ΑΥΡΙΟ 10/1 ΣΤΙΣ 17:30 ΣΤΗΝ ΠΛΑΤΕΙΑ ΓΕΩΡΓΑΚΗ ΘΑ ΠΡΑΓΜΑΤΟΠΟΙΗΘΕΙ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑΣ ΚΑΙ ΠΟΡΕΙΑ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΣΤΟΥΣ ΣΥΛΛΗΦΘΕΝΤΕΣ ΚΑΤΑΛΗΨΙΕΣ ΤΗΣ “ΒΙΛΑΣ ΑΜΑΛΙΑΣ” ΚΑΙ ΤΗΣ ΚΑΤΑΛΗΨΗΣ “ΣΚΑΡΑΜΑΓΚΑ”.

ΑΥΡΙΟ ΟΛΟΙ ΕΚΕΙ! 

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΟΙ-ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΕΣ

Σήμερα το πρωί περίπου 100 σύντροφοι επανακατέλαβαν το κτήριο της Βίλας Αμαλίας. Στο σημείο έσπευσε άμεσα μεγάλη αστυνομική δύναμη που προχώρησε αρχικά σε εκτεταμένη χρήση χημικών εντός και πέριξ της Βίλας. Στο σημείο έσπευσαν μετά από κάλεσμα και αλληλέγγυοι στην κατάληψη. Περίπου στις 09.00 δυνάμεις των ΕΚΑΜ με λοστούς έριξαν την πλαϊνή πόρτα και μπήκαν στο κτίριο ενώ διμοιρίες των ΥΜΕΤ εισέβαλαν στο ισόγειο προκειμένου να εκκενωθεί εκ νέου η Βίλα. Τα άτομα που προχώρησαν στην ανακατάληψη οδηγήθηκαν στη ΓΑΔΑ. Οι προσαχθέντες είναι περίπου 100, ενώ ακόμη 50 άτομα προσήχθησαν αργότερα κατά τη διάρκεια κατάληψης που πραγματοποίησαν εις ένδειξη διαμαρτυρίας αλληλέγγυοι της κατάληψης στα γραφεία της ΔΗΜΑΡ στην Αγίου Κωνσταντίνου.

ΚΕΙΜΕΝΟ ΚΑΤΑΛΗΨΗΣ “VILLA AMALIAS”

Σήμερα 9/1/2013 ανακαταλάβαμε τη Villa Amalias δίνοντας τέλος στο καθεστώς ανομίας στο οποίο βρισκόταν από τις 20/12/2012.

Η Villa Amalias βρίσκεται και πάλι στα χέρια του κόσμου της αντίστασης. Δίπλα στους εργάτες, τους ανέργους, τους αστέγους, ντόπιους και μετανάστες, τους αγωνιστές.

Σταθερό ανάχωμα απέναντι σε ένα καθεστώς μόνιμης έκτακτης ανάγκης που στόχο του έχει να επιβάλλει το σύγχρονο ολοκληρωτισμό. Στον καιρό του μνημονιακού κανιβαλισμού με συνέπεια-συνέχεια και πείσμα παίρνουμε πίσω αυτά που μας ανήκουν.

ΚΑΛΕΣΜΑ ΤΩΡΑ ΣΤΗΝ ΠΛΑΤΕΙΑ ΒΙΚΤΩΡΙΑΣ

Αλληλεγγύη στον 98FM, στο Αυτοδιαχειριζόμενο στέκι ΑΣΟΕΕ και σε όλες τις καταλήψεις και τους αυτοοργανωμένους χώρους

ΠΟΡΕΙΑ ΣΑΒΒΑΤΟ 12/1/2013, 12:00, ΠΡΟΠΥΛΑΙΑ

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ

VILLA AMALIAS

Κείμενο Κατάληψης στα γραφεία ΔΗΜΑΡ

 Το χυδαιότερο κομμάτι της αστικής αριστεράς, η ΔΗΜΑΡ, ως υπεύθυνη κυβερνώσα αριστερά συμφώνα με τις προεκλογικές της εξαγγελίες, συμμετέχει επάξια στην τρικομματική κυβέρνηση που υπερασπίζεται το κεφάλαιο και τα συμφέροντα του. Ήδη από τον σχηματισμό της κυβέρνησης φάνηκε η πολιτική ολοκληρωτισμού και μηδενικής ανοχής που θα ακολουθηθεί από τους κομματικούς εταίρους.

Η καταστολή της πολύμηνης απεργίας των Χαλυβουργών, η ναζιστικής έμπνευσης επιχείρηση «Ξένιος Ζευς» σε συνδυασμό με τα στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών, τα βασανιστήρια στη ΓΑΔΑ των αντιφασιστών της μοτοπορείας. Το αιματοκύλισμα απεργιών στο κέντρο της Αθήνας και η διαπόμπευση νεαρών διαδηλωτών. Η εισβολή των ΕΚΑΜ στην κατάληψη Δέλτα, όπως και η εισβολή με ΜΑΤ για το σπάσιμο της απεργίας των καθαριστών στο ΑΠΘ. Το τσάκισμα των καταπιεσμένων και όσων αγωνίζονται για την κοινωνική απελευθέρωση είναι δείγμα μιας συνολικής πολίτικης γραμμής: το ξεπέρασμα της καπιταλιστικής κρίσης να πέσει στις πλάτες των «από κάτω». Για να διατηρηθούν αλώβητα τα πολιτικά και οικονομικά προνομία της κυρίαρχης τάξης. Το κόμμα της ΔΗΜΑΡ προσφέρει το αριστερό άλλοθι στην επίθεση αυτή. Δεν έχουμε ξεχάσει ότι ο Καμίνης ήταν η πρόταση της ΔΗΜΑΡ στις τελευταίες δημοτικές εκλογές, στιγμές από το «έργο» του οποίου είναι η εκκένωση των άστεγων στο πνευματικό κέντρο Αθηνών και η εκκένωση της κατειλημμένης δημοτικής αγοράς της Κυψέλης…

 Μια στιγμή αυτού του πολέμου αποτελεί και η εκκένωση της κατάληψης Villa Amalias στις 20/12/2012. Μιας κατάληψης που για 22 χρόνια προτάσσει την αυτοοργάνωση, την αντίσταση και την αλληλεγγύη, που στάθηκε ανάχωμα στους φασίστες και στις επιθέσεις τους, μέρα και νύχτα. Λίγες μέρες μετά ακόλουθη η εισβολή στα στέκια στην ΑΣΟΕΕ και στις ραδιοφωνίες ανατρεπτικής έκφρασης 98FM, συνδυασμένη με 17 συλλήψεις μεταναστών μικροπωλητών στον προαύλιο χώρο της σχολής.

Η κυβερνητική ρητορική περί κουκουλοφόρων και ανομίας, καλά ενορχηστρωμένη από τους ρουφιάνους των ΜΜΕ, στοχοποιούν χωρίς προσχήματα τον εσωτερικό εχθρό και κάθε κοινωνική και ταξική αντίσταση, οργανώνοντας την πολιτική εξόντωσης τους. Το τέλος των ψευδαισθήσεων περί κοινωνικής ευημερίας και κράτους πρόνοιας έρχεται να δώσει τη θέση του σ’ ένα σκληρό ασβεστοποιημένο καθεστώς που το μόνο πράγμα που του έχει απομείνει για να επιβληθεί, είναι ο φόβος. Ο φόβος για τη φτώχεια, την ανεργία, την πεινά, ο φόβος της καταστολής, των φυλάκων, των φασιστικών συμμοριών, των μπάτσων…

Γιατί γνωρίζουν ότι η επιβολή της λεηλασίας και της εξόντωσης των ζωών μας δεν είναι αποτέλεσμα απόφασης, αλλά μάχης. Μιας μάχης που πρέπει να δώσουμε. Για την κατάργηση του καπιταλισμού . Για την κοινωνική απελευθέρωση.

ΟΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΕΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΕΙΣ ΚΑΙ ΤΑ ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΜΕΝΑ ΕΓΧΕΙΡΗΜΑΤΑ ΔΕΝ ΚΑΜΠΤΟΝΤΑΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ

ΟΙ ΙΔΕΕΣ ΔΕ ΦΙΜΩΝΟΝΤΑΙ ΟΥΤΕ ΚΑΤΑΣΧΟΝΤΑΙ

Ο ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΖΩΗ ΜΕ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ ΔΕΝ ΠΟΙΝΙΚΟΠΟΙΕΙΤΑΙ

ΝΑ ΣΥΝΤΡΙΨΟΥΜΕ ΤΟΝ ΣΥΓΧΡΟΝΟ ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΣΜΟ ΠΟΥ ΟΡΘΩΝΕΤΑΙ

ΑΠΟΣΥΡΣΗ ΤΩΝ ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΩΝ ΔΥΝΑΜΕΩΝ ΑΠΟ ΤΗ VILLA AMALIAS

5 έως 12 Γενάρη 2013: Εβδομάδα Πανελλαδικών Δράσεων Αλληλεγγύης

Πορεία Αλληλεγγύης Σάββατο 12/1 12.00 Προπύλαια

Σύντροφοι-συντρόφισσες, Αλληλέγγυοι-Αλληλεγγύες από το κατειλημμένο κτήριο της ΔΗΜΑΡ

Όλο το σκηνικό αποτελεί ένα remake -γιατί περί φτηνού σήριαλ πρόκειται- της εισβολής στην Βίλλα Αμαλίας. Όπως και εκεί προηγήθηκε ανώνυμο τηλεφώνημα, αυτή τη φορά με το γελοίο πρόσχημα του παραεμπόριου!!!. Η “εγκληματική” αυτή πράξη έχει τέτοιο βάρος που ενημερώνεται και κινητοποιείται άμεσα εισαγγελέας.
Έτσι, τα ανδρείκελα των ΜΑΤ, ΔΙΑΣ στάλθηκαν να κυνηγήσουν αυτούς που χρόνια τώρα “καταδικάζουν την χώρα στον οικονομικό μαρασμό”: τους πλανόδιους μετανάστες και πρόσφυγες από την Αφρική που πουλάνε αντιγραμμένα CD και ξύλινα ομοιώματα ζώων. Η εικόνα χιλιοπαιγμένη: οι πορωμένοι κανίβαλοι της ΕΛ.ΑΣ. κυνηγάνε με γκλομπ και μηχανές τους μικροπωλητές, οι οποίοι μπαίνουν στον προαύλιο της ΑΣΟΕΕ για να σωθούν.

Σάββατο 29/12   

Πορεία αλληλεγγύης στις 12:00 Προπύλαια-Αθήνα
Συναυλία, 16:00 στο Μοναστηράκι-Αθήνα

Όσο με παγώνει η σιωπή του θωρακισμένου σφαγείου, τόσο τους τρομάζει η οργή του παγιδευμένου θηρίου…

 … Αυτοί είμαστε. Εμείς και οι χιλιάδες διαδηλωτές, αγωνιστές, καταληψίες, απεργοί, μαχητές των δρόμων. Είμαστε οι άστεγοι και οι ανέστιοι, οι πανκς και οι αλήτες, οι χορτοφάγοι και οι φεμινίστριες, οι ξενύχτηδες και οι εργάτες, οι πένητες και οι αδικημένοι, τα θύματα του ρατσισμού και οι εκδικητές του άδικου…

Από το πρωί της 20ης Δεκέμβρη 2012, από το πρωί που η Κατάληψη Villa Amalias  βρέθηκε στο στόχαστρο της κρατικής καταστολής και της μηντιακής παραπληροφόρησης ο χρόνος που έχει μεσολαβήσει είναι λίγος, αλλά πυκνός. Είναι χρόνος κατά τη διάρκεια του οποίου οι μηχανισμοί έννομης άσκησης βίας έχουν καταφέρει με τα στρατεύματα τους και τις δικαστικές μηχανορραφίες τους, να κρατήσουν όμηρους 8 συντρόφους και συντρόφισσες μας, να μας αποσπάσουν τον χώρο μας, το Μεγάλο Σπίτι του Κινήματος, να μας κρατήσουν μακριά από τα 2 κτίρια μέσα στα οποία ζούμε ισότιμα, εκφραζόμαστε και δημιουργούμε αντί-εμπορευματικά, στήνουμε υλικοτεχνικές κινηματικές υποδομές και συνδιαμορφώνουμε αυτό-οργανωμένα την Αντίσταση και τον Αγώνα ενάντια στην Εξουσία και τον «πολιτισμό» της. Κατάφεραν να μας λαβώσουν αλλά όχι να μας καθηλώσουν. Μέσα σ’ αυτά τα λίγα μερόνυχτα οι έννοιες της Συντροφικότητας και της Αλληλεγγύης πήραν μπροστά στα μάτια μας σάρκα και οστά και εκφράστηκαν πλατιά, αυθόρμητα, συλλογικά σε κάθε γωνιά αυτής της χώρας, αλλά και έξω απ’ αυτήν. Αυτή η χειροπιαστή πραγματικότητα είναι που μας δίνει τη δύναμη για ν’ αντικρίζουμε την αναγκαιότητα της επανάκτησης ως υλική δυνατότητα της συλλογικής αποφασιστικότητας μας.

Ο πρωθυπουργός με ιδεασμούς εθνικόφρονα αυτοκράτορα Σαμαράς έδωσε μια κομβική εντολή καταστολής, ο ομοϊδεάτης σερίφης του Δένδιας μας βάφτισε «εστία ανομίας» και έστειλε τους έμμισθους πραίτορες του ν’ «αποκαταστήσουν τη νομιμότητα» ενώ οι «κεντροαριστεροί» συγκυβερνήτες τους μαζί με τον «δημοκράτη» δήμαρχο Καμίνη καμώνονται τους πόντιους πιλάτους. Οι αναβαθμισμένοι κοινοβουλευτικά νεοναζί και όλο το φασιστικό σκυλολόι χαίρεται σιωπηλά, βλέποντας τους ένστολους ψηφοφόρους τους να τους ανοίγουν δρόμο και να καταφέρνουν προσωρινά αυτό που δεν κατάφεραν τόσα χρόνια όλες οι προηγούμενες κρατικές και παρακρατικές επιθέσεις εναντίον μας. Megaλοι παπαγάλοι μας βαφτίζουν «βία Αμαλίας», κίτρινες φασιστοφυλλάδες (όπως η Espresso) μας βαφτίζουν «βίλα των μολότωφ» και οι Εισαγγελάτοι ονειρεύονται το «τέλος εποχής» μας. Όμως το ξέρουμε και εμείς το ξέρουν και αυτοί. Η αλήθεια στέκεται ωμή μπροστά στα μάτια όλων αυτών που θέλουν να δουν: μιλούν για ανομία αυτοί που ξεφτιλίζουν τους ίδιους τους νόμους τους, αυτοί που στους πλέον χουντικούς καιρούς της «καλύτερης δημοκρατίας που είχαμε ποτέ» κυβερνούν με πράξεις νομοθετικού περιεχομένου, αυτοί που για να επιβάλουν την ταξική αφαίμαξη και το κοινωνικό σφαγείο, την υποτίμηση της εργασίας και την μαζικοποίηση της ανεργίας, το μπιρ-παρά ξεπούλημα της εναπομείνασας δημόσιας περιουσίας στο ιδιωτικό κεφάλαιο καθιστούν σε κουρελόχαρτα το ίδιο το σύνταγμα τους και τις αποφάσεις της «δικαιοσύνης» τους. Μιλούν για κουκουλοφόρους οι απόγονοι των κατοχικών κουκουλοφόρων, των δοσίλογων και των μαυραγοριτών.Μιλούν για στρατηγεία της βίας αυτοί που ματώνουν και βομβαρδίζουν με χημικά κάθε απεργία και κάθε διαδήλωση, αυτοί που καταστέλλουν και στοχοποιούν κάθε εργατική κινητοποίηση, κάθε  κατάληψη και αυτό-οργανωμένο χώρο, αυτοί που διώκουν και ποινικοποιούν κάθε εστία αντίστασης και κάθε φωνή ανυπακοής, αυτοί που φυλακίζουν φτωχοδιάβολους και αγωνιστές, αυτοί που στοιβάζουν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης μετανάστες και πρόσφυγες, αυτοί που περιφρουρούν και κανακεύουν τους θρασύδειλους φασίστες μαχαιροβγάλτες, αυτοί που επιβάλλουν με τη βία και το ψεύδος, με τον φόβο και το τρόμο τον κοινωνικό εκφασισμό, την φτωχοποίηση και το ρήμαγμα των ζωής μας.Μιλούν για δημοκρατία αυτοί που εγκαθιδρύουν μ’ ένα καθεστώς μόνιμης έκτακτης ανάγκης τον σύγχρονο ολοκληρωτισμό.             

Το ξέρουμε και εμείς το ξέρουν και αυτοί Όπως και να βαφτίζουν τα άδεια μπουκάλια μπύρας, το πετρέλαιο της σόμπας και τα στοιχειώδη μέσα αυτοάμυνας και αυτοπροστασίας ενός ανοιχτού κοινωνικού-πολιτικού-πολιτιστικού χώρου που εδώ και δεκαετίες έχει γίνει στόχος πολλών φασιστικών-παρακρατικών δολοφονικών εμπρησμών, επιθέσεων, μαχαιρωμάτων που έχουν αφήσει πίσω τους τραυματισμούς και υλικές ζημιές. Άλλωστε όπως και στις τρείς προηγούμενες αστυνομικές εισβολές που πραγματοποιήθηκαν στη διάρκεια όλων αυτών των χρόνων, έτσι και σ’ αυτήν της 20ης Δεκέμβρη τα «ευρήματα» δεν μπόρεσαν να στηρίξουν ούτε στο ελάχιστο τις προσδοκίες των αστυνομικών επιτελείων περί «οπλοστασίου», «εργαστηρίου παραγωγής μολότοφ» και «κέντρου ναρκομανών». Ότι και αν προπαγανδίζουν, όσο και να γυροφέρνουν την πραγματικότητα, το κρέας ψάρι δεν γίνεται.

Η Κατάληψη Villa Amalias βρέθηκε στο επιχειρησιακό στόχαστρο της καταστολής γι’ αυτό που είναι και για αυτό που κάνει εδώ και 23 χρόνια:  θέλουν να μας σβήσουν από τον χάρτη του κέντρου της αθηναϊκής μητρόπολης γιατί εδώ και πάνω από δύο δεκαετίες αντί να είμαστε δανειολήπτες και ιδιοκτήτες είμαστε καταληψίες, αντί να βολευόμαστε με την ιδιώτευση και την εξατομίκευση, επιλέγουμε το δρόμο της συλλογικής αντίστασης και του αδιαμεσολάβητου αγώνα,  αντί να συμβιβαζόμαστε με την ανάθεση, την ιεραρχία και τον ετεροκαθορισμό, δρούμε με βάση την αυτενέργεια, την ισότητα, τον αυτό-καθορισμό και αποπειρόμαστε την αυτό-οργανωμένη κάλυψη των αναγκών και των επιθυμιών μας, αντί να ακολουθούμε το αστραφτερό τίποτα του (ξεφτι(λι)σμένου πλέον…) life style και του κέρδους, πραγματώνουμε και προτάσσουμε τον δικό μας αδέσποτο πολιτισμό της αντί-εμπορευματικής έκφρασης και δημιουργίας, αντί να παραμυθιαζόμαστε με την «ανάπλαση» και την «ανάπτυξη» του αθηναϊκού κέντρου, δηλαδή με την επέλαση του κατασκευαστικού κεφαλαίου πάνω στο σώμα αυτής της μητρόπολης, επιλέγουμε να επισκευάζουμε και να διατηρούμε στη ζωή με τα ίδια μας τα χέρια ένα χώρο που τον πονάμε πολύ περισσότερο απ’ όλους τους υπουργούς, απ’ όλους τους εισαγγελείς, απ’ όλους τους δημάρχους. Θέλουν να μας εξαφανίσουν από την πολυεθνική φτωχογειτονιά μας γιατί αντί να μοιρολατρούμε για τη χαμοζωή που μας προσφέρουν, διεκδικούμε στην καθημερινότητα μας τη Ζωή που μας κλέβουν, αντί να φτύνουμε ρατσιστικό δηλητήριο, στεκόμαστε αλληλέγγυοι με τους απόκληρους και τους κυνηγημένους αυτού του κόσμου, αντί να κανιβαλίζουμε τους ακόμα πιο κάτω και να συντασσόμαστε με τους φασίστες, χτίζουμε στις γειτονιές μας γέφυρες επαφής και συμβίωσης ντόπιων και μεταναστών, ανοίγουμε χαρακώματα ενάντια στα φασιστικά πογκρόμ, ορθώνουμε αναχώματα ενάντια στην επέκταση του ρατσιστικού απαρτχάιντ.

Είναι αλήθεια ότι ζούμε το τέλος μιας εποχής, αλλά όχι της δικής μας εποχής. Ο κόσμος της αντίστασης και του αγώνα, ο κόσμος των δεκάδων καταλήψεων και των άλλων αυτοδιαχειριζόμενων χώρων, ο κόσμος των αυτό-οργανωμένων υποδομών αλληλοβοήθειας και αλληλεγγύης, οι χιλιάδες του κόσμου του οποίου η Villa Amalias αποτελεί κομμάτι της ζωής του  και σάρκα από τη σάρκα του είναι εικόνα από το μέλλον, έρχεται από πολύ μακριά και θα πάει πολύ μακρύτερα απ’ όσο θέλουν να πιστεύουν. Κυνηγάνε χίμαιρες θα εισπράξουν εφιάλτες.

ΚΑΝΕΝΑΣ ΔΕ ΘΑ ΜΑΣ ΣΤΕΡΗΣΕΙ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΜΑΣ ΑΝΗΚΟΥΝ

ΚΑΤΑΛΗΨΗ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ VILLA AMALIAS

Κατάληψη Villa Amalias

24.12.2012

Η ανυπακοή είναι το πρώτο βήμα για την ανάκτηση του κόσμου

Στη συνέντευξη ο Τζον Χόλογουεϊ, με αφετηρία τη γνωστή θέση του για την απόρριψη του καπιταλιστικού τρόπου οργάνωσης της οικονομίας και της κοινωνίας ήδη από σήμερα, με την αυτοοργάνωση των πολιτών στο πλαίσιο κοινωνικών μορφών παραγωγής και ανταλλαγής, ανανεώνει την πρότασή του σε συνθήκες ανοιχτής κρίσης του καπιταλιστικού προτύπου.

Τη συνέντευξη πήρε
ο Δημήτρης Γκιβίσης

Σε αντίθεση με όσους υποστηρίζουν ότι υπαίτιοι της κρίσης είναι οι καπιταλιστές, εσείς υποστηρίζετε ότι «η κρίση του καπιταλισμού είμαστε εμείς». Μπορείτε να μας πείτε περισσότερα σχετικά με αυτή τη θέση σας;
Ο καπιταλισμός είναι μια καταστροφική μορφή κοινωνικής οργάνωσης, που καταστρέφει τις δυνατότητες της ανθρώπινης ζωής και μας οδηγεί προς την κατεύθυνση του αυτοαφανισμού της ανθρωπότητας. Η κρίση κάνει τη ζωή μας πιο δύσκολη, αλλά δείχνει επίσης ότι το σύστημα δεν λειτουργεί σωστά, αυτό είναι μια ένδειξη της αδυναμίας αυτού του καταστροφικού συστήματος. Το να κατηγορούμε τους καπιταλιστές για την κρίση, είναι σαν να πούμε ότι η άρχουσα τάξη δεν μας αποκλείει αρκετά καλά, είναι σαν να τους ζητήσουμε να μας εξουσιάζουν πιο αποτελεσματικά. Είναι σαν τον μαζοχισμό του σκλάβου που ζητάει ο κύριός του να τον κτυπάει πιο σκληρά. Εμείς είμαστε η κρίση του κεφαλαίου. Το κεφάλαιο είναι μια μορφή κοινωνικής οργάνωσης που είναι από τη φύση της επιθετική.
Στον καπιταλισμό υπάρχει ενσωματωμένη μια δυναμική που απαιτεί όλο και μεγαλύτερες ταχύτητες. Προκειμένου να επιβιώσει, ο κάθε καπιταλιστής πρέπει να παράγει γρήγορα, πιο γρήγορα, γρηγορότερα, και να πιέζει τους εργαζομένους του να εργαστούν σκληρά, πιο σκληρά, σκληρότερα. Όμως αυτή η συνεχής κίνηση, για να πάει πιο γρήγορα, έρχεται αντιμέτωπη με την ανυπακοή μας, την άρνηση ή την αδυναμία μας να δώσουμε στο κεφάλαιο ό,τι χρειάζεται για να διατηρήσει το ποσοστό του κέρδους του: το κεφάλαιο έρχεται αντιμέτωπο με το γεγονός ότι είμαστε άνθρωποι, που χρειαζόμαστε να ξεκουραστούμε, που θέλουμε να παίξουμε με τα παιδιά μας, που ξοδεύουμε το χρόνο μας ονειροπολώντας ή ακόμα βγαίνοντας στο δρόμο ναι φωνάξουμε «όχι». Όταν συμβαίνει αυτό, το κεφάλαιο λέει στην πραγματικότητα «εντάξει, δεν μπορούμε να σας υποτάξουμε αρκετά για να διατηρήσουμε το ποσοστό του κέρδους που απαιτείται για την επέκτασή μας, έτσι θα προσποιηθούμε, θα παίξουμε ένα παιχνίδι προσποίησης. Θα δημιουργήσουμε πλασματικό κεφάλαιο, που τα χρήματα δεν θα αντιστοιχούν σε καμία παραγόμενη αξία, έτσι ώστε να συνεχίζουμε να είμαστε κερδοφόροι, και στη συνέχεια θα κάνουμε δύο πράγματα. Θα σας πιέσουμε όσο το δυνατόν σκληρότερα για να υποτάξουμε κάθε πτυχή της ύπαρξής σας στην ανάγκη μας για κέρδος, και επίσης, θα παίξουμε ένα γιγαντιαίο παιχνίδι “μουσικών καρεκλών”, για να δούμε ποιος υποφέρει όταν η φαντασία μας γίνεται υπερβολικά χυδαία για να την αντέξετε». Και αυτό είναι που έχει συμβεί, και είναι η Ελλάδα (μεταξύ άλλων) που έχει χάσει αυτό το γύρο του παιχνιδιού. Και όλα αυτά εξαιτίας της ανυπακοής μας, της άρνησής μας να γίνουμε ρομπότ.
Αν αυτό είναι σωστό, τότε προφανώς υπάρχουν δύο τρόποι εξόδου από την κρίση. Ο πρώτος είναι να γίνουμε ρομπότ, ή όσο πιο κοντά στο ρομπότ μπορούμε να αντέξουμε (να ξεχάσουμε τη σιέστα, τις βραδινές εξόδους, τις διαμαρτυρίες, ή το χρόνο που περνάμε με τους φίλιους μας). Η δεύτερη πιθανή λύση είναι να απαλλαγούμε από τον καπιταλισμό και να οργανώσουμε συλλογικά έναν διαφορετικό τρόπο ζωής. Προτιμώ τη δεύτερη λύση. Είναι λίγο περίπλοκο, αλλά με πολλούς διαφορετικούς τρόπους, σε πολλά διαφορετικά μέρη, το κάνουμε ήδη. Όσο και αν είναι δύσκολο, αυτός πρέπει να είναι ο ορίζοντάς μας, σε αυτό πρέπει να στοχεύουμε.

Έχετε πει ότι η αλλαγή της κοινωνίας δεν θα έρθει μέσω ενός άλλου κράτους, ωστόσο πολλοί ισχυρίζονται ότι όταν οι άνθρωποι προσπαθούν να οικοδομήσουν την ουτοπία τους χωρίς να ασχολούνται με την εξουσία, τότε καθίστανται εξαιρετικά ευάλωτοι στην κρατική εξουσία και συχνά συνθλίβονται.
Το ζήτημα του πώς υπερασπιζόμαστε τους ουτοπικούς χώρους μας είναι πολύ σημαντικό, ιδιαίτερα τώρα που το κράτος είναι τόσο επιθετικό. Το βάθος της ένταξής μας στην περιβάλλουσα κοινότητα είναι η καλύτερη υπεράσπιση. Αν, για παράδειγμα, ένα κοινωνικό κέντρο δεν χρησιμοποιείται μόνο από μια μικρή ομάδα ακτιβιστών, αλλά χρησιμοποιείται πραγματικά από τους ανθρώπους της κοινότητας, τότε γίνεται πολύ πιο δύσκολο για την αστυνομία να το κλείσει. Το άλλο σημαντικό σημείο είναι να μην σκεφτόμαστε πάρα πολύ αμυντικά, αλλά να επικεντρωθούμε στην επέκταση, στην κινητικότητα: αν σκεφτόμαστε υπερβολικά με όρους άμυνας, υπάρχει ο κίνδυνος να αποδυναμωθεί η ανατροπή, η οποία είναι ο πυρήνας της δικής μας άρνησης – δημιουργίας. Εμείς δημιουργούμε, αυτοί τρέχουν πίσω μας, αλλά εμείς είμαστε πιο γρήγοροι: η δημιουργία είναι συνεχής ροή σε κάτι άλλο.

Αντίθετα από την παράδοση του ορθόδοξου μαρξισμού, που αναφέρεται στην αποδόμηση του καπιταλισμού και την οικοδόμηση του σοσιαλισμού, εσείς μιλάτε για τη δημιουργία, την επέκταση και τον πολλαπλασιασμό των ρωγμών στον καπιταλισμό. Θα μας πείτε τι είναι οι ρωγμές και πώς συνδέονται μεταξύ τους;
Δεν μπορούμε να περιμένουμε τη μελλοντική επανάσταση, η κατάσταση είναι πάρα πολύ επείγουσα. Για μεγάλο μέρος του πληθυσμού του πλανήτη, ο καπιταλισμός απλά δεν λειτουργεί. Αυτό είναι ό,τι συμβαίνει στην Ελλάδα αυτή τη στιγμή: η αποτυχία του καπιταλισμού. Από επιλογή ή από ανάγκη ή και από τα δύο, οι άνθρωποι προσπαθούν να φτιάξουν τη ζωή τους με διαφορετικό τρόπο, να χτίσουν τη ζωή τους με έναν τρόπο που δεν καθορίζεται από τη λογική του χρήματος, μέσω της ανάπτυξης μορφών αμοιβαίας υποστήριξης και αλληλεγγύης, μέσω της ανάπτυξης συνεταιριστικών μορφών παραγωγής, που δεν έχουν ως στόχο τα κέρδη, με τη λήψη αποφάσεων στις συνελεύσεις. Από τη σκοπιά του κεφαλαίου, όλοι αυτοί οι άνθρωποι βαδίζουν σε λάθος κατεύθυνση, θα έπρεπε να υποκλίνονται στο νόμο του χρήματος. Τα βήματα στη λάθος κατεύθυνση μπορούν να θεωρηθούν ως ρωγμές, ως ρήξεις στην υφή της καπιταλιστικής κυριαρχίας. Ο μόνος τρόπος που μπορώ να δω για να αλλάξουμε ριζικά την κοινωνία, είναι μέσα από τη δημιουργία, την επέκταση και τον πολλαπλασιασμό αυτών των ρωγμών. Συνδέονται μεταξύ τους μέσω μιας κοινής ώθησης, μιας κοινής άρνησης ενός συστήματος σε παρακμή, μιας κοινής εξερεύνησης νέων τρόπων κατασκευής της κοινωνικής ζωής, αντήχησης της αμοιβαίας αναγνώρισης μεταξύ τους. Ίσως θα πρέπει να θεωρηθούν ως ξεχωριστά ρεύματα σε μια γενική ροή της κομμουνιστικοποίησης, μια ροή που κινείται ενάντια σε όλους τους θεσμικούς ορισμούς.

Η άρνηση της εκπροσώπησης αποτελεί από μόνη της μια ρωγμή, ή θα πρέπει να συνδέεται και με κάποια αντικαπιταλιστικά αιτήματα για να θεωρηθεί ως τέτοια;
Ναι, νομίζω ότι είναι μια ρωγμή. Κομμουνιστικοποίηση σημαίνει ότι αναλαμβάνουμε την ευθύνη μας για το μέλλον του κόσμου, αρνούμενοι να εμπιστευτούμε τον κόσμο μας στους αποκαλούμενους εκπροσώπους. Απορρίπτουμε την εκπροσώπηση προς όφελος της συμμετοχής. Συμμετέχουμε εμείς οι ίδιοι, λέγοντας «εδώ είμαστε, αυτός ο κόσμος είναι δικός μας, αναλαμβάνουμε την ευθύνη μας να καθορίσουμε συλλογικά το πώς θα διαμορφώσουμε τον κόσμο. Να φύγουν από το δρόμο μας οι εκπρόσωποι, όλοι εκείνοι που ισχυρίζονται ότι τους ανήκει η Γη». Αυτό από μόνο του είναι αντικαπιταλιστικό, δεν χρειάζεται να προσθέσετε οποιαδήποτε αιτήματα.

Πολλοί ισχυρίζονται ότι τα κοινωνικά κινήματα (Occupy, Indignados, YoSoy132, κλπ) χρειάζεται να κάνουν μετάβαση από το συμβολικό στο πραγματικό, και να δώσουν συγκεκριμένες εναλλακτικές λύσεις απέναντι στην καπιταλιστική επίθεση. Συμφωνείτε με αυτή την άποψη;
Ναι, νομίζω ότι θα πρέπει να είναι ρεαλιστικά. Και ο μόνος ρεαλιστικός δρόμος είναι να απαλλαγούμε από τον καπιταλισμό και να δημιουργήσουμε κάτι άλλο. Ο καπιταλισμός έχει αποτύχει, ρίξτε τον στα σκουπίδια. Ο φαινομενικός ρεαλισμός των εναλλακτικών λύσεων μέσα στα πλαίσια του καπιταλισμού, δεν θα λειτουργήσει. Μέσα στα όρια του καπιταλισμού πρέπει να τηρείται η διακίνηση του χρήματος στην αγορά, και καμία εναλλακτική λύση δεν μπορεί να το αλλάξει αυτό. Ο μόνος πραγματικός ρεαλισμός είναι να σπάσουμε την πραγματικότητα της σημερινής κοινωνίας. Δεν είναι εύκολο, αλλά εκεί πρέπει να πάμε.
Έχετε αναφερθεί στο διαχωρισμό της αφηρημένης εργασίας από τη συγκεκριμένη εργασία, και υποστηρίζετε ότι μια ενιαία αντίληψη της εργασίας ενισχύει την αναπαραγωγή του κεφαλαίου. Πώς το εννοείτε αυτό;
Νομίζω ότι το βασικό ζήτημα είναι η δική μας δραστηριότητα, η δική μας πράξη, το τι κάνουμε μέρα με τη μέρα. Η δομή μιας κοινωνίας στην οποία η επιβίωση εξαρτάται από την απόκτηση χρημάτων, μας ωθεί να προσπαθούμε να βρούμε μια δουλειά, να διαμορφώσουμε τη δραστηριότητά μας με ένα συγκεκριμένο τρόπο, που καθορίζεται από τη συνεχή επιδίωξη του κέρδους από το κεφάλαιο: αυτό είναι που ο Μαρξ αποκαλεί αφηρημένη ή αλλοτριωμένη εργασία. Ο αγώνας μας να διαμορφώσουμε τη δραστηριότητά μας με διαφορετικό τρόπο και να χρησιμοποιήσουμε τις μέρες μας για να οικοδομήσουμε ένα διαφορετικό τρόπο ζωής, είναι αυτό που κάνουν οι ρωγμές. Αυτό είναι πολύ δύσκολο, γιατί στη σημερινή κοινωνία τα πάντα μας ωθούν προς την ανάγκη να κερδίζουμε χρήματα για να επιβιώνουμε. Αυτή η μάχη ανάμεσα στην αλλοτριωμένη εργασία και σε μια πράξη που έχει νόημα για μας, είναι μια μάχη που είναι στο κέντρο της ζωής όλων μας. Και είναι αυτή η μάχη που θα αποφασίσει αν θα καταστρέψουμε τη Γη ή αν θα δημιουργήσουμε κάτι καινούργιο.
Έχετε μιλήσει για την αξιοπρέπεια ως άρνηση και δημιουργία. Στην Ελλάδα, που οι άνθρωποι είναι οργισμένοι, πώς μπορεί η οργή να γίνει δημιουργική για το χτίσιμο μιας διαφορετικής κοινωνίας;
Οι φλόγες στην Αθήνα είναι ένας φάρος ελπίδας που λάμπει σε όλο τον κόσμο. Πρέπει να το καταλάβετε αυτό. Αν έρθει μια μέρα που το μεγάλο ελληνικό «όχι» στα μέτρα λιτότητας σιωπήσει, μια κατάθλιψη θα πέσει στον πλανήτη. Η οργή είναι το κεντρικό, αλλά αυτό δεν είναι αρκετό, πρέπει να υπερχειλίσει στη δημιουργία κάτι άλλου. Όπως καταλαβαίνω, αυτό ήδη συμβαίνει. Το πάρκο Ναυαρίνου είναι για μένα το μεγάλο σύμβολο μιας όμορφης δημιουργίας, που ξεπηδάει μέσα από την οργή, αλλά υπάρχουν και πολλά άλλα πράγματα, όπως οι κοινοτικοί κήποι, οι αγορές που φέρνουν τους παραγωγούς απευθείας κοντά στους καταναλωτές, τα εργαστήρια που λειτουργούν σε συνεταιριστική βάση, η μετατροπή ενός εγκαταλειμμένου εργοστάσιου στην Κέρκυρα σε αγροκολλεκτίβα (σημ: πρόκειται για την κατάληψη Ελαία), η δημιουργία των συνελεύσεων γειτονιάς. Δεν είναι αρκετό, αλλά αυτός είναι ο τρόπος με τον οποίο πρέπει να πορευτούμε.
Τα τελευταία χρόνια στην χώρα μας αναπτύσσονται πολλά κινήματα πολιτικής ανυπακοής (άρνηση πληρωμής στα διόδια, στα μέσα μεταφοράς, στα χαράτσια των ακινήτων, κ.λπ.), ενώ δεκάδες πολύμορφες συλλογικότητες μετουσιώνουν τη γλώσσα της εξέγερσης σε κοινωνική αλληλεγγύη. Μπορούμε να θεωρήσουμε ότι τέτοιες πρωτοβουλίες αποτελούν κομμάτια ενός κόσμου μετά και πέρα από τον καπιταλισμό;
Ναι. Ο καπιταλισμός είναι ένα σύστημα που αναθέτει τον κόσμο σε μια δυναμική που κανείς δεν ελέγχει: τη δυναμική των κερδών. Η ανυπακοή είναι το πρώτο βήμα για την ανάκτηση του κόσμου, αναλαμβάνοντας την ευθύνη μας για τον κόσμο. Στην Ελλάδα, περισσότερο από οπουδήποτε αλλού, ο καπιταλισμός έχει διακηρύξει δυνατά ότι πρόκειται για μια καταστροφή, μια αποτυχία. Είναι καιρός να δημιουργήσουμε κάτι άλλο.
* Ο Τζόν Χόλογουεϊ είναι καθηγητής κοινωνιολογίας στο Αυτόνομο Πανεπιστήμιο της Πουέμπλα στο Μεξικό.

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΗN ΚΑΤΑΛΗΨΗ VILLA AMALIAS

Την Πέμπτη 20.12.2012 στις 07.00 το πρωί δεκάδες μπάτσοι όλων των ειδών εισβάλλουν παρουσία εισαγγελέα στο κτίριο της Κατάληψης Villa Amalias στην Αθήνα, στην οδό Αχαρνών και Χέυδεν. Η Villa Amalias, κατειλημμένη από το έτος 1990, είναι από τις πιο παλιές καταλήψεις στη χώρα. Εκτός από κατάληψη στέγης, έχει πραγματικά τεράστια ιστορία στους κοινωνικούς αγώνες. Στα 22 χρόνια της ύπαρξής της έχει διοργανώσει αμέτρητες πολιτικές εκδηλώσεις και συζητήσεις, πορείες, θεατρικές παραστάσεις και συναυλίες, στους χώρους της στεγάζει τυπογραφείο και έχει σηκώσει στις πλάτες της έναν ανεκτίμητο αντιφασιστικό αγώνα που εκτείνεται σε βάθος εικοσαετίας.

H Κατάληψη της Villa Amalias είναι ένα από τα σημαντικότερα αναχώματα κατα του νεοφασισμού και των μαχαιροβγαλτών της χρυσής αυγής που προσπαθούν εδώ και χρόνια να μετατρέψουν το κέντρο της Αθήνας σε Πλατεία Αγίου Παντελεήμονα. Η Βίλα Αμαλίας έχει δεχτεί δεκάδες επιθέσεις από τα φασιστικά πιθηκοειδή στη διάρκεια της ιστορίας της, τα οποια είχαν πάντα στο πλευρό τους την αστυνομία. Στην ευρύτερη περιοχή λειτουργεί επίσης η Κατάληψη Πατησίων και Σκαραμαγκά, η κατάληψη Λέλας Καραγιάννη, και η λαϊκη συνέλευση πλατείας Βικτωρίας, που στέκονται με την παρουσία τους εμπόδιο στις προσπάθειες κράτους και παρακράτους για να επιβάλλουν το φόβο, τα φασιστικά νυχτερινά μαχαιρώματα κατά των μεταναστών, το εμπόριο της πρέζας και την πώληση προστασίας στα μαγαζιά της περιοχής. Το παρακράτος δεν μπόρεσε μέχρι σήμερα να ξεφορτωθεί αυτή τη νησίδα ελευθερίας και αντίστασης. Και εδώ έρχεται να προσφέρει την πολύτιμη βοήθειά του η άκρως (δεξιά) επιτυχημένη επιλογή του κερκυραϊκού λαού Νίκος Δένδιας.

Η Δένδειος Λογική σπάει κόκκαλα: Τα μπουκάλια της μπύρας από το καφενείο και τις μαζικότατες συναυλίες είναι εν δυνάμει βόμβες μολότοφ. Το πετρέλαιο της σόμπας είναι εμπρηστικό υλικό. Η συμμετοχή σε πορείες είναι “τρομοκρατία”. Ο διαδηλωτής είναι κουκουλοφόρος. Ο αντιφασιστικός αγώνας είναι κακούργημα. Η αριστερά και ο νεοναζισμός αποτελούν “άκρα” και δεν διαφέρουν σε τίποτα. Τα πολιτικά και επιχειρηματικά παράσιτα που ζουν εις βάρος της κοινωνίας είναι νόμιμα. Η τρικομματική συμμορία που κυβερνά αυτή τη χώρα είναι δημοκρατία. Η κλίκα που ψηφίστηκε από το 30% του 60% του λαού έχει δικαίωμα να νομοθετεί όπως της αρέσει, να απολύει όποιον θέλει, να δέρνει και να συλλαμβάνει απεργούς, να βασανίζει κατά το δοκούν μέσα σε αστυνομικά τμήματα, να διαπομπεύει στα μίντια διαδηλωτές, οροθετικές γυναίκες και όποιον άλλον θέλει – για λόγους “δημόσιας τάξης” βεβαίως – να φιμώνει δημοσιογράφους, να ξεπουλάει τη δημόσια περιουσία, να ξεριζώνει δάση για να χαρίζει χρυσάφι σε όποιον επιχειρηματία θέλει, να βάζει όσους φόρους θέλει όποτε θέλει, να φυλακίζει και να κόβει το ρεύμα σε όποιον δεν έχει να πληρώσει, να αφαιρεί συντάξεις από ανάπηρους, να κλείνει παιδικούς σταθμούς, να σταματά να χορηγεί φάρμακα σε υπερήλικες. Και γενικώς για τέσσερα χρόνια από την εκλογή της να κάνει ότι γουστάρει. Ακόμη και τα κοινοβουλευτικά προσχήματα έχουν πια καταρρεύσει, αφού η κυβέρνηση νομοθετεί πλέον με πράξεις νομοθετικού περιεχομένου, χωρίς κοινοβουλευτική ψηφοφορία. Κατά τα λοιπά, δεν συντρέχει λόγος ανησυχίας: οι εστίες ανομίας θα παταχθούν. Οι κατειλημμένοι χώροι που σφύζουν απο ζωή και πολιτικό λόγο θα κατασταλούν.

Το μήνυμα είναι σαφές, και όποιος δεν το έχει καταλάβει ας ανοίξει τα μάτια του: η ενασχόληση με τα κοινά είναι αδίκημα. Στη χώρα αυτή υπάρχει χώρος μόνο για ηλίθιους καταναλωτές, τηλεορασόπληκτα ζόμπι, χρυσαυγίτες μαχαιροβγάλτες και πειθήνιους ψηφοφόρους.

Οτιδήποτε άλλο άλλωστε είναι έξω από την πολιτική οπτική του ακροδεξιού υπουργού Νίκου Δένδια. Στα νιάτα του ήταν μέλος της φασιστικής οργάνωσης ΕΝΕΚ (Ενιαίο Εθνικιστικό Κίνημα), ομοϊδεάτης του τσεκουροφόρου Μάκη Βορίδη, επίσης μέλους της ίδιας οργάνωσης. Ο τελευταίος ήταν επίσης πρόεδρος και μιας άλλης φασιστικής οργάνωσης, της χουντικής νεολαίας ΕΠΕΝ, διαδεχόμενος στην προεδρία της τον σημερινό αρχηγό της χρυσής αυγής Νίκο Μιχαλολιάκο. Και ιδού τα μόνα άκρα που υπάρχουν σήμερα στην ελληνική πολιτική σκηνή: η ακροδεξιά κυβέρνηση, το νεοναζιστικό δεκανίκι της και η αστυνομία υπό τις διαταγές τους.

Οι εργατικές κινητοποιήσεις έχουν καταλαγιάσει ή εξαντλούνται σε 24ωρα πυροτεχνήματα. Οι μετανάστες υφίστανται το θεσμοθετημένο πογκρόμ του ξένιου δία και ενταφιάζονται μαζικά στα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Πλέον η κυβέρνηση στρέφει την προσοχή της στον πραγματικό εσωτερικό εχθρό, που ειναι τα ριζοσπαστικά κομμάτια της κοινωνίας. Ο αναρχικός / αντιεξουσιαστικός χώρος, πάντα εχθρευόταν αυτό το σάπιο οικονομικό και πολιτικό σύστημα, και γι’ αυτό ήταν πάντα στο στόχαστρο της εξουσίας. Σήμερα αποτελεί την πρώτη προτεραιότητα μιας κυβέρνησης που άλλωστε δεν κάνει τίποτε άλλο από το να νομοθετεί κατ’ εντολή των δανειστών της και να ασχολείται με την καταπολέμηση κάθε εστίας αντίστασης.

Όμως το κράτος ξεχνά ότι ο αναρχικός / αντιεξουσιαστικός χώρος απαρτίζεται από ανθρώπους συνειδητοποιημένους, αποφασισμένους, και με ισχυρή αλληλεγγύη που ξεπερνά το φόβο της καταστολής και της τρομοκρατίας τους. Οι καταλήψεις είναι αγκάθια. Το κράτος για να τις πάρει θα ματώσει.

 -ΚΑΜΙΑ ΔΙΩΞΗ ΣΤΟΥΣ ΣΥΛΛΗΦΘΕΝΤΕΣ ΤΗΣ VILLA AMALIAS.

-ΚΑΤΩ ΤΑ ΞΕΡΑ ΣΑΣ ΑΠΟ ΤΙΣ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ

Αλληλέγγυοι-Αλληλέγγυες από Κέρκυρα

Σήμερα,  21/12 ημέρα Παρασκευή, στις 17:30 στην πλατεία Γεωργάκη, θα πραγματοποιηθεί μικροφωνική-ενημέρωση-συγκέντρωση αλληλεγγύης στην Κατάληψη “Βίλλα Αμαλίας” στην οποία χθες το πρωί έγινε αστυνομική επιχείρηση εκκένωσής. 

Το πρωί της Δευτέρας 17/12, αλληλέγγυες και αλληλέγγυοι στον ολικό αρνητή στράτευσης Μ.Εξίογλου, που δικάζεται την Τρίτη 18/12 στο αεροδικείο Λάρισας, μοιράσαμε σε 1.000 αντίτυπα τη δήλωση άρνησής του (την οποία είχε συνυπογράψει το Μάιο του 2010 μαζί με άλλους 6 ολικούς αρνητές στράτευσης) στις μαθήτριες και τους μαθητές των γενικών λυκείων της πόλης.

ΔΕΝ ΥΠΗΡΕΤΟΥΜΕ ΚΑΝΕΝΑ ΑΦΕΝΤΙΚΟ – ΣΚΑΜΠΑ ΣΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ, ΣΚΑΜΠΑ ΣΤΟ ΣΤΡΑΤΟ!

ΚΑΜΙΑ ΔΙΩΞΗ ΣΤΟΝ ΟΛΙΚΟ ΑΡΝΗΤΗ ΣΤΡΑΤΕΥΣΗΣ Μ.ΕΞΙΟΓΛΟΥ ΠΟΥ ΔΙΚΑΖΕΤΑΙ ΣΤΟ ΑΕΡΟΔΙΚΕΙΟ ΛΑΡΙΣΑΣ ΤΗΝ ΤΡΙΤΗ 18/12!

Υ.Γ Σκάμπα στα κερκυραϊκά είναι η κοπάνα

Αλληλέγγυες/οι

Ολόκληρη η δήλωση του Μ.Εξίογλου:

Ο ΣΤΡΑΤΟΣ ΘΑ ΧΑΣΕΙ ΚΙ ΕΜΑΣ-ΜΑΖΙΚΗ ΔΗΜΟΣΙΑ ΔΗΛΩΣΗ ΑΡΝΗΣΗΣ ΣΤΡΑΤΕΥΣΗΣ

Ας το πούμε απλά. Δε γουστάρουμε να πάμε φαντάροι. Δε θέλουμε το στρατό ούτε για εμάς, ούτε για κανέναν. Μας απωθεί ένας μηχανισμός εξουσίας, ιεραρχίας, απόλυτης πειθαρχίας, παραλογισμού, ισοπέδωσης της προσωπικότητας, της διαφορετικότητας, της ιδιαιτερότητας. Ένας μηχανισμός που υπάρχει για να ασκεί βία προς τρίτους, αλλά και στους ίδιους τους “μετέχοντες” σε αυτόν.

Γνωρίζουμε τι ρόλο έχουν παίξει οι στρατοί ως σφαγείς της ιστορίας, κατακτητές, δυνάμεις κατοχής ή εσχάτως “ειρηνευτικές δυνάμεις” και “ανθρωπιστικές αποστολές”. Ξέρουμε και τα παράσημα του “δικού μας” εθνικού στρατού. Το ρόλο του στις δικτατορίες τόσο τις προπολεμικές όσο και κυρίως της επταετίας. Τις διεθνείς του αποστολές στην Ουκρανία, στην Κορέα, στη Βοσνία, το Κόσοβο, το Αφγανιστάν.

Αν υπάρχει κάποιο νόημα στη λέξη πατρίδα σίγουρα για εμάς δεν είναι το μίσος για το γείτονα Τούρκο, Μακεδόνισσα, Αλβανό κτλ. εργαζόμενο, μαθήτρια, φοιτητή που αναγκάζεται να καταπίνει τις αντίστοιχες αηδίες περί εθνικού συμφέροντος που μας ταΐζει και η εγχώρια άρχουσα τάξη και η στρατοκρατική κάστα (ευτυχώς αδύναμη και σε απαξίωση όσο ποτέ σε αυτή τη χώρα). Μας είναι ξεκάθαρο πως το μέτωπο σύγκρουσης που διαλέγουμε είναι ενάντια στο αφεντικό μας, στο λαμόγιο πολιτικό που μας κυβερνά, τους κεφαλαιοκράτες του τόπου που μας κοροϊδεύουν στα μούτρα, έναντια στον κάθε τύπου φασίστα της διπλανής πόρτας και όχι εναντίον των απέναντι (που η αμαρτία τους είναι απλά ότι γεννήθηκαν απέναντι).

Μας εξοργίζουν οι στρατιωτικές δαπάνες. Έχουμε δέκα χρόνια που τελειώσαμε το σχολείο, πολύ λίγα που βγάλαμε την όποια κάποια σχολή μας, μόλις (άλλα ήδη) 2-3 τουλάχιστον που μπήκαμε στην εργασία. Δεν προλάβαμε να ξεχάσουμε τις ελλείψεις στα προηγούμενα χρόνια σε δασκάλους, σε υποδομή, σε βιβλία και γενικά σε δυνατότητες. Κι έχουμε ήδη νιώσει στο πετσί μας την τρομοκρατία του βασικού μισθού, την αγωνία αν θα μας κολλήσουν ένσημα ή όχι, αφού (λέμε τώρα) μετά από πολύ κόπο γλιτώσαμε από την αγωνία αν θα έχουμε δουλειά. Την ίδια στιγμή τα αεροπλάνα του στρατού ψηλότερα και περισσότερα πετούν, οι φρεγάτες μακρύτερα πλέουν. Κανένας μπαμπούλας για εχθρούς του έθνους δεν μας πείθει για την ανάγκη αυτών των εξοπλισμών, και σίγουρα το δόγμα “για να έχεις ειρήνη, ετοιμάσου για πόλεμο” είναι από τα πιο άρρωστα που σκέφτηκε ποτέ ανθρώπου νους.

Μας κάθεται στο σβέρκο κι ο κοινωνικός ρόλος του στρατού. Ένα ακόμα κεφάλαιο στη γραμμικότητα της ζωής μας. Ένας χρόνος έξω από τον κόσμο, μακριά από όσα αγαπούμε, από όσα κάνουμε, από τους αγώνες μας. Κι αυτό γιατί «οι εμπειρίες από το στρατό είναι αξεπέραστες», «το κλίμα φανταστικό» (σχεδόν θλίψη προκαλούν αυτές οι ατάκες) και κυρίως γιατί θα γίνουμε (επιτέλους) άντρες. Ε, όχι, αν η αντροσύνη είναι αυτό που είστε, κρατήστε την για τον εαυτό σας, ας παραμείνουμε παιδιά, ας μπορούμε να αγγίξουμε και τη θηλυκή (ή όποια άλλη) πλευρά μας.

Τι νόημα έχει αν δε βγεις να το φωνάξεις;

Αισθανόμαστε αλληλέγγυοι με καθέναν που αρνείται την ένταξη στο στρατιωτικό μηχανισμό, που αμφισβητεί δια της απουσίας του ή της πάσης φύσεως διαφορετικής – εναλλακτικής στάσης του την υποχρεωτική στράτευση. Με αυτούς που βγάζουν τη γλώσσα και πηδούν από τη βάρκα ή διαλέγουν άλλο καράβι. Απλά δεν είναι αυτό που μας ταιριάζει, αυτό που (μετά από πολλή σκέψη και κουβέντα) διαλέγουμε. Θαρρούμε πως είναι πια ώριμος ο καιρός να βγούμε και να αρνηθούμε τη στράτευση πολιτικά, δημόσια και ωραία. Πως χρειάζεται να σπάσει η σιωπή γύρω από το θέμα, να δημιουργηθεί ένα ρήγμα στο πλέγμα της βεβαιότητας πως “έτσι έχουν τα πράγματα” και της αφωνίας των σκέψεων ότι δεν είναι μόνο έτσι. Να μιλήσουμε ξεκάθαρα για κατάργηση της υποχρεωτικής στράτευσης (σκεπτόμενοι διαρκώς την κατάργηση του στρατού ως τέτοιου), αρνούμενοι μαζί με αυτήν κάθε δικαίωμα του στρατού και του κράτους να μας την επιβάλλουν. 

Να κάνουμε σαφές και αδιαπραγμάτευτο το δικαίωμά μας στην συνειδητή και “στρατευμένη” προσφορά του χρόνου, της διάθεσης, της γνώσης και της κάθε ικανότητάς μας στις κοινωνικές δράσεις και τα κοινωνικά πεδία που ιεραρχούμε υψηλότερα και στα οποίες γνωρίζουμε καλύτερα από κάθε υδροκέφαλο μηχανισμό πως μπορούμε να προσφέρουμε περισσότερο.

Χαιρόμαστε και γεμίζουμε δύναμη από τη συνάντησή μας και την αβίαστη απόφαση της συμπόρευσής μας. Βρεθήκαμε και ενώνουμε διαθέσεις και δυνάμεις για να κινηθούμε όχι, όπως θα μας προτιμούσαν, κατά μονάδες χαμένες στην επικαιρότητα και το χάος των γεγονότων, αλλά ως συλλογικότητες, μικρές ή μεγαλύτερες με αλληλεγγύη και αμοιβαία εμπιστοσύνη με λόγο επιθετικό και ξεκάθαρο.

Στις σειρές του Μαΐου και του Αυγούστου του 2010, κάποιοι ούτε θα παρουσιαστούμε, ούτε θα κρυφτούμε. Θα φορέσουμε καλοκαιρινά κι όχι παραλλαγή, θα κάνουμε κάμπινγκ κι όχι στρατόπεδο. Γνωρίζοντας τις ενδεχόμενες συνέπειες και αναλαμβάνοντας πλήρως τις ευθύνες της επιλογής μας, θα αρνηθούμε το στρατιωτικό μας πεπρωμένο, διατηρώντας ακέραιη την πολιτική και κοινωνική μας

Μάιος 2010

Αθήνα-Θεσσαλονίκη-Γιάννενα-Κόρινθος,

Παναγιώτης Σιαβελής, Άγγελος Νικολόπουλος, Μόρις Ζαφειριάδης, Δημήτρης Σωτηρίου, Μενέλαος Εξίογλου, Ευάγγελος Ζώης, Σταύρος Κεφάλας

ΔΡΑΣΕΙΣ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΣΤΟΝ Μ.ΕΞΙΟΓΛΟΥ ΟΛΙΚΟ ΑΡΝΗΤΗ ΣΤΡΑΤΕΥΣΗΣ, ΕΝΟΨΕΙ ΤΗΣ ΔΙΚΗΣ ΤΟΥ ΣΤΟ ΑΕΡΟΔΙΚΕΙΟ ΛΑΡΙΣΑΣ ΣΤΙΣ 18/12/12.

 ΑΦΙΣΑ ΑΠΟ ΤΗΝ KAIUS SPARILUS-ΟΜΑΔΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΡΝΗΣΗ ΣΤΡΑΤΕΥΣΗΣ ΣΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ: http://kaiussparilus.espivblogs.net/files/2012/12/spotaki_stratodikeio_exioglou_18_12_12.mp3

ΗΧΗΤΙΚΟ ΣΠΟΤ: http://www.kinimatorama.net/files/import-images/b9f1b0ae5b43d83e286332142fe057d3.png