εγκύους, ανάπηρους και όχι μόνο. Αποδεικνύεται, λοιπόν, ξεκάθαρα πως το κράτος και το κεφάλαιο ανανεώνουν συνεχώς τις λίστες αυτών που περισσεύουν, σαν ένα βάρος που πρέπει να ξεφορτωθούν.

Σε αυτή τη συνθήκη η παρακρατική συμμορία της Χρυσής Αυγής παίζει για τα αφεντικά και το κράτος, το ρόλο του χρήσιμου εκτελεστικού βραχίονα. Ας μην πάμε μακριά. Όταν οι αρχές αυτού του τόπου μιλάνε για το «πρόβλημα» των μεταναστών χωρίς χαρτιά στο κέντρο της Αθήνας και των άλλων πόλεων, οι νεοναζί προσφέρουν λύσεις για όλα τα γούστα: μαχαιρώματα, εμπρησμούς σπιτιών, δολοφονίες μεταναστών εργατών κ.ο.κ. Παράλληλα, όταν τα αφεντικά (μεγάλα και μικρά) τοποθετούν το παραεμπόριο στις 7 πληγές αυτού που ονομάστηκε «απώλεια εσόδων για την κάλυψη των ελλειμμάτων», τα τάγματα εφόδου κάνουν θεαματικά και εκεί την εμφάνισή τους.

Συνεπώς, θα μπορούσαμε να αντιληφθούμε την εκλογική επιτυχία των παρακρατικών της Χ.Α. στις πρόσφατες βουλευτικές εκλογές, σαν την πολιτική τους προαγωγή για τις υπηρεσίες που προσέφεραν τόσα χρόνια. Εξάλλου, και σ’ αυτούς στηρίχτηκε, τα τελευταία είκοσι χρόνια, ένα μέρος της στρατηγικής της τρομοκράτησης και της ακραίας υποτίμησης του πολυεθνικού προλεταριάτου,  που τώρα βρίσκει μπροστά της  η ντόπια εργατική τάξη. Άλλωστε, εδώ και καιρό στη γειτονιά του Αγ. Παντελεήμονα αλλά και αλλού, η συμμορία των χρυσαυγιτών δε δίνει το παράδειγμα για το πώς βγαίνουν λεφτά στις μέρες μας; Έκδοση γυναικών, εκτέλεση συμβολαίων θανάτου, προστασία σε μαγαζιά της νύχτας και ο κατάλογος είναι μακρύς.

Θεωρούμε λοιπόν, πως ο φασισμός είναι η επιλογή του συστήματος για τη βίαιη αναδιάρθρωση και ιεράρχηση των κοινωνικών σχέσεων και την υποτίμηση της εργατικής τάξης, ακόμα και στο βαθμό της εξόντωσης. Με άλλα λόγια, η αγωνιώδης ανάγκη των αφεντικών, να μπουν στην μπάντα τα εργατικά συμφέροντα και όλοι μας να επιβιβαστούμε στο άρμα της «εθνικής ενότητας», πληρώνοντας το λογαριασμό του κεφαλαίου και θεωρώντας τα «προβλήματά» του κοινή μας υπόθεση. Η σκόπιμη αυτή συσκότιση επιχειρεί να πάρει μπροστά από τα μάτια μας την επίθεση που δεχόμαστε και όλος ο δημόσιος διάλογος να περιστραφεί γύρω από κάποιους διεφθαρμένους πολιτικούς της μεταπολίτευσης, κάποια αόρατα διεθνή κέντρα λήψης αποφάσεων κ.ο.κ.

Κατά τη γνώμη μας, το περιβάλλον της κρίσης είναι και το πεδίο που συντελούνται και οξύνονται οι ταξικές συγκρούσεις. Οι αυταπάτες των χρόνων της πλαστής καπιταλιστικής ευημερίας καταρρέουν, το κλίμα πολώνεται και τα αντίπαλα στρατόπεδα χωρίζονται ξανά. Κάπου εδώ εμφανίζεται από την πλευρά των αφεντικών και των φερέφωνών τους και η δοκιμασμένη ιστορικά, ακόμη κι από τη Δημοκρατία της Βαϊμάρης, «θεωρία των άκρων», ώστε το αστικό κράτος να εμφανιστεί και πάλι σαν ο εγγυητής του νόμου και της τάξης και να αναβαθμιστεί σε καθεστώς έκτακτης ανάγκης, ποινικοποιώντας κάθε κίνηση του ανταγωνιστικού – αντικαπιταλιστικού κινήματος.

Ενδιαφέρουσα εποχή σίγουρα. Οι καιροί που έρχονται θα είναι δύσκολοι, αλλά ταυτόχρονα θα γίνεται όλο και πιο δύσκολο να ζει κανείς με ψευδαισθήσεις. Όσο ο νέος ολοκληρωτισμός γεννιέται από το κεφάλι του νεοφιλελευθερισμού, τόσο η ανάγκη αντιφασιστικής οργάνωσης και δράσης γίνεται πιο επιτακτική από ποτέ. Άλλωστε η ιστορία του μεσοπολέμου, θέμα που θα απασχολήσει και τη σημερινή βιβλιοπαρουσίαση, έδειξε πως ο φασισμός, όπου κατάφερε να υπερισχύσει, πέρασε πάνω από το πτώμα της οργανωμένης εργατικής τάξης. Θεωρούμε τις μάχες των αντιφασιστριών και των αντιφασιστών του μεσοπολέμου μια χρήσιμη παρακαταθήκη για τα αντιφασιστικά αναχώματα που πρέπει να συγκροτήσουμε σήμερα απέναντι στην επέλαση του φασισμού της εποχής μας, ο οποίος μπορεί να μην προτιμά τη σημειολογία του ιστορικού του προγόνου, αλλά στοχεύει, για άλλη μια φορά, στη θεμελίωση ενός νέου κύκλου καπιταλιστικής βαρβαρότητας.

Επιλέγουμε τη σημερινή παρουσίαση ενός βιβλίου που μελετά την ιστορία του ελληνικού φασισμού την περίοδο του μεσοπολέμου, όχι από ακαδημαϊκό ενδιαφέρον, αλλά με σκοπό να αποτελέσει ένα χρήσιμο εργαλείο στα χέρια του αντιφασιστικού – ανταγωνιστικού κινήματος. Αν και δεν πιστεύουμε πως η ιστορία επαναλαμβάνεται αυτούσια, θεωρούμε ταξικό μας χρέος να μελετήσουμε τον τρόπο που ο φασισμός εκφράστηκε και επικράτησε σε προηγούμενες ιστορικές συνθήκες, αν θέλουμε να αντισταθούμε στο φασισμό της εποχής μας.

ΓΕΝΙΚΗ… ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ ΔΙΑΡΚΕΙΑΣ

Έχει περάσει κοντά ένα εξάμηνο και οι εξελίξεις στη ζωή σου είναι ραγδαίες (όπως θα έλεγε και η TV) και τόσο συμπυκνωμένες για ένα τόσο μικρό χρονικό διάστημα. Δεν πρόλαβες να αποχαιρετήσεις τη «μεγάλη σοσιαλιστική παράταξη» και ξεφύτρωσαν δύο ακόμα κυβερνήσεις-υπηρεσιακές μεν, κατατοπιστικές δε για το τι θα ακολουθούσει στη μετέπειτα πολιτική ζωή της χώρας. Συνεργασία των δύο μεγάλων κομμάτων με μια μικρή ακροδεξιά πινελιά (ΠΑΣΟΚ, ΝΔ & ΛΑΟΣ). Μετά κυβέρνηση τεχνοκρατών υπό την ηγεσία ενός Πικραμένου. Αυτά ακριβώς ήταν και τα στοιχεία που σαν κακοί οιωνοί προειδοποιούσαν για το τι θα ακολουθήσει στη ζωή σου. Ακολούθησαν δεύτερες εκλογές και το αποτέλεσμά τους ακόμα προσπαθείς να το κατανοήσεις και είναι σίγουρο ότι έχεις βουτηχτεί σε βαθιά κατάθλιψη. Προσπάθησες με κάθε τρόπονα πεις ότι δε γουστάρεις αυτό που συμβαίνει και να αλλάξεις την κατάσταση είτε στους δρόμους, είτε στις απεργίες, είτε στα καφενεία είτε στην κάλπη και τα πρώτα συμπεράσματά σου ήταν τα εξής:

Α) Ό,τι κι αν ψηφίσεις, βγαίνει πασόκ

Β) Όσο δυνατά κι αν φωνάξεις ότι δε θες μνημόνιο, θα έχεις μνημόνιο

Γ) Όσο κι αν πιστεύεις ότι ο μισθός σου δε θα μειωθεί άλλο, ω ναι θα μειωθεί κι άλλο.

και τα πιο θλιβερά συμπεράσματα

Δ) Πολλοί σου φίλοι τρέμουν την έξοδο από το Ευρώ πιο πολύ από τις συνέπειες που πρέπει να υποστούν για να μείνουν στο ευρώ.

Ε) Ότι κάποιοι γνωστοί σου που εμοιάζε να συμφωνούν μαζί σου φωνάζοντας «έξω το μνημόνιο», θα προτιμούσαν να ανέβουν οι χουντικοί και οι νεοναζί στην εξουσία για να βάλουν τάξη.

Νομίζω ότι αυτά τα πρώτα συμπεράσματα μπορεί όντως να σε ρίξουν σε βαθιά κατάθλιψη, μα πρέπει να κρατηθείς ψηλά!Ακόμα, και αν οι πολιτικοί που ψήφισες εσύ ή οι άλλοι, είναι έτοιμοι να σου ανακοινώσουν νέες περικοπές και νέα χαράτσια. Αυτή ακριβώς την κατάθλιψη κουβαλάνε και πολλοί άλλοι σαν κι εσένα,  κάποιοι μάλιστα και οργή και μίσος. Μόνο που δεν ξέρουν προς ποια κατεύθυνση να στρέψουν αυτό το μίσος. Δεν είναι πραγματικά αστείο να σε ξεζουμίζει το αφεντικό σου και να τα βάζεις με το μετανάστη; Να σου μειώνει το μισθό σου και να βρίζεις τους δημοσίους υπαλλήλους; Να σε απολύει και να βγαίνεις έξω λυσασμένος να κατασπαράξεις τον διπλανό σου που μοιράζεστε μαζί τα ψίχουλα; Πότε επιτέλους θα καταλάβουμε ότι το πρόβλημα μας δεν είναι εθνικό αλλά ταξικό. Μοιάζει με αφελές παραμύθι για παιδιά να λέμε ότι κάποια μυστικά εβραϊκά κέντρα αποφάσεων τα έχουν βάλει με την Ελλαδίτσα και την πολεμάνε, και ότι οι κυβερνώντες είναι τα πιόνια τους. Πότε θα καταλάβουμε ότι το μεγάλο κεφάλαιο (ελληνικό και ξένο) σε στενή συνεργασία με τους καπιταλιστές πολιτικούς και τα καπιταλιστικά Μ.Μ.Ε. καταληστεύουν τα χρήματά μας και ολόκληρη τη ζωή μας;

Και ποιοι είμαστε εμείς; Εμείς είμαστε όλοι αυτοί που δουλεύουμε σα σκλάβοι στις επιχειρήσεις τους ή στις κρατικές τους υπηρεσίες, είμαστε αυτοί που αγοράζουμε τα ακριβά τους προϊόντα και απολαμβάνουμε τις φαιδρές δημόσιες υπηρεσίες υγείας και εκπαίδευσης, είμαστε αυτοί που τρώμε το κουτόχορτο που μας ρίχνουν στις οθόνες τους και μας διχάζουν σαν τα σκυλιά που τους πετάνε ένα κομμάτι κρέας; Εμείς είμαστε οι μισθωτοί εργαζόμενοι και άνεργοι, ντόπιοι και ξένοι, χειρώνακτες ή γραφιάδες, κάτοικοι της ελλάδας, της αλβανίας, της ιταλίας, της γερμανίας, των η.π.α., της ρωσίας, του πακιστάν και της κίνας. Δεν έχουμε σημαία (όπως και το κεφάλαιο δεν έχει) και δεχόμαστε εκμετάλλευση. Μπορεί να μιλάμε άλλη γλώσσα, να πιστεύουμε σε άλλον Θεό (λέμε τώρα), αλλά μπορούμε μια χαρά να συννενοηθούμε για το ζόρι που περνάμε κάθε μέρα στη δουλειά.

Μα όλοι εμείς έχουμε ένα μεγάλο κακό!  Ποιο είναι αυτό; Το ότι ξεχνάμε πολύ εύκολα ή πιθανά ότι δε μάθαμε ποτέ από τα λάθη των προγόνων μας στον πλανήτη αυτό.

Παραδείγματος χάρη ξεχάσαμε ή δε μάθαμε ποτέ:

1. ότι, από την εποχή του Διαφωτισμού (τέλη 17^ου αιώνα) και μετά, βασικές αξίες και ανθρώπινα δικαιώματα θεωρούνται αδιαπραγμάτευτα (ακόμα και για τις αστικές ψευτοδημοκρατίες) και είναι τρομερή κατάντια να επιστρέψουμε σε αυταρχικούς στρατιωτικούς ή βασιλιάδες που παρουσιάζονται ως πεφωτισμένοι ηγεμόνες-τσοπάνηδες.
2. ότι, από την εργατική Πρωτομαγιά του Σικάγο (1886) μέχρι σήμερα,  πολλά από τα εργατικά δικαιώματα που απολαμβάνουμε τώρα (όπως το 8ώρο) κατακτήθηκαν με εργατικούς αγώνες και γενικές απεργίες.
3. ότι η Γερμανία πριν ανέβει ο Χίτλερ στην εξουσία  (Δημοκρατία της Βαϊμάρης / 1918-1933) βίωνε παρόμοια κοινωνικά προβλήματα με τα δικά μας και στο βωμό του ενωμένου έθνους, του μίσους για τους ξένους και της ανωτερότητας της φυλής, παραδόθηκε άνευ όρων στις μεραρχίες των Ναζί.
4. ότι, από την Καπιταλιστική Κρίση του 1929 στις Η.Π.Α. μέχρι σήμερα, το ρημαδοσύστημα που έχουμε και λέγεται Καπιταλισμός ανά διαστήματα περνάει κρίσεις και για να ξεμπλοκάρει πρέπει να διαμορφώσει νέες συνθήκες στην αγορά εργασίας και εμπορευμάτων, κάτι που συχνά πυκνά το κάνει με επιθέσεις στα δικαιώματα της εργατικής τάξης.

Αυτά όλα ξεχάσαμε ή δε μάθαμε ποτέ και είμαστε τώρα στην Ελλάδα του 2012 και μιλάμε για το αν φταίνε οι υπάλληλοι των υπηρεσιών που λουφάρανε, ή για το αν φταίει ότι δεν έχουν γίνει αρκετές επενδύσεις στη χώρα, ή για το αν θα κατασταφούμε εκτός ευρώ ή τέλος για το αν η χρυσή αυγή είναι φιλεργατικό κόμμα.

Και για να εξηγούμαστε, γι’ αυτό που ζεις αναγνώστη φταίνε τα αφεντικά σου και το σύστημα που δεν ξέρεις αν θες να αλλάξεις και λέγεται καπιταλισμός. Οι επενδύσεις και οι ιδιωτικοποιήσεις θα σε κάνουν πιο δούλο από ό,τι είσαι. Η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι οικονομική συνεργασία καπιταλιστών και τίποτα παραπάνω. Όσο για τη χρυσή αυγή, εκτός από το ότι είναι μια ψευτοιδεολογική συμμορία μαφιόζων με τρομερές αντιφάσεις στο λόγο της, είναι αστείο να συζητάμε για τον φιλοεργατικό ή τον αντισυστημικό της χαρακτήρα. Η χρυσή αυγή, ανάμεσα στα πογκρόμ και τις δολοφονικές επιθέσεις απέναντι σε κάθε κοινωνική ομάδα που δεν ταιριάζει με τα εμετικά της κριτήρια, κάνει λαϊκισμό αισχίστου είδους μέχρι να πάρει μαζί της κάποιους ψηφοφόρους ακόμα, αποπροσανατολίζοντας την κοινή γνώμη από τις πραγματικές αιτίες της κρίσης. Όσο για το με ποιο μέρος θα πάει όταν ζορίσουν τα πράγματα, με αυτό των εργατών ή με αυτό των επιχειρηματιών (Ελλήνων πάνω απ’όλα), θα κάνει αυτό που πάντα ο φασισμός ήξερε να κάνει, να συνεργάζεται με το κεφάλαιο και να κλείνει στα μπουντρούμια τους λαούς. Άλλωστε, ήδη έχει δείξει δείγματα γραφής με τις θέσεις της στη Βουλή για το ξεπούλημα της Αγροτικής Τράπεζας.

Και το σπουδαιότερο, αναγνώστη, για πόσο ακόμα θα αναθέτεις σε άλλους να βγάλουν τα κάστανα από τη φωτιά; Για πόσο ακόμα θα πιστεύεις στον μεγάλο σοσιαλιστή ηγέτη, ή στο μεγάλο εκσυγχρονιστή, ή στον πατριώτη Έλληνα πολιτικό ή στον τίμιο στρατιωτικό δικτάτορα ή στα «καλά» παιδιά της χρυσής αυγής για να σου λύσουν τα προβλήματα. Είναι καιρός να πιστέψεις ξανά στη δύναμη σου και να την ενώσεις με τη δύναμη των άλλων που ζουν την ίδια τραγωδία με εσένα, είτε είναι έλληνες είτε είναι ξένοι. Να βγείτε μαζί στο δρόμο να γνωριστείτε και να ανταλλάξετε τις εμπειρίες σας. Να ενώσετε την οργή σας και να εξεγερθείτε. Να απεργήσετε και να διεκδικήσετε τα δικαιώματά σας με μεγάλες γενικές απεργίες διαρκείας. Να φτιάξετε μαζί δομές αγώνα και αλληλεγγύης, σε όλα τα μέρη και σε όλους τους τομείς, για έλληνες και ξένους. Σωματεία στη δουλειά, κοινωνικά κέντρα-καταλήψεις, συνελεύσεις γειτονιάς, ανταλλακτικά δίκτυα, χαριστικά παζάρια, αντιφασιστικές-αντιρατσιστικές ομάδες, κοινωνικά ιατρεία, όλα σαν ένα παζλ, για μια ζωή αξιοπρέπειας.

Και αν αυτά ακούγονται ξύλινα λόγια, κάνε τα  πράξη και μην περιμένεις να σε σώσουν οι άλλοι.

ΓΕΝΙΚΗ… ΑΠΕΡΓΙΑ ΔΙΑΡΚΕΙΑΣ

Ανακοίνωση της κατάληψης Ελαία σχετικά με τον εμπρησμό της κατάληψης Δράκα

Ο εμπρησμός της κατάληψης Δράκα την Παρασκευή 13/7, αλλά και η απόπειρα εμπρησμού της κατάληψης Apertus στο Αγρίνιο λίγες μέρες νωρίτερα, αποκαλύπτουν για μια ακόμη φορά το πόσο θολή είναι η γραμμή μεταξύ του επίσημου κράτους και του φασιστικού παρακράτους, αλλά και το πόσο κοινά συμφέροντα εξυπηρετούν.

Αρχικά να ξεκαθαρίσουμε ότι η τρομοκράτηση των μεταναστών, των αριστερών, των αντιεξουσιαστών δεν στοχεύει στην επίλυση προσωπικών διαφορών ή σε ξεκαθάρισμα παλιών λογαριασμών, αλλά είναι βαθύτατα πολιτικές ενέργειες. Η Χρυσή Αυγή συντονίζει τις μαφιόζικες επιθέσεις και επαναφέρει σε ισχύ το κοινωνικό συμβόλαιο του “καθαρίζουμε όποιον δε μας αρέσει”, “ξεβρωμίζουμε τον τόπο” κλπ, με μεθόδους που παρουσιάζουν εκπληκτική ομοιότητα με αυτές που εφαρμόζουν οι προστάτες και οι συμμορίες της νύχτας. Στην πραγματικότητα, αποτελεί την πιο αποτελεσματική task force του ελληνικού κράτους, σημαιοφόρο στην πορεία προς την υποταγή των λαών στο κεφάλαιο, ξένο ή ελληνικό. Στην προκειμένη περίπτωση είναι εκπληκτική η σύμπτωση συμφερόντων με σκοπό την εκποίηση του κτηρίου, στα πλαίσια της γενικότερης εκποίησης της δημόσιας περιουσίας. Ένας πολιτικός πόλεμος που εξυπηρετεί οικονομικά συμφέροντα, εκτελεσμένος από το παρακράτος.  Το λαϊκίστικο πρόσωπό της Χ.Α. δεν μπορεί να αποκρύψει το θατσερικού τύπου νεοφιλελεύθερο πολιτικό της πρόγραμμα, το οποίο περιλαμβάνει από το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας (ενδεικτικά: οι προεκλογικές εξαγγελίες για εξόρυξη και εκμετάλλευση πετρελαίου από ιδιώτες, η κωλοτούμπα για την πώληση του Ερημίτη) ως και την άμεση καταστολή όσων αντιστέκονται.

Αν δεν υπήρχε Χρυσή Αυγή, θα είχε εφευρεθεί, ακριβώς για να αποτελέσει ένα χρήσιμο εργαλείο  στα χέρια των αφεντικών. Ιδιαίτερα σε μια περίοδο που ο αριθμός των ανέργων σπάει το ένα ρεκόρ πίσω από το άλλο, ο φασισμός φαίνεται να αποτελεί την ιδανική πολιτική επιλογή για τα λαμόγια του “τέλους της μεταπολίτευσης”, αυτών που βλέπουν ότι με τον τρόπο αυτό θα καταφέρουν να εξασφαλίσουν ένα κομμάτι από το νέο μοίρασμα της πίτας και, φυσικά, θα αποφασίζουν ποιος χρησιμεύει και ποιος περισσεύει στην κοινωνία. Όμως, η φασιστική απειλή δεν αφορά μονάχα τα κομμάτια της κοινωνίας που έρχονται σε σύγκρουση με αυτή σήμερα. O φασισμός αφορά την κοινωνία στο σύνολό της ακριβώς επειδή τροφοδοτείται ανακαλύπτοντας διαρκώς νέους εχθρούς. Αυτό θα συνεχίσει να κάνει και στο μέλλον, ανεξάρτητα από το ποιο μόρφωμα θα αποτελεί την εκάστοτε εμπροσθοφυλακή του.

Κάθε κοινωνία που κινείται προς την κατεύθυνση της κατάργησης της εκμετάλλευσης, θα βρίσκει μπροστά της αυτά τα καθάρματα και οφείλει να συγκρουστεί μαζί τους. Στον κανιβαλισμό που προτάσσουν (ντόπιος εναντίον μετανάστη, εργαζόμενος εναντίον ανέργου, ιδιωτικός υπάλληλος εναντίον δημοσίου υπαλλήλου κ.ο.κ.), εργαζόμενοι και άνεργοι πρέπει να απαντήσουν με ταξική  ενότητα.

Οι αγώνες των εκμεταλλευομένων για τερματισμό της εκμετάλλευσής τους δεν τελειώνουν με έναν εμπρησμό. Ακόμα κι αν σιγήσουν, όταν κράτος & παρακράτος δείχνουν τα δόντια τους, αυτό θα διαρκέσει μονάχα για λίγο. Ο αγώνας για ελευθερία και υλική ισότητα δεν μπορεί παρά να συνεχιστεί μέχρι την τελική δικαίωση.

ΣΤΕΚΟΜΑΣΤΕ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΟΙ ΣΕ ΟΣΟΥΣ ΑΝΤΙΣΤΕΚΟΝΤΑΙ ΣΤΟΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΚΑΝΙΒΑΛΙΣΜΟ

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΗΝ ΚΑΤΑΛΗΨΗ ΔΡΑΚΑ

ΚΑΝΕΙΣ ΜΟΝΟΣ ΤΟΥ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΗΝ ΚΡΙΣΗ, ΚΑΝΕΙΣ ΜΟΝΟΣ ΤΟΥ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΟΝ ΦΑΣΙΣΜΟ

ΚΑΤΑΛΗΨΗ ΕΛΑΙΑ

«Οι μετανάστες μας ρίχνουν τα μεροκάματα. Μας παίρνουν τις δουλειές!»

Αν οι μετανάστες ρίχνουν τα μεροκάματα και μας παίρνουν τις δουλειές, πώς δικαιολογούνται οι εξαγγελίες για 150.000 απολύσεις στο δημόσιο τομέα, στον οποίο δεν εργάζονται μετανάστες; Γιατί υπάρχουν άνεργοι γιατροί, δικηγόροι, δάσκαλοι, κλάδοι στους οποίους η παρουσία μεταναστών είναι ανύπαρκτη; Και δηλαδή, για να έχουμε καλό ερώτημα: οι μετανάστες πλουτίζουν εις βάρος μας; Οι μετανάστες μας ζητάνε κάθε πρωί επίμονα το νοίκι; Οι μετανάστες μας κόβουν τους μισθούς και μας απολύουν; Οι μετανάστες διαλύουν τις συγκοινωνίες και εξαφανίζουν τις συντάξεις;

«Οι μετανάστες είναι πολλοί. Δεν τους σηκώνει η χώρα!»

Φαίνεται όμως πως και οι ντόπιοι “είμαστε πολλοί” και η “χώρα δεν μας σηκώνει”! Τα αφεντικά μας μετρούν, μας ξαναμετρούν και όλο και περισσεύουμε. Με τις μαζικές απολύσεις, την περικοπή επιδομάτων για τους ανέργους, τις έγκυες γυναίκες κ.ο.κ. δείχνουν έμπρακτα πώς θα ξεφορτωθούν το βάρος (ναι, εμείς είμαστε αυτοί). Κι αν οι μετανάστες είναι σήμερα αυτοί που “δεν χωράνε” οδηγούμενοι σε στρατόπεδα συγκέντρωσης ανά την επικράτεια, αύριο θα είναι οι άνεργοι, οι άποροι, οι γυναίκες, οι άστεγοι. Οπότε για το οικονομικό σύστημα όλοι στο ίδιο καζάνι βράζουμε, όλοι περισσεύουμε.

«Δεν τους προσκαλέσαμε. Να φύγουν!»

Ούτε οι ίδιοι προσκάλεσαν όλους του στρατούς του κόσμου στα μέρη τους. Μετά το 2001, με το εγκληματικό πρόσχημα του “πολέμου κατά της τρομοκρατίας” οι χώρες προέλευσης των μεταναστών που ζούνε σήμερα στη χώρα μας (Αφγανιστάν, Πακιστάν, Ιράκ…) ισοπεδώθηκαν, αναγκάζοντάς τους να τις εγκαταλείψουν. Το ελληνικό κράτος όχι μόνο δεν ήταν (και είναι) αμέτοχο σε αυτούς τους πολέμους, αλλά συμμετείχε εξυπηρετώντας τα συμφέροντα των ελληνικών αφεντικών που πάνω στα πτώματα είδανε επενδύσεις.

«Και μένα τι με νοιάζουν όλα αυτά; Εγώ θέλω την ησυχία μου…»

Τα μεταναστευτικά ρεύματα από την Ελλάδα αυξάνονται με ραγδαίους ρυθμούς. Αυστραλία, Αμερική, Γερμανία… Η καπιταλιστική κρίση όμως δεν είναι ελληνικό φρούτο. Όταν ακούμε για κρίση η επόμενη λέξη που μας έρχεται στο μυαλό πρέπει να είναι η μετανάστευση. Οι Έλληνες και οι Ελληνίδες που ήδη εγκαταλείπουν μαζικά τη χώρα μόνο ροδοπέταλα δεν θα συναντήσουν στο δρόμο τους. Η εργασιακή επισφάλεια, τα εξοντωτικά ωράρια, ο ρατσισμός δεν θα αφορούν πλέον μόνο τους προερχόμενους από τις λεγόμενες χώρες του τρίτου κόσμου, αλλά και τους μέχρι προσφάτως ευημερούντες Ευρωπαίους (βλ.εμάς). Οπότε στην εικόνα του μετανάστη πρέπει να βλέπουμε την εικόνα από το δικό μας μέλλον. Στο χέρι μας είναι να κατανοήσουμε πως ντόπιοι και μετανάστες βράζουμε στο ίδιο καζάνι της φτώχειας, και μόνο με κοινούς αγώνες θα καταφέρουμε να το τουμπάρουμε.

«Και σαν τι να γίνει δηλαδή…;»

Όλοι εμείς, ντόπιοι και μετανάστες, μπορούμε να «χτίσουμε» δομές αλληλεγγύης (π.χ συλλογικές κουζίνες, χαριστικά παζάρια ρούχων) σε κάθε γειτονιά -από το Μαντούκι μέχρι τη Γαρίτσα- με σκοπό να λειτουργήσουν σαν κινήσεις αντιμετώπισης της φτώχειας που αντιμετωπίζουμε όλοι, αλλά και σαν πεδία γνωριμίας και συγκρότησης σχέσεων μεταξύ μας. Μπορούμε επίσης δημιουργώντας πρωτοβουλίες/ομάδες ατόμων να προστατεύουμε τους μετανάστες γείτονές μας από τις εξώσεις που αυξάνονται το τελευταίο διάστημα, εκφράζοντας έτσι έμπρακτα πως, στις γειτονιές μας τα κοινά της στέγης και του φαγητού είναι κτήμα όλων!

ΚΑΤΑΛΗΨΗ ΕΛΑΙΑ

ΑΓΡΟΚΟΛΛΕΚΤΙΒΑ ΕΛΑΙΑΣ

ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ 2 (και κάτι) ΧΡΟΝΩΝ ΑΓΡΟΚΟΛΛΕΚΤΙΒΑΣ ΕΛΑΙΑΣ

Είμαστε η ομάδα των Αγροτικών της Κατάληψης «Ελαία», ή αλλιώς η ομάδα Θερμοκηπίου ή καλύτερα η ΑΓΡΟΚΟΛΛΕΚΤΙΒΑ της Ελαίας. Ξεκινήσαμε τη δράση μας λίγους μήνες αφότου δημιουργήθηκε η Κατάληψη Ελαία, το Νοέμβρη του 2009, στην Κέρκυρα. Όταν αρχίσαμε τις εργασίες μας στο κτήμα, βρεθήκαμε αντιμέτωποι με ένα ρημαγμένο γυάλινο θερμοκήπιο και ένα παραμελημένο κτήμα γεμάτο ελαιόδεντρα που θύμιζε πιο πολύ ζούγκλα παρά οτιδήποτε άλλο. Αν και αρχικά θεωρήσαμε ότι το αγροτικό θα μπορούσε να είναι το κεντρικό θέμα της Κατάληψης, για λόγους πρακτικούς και με γνώμονα τις ανάγκες και τις επιθυμίες του καθενός, καταλήξαμε ότι ήταν σκόπιμη η δημιουργία μίας ξεχωριστής πρωτοβουλίας εντός της Κατάληψης, σε άμεση αλληλεξάρτηση πάντα με αυτήν. Έτσι η Αγροκολλεκτίβα αποτελείται κυρίως από άτομα της Κατάληψης, αλλά όχι μόνο, και έχει τη δική της ξεχωριστή συνέλευση που ασχολείται με τη διαχείριση του κτήματος και του θερμοκηπίου, αλλά και με θέματα ευρύτερου πολιτικού ενδιαφέροντος, πάντα εντός του αντικειμένου της.
Όταν ξεκινήσαμε, ο καθένας από εμάς είχε ένα διαφορετικό όραμα για την ομάδα αυτή. Κάποιοι το είδαν απλά ως χόμπυ, κάποιοι ήθελαν να μάθουν πώς να καλλιεργούν και άλλοι, πέρα από το συμβολικό του πράγματος, θέλησαν να προτάξουν το συγκεκριμένο τρόπο συλλογικής παραγωγής ως το μέσο για την απαγκίστρωσή μας από το εμπόριο αγροτικών προϊόντων και για την κατάκτηση της, κατά το δυνατόν, διατροφικής αυτάρκειας. Όπως και να ‘χει, η Αγροκολλεκτίβα της Ελαίας αντικατοπτρίζει όλα αυτά τα διαφορετικά οράματα των ανθρώπων που την απαρτίζουν. Τα βασικά στοιχεία που μας ενώνουν σε αυτή την κοινή προσπάθεια είναι η πεποίθηση ότι ο σύγχρονος άνθρωπος πρέπει να στραφεί περισσότερο προς την αγροτική παραγωγή και η πίστη στη συλλογική εργασία και την αυτοοργάνωση, ως αντίδοτο στην αλλοτρίωση της σύγχρονης δουλειάς.
Στα δύο χρόνια που υπάρχουμε ως Αγροκολλεκτίβα, αποκαταστήσαμε ένα τμήμα του θερμοκηπίου και καθαρίσαμε ένα μέρος του κτήματος, στο οποίο καλλιεργούμε εποχιακά λαχανικά από παραδοσιακούς, μη μεταλλαγμένους σπόρους. Στο κτήμα υπάρχουν ακόμα ελιές, αβοκαντόδεντρο και ακτινιδιές. Πέρσι, τα παραμελημένα ελαιόδεντρα του κτήματος μάς αντάμειψαν για τις φροντίδες μας, δίνοντάς μας πολύ λάδι υψηλής ποιότητας. Κατά καιρούς, έχουμε μοιράσει στο κέντρο της πόλης τους πλεονάζοντες καρπούς της δουλειάς μας και έχουμε οργανώσει στον χώρο της κατάληψης εκδηλώσεις με θέμα την αυτοοργανωμένη αγροτική παραγωγή.
Στις αρχές του 2012 θελήσαμε να διευρύνουμε τη δράση της Αγροκολλεκτίβας, συμβάλλοντας πιο ενεργά στη διάδοση ντόπιων παραδοσιακών ποικιλιών, τη διάσωση της βιοποικιλότητας και την απαγκίστρωση των τοπικών κοινωνιών από το μονοπώλιο σπόρων και φυτών που έχουν δημιουργήσει οι μεγάλες πολυεθνικές εταιρίες. Για το σκοπό αυτό συνεργαστήκαμε με άτομα από άλλα αντίστοιχα εγχειρήματα του νησιού και όλοι μαζί ξεκινήσαμε τις διαδικασίες για την κατασκευή σπορείου-φυτωρίου, στοχεύοντας μακροπρόθεσμα στη δημιουργία τράπεζας ντόπιων (μη υβριδικών, μη μεταλλαγμένων) σπόρων. Τα φυτά από το κοινό σπορείο τα χρησιμοποιήσαμε για τις ανάγκες των επιμέρους αγροτικών εγχειρημάτων στα οποία συμμετέχουμε, και ένα μέρος το μοιράσαμε σε όσους εκδήλωσαν ενδιαφέρον να τα χρησιμοποιήσουν για μη εμπορικούς σκοπούς. Στόχος μας, πάνω απ’ όλα, ήταν απ’ την αρχή να διαδοθεί ο αυτοοργανωμένος τρόπος δράσης και να εξαπλωθεί ο σπόρος της συλλογικής, μη εμπορευματικής αγροτικής παραγωγής.
Για μας η δημιουργία μίας αγροκολλεκτίβας δεν αποτελεί το μόνο πολιτικό όραμα για αυτή την κοινωνία και ούτε πιστεύουμε ότι η κοινωνική μεταβολή θα επέλθει μόνο με τέτοιου είδους αυτοργανωμένα εγχειρήματα, αλλά με μια πολύμορφη δράση και σε πολλά διαφορετικά κοινωνικά πεδία. Όπως και να έχει όμως, μια αγροκολλεκτίβα αποτελεί ίσως, στην πράξη και με χειροπιαστό τρόπο, ένα παράδειγμα της αταξικής-αντιιεραρχικής κοινωνίας την οποία φανταζόμαστε για το μέλλον.