Το Σάββατο 23/02 και ώρα 19:30 θα πραγματοποιηθεί στην κατάληψη, προβολή του ντοκιμαντέρ:
NEWEN MAPUCHE
H ΔΥΝΑΜΗ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ ΤΗΣ ΓΗΣ
Ένα όνειρο αντίστασης και ελευθερίας.
Θα ακολουθήσει συζήτηση.
Σας περιμένουμε την Δευτέρα 18/02/19 από τις 18:00 έως τις 20:00, για να διαλέξετε τα βιβλία σας, να πιούμε καφέ και λικέρ από ακτινίδια του κτήματος της κατάληψης.
Η κατάληψη mundo nuevo στη Θεσσαλονίκη εδώ και χρόνια απειλείται με εκκένωση, με διάφορες προφάσεις και δικαιολογίες. Αυτή τη φορά ο δήμος Θέρμης, ιδιοκτήτης του κτιρίου, διατείνεται ότι θέλει να το παραχωρήσει για τη δημιουργία σχολείου δεύτερης ευκαιρίας του ΟΚΑΝΑ. Βλέπουμε ότι όταν το κράτος θέλει να καταστείλει κοινωνικούς χώρους και αυτοοργανωμένα εγχειρήματα, δεν περιορίζεται μόνο σε όσα μπορούν να καταφέρουν μπάτσοι και δικαστές, σέρνοντας αγωνιστές σε δίκες, αλλά ξέρουν να πουλούν και ανθρωπισμό, και αντανακλαστικά ευαισθητοποίησης απέναντι σε ανθρώπους που έχουν ανάγκη.
Αστεία προσπάθεια αν σκεφτεί κανείς την «ευαισθησία» που διαχρονικά δείχνει το ελληνικό κράτος για τους χρήστες ναρκωτικών. Προκαλεί ερωτηματικά το ενδιαφέρον των τοπικών παραγόντων για το συγκεκριμένο κτίριο ενώ την ίδια στιγμή αλλά άδεια κτίρια καταρρέουν σε αχρηστία. Προφανώς πραγματικοί στόχοι αυτής της κίνησης δεν είναι η ικανοποίηση των αναγκών των αποκλεισμένων και των εξαθλιωμένων ανθρώπων που ζουν στην πόλη της Θεσσαλονίκης. Άλλωστε αυτούς η ίδια η κρατική πολιτική τους δημιουργεί, τους οδηγεί στο κοινωνικό περιθώριο, και τους διαχειρίζεται κατά το δοκούν. Ούτε φυσικά είναι στόχος η επανένταξη των τοξικοεξαρτημένων μέσα από τη δημιουργία σχολείου. Μοναδικός στόχος είναι να κατασταλεί ένα ακόμα κέντρο αγώνα, για τον ευρύτερο κοινωνικό και ταξικό αγώνα ενάντια στο κράτος και το κεφάλαιο.
Μια σειρά επιθέσεων σε καταλήψεις, στέκια αλλά και σε αγωνιστές από εισαγγελείς, μπάτσους, εκκλησία και φασίστες έχει ξεκινήσει εδώ και καιρό στη Θεσσαλονίκη, σε άψογο μεταξύ τους συγχρονισμό και συνεργασία, κάτι που μας κάνει να συνεχίζουμε να λέμε ότι η δημοκρατία τους βρωμάει φασισμό. Σε όλες τις περιπτώσεις επιβεβαιώνεται ο κανόνας που λέει ότι κάθε φορά που εκκενώνεται μια κατάληψη ή καίγεται από «πατριώτες» υπό το μανδύα του κράτους, ή θα στηθεί ένας μεγάλος χορός εργολάβων ή απλά θα γκρεμιστεί ώστε να μην υπάρχουν στα πόδια των ταγών κράτους, εκκλησίας, κεφαλαιούχων αυτοί που αντιστέκονται στην αδικία και στην εκμετάλλευση. Δεν έχουμε καμία αμφιβολία ότι η εκκένωση μιας δομής του α/α χώρου είναι πληρως εναρμονισμένη στα πλαίσια της Συριζοκυβερνητικής πολιτικής που θέλει σε ύφεση και καταστολή τους ταξικούς και κοινωνικούς αγώνες. Δεν συναινούμε στην ποδοπάτηση της ζωής μας με οποιαδήποτε «ανθρωπιστική» πρόφαση και υπό τη χρήση κανενός μανδύα δήθεν κοινωνικής πολιτικής από μία εξουσία που είναι εξ ορισμού και εκ φύσεως απάνθρωπη.
10 Οκτωβρίου 2018. Τρεις μετανάστριες στον Έβρο. Δεμένες πισθάγκωνα βρίσκονται να κείτονται νεκρές φέροντας τραύματα από μαχαίρι στο πάνω μέρος του λαιμού.
21 Σεπτεμβρίου 2018. Ζακ Κωστόπουλος/ Zackie Oh στην Ομόνοια. Δολοφονείται από άγριο ξυλοδαρμό που δέχτηκε από νοικοκυραίους και αστυνομικούς γιατί ήταν όλα όσα μισούνε.
Και η λίστα συνεχίζεται εντός και εκτός του ελλαδικού χώρου. Και αυτά είναι μονάχα μερικά από τα γεγονότα που κατάφεραν να γνωστοποιηθούν.
Τον τελευταίο καιρό, όλο και συχνότερα έρχονται στην επιφάνεια περιστατικά έμφυλης βίας, περιστατικά με γυναίκες δολοφονημένες, κακοποιημένες ή βιασμένες. Και όλο και συχνότερα, παρακολουθούμε τα ΜΜΕ, τους επίσημους πλέον διαμορφωτές της «κοινής γνώμης», να «εκπλήσσονται», να «σοκάρονται», να μένουν άφωνοι μπροστά στην «πρωτοφανή βία που συντάραξε την τοπική κοινωνία». Φυσικά, για όλους και όλες εμάς που δε ζούμε σε κάποιο παράλληλο σύμπαν, τα περιστατικά αυτά δεν αποτελούν παρά μόνο τις πιο κραυγαλέες περιπτώσεις μιας πραγματικότητας που βιώνουμε καθημερινά. Μιας πραγματικότητας που δείχνει ξεκάθαρα, σε όποιον δεν εθελοτυφλεί, ότι, παρά τις φανφάρες περί ισότητας και δικαιωμάτων, η πατριαρχία είναι ακόμη εδώ, και πολλές φορές είναι δολοφονική.
… «μήπως την κούνησε κι αυτή την ουρά της;»….
Κατά κανόνα, η πρώτη αντίδραση μόλις γίνεται γνωστός ένας βιασμός είναι να κατηγορηθεί το θύμα. «Τι φορούσε;», «είχε πιει;», «γιατί ήταν μόνη της βραδιάτικα;»«μήπως τον προκάλεσε;», «τι δουλειά είχε μαζί του;», «έχει πάει με πολλούς;», «γιατί δεν αντιστάθηκε περισσότερο;», «πόσο ξεκάθαρα το είπε το όχι;» είναι οι πρώτες ερωτήσεις που θα ακούσει κανείς όταν το ζήτημα του βιασμού έρχεται στο προσκήνιο. Στην περίπτωση δε της Ελένη Τοπαλούδη στη Ρόδο, η ελληνική κοινωνία έδωσε ρεσιτάλ: τα σόσιαλ μίντια οργίασαν περνώντας τη κοινωνική, προσωπική και σεξουαλική ζωή της κοπέλας από κόσκινο, ενώ τα ΜΜΕ έκαναν πάρτι πατώντας πάνω στο πτώμα της, εκμεταλλευόμενα τον πόνο και το πένθος των δικών της ανθρώπων προκειμένου να χτυπήσουν τηλεθέαση. Ήταν μια περίπτωση ενδεικτική του πώς αντιδρά ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας σε τέτοια περιστατικά: οι κανίβαλοι έσπευσαν να κατηγορήσουν το θύμα (επειδή ήταν μόνη της με δύο άντρες, επειδή ήταν αντιρατσίστρια και ο ένας βιαστής αλλοδαπός κοκ), οι υποκριτές έσπευσαν να αποδείξουν ότι το θύμα ήταν μια ήσυχη κοπέλα (εμφανέστατα υπονοώντας ότι στην αντίθετη περίπτωση ο βιασμός και οι δολοφονία θα ήταν πιο αναμενόμενες και λιγότερο κατακριτέες πράξεις),ενώ ευτυχώς υπήρξαν και ορισμένες φωνές που υψώθηκαν κατηγορώντας τους δράστες και υπερασπίζοντας το δικαίωμα της νεκρής πλέον γυναίκας στην αξιοπρέπεια.
… «ε, εντάξει, άντρας είναι, τι να κάνει κι αυτός;»…
Μετά τη στοχοποίηση και την ενοχοποίηση του θύματος, σειρά έχει συνήθως η δικαιολόγηση του θύτη. «Είχε πιει, δεν ήξερε τι έκανε», «τον προκάλεσε, πόσο ν’ αντισταθεί κι αυτός», «άντρας είναι, θα σηκώσει και χέρι καμιά φορά», κτλ είναι οι πιο συνηθισμένες αηδίες που ακούγονται προκειμένου να δικαιολογηθούν τ’ αδικαιολόγητα. Φράσεις και λέξεις που ακούμε από μικρά παιδιά, από το ίδιο μας το σπίτι, εκεί που μας μαθαίνουν πώς υποτίθεται ότι πρέπει να είναι τα κοριτσάκια και πώς τα αγοράκια. Φράσεις δήθεν αθώες, που τις ακούμε καθημερινά σε συζητήσεις, ενδεικτικές μιας ολόκληρης νοοτροπίας που θέλει τις γυναίκες να μην δικαιούνται να ορίσουν οι ίδιες το σώμα τους, ενώ αντίθετα δίνει στους άντρες το ελεύθερο να φερθούν όπως θέλουν, χωρίς να φοβούνται ότι θα χρειαστεί να αντιμετωπίσουν την απαξίωση και την περιφρόνηση του κοινωνικού τους περίγυρου.
… «άμα δηλαδή σε βιάσει κανας πακιστανός, τι θα κάνεις;»…
Και ενώ κατά κανόνα η δικαιολόγηση του θύτη είναι ψηλά στις προτεραιότητες της ελληνικής κοινωνίας όταν προκύπτει ζήτημα έμφυλης βίας, βλέπουμε ότι ο κανόνας αυτός έχει μια πολύ συνηθισμένη εξαίρεση. Πρόκειται φυσικά για την περίπτωση που ο δράστης είναι αλλοδαπός, και ειδικότερα όταν είναι πρόσφυγας ή μετανάστης. Εκεί ξαφνικά τα «άντρας είναι», «παρασύρθηκε», «είχε πιει», «ας μη φάει τα νιάτα του στη φυλακή για ένα στιγμιαίο λάθος» κλπ μετατρέπονται ως διά μαγείας σε «είναι στην κουλτούρα τους», «ας πάει στη χώρα του να τα κάνει αυτά» και «όλοι αυτοί οι ξένοι έτσι είναι». Και κάπως έτσι είδαμε τον έναν βιαστή και δολοφόνο της Ελένης Τοπαλούδη, που τυχαίνει να είναι έλληνας, να περιγράφεται ως γόνος καλής οικογένειας αρχικά, και ως μετανιωμένο απολωλός πρόβατο στη συνέχεια, ενώ αντίθετα ο αλλοδαπός βιαστής και δολοφόνος περιγράφτηκε ως αλβανός (και όχι ομογενής βορειοηπειρώτης) που παρέσυρε τον έλληνα συνεργό του. Προφανώς, η διαφορά στην εθνικότητα μεταξύ των δραστών είναι για ορισμένους πιο σημαντική από το κοινό τους στοιχείο: ότι είναι και οι δύο βιαστές και δολοφόνοι.
… «ε, καλά τώρα, μ’ αυτήν θ’ ασχολούμαστε;»…
Και αν ο αριθμός των ανθρώπων που κρίνουν τους δράστες έμφυλης βίας με βάση τις ρατσιστικές τους αντιλήψεις είναι μεγάλος, ο αριθμός των ανθρώπων που κρίνει τα θύματα με βάση τις ίδιες αντιλήψεις είναι ακόμη μεγαλύτερος, Ένας απ’ τους λόγους που τα περισσότερα περιστατικά έμφυλης βίας δεν βγαίνουν στην επιφάνεια είναι η απαξίωση με την οποία αντιμετωπίζονται πολλές φορές τα θύματα, και ιδίως αυτά που δεν ανταποκρίνονται στην εικόνα της απλής, συνηθισμένης γυναίκας. Πόσοι θα ασχοληθούν αν το θύμα μιας κακοποίησης ή ενός βιασμού είναι μετανάστρια; Ελάχιστοι. Πόσο χώρο μπορεί να διαθέσει η ειδησεογραφία για τρεις μετανάστριες που βρέθηκαν σφαγιασμένες στον Έβρο; Ελάχιστο. Γιατί να ασχοληθούμε με μια άστεγη που αμύνθηκε απέναντι στο βιαστή της και τώρα σαπίζει στη φυλακή; Αφού έκανε ναρκωτικά και είχε μπλέξει με κακές παρέες, ποιος της φταίει; Για την πλειοψηφία της κοινωνίας, οι μετανάστριες, οι φτωχές, οι άστεγες, οι χρήστριες ουσιών, οι φυλακισμένες, οι τρανς, όλες όσες δεν ταιριάζουν στην «κανονικότητά» τους είναι αδιάφορες, ενώ η κακοποίηση ,ή ακόμη και η δολοφονία τους, είναι απλώς μια ακόμη είδηση απ’ αυτές που περνάνε «στα ψιλά».
… «αυτό δηλαδή τώρα θεωρείται βιασμός;»…
Ο πιο εύκολος τρόπος να αποφύγεις να αντιμετωπίσεις ένα δυσάρεστο γεγονός είναι να το απονοηματοδοτήσεις. Και αυτό ακριβώς είναι που συμβαίνει κατά κόρον στις περιπτώσεις βιασμών. Από την αστυνομία και τη Δικαιοσύνη, μέχρι τους απλούς καθημερινούς ανθρώπους γύρω μας, η προσπάθεια να επιστρατευτεί κάθε είδους τέχνασμα προκειμένου ο βιασμός να μην θεωρηθεί βιασμός είναι κάτι παραπάνω από εμφανής. Ας το ξεκαθαρίσουμε μια και καλή: ανεξάρτητα από το νομικό πλαίσιο της κάθε χώρας και της κάθε εποχής, ο ορισμός του βιασμού είναι πολύ απλός. Βιασμός είναι το μη συναινετικό σεξ. Οπότε, ναι, αν κάποια φοράει προκλητικά ρούχα και δεν συναινέσει, είναι βιασμός. Αν κάποια έχει πιει και δεν συναινέσει, είναι βιασμός. Αν κάποια θέλει να κάνει σεξ, αλλά όχι με το συγκεκριμένο άτομο, είναι βιασμός. Αν κάποια είναι ναρκωμένη, είναι βιασμός. Αν μία εκδιδόμενη δεν θέλει για πελάτη της ένα συγκεκριμένο άτομο και αυτό την εξαναγκάσει σε σεξ, είναι βιασμός. Και ναι, αν μια παντρεμένη εξαναγκαστεί να κάνει σεξ με τον άντρα της, πάλι βιασμός είναι. Τα ρούχα, η κατανάλωση αλκοόλ, η χρήση ουσιών, η διάθεση για σεξ, η ιδιότητα της εκδιδόμενης, το πλαίσιο μιας σχέσης ή ενός γάμου δεν μπορεί να αποτελεί δικαιολογία για κανένα κάθαρμα που θέλει να επιβάλλει τις ορέξεις του πάνω μας.
Να ορθώσουμε το ανάστημά μας απέναντι στην πατριαρχία
Το γυναικείο σώμα δεν είναι ιδιοκτησία του πατέρα, του συζύγου ή κανενός άλλου. Δεν χρειαζόμαστε την άδεια κανενός για να έχουμε ερωτικές σχέσεις. Δεν είμαστε υποχρεωμένες να ντυνόμαστε «σεμνά» ή να κοιτάμε χαμηλά για να μη μας βιάσουν. Κάνουμε ξεκάθαρο εδώ και τώρα ότι είναι δικαίωμά μας να ντυνόμαστε όπως γουστάρουμε, να φερόμαστε όπως γουστάρουμε, να πίνουμε όσο γουστάρουμε και τίποτα από αυτά να μην δικαιολογεί τους βιαστές μας. Τίποτα από αυτά να μην μας κάνει να σφίγγουμε τα κλειδιά στο χέρι όταν γυρνάμε σπίτι. Τίποτα από αυτά να μην θέτει την ζωή μας σε κίνδυνο.
Να σταθούμε δίπλα στα θύματα της έμφυλης βίας. Να υπερασπιστούμε το αυτονόητο που λέει ότι το σώμα μας ανήκει σε μας τις ίδιες και μόνο. Να σπάσουμε τη σιωπή και τη συγκάλυψη. Να γίνουμε η φωνή όσων δεν μπορούν να υψώσουν τη δική τους.
ΝΑ ΤΣΑΚΙΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΠΟΥ ΤΗ ΓΕΝΝΑ.
ΜΕΧΡΙ ΤΗ ΧΕΙΡΑΦΕΤΗΜΕΝΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ ΚΑΙ ΙΣΟΤΗΤΑΣ
Κατάληψη Ελαία
Βιβλιοπαρουσίαση
“Τα νέα πρόσωπα του φασισμού” του Enzo Traverso.
Mε την συμμετοχή του μεταφραστή του βιβλίου Ν. Κούρκουλου
Σάββατο 26/01/19 στις 19:30 στην Κατάληψη Ελαία
Επίσης και η επανέκδοση , απο το Ταμείο φυλακίσμενων και διωκόμενων αγωνιστών,”Ιχνιλατώντας τον Δεκέμβρη”που αφιερώνεται στον αναρχικό και μέλος του Ε.Α. Λάμπρο Φούντα, ο οποίος συμμετείχε μαζί με άλλους συντρόφους στη συγγραφή της πρωτότυπης έκδοσης.
Κοινό κάλεσμα σε πορεία την Πέμπτη 6 Δεκέμβρη για την φασιστική δολοφονία του Petrit Zifle στην Λευκίμμη.
Προσυγκέντρωση 19:30 στην πλατεία Γεωργάκη.
Κατάληψη Ελαία
Κατάληψη Allerta
http://allerta.squat.gr
ΓΙΑ ΤΗ ΦΑΣΙΣΤΙΚΗ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΤΟΥ PETRIT ZIFLE ΣΤΗ ΛΕΥΚΙΜΜΗ
Το πρωί της Δευτέρας 26 Νοεμβρίου, στην περιοχή ανάμεσα στα Δραγωτινά και τα Σπαρτερά Λευκίμμης, διερχόμενος κάτοικος εντοπίζει το πτώμα ενός ανθρώπου πεταμένο σε ένα χαντάκι. Μερικές μέρες μετά, στις 29 Νοεμβρίου, η αστυνομία συλλαμβάνει έναν 44χρονο κάτοικο της περιοχής, ο οποίος ομολογεί την ανθρωποκτονία. Από το σημείο αυτό και έπειτα οι πληροφορίες που σιγά σιγά έρχονται στο φως καταδεικνύουν ότι δεν πρόκειται για ένα απλό έγκλημα, αλλά για κάτι πολύ περισσότερο και πολύ πιο επικίνδυνο. Αυτό που συνέβη στη Λευκίμμη ήταν μια φασιστική δολοφονία.
…όταν δολοφονείται ένας άνθρωπος δίπλα σου…
Το θύμα της δολοφονίας ονομαζόταν Petrit Zifle. Ηταν ένας 63χρονος εργάτης γης αλβανικής καταγωγής, γνωστός στους περισσότερους απλά ως κος Πέτρος. Όπως όλα δείχνουν, ο Petrit Zifle και ο δράστης βρίσκονταν και οι δύο στο καφενείο το απόγευμα της Κυριακής, 25 Νοεμβρίου, όπου και διαπληκτίστηκαν με έντονο τρόπο. Αιτία υπήρξε η συζήτηση θαμώνων για την Μακεδονία, στην οποία συμμετείχε και ο 44χρονος, μιλώντας με υβριστικό και προσβλητικό τρόπο για όλους τους μη Έλληνες.Ο Petrit Zifle ανταπάντησε στις προσβολές του 44χρονου και κάπως έτσι ξεκίνησε ένας έντονος καυγάς μεταξύ τους, ο οποίος έληξε χάρη στην παρέμβαση των υπόλοιπων παρευρισκόμενων, με τον δράστη να αποχωρεί απειλώντας τη ζωή του 63χρονου. Λίγο αργότερα, ο δράστης εντοπίζει τον Zifle, τον δολοφονεί με κυνηγετική καραμπίνα και πετάει το πτώμα του σε ένα χαντάκι, όπου και τον βρίσκουν την επόμενη μέρα.
Προς έκπληξη κανενός, ο δολοφόνος του Petrit Zifle είναι ένας άνθρωπος γνωστός στην περιοχή για τις φασιστικές του ιδέες και, φυσικά, για τη δημόσια υποστήριξή του στη Χρυσή Αυγή. Ο 44χρονος υπήρξε εκλογικός αντιπρόσωπος της Χρυσής Αυγής στις τελευταίες εκλογές, πολλές φορές είχε συνοδεύσει το «επιτελείο» της Χρυσής Αυγής, όταν αυτό εμφανιζόταν στην Λευκίμμη, ενώ δεν έκρυβε τη σβάστικα που είχε ως τατουάζ στο στήθος του. Και είναι αυτή ακριβώς η ιδιότητά του ως νεοναζί που δείχνει, πέρα από κάθε αμφιβολία, ότι η δολοφονία που διέπραξε είχε ξεκάθαρο ρατσιστικό/φασιστικό κίνητρο. Ο Petrit Zifle δεν δολοφονήθηκε επειδή ήταν άτυχος, ούτε επειδή είχε «προσωπικές διαφορές» ή «νταραβέρια» με τον θύτη, όπως πολλά τοπικά ΜΜΕ άφησαν να εννοηθεί. Ο Petrit Zifle δολοφονήθηκε γιατί ήταν αλβανικής καταγωγής, και γιατί είχε το θάρρος να πει τη γνώμη του και να αντιπαρατεθεί με ένα άτομο γνωστό για τις νεοναζιστικές του απόψεις.
…όταν σε κάποιους άλλους ανθρώπους δίπλα σου ο φασισμός «δεν βρωμάει»…
Η δολοφονία αυτή, αν και πρωτοφανής για τα δεδομένα του νησιού, δεν είναι ούτε «μεμονωμένο περιστατικό» ούτε ασύνδετη με το γενικότερο πολιτικό κλίμα. Η έξαρση του φασισμού τους τελευταίους μήνες, με αφορμή ζητήματα όπως το μακεδονικό και ο Κατσίφας, είναι αδιαμφισβήτητη. Εξίσου αδιαμφισβήτητο είναι το γεγονός ότι η Χρυσή Αυγή, εν όψει του τέλους της δίκης της, αλλά και των επικείμενων εκλογών, προσπαθεί να κερδίσει την κοινωνική συναίνεση πλασάροντας ένα προφίλ «αντισυστημικής» δράσης, όπως είδαμε πρόσφατα να συμβαίνει με τις υποκινούμενες από το νεοναζιστικό κόμμα εθνικιστικές καταλήψεις. Υπό αυτό το πρίσμα, δεν είναι παράξενο που, μερικά χρόνια μετά τις δολοφονίες του Παύλου Φύσσα και του Σαχζάτ Λουκμάν, λαμβάνει χώρα άλλη μια δολοφονία από υποστηρικτή του νεοναζιστικού αυτού κόμματος.
Ωστόσο, η δολοφονία αυτή παρουσιάζει ακόμη περισσότερο ενδιαφέρον αν αναλογιστεί κανείς τον τόπο στον οποίο συνέβη. Η Λευκίμμη είναι ένα μέρος γνωστό στο πανελλήνιο ήδη από το 2008 λόγω του σθεναρού αγώνα των κατοίκων της ενάντια στην δημιουργία ΧΥΤΑ στην περιοχή. Είναι ένα μέρος που έχει κερδίσει την αλληλεγγύη και την υποστήριξη όλως όσων αγωνίζονται ενάντια σε κάθε μορφή εκμετάλλευσης και καταπίεσης, ένα μέρος που επί μία ολόκληρη δεκαετία ενέπνεε τα περιβαλλοντικά κινήματα ολόκληρης της χώρας. Δεν μπορεί κανείς παρά να αναρρωτηθεί πώς είναι δυνατόν σε ένα τέτοιο μέρος οι φασίστες να δρουν ανενόχλητοι.
Δυστυχώς, ήδη από την αρχή του καλοκαιριού, όταν και επανακινήθηκε το ζήτημα του ΧΥΤΑ, είχε γίνει σαφές ότι οι φασίστες προσπαθούσαν να εισχωρήσουν στο κίνημα των κατοίκων της περιοχής ενάντια στη λειτουργία της χωματερής. Χαρακτηριστικότερο παράδειγμα του γεγονότος αυτού είναι η ανοχή στην παρουσία του χρυσαυγίτη βουλευτή Αϊβατίδη σε συναυλία διαμαρτυρίας που είχε διοργανώσει ο τοπικός πολιτιστικός – περιβαλλοντικός σύλλογος στο ποτάμι Λευκίμμης στις 02/06. Στη συναυλία αυτή, όταν καταγγέλθηκε η παρουσία του νεοναζί βουλευτή από τον πρόεδρο του Συνδέσμου Ξενοδοχοϋπαλλήλων Κέρκυρας με την φράση «εδώ βρωμάει φασισμός», η απάντηση του γραμματέα του συλλόγου ήταν «το μόνο που βρωμάει εδώ είναι το ποτάμι». Μια φράση που συμπύκνωνε μια ολόκληρη νοοτροπία: κανείς δεν περισσεύει, όλοι χωράνε στον αγώνα, δεν υπάρχουν αριστεροί και δεξιοί, η ενότητα είναι πάνω απ’ όλα, ακόμη κι οι φασίστες δικαιούνται να αγωνιστούν μαζί μας ενάντια στο ΧΥΤΑ.
Το περιστατικό αυτό, βέβαια, αν και απασχόλησε πολύ την κοινωνία του νησιού, στην πραγματικότητα δεν αποτελεί παρά την κορυφή του παγόβουνου. Γιατί η αλήθεια είναι πως, ό,τι και να είπε ο γραμματέας του τοπικού συλλόγου, ο κόσμος της Λευκίμμης είχε τη δυνατότητα να απομονώσει και να καταδικάσει τους φασίστες, όπως είχε και τη δυνατότητα να αποτρέψει την παρουσία τους στα συλλαλητήρια και τις πορείες ενάντια στη λειτουργία της χωματερής. Απλώς, το μεγαλύτερο μέρος της κοινωνίας της Λευκίμμης επέλεξε να μην το κάνει. Είτε προς χάριν της περίφημης «ενότητας» του αγώνα, είτε από απλή αδιαφορία για το ζήτημα του φασισμού, το κίνημα της Λευκίμμης ως σύνολο δεν απομόνωσε τα άτομα με φασιστικές απόψεις και συμπεριφορές. Αντιθέτως, οι άνθρωποι που προσπάθησαν να δημιουργήσουν δομές αγώνα ενάντια στον ΧΥΤΑ με ξεκάθαρο αντιφασιστικό πρόσημο, οι άνθρωποι που απ’ την αρχή προειδοποιούσαν πως το να δείχνεις ανοχή στον φασισμό και το να δίνεις χώρο στη Χρυσή Αυγή δεν βγαίνει ποτέ σε καλό, οι άνθρωποι αυτοί απομονώθηκαν, στοχοποιήθηκαν, λασπολογήθηκαν και, φυσικά, κατηγορήθηκαν ως «διασπαστές του κινήματος». Και κάπως έτσι, καταλήξαμε όχι μόνο να θρηνούμε το θύμα άλλης μιας φασιστικής δολοφονίας, αλλά και να βλέπουμε τον νεοναζί Αϊβατίδη, πέντε μόλις μέρες μετά τη δολοφονία, να κυκλοφορεί ανενόχλητος στη Λευκίμμη σαν να μη συμβαίνει τίποτα.
…τότε οφείλεις να πάρεις θέση.
Ο φασισμός έχει ξανασηκώσει κεφάλι, και αποκτά όλο και μεγαλύτερη δύναμη. Και υπεύθυνοι για αυτό δεν είναι μόνο όσοι τον στηρίζουν, όσοι ψηφίζουν ναζιστικά κόμματα ή συμμετέχουν σε φασιστικές οργανώσεις ή παίρνουν μέρος σε εθνικιστικά συλλαλητήρια. Υπεύθυνοι είναι και όλοι όσοι τον ανέχονται χωρίς να μιλούν. Υπεύθυνοι είναι όλοι όσοι του δίνουν χώρο και βήμα στο δημόσιο λόγο. Υπεύθυνοι είναι όσοι τον ξεπλένουν.Υπεύθυνοι είναι όσοι παρουσιάζουν τα εγκλήματα των φασιστών σαν να είναι αποκομμένα από την ιδεολογία τους, όσοι αποκρύπτουν τη δράση τους ή την παρουσιάζουν ωραιοποιημένη. Υπεύθυνοι είναι όλοι όσοι δεν αντιδρούν στην εξάπλωσή του.
Πριν μερικά χρόνια θρηνήσαμε για τη δολοφονία του Σαχζάτ Λουκμάν και του Παύλου Φύσσα. Σημερα θρηνούμε για τη δολοφνία του Petrit Zifle. Κι αν δεν οργανωθούμε μαζικά για να πολεμήσουμε αυτή τη πανούκλα του καιρού μας, σύντομα θα θρηνήσουμε κι άλλα θύματα. Σύντομα κάποιος άλλος συγχωριανός μας, ή συνάδελφός μας, ή σύντροφός μας θα δολοφονηθεί επειδή τόλμησε να έχει διαφορετική καταγωγή, χρώμα, σεξουαλικό προσανατολισμό ή πολιτικές απόψεις. Ο μόνος τρόπος να εμποδίσουμε αυτό το σενάριο να πραγματοποιηθεί είναι με συνεχή, μαχητικό, μαζικό και οργανωμένο αντιφασιστικό αγώνα.
Έχει έρθει η στιγμή να το συνειδητοποιήσουν όλοι: δεν υπάρχουν πλέον περιθώρια για ουδετερότητα. Η απάθεια, η σιωπή και η ανοχή δεν είναι ουδέτερη στάση, είναι στάση που ενδυναμώνει και στηρίζει το φασισμό. Κι όσοι δεν θέλουν να δουν το φασισμό να θριαμβεύει, οφείλουν να πάρουν άμεση και ξεκάθαρη θέση εναντίον του.
ΟΥΤΕ ΣΤΗ ΛΕΥΚΙΜΜΗ ΟΥΤΕ ΠΟΥΘΕΝΑ, ΤΣΑΚΙΣΤΕ ΤΟΥΣ ΦΑΣΙΣΤΕΣ ΣΕ ΠΟΛΕΙΣ ΚΑΙ ΧΩΡΙΑ
ΚΑΤΑΛΗΨΗ ΕΛΑΙΑ
Από τον Νοέμβρη του ’73 μέχρι σήμερα, ο αγώνας ενάντια στον φασισμό είναι αγώνας ενάντια στη λήθη.
Να οργανώσουμε τις συλλογικές μας αντιστάσεις ενάντια στον φασισμό που ξανασηκώνει κεφάλι και το σύστημα που τον γεννά.
Ολομέτωπη σύγκρουση με κράτος και κεφάλαιο.
Καλούμε σε πορεία το Σάββατο 17 Νοέμβρη
Προσυγκέντρωση 18:00 η ώρα στο προαύλιο του τμήματος Ιστορίας (Ιωαν. Θεοτόκη 72, πρώην Αβραμίου)
Κατάληψη Ελαία
Κατάληψη Allerta
Προβολή & Ενημέρωση – Συζήτηση
για την 1η διεθνή πολιτική, καλλιτεχνική, αθλητική και πολιτιστική συνάντηση γυναικών που αγωνίζονται, που κάλεσαν οι γυναίκες ζαπατίστας στο caracol της Μορέλια (8-10 Μαρτίου 2018)
Παρουσίαση της μπροσούρας
«Προκλήσεις για τη γυναικεία απελευθέρωση. Μια ματιά μέσα από τους αγώνες των γυναικών στην Τσιάπας»
Με προσκεκλημένες συντρόφισσες από την Ομάδα ενάντια στην Πατριαρχία-Αναρχική Πολιτική Οργάνωση
Λευκίμμη 2018. Δέκα ολόκληρα χρόνια μετά τα γεγονότα του 2008, δέκα χρόνια μετά την βάρβαρη καταστολή και τη νεκρή συντοπίτισσά μας, δέκα χρόνια μετά τους αγώνες Λευκιμμιωτών και Κερκυραίων που απέτρεψαν τη λειτουργία μιας παράνομης και περιβαλλοντικά καταστροφικής χωματερής, το ελληνικό κράτος έρχεται σήμερα να τελειώσει αυτό που άφησε στη μέση. Κεντρική κυβέρνηση και τοπική αυτοδιοίκηση επιστρέφουν με δεκάδες διμοιρίες ΜΑΤ για να ολοκληρώσουν το έγκλημα.
Στο διάστημα αυτό, καθόλου νερό δεν κύλησε στο αυλάκι. Δέκα χρόνια δεν ήταν αρκετά ώστε να υπάρξει οποιαδήποτε πρόοδος σε οποιονδήποτε τομέα της διαχείρισης των στερεών αποβλήτων στην Κέρκυρα. Ούτε η διαλογή στην πηγή προχώρησε, ούτε το περιβόητο εργοστάσιο ολοκληρωμένης διαχείρισης έγινε, τα συνολικά ποσοστά ανακύκλωσης αντί να αυξηθούν έφτασαν το θεαματικό 1%, ο δήμος δεν διαθέτει ούτε καν το αναγκαίο προσωπικό καθαριότητας, οι κάδοι είναι ξεχειλισμένοι παντού στο νησί, τα σκουπίδια είναι σύμμεικτα στους δρόμους, και σύμμεικτα συλλέγονται και δεματοποιούνται. Το προσωπικό καθαριότητας είναι απολυμένο και απλήρωτο και ολόκληρη η καθαριότητα, από την αποκομιδή μέχρι τη διαλογή, είναι παραχωρημένη σε ιδιώτες εργολάβους που και αυτοί υπολειτουργούν σε βαθμό απραξίας.
Από το 2008, τίποτε δεν έγινε όσον αφορά τη διαχείριση των απορριμμάτων στην Κέρκυρα. Το μόνο που έγινε είναι ότι θυσιάστηκε χωρίς κανένα δισταγμό το Τεμπλόνι στο βωμό των συμφερόντων που λυμαίνονται τη διαχείριση απορριμμάτων στην Κέρκυρα και της πρωτοφανούς απραξίας των τοπικών αρχόντων. Η ήδη κορεσμένη χωματερή Τεμπλονίου στα χρόνια αυτά απλώς έγινε… υπερκορεσμένη, με τα βουνά των σκουπιδιών να στοιβάζονται άθαφτα σε βουνά ύψους δεκάδων μέτρων.
Σήμερα λοιπόν, και ενώ το λαμπρό υπόδειγμα διαχείρισης απορριμμάτων στο Τεμπλόνι είναι γνωστό σε όλους, έρχονται και απαιτούν από την κοινωνία της Λευκίμμης να δεχτεί να γίνει η επόμενη θυσία. Οι Λευκιμμιώτες να δεχτούν το σώριασμα σύμμεικτων σκουπιδιών πάνω στον υδροφόρο ορίζοντα της νότιας Κέρκυρας. Να συναινέσουν στη δηλητηρίαση του νερού τους, που ακόμη αναβλύζει μέσα στο ΧΥΤΑ και σχηματίζει λίμνη. Να παρατήσουν τα χωράφια τους που θα είναι ακατάλληλα για καλλιέργεια. Να συνηθίσουν τη δυσωδία σε απόσταση μερικών εκατοντάδων μέτρων από την τουριστικές δραστηριότητες από τις οποίες βιοπορίζονται. Οι ξεχασμένοι από το κράτος κάτοικοι της Νότιας Κέρκυρας, που δεν έχουν ακόμη ούτε αποχέτευση, πρέπει τώρα να δεχτούν αδιαμαρτύρητα τα σκουπίδια όλης της Κέρκυρας, των μεγάλων all inclusive ξενοδοχειακών μονάδων και όλης της τουριστικής βιομηχανίας του νησιού.
Να θεωρήσουν ως δεδομένο και φυσιολογικό το αδιέξοδο στο οποίο έχει φέρει η αυτοδιοίκηση το νησι. Ότι, αφού «δεν υπάρχει άλλος χώρος, τι να κάνουμε», θα πρέπει στο έτος 2018 τα σκουπίδια να θάβονται στα χωράφια τυλιγμένα με μεμβράνη.
Αυτοί που ποδοπατούν κάθε έννοια δικαίου και κάθε λογική, αυτοί που κάνουν κουρελόχαρτο τους δικούς τους νόμους, έχουν για μοναδικό τους στήριγμα την ωμή βία. Άλλωστε, αυτοί που σχεδιάζουν την καταστροφή ολόκληρων περιοχών ποτέ δεν ρωτούν, μόνο απαιτούν. Τι να την κάνεις άλλωστε την κοινωνική συναίνεση, όταν έχεις εκατοντάδες ΜΑΤατζήδες. Δεν δίστασαν καθόλου να προχωρήσουν σε αστυνομική κατοχή όλης της Λευκίμμης. Δεν δίστασαν να ξυλοκοπήσουν, να συλλάβουν και να δικάσουν οποιονδήποτε έφερε αντίσταση στον παραλογισμό. Με συνοπτικές διαδικασίες επέβαλαν 24ωρη απαγόρευση κυκλοφορίας σε ολόκληρες περιοχές, χωρίζοντας το χωριό από τα χωράφια του, κάτι που συνεχίζεται ακόμη μέχρι σήμερα.
Ε λοιπόν όχι, εμάς δεν μας πείθει η αφήγηση τους. Οι Λευκιμμιώτες, οι Κερκυραίοι, και όσοι άλλοι διαθέτουμε στοιχειώδη λογική, παιδεία και συνείδηση, δεν μπορούμε να δεχτούμε τη θανατική καταδίκη του νότιου τμήματος της Κέρκυρας στο βωμό κανενός συμφέροντος, κανενός «προγραμματισμού», καμίας «ανάπτυξης» και καμίας σκοπιμότητας. Αρνούμαστε να αποκαλέσουμε «επεξεργασία» το τύλιγμα σύμμεικτων σκουπιδιών με σελοφάν. Δεν θα θεωρήσουμε ποτέ φυσιολογική ούτε αναπόφευκτη τη μόλυνση του υδροφόρου ορίζοντα 4.000 ανθρώπων με σκουπίδια. Αρνούμαστε να βάλουμε το κέρδος οποιουδήποτε επενδυτή, τον οικονομικό προγραμματισμό οποιουδήποτε δημάρχου ή οτιδήποτε άλλο πιο πάνω από τη γη μας, το νερό που πίνουμε και τον αέρα που αναπνέουμε.
Γνωρίζουμε ότι η τεχνολογία προσφέρει σήμερα πλήθος μεθόδων για τη διαχείριση των στερεών αποβλήτων. Είναι φανερό ότι αυτές συστηματικά αγνοούνται από τους ασκούντες την εξουσία. Γνωρίζουμε ότι οι μέχρι σήμερα ενέργειες των δημάρχων και περιφερειαρχών, αλλά και η εγκληματική αδράνειά τους, γίνονται προς όφελος μιας κλίκας ιδιωτικών συμφερόντων, που ανυπομονούν να τους παραχωρηθεί ολόκληρος ο τομέας της καθαριότητας του νησιού. Μιας μαφίας που δρα ανενόχλητη σε πολλά μέρη του κόσμου και αποκομίζει εκατομμύρια από τη διαχείριση των απορριμμάτων, πάντα μόλις η δημόσια διαχείριση «αποτύχει» σχεδιασμένα, το πρόβλημα γιγαντωθεί και η ζωή των ανθωπων γίνει κόλαση.
Απαιτούμε:
– Έξω τα ΜΑΤ από την κατεχόμενη Λευκίμμη
– Καμία χωματερή ούτε στη Λευκίμμη, ούτε στο Τεμπλόνι, ούτε οπουδήποτε στην Κέρκυρα. Στον 21ο αιώνα είναι απαράδεκτο να υπάρχουν χωματερές.
– Να γίνει δημόσια ολοκληρωμένη διαχείριση, μέχρι να υπάρξει δυνατότητα για διαχείριση από τους ίδιους τους πολίτες. Να γίνει κομποστοποίηση παντού, διαλογή στην πηγή, ανακύκλωση, και να μπουν χρωματιστοί κάδοι ανά υλικό.
– Να υποχρεωθούν άμεσα οι ξενοδοχειακές μονάδες και οι χώροι εστίασης να παραδίδουν τα σκουπίδια τους χωρισμένα ανά υλικό. Επίσης άμεσα να υποχρεωθούν τα σούπερ μάρκετ να δέχονται πίσω τις συσκευασίες των προϊόντων που πωλούν.
– Να φτιαχτεί σύγχρονη αποχέτευση και ύδρευση (που θα εξαφανίσει από τα οικιακά απορρίματα χαρτιά υγείας και πλαστικά μπουκάλια).
– Να ακυρωθεί ο ισχύων ΠΕΣΔΑ, ο σχεδιασμός για τα σκουπίδια στην Κέρκυρα που ψηφίστηκε από τις κυρίαρχες παρατάξεις των τελευταίων χρόνων σε Δήμο και Περιφέρεια και προβλέπει χωματερές, παράδοση της επεξεργασίας στον ιδιώτη αλλά και δημιουργία τρίτου ΧΥΤΥ.
– Καλούμε όλους τους κατοίκους του νησιού σε πορεία στην πόλη της Κέρκυρας, την Πέμπτη 26/7 και ώρα 19:30 στην Πλατεία Γεωργάκη. Μετά το τέλος της πορείας, θα ακολουθήσει λαϊκή συνέλευση στην Πλατεία Δημαρχείου (Σαν Τζιάκομο).
– Καλούμε οποιονδήποτε στέκεται αλληλέγγυος στον αγώνα της Λευκίμμης σε συμμετοχή στην πανελλαδική ημέρα δράσης την ίδια ημέρα, ο καθένας με τον τρόπο που μπορεί και θεωρεί καταλληλότερο.
Πρωτοβουλία ενάντια στο ΧΥΤΑ Λευκίμμης
Πορεία αλληλεγγύης στους συλληφθέντες της Λευκίμμης
Πέμπτη 28/6
ώρα 18:00
Πλατεία Γεωργάκη
Συγκέντρωση αλληλεγγύης στους 4 συλληφθέντες της Λευκίμμης την Τετάρτη 27/6, 10 πμ, στα δικαστήρια Κέρκυρας.
Επειδή με την τελευταία παρέμβαση από την Εισαγγελέα του Αρείου Πάγου στο ζήτημα της άδειάς μου, καταρρέει άλλη μια φορά το προσωπείο της δήθεν ανεξάρτητης δικαιοσύνης και αποκαλύπτεται το πραγματικό πρόσωπο αυτού του βαθιά ταξικού και πολιτικά ρεβανσιστικού θεσμού.
Επειδή αυτή η παρέμβαση, κουρελιάζοντας τους νόμους του δικού της συστήματος, που δήθεν υπηρετεί, στέλνει το σαφές μήνυμα ότι για τον πολιτικό αντίπαλο δεν ισχύει κανένας άλλος νόμος ή κώδικας, παρά μόνο η αλαζονεία της εξουσίας τους και η σκοπιμότητα της συντριβής του.
Επειδή αυτή η παρέμβαση έγινε ύστερα από απαίτηση της γνωστής Οικογένειας με το πατροπαράδοτο ιστορικό σε τέτοιες επεμβάσεις, αποκαλύπτοντας άλλη μια φορά ότι η δικαιοσύνη ενεργεί πάγια ως πειθήνια θεραπαινίδα των ισχυρών, όταν δεν λειτουργεί ως πλυντήριο για το ξέπλυμά τους (π.χ. ΑΓΕΤ, Υποκλοπές, Ζίμενς, Οφ-σορ κλπ κλπ).
Επειδή αυτή η παρέμβαση έγινε με τρόπο που θυμίζει σκοτεινές μεθόδους του βαθέος κράτους, για να εκφοβίσουν, να εκβιάσουν και τελικά να εξοντώσουν επιδεικτικά οποιονδήποτε εισαγγελέα τολμήσει να πιστεύει ότι μπορεί να κρίνει έντιμα, ανεξάρτητα από πιέσεις και εκβιασμούς.
Επειδή αυτή η παρέμβαση έχει την υπογραφή της κυβέρνησης που εξακολουθεί, παρά τις παλιές διακηρύξεις, να διατηρεί το εισαγγελικό βέτο που καταργεί ουσιαστικά τη Συμβούλιο της Φυλακής.
Επειδή για μια φορά ακόμη επανέρχεται η απαίτηση να υποβάλω δήλωση μετανοίας, αποκηρύσσοντας την προσωπική μου διαδρομή.
Επειδή όλα αυτά υπερβαίνουν το απλό ζήτημα μιας άδειας, στοχεύοντας στον πυρήνα της συνείδησης του πολιτικού κρατούμενου και στην προσωπική του αξιοπρέπεια. Και για εμάς αυτή είναι η απαράβατη κόκκινη γραμμή μας.
Και επειδή τίποτε και ποτέ δεν μας χαρίστηκε και αυτά που αποκαλούνται δικαιώματα δενείναι παρά οι κατακτήσεις μακρών και πολύχρονων αγώνων, η μόνη απάντηση που μπορούμε να δώσουμε είναι να ξαναπιάσουμε, μέσα και έξω από τη φυλακή, το κόκκινο νήμα αυτών των αγώνων.
Για όλα αυτά, σε όλα αυτά, απαντώ με αυτό που αντιστοιχεί στον πολιτικό κρατούμενο.
Από την Τετάρτη 30 Μαΐου ξεκινώ απεργία πείνας με αιτήματα:
α) Κανονική τακτική άδεια
β) Κατάργηση του εισαγγελικού βέτο
“[…]Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
μπορεί να χρειαστεί να σε κλείσουν φυλακή για είκοσι ή
και περισσότερα χρόνια
μα εσύ και μες στη φυλακή θα θυμάσαι πάντοτε την άνοιξη,
τη μάνα σου και τον κόσμο.
Εσύ και μες απ΄ το τετραγωνικό μέτρο του κελλιού σου
θα συνεχίσεις τον δρόμο σου πάνω στη γη .
Κι΄ όταν μες στην απέραντη σιωπή, τη νύχτα θα χτυπάς τον τοίχο του κελλιού σου
με το δάχτυλο απ΄τ΄άλλο μέρος του τοίχου θα σου απαντάει η Ισπανία.
Εσύ, κι ας βλέπεις να περνάν τα χρόνια σου και ν΄ ασπρίζουν τα μαλλιά σου
δε θα γερνάς.
Εσύ και μες στη φυλακή κάθε πρωί θα ξημερώνεσαι πιο νέος
Αφού όλο και νέοι αγώνες θ΄ αρχίζουνε στον κόσμο
αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος […]”
Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος (Τάσος Λειβαδίτης)
Στις 6 Ιουνίου στο Εφετείο Αθηνών καλούμαι να δώσω την τελευταία μου δικαστική μάχη, όπου αφορά την εμπλοκή μου στην υπόθεση των “ληστών με τα μαύρα”. Πρόκειται για μία υπόθεση που παραμένει στο προσκήνιο επί 12 χρόνια, τόσο από τους δικαστικούς μηχανισμούς όσο και από τα καθεστωτικά μέσα ενημέρωσης. Έχοντας πλέον καταρρεύσει η υπόθεση, τόσο σε δικαστικό όσο και σε πολιτικό επίπεδο, γίνεται αντιληπτό ότι ο χαρακτήρας αυτός των διώξεων είχε πάντοτε φρονηματικό χαρακτήρα καθότι όλοι οι εμπλεκόμενοι στη συγκεκριμένη υπόθεση προερχόμαστε από τον ευρύτερο αναρχικό αντιεξουσιαστικό χώρο. Το συγκεκριμένο εφετείο αποτελεί την τελευταία πράξη μιας πολυετούς κατασταλτικής επιχειρήσης. Έχοντας προηγηθεί οι δύο αθωώσεις των συντρόφων (Σ.Σεϊσίδη, Γρ. Τσιρώνη) και η καταδίκη του συντρόφου Γ. Δημητράκη, που αφορούσε μόνο στην απαλλοτρίωση της Εθνικής Τράπεζας στην οδό Σόλωνος, αποδεικνύεται ότι η περιβόητη ομάδα των “ληστών με τα μαύρα” αποτελεί ένα αστυνομικό-δικαστικό μύθευμα. Οι κατασταλτικοί μηχανισμοί επιχειρούν με αυτή την τελευταία δικαστική πράξη να περισώσουν το χαμένο τους γόητρο αποζητώντας τη ρεβάνς. Όσον αφορά στην εκδίκαση της υπόθεσης σε πρώτο βαθμό, παρά το γεγονός ότι δεν αναγνωρίστηκα από κανέναν μάρτυρα κατηγορίας, η καταδίκη μου τόσο για τη ληστεία όσο και για τις τρεις απόπειρες ανθρωποκτονίας κατά αστυνομικών, βασίστηκαν αποκλειστικά και μόνο σε ένα δείγμα DNA, που σύμφωνα με τους διωκτικούς μηχανισμούς βρέθηκε σε απόσταση 500 μέτρων μακριά από την τράπεζα. Η ταυτοποίηση του μου γνωστοποιήθηκε από έγγραφο που εστάλη από ειδικό εφέτη ανακριτή που ασχολείται με θέματα τρομοκρατίας, ενώ η δίκη βρισκόταν σε εξέλιξη. Η επέμβαση αυτή καταδεικνύει τον φρονηματικό χαρακτήρα του συγκεκριμένου δικαστικού πραξικοπήματος. Το αριστερό προσωπείο του ΣΥΡΙΖΑ πλέον έχει καταπέσει και δεν μπορούμε πλέον να έχουμε καμία αυταπάτη. Το κράτος έχει συνέχεια και τσακίζει όποιον αμφισβητεί την κυριαρχία του. Το τελευταίο διάστημα παρατηρείται μια κατασταλτική όξυνση των μηχανισμών κυρίως εις βάρος του αναρχικού κινήματος. Με την πρόσφατη, πρωτοφανή, καταδικαστική απόφαση που μοίρασε πολυετείς καθείρξεις στους συντρόφους που κατηγορούνταν ως ατομικοί τρομοκράτες, εγκαινιάζοντας τον τρίτο αντιτρομοκρατικό νόμο, με την καφκικου χαρακτήρα αναίρεσης της αθωωτικής απόφασης του συντρόφου Τάσου Θεοφίλου, με την ακραία και εμμονική παράταση της ομηρίας της Ηριάννας και του Περικλή, η οποία αποτελεί στην ουσία την επιτομή της στοχοποίησης του κοινωνικού και συντροφικού περιβάλλοντος, δε χωράει καμία αμφιβολία ότι έχουμε την εφαρμογή ενός δόγματος μηδενικής ανοχής αυτή τη φορά από μία κατ’ επίφαση αριστερή κυβέρνηση.
Ο αστυνόμοδικαστικός μηχανισμός υπηρετώντας πιστά το δόγμα μηδενικής ανοχής, επιχειρεί να τσακίσει όποιον αμφισβητεί την κυριαρχία του αστικού κράτους και του συστήματος εξουσίας εν γένει. Οι αναρχικοί και οι κομμουνιστές πάντα θα βρίσκονται στο κέντρο της καταστολής ως αυτοί που εκφράζουν έμπρακτα αυτήν την αμφισβήτηση. Η επιλογή μου να μην παραδώσω την ελευθερία μου, να μην τους χαρίσω δηλαδή τη ζωή μου, και η οποία με οδήγησε στην απόφαση να βρεθώ σε καθεστώς παρανομίας για σχεδόν 11 χρόνια, τσάκισε το γόητρο των διωκτικών μηχανισμών. Η επικήρυξη μας το 2009 για 600.000 ευρώ δεν βρήκε την παραμικρή ανταπόκριση αφού ο λαός δεν ανταποκρίθηκε όπως μάλλον ανέμεναν.
Με την νέα δίωξη που μου ασκήθηκε από τον εισαγγελέα της αντιτρομοκρατικής Δ.Ασπρογέρακα και το αρμόδιο συμβούλιο που εξέδωσε το παραπεμπτικό βούλευμα για μία σειρά ληστειών σε τραπεζικά καταστήματα, γνωστή και ως υπόθεση των “ληστών του Διστόμου”, δεν επιδιώκεται κάτι άλλο από την όσο το δυνατόν μεγαλύτερη παραμονή μου σε καθεστώς εγκλεισμού.
Η παράδοση των φρονηματικών διώξεων και της στοχοποίησης συνεχώς των ίδιων αντιεξουσιαστών κρατιέται ζωντανή από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ, που στοχεύει στα αριστερά της όπως ακριβώς και οι προκάτοχοι της. Είναι βέβαιο πως ανεξάρτητα από την αλλαγή φρουράς στο κυβερνητικό θώκο τα τελευταία χρόνια, άσχετα από τις δεξιές και αριστερές ευαισθησίες, το κράτος έχει συνέχεια και η καταστολή θα είναι πάντοτε αυτή που θα απαιτείται προκειμένου να διατηρηθεί η κυριαρχία του συστήματος εξουσίας.
Το κίνημα αλληλεγγύης, μέσα από τη δράση του, δεν υπερασπίζεται προσωπικά τις υποθέσεις των αιχμαλώτων του κοινωνικού και ταξικού πόλεμου, αλλά την πολιτική ουσία του ευρύτερου και ενιαίου ανατρεπτικού κινήματος που στοχεύει στην καταστροφή του κράτους και του κεφαλαίου ως προϋπόθεση για την καθολική κοινωνική απελευθέρωση.
Μάριος Σεϊσίδης Φυλακές Κορυδαλλού 29-04-2018