Κείμενο που μοιράστηκε στην πορεία της Πρωτομαγιάς.

Κείμενο Πρωτομαγιάς

ΑΣΚΗΣΕΙΣ ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΣΜΟΥ

Τα ξημερώματα της 20ης Απριλίου δυνάμεις καταστολής κάθε είδους μαζί με τρεις εισαγγελείς απέκλεισαν την περιοχή των Εξαρχείων, επιβάλλοντας απαγόρευση   κυκλοφορίας, και προχώρησαν στη σφράγιση του κοινωνικού κέντρου ΒΟΞ και στην εκκένωση της στεγαστικής κατάληψης Βαλτετσίου 60. Η αστυνομική επέμβαση έγινε ύστερα από μήνυση που κατέθεσε η διοίκηση του Ι.Κ.Α. ,στην ιδιοκτησία του οποίου ανήκουν και τα δυο κτήρια.

Δεν είναι τυχαίο ότι η κατασταλτική αυτή επιχείρηση έρχεται μια εβδομάδα μετά τις εξαγγελίες του αντιεισαγγελέα του Αρείου Πάγου Ι.Τέντε για αστυνομική επέμβαση με τη διαδικασία του αυτόφωρου σε περιπτώσεις καταλήψεων «υπουργείων, πανεπιστημίων και άλλων δημοσίων κτηρίων».

Το κράτος επιχειρεί τη στρατιωτικοποίηση του κέντρου της Αθήνας οι γειτονιές της οποίας θυμίζουν, ολοένα και περισσότερο, στρατόπεδα και οι πλατείες προαύλια φυλακών υψίστης ασφαλείας . Το σχέδιο αυτό έχει σαν στόχο να «υπενθυμίζει» σε όλους εκείνους που χωρίς δουλειά, χωρίς στέγη και με την οργή τους να φουντώνει θα γεμίζουν δρόμους και πλατείες πως ,όταν χρειαστεί, ο στρατός και η αστυνομία θα είναι πανέτοιμοι να τους αντιμετωπίσουν.

Είναι βέβαιο πως μέσα στο περιβάλλον αυτό και όσο η καπιταλιστική κρίση οξύνεται τόσο το κράτος και τα αφεντικά θα επιτίθενται με λύσσα σε κάθε αυτοδιαχειριζόμενο κοινωνικό χώρο επιχειρεί να χτίσει διαφορετικές κοινωνικές σχέσεις, απέναντι και έξω από τις κυρίαρχες εμπορευματικές, δημιουργώντας, παράλληλα, ρωγμές ελευθερίας και αντίστασης μέσα στο ασφυκτικό πλαίσιο της  μητρόπολης.

Αξίζει, τέλος, να σημειωθεί πως το απόγευμα της 21ης Απριλίου δεκάδες αναρχικών, αντιεξουσιαστών/αντιεξουσιαστριών και αλληλέγγυων επανακατέβαλαν το κοινωνικό κέντρο ΒΟΞ στέλνοντας  έμπρακτα το μήνυμα πως το ΒΟΞ ή θα είναι κατειλημμένο κοινωνικό κέντρο ή ΤΙΠΟΤΑ.

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΙΣ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ ΤΟΥ ΒΟΞ ΚΑΙ ΤΗΣ ΒΑΛΤΕΤΣΙΟΥ 60!

ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΜΕΝΟΥΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΥΣ ΧΩΡΟΥΣ!

Κατάληψη ΕΛΑΙΑ

Κέρκυρα, Απρίλιος 2012

Η ανακοίνωση μοιράστηκε σε παρέμβαση στην Γαρίτσα, όπως και στο Μον Ρεπό, κατά την διάρκεια του Δημοτικού Συμβουλίου.

– Στην περιοχή της Κασσιόπης επιχειρείται από το κράτος η πώληση μιας μεγάλης και πανέμορφης έκτασης δημόσιας γης, του Ερημίτη, με αγγελίες που θυμίζουν μεσιτικό γραφείο και εταιρίες real estate. 500 στρέμματα δημόσιας γης, με 700 μέτρα ακτογραμμή παραχωρούνται προς εκμετάλλευση για μόλις… 100 χρόνια. Μαζί με τον παρακείμενο αιγιαλό φυσικά.

– Την Τρίτη 6 Μαρτίου, συνεργείο του Δήμου Κέρκυρας εισέβαλε στην Κατάληψη Ελαία με το πρόσχημα του “καθαρισμού και της αξιοποίησης” του χώρου από το Δήμο. Την επομένη, συμμετέχοντες στην κατάληψη απέτρεψαν τη συνέχιση της επέμβασης και ακολούθησε επίσκεψη του αντιδημάρχου Σπύρου Ρίγγα, ο οποίος με ύφος τραμπούκου έταξε 5 ημέρες προθεσμία στους ανθρώπους της κατάληψης “να τα μαζέψουν και να φύγουν”.

Τι κοινό έχουν τα δυο αυτά γεγονότα; Εκ πρώτης όψεως φαίνονται ασύνδετα, όμως δεν είναι. Μια προσεκτικότερη ματιά αποκαλύπτει αυτό που τα συνδέει, τον διακαή πόθο της εξουσίας, που ταυτόχρονα είναι και το πρόσταγμα των καιρών και το πνεύμα της σημερινής γκρίζας εποχής του Μνημονίου και της  φτώχειας. Και τούτος δεν είναι άλλος από τον περιορισμό της δημόσιας σφαίρας.

Τι είναι όμως η δημόσια σφαίρα; Δημόσια σφαίρα είναι κάθε κομμάτι γης, κάθε χώρος και κάθε υπηρεσία που είναι ανοιχτή για την κοινωνία και εξυπηρετεί ανάγκες της. Δημόσια σφαίρα είναι ένα πανεπιστήμιο ανοιχτό στο λαό, ένας οργανισμός κοινωνικής πρόνοιας, μια παραλία ελεύθερη και προσβάσιμη από όλους, ένα δάσος όπου μπορούμε να περάσουμε στιγμές κοντά στη φύση μακριά από το μπετόν, μια πλατεία που μπορεί να χρησιμοποιηθεί για δημόσια συνάθροιση, ή ένας κατειλημμένος χώρος με ανοιχτά χαρακτηριστικά όπου γίνονται πολιτικές διεργασίες και κοινωνικές εκδηλώσεις, όπως η Κατάληψη Ελαία.

Η δημόσια σφαίρα ήταν πάντα το κόκκινο πανί για κάθε εξουσία, κάθε καπιταλιστή  και κάθε αφεντικό της ιστορίας. Γι’ αυτούς, κάθε δημόσιος χώρος έχει έναν και μόνο προορισμό: να πάψει να είναι δημόσιος. Να γίνει εμπόρευμα, να πουληθεί, να αποστειρωθεί, να ερημώσει από ζωή.

Είτε ιδιωτικοποιηθεί για να αποφέρει κέρδος σε κάποιο πλούσιο παράσιτο, είτε περιφραχθεί για να χαρακτηριστεί “κρατική περιουσία”, όπου “απαγορεύεται η είσοδος εις τους μη έχοντες εργασία”, ο σκοπός είναι ένας: Να πάψει ο δημόσιος χώρος να έχει σημεία αναφοράς στην κοινωνία, να καταστεί ξένο σώμα προς αυτήν, να αποξενωθεί από οποιαδήποτε δημόσια χρήση του. Το δόγμα της κυριαρχίας είναι σαφές: Το άτομο δεν έχει καμία υπόσταση έξω από την ιδιωτικότητά του, καμία δουλειά έξω από το σπίτι του και το χώρο εργασίας του.

Πρέπει να είναι ξεκάθαρο: Δημόσια περιουσία και κρατική περιουσία δεν είναι το ίδιο. Είτε το κράτος περιφράσσει την ιδιοκτησία του, είτε την εκμισθώνει για 100 χρόνια, είτε την εμπορευματοποιεί, είτε απλώς της κολλάει μια πινακίδα “απαγορεύεται η είσοδος”, το αποτέλεσμα είναι το ίδιο. Ο χώρος χάνεται από τα χέρια της κοινωνίας.

Η “κρατική” περιουσία δεν είναι τσιφλίκι του κράτους για να την κάνει ό,τι θέλει ή ό,τι επιτάσσουν οι αγορές. Δεν είναι εμπόρευμα για να απλώνει τα ξερά του το κάθε αφεντικό, είτε είναι “επενδυτής”, είτε δημαρχίσκος, είτε οποιοσδήποτε άλλος τσιφλικάς. Η περιουσία που το κράτος έχει στην κατοχή του είναι περιουσία του λαού. Είναι κτήμα της κοινωνίας και έτσι πρέπει να παραμείνει.

Η γη μας δεν είναι real estate. Οι χώροι που έχουμε καταλάβει για να τους καταστήσουμε ζωντανούς είναι δικοί μας. Τα νοσοκομεία μας δεν μπορούν να έχουν εισιτήριο. Οι δρόμοι μας δεν μπορούν να έχουν μπάρες. Οι παραλίες μας δεν μπορούν να έχουν φράχτες. Τα δάση μας δεν μπορούν να γίνονται καζίνο.

Να πάρουμε πίσω όσα μας κλέβουν. Οι δημόσιοι χώροι ανήκουν σε όλους μας και θα τους υπερασπιστούμε με κάθε τρόπο.

ΚΑΤΩ  ΤΑ  ΧΕΡΙΑ  ΑΠΟ  ΤΗΝ  ΚΑΤΑΛΗΨΗ ΕΛΑΙΑ

ΚΑΤΩ  ΤΑ  ΧΕΡΙΑ  ΑΠΟ  ΤΟΝ  ΕΡΗΜΙΤΗ

ΚΑΤΩ  ΤΑ  ΧΕΡΙΑ  ΑΠ’  ΤΙΣ  ΖΩΕΣ ΜΑΣ

2 ΧΡΟΝΙΑ ΚΑΤΑΛΗΨΗ ΕΛΑΙΑ

ΠΡΟΣ ΑΠΑΝΤΕΣ ΓΑΡΙΤΣΙΩΤΕΣ ΚΑΙ ΛΟΙΠΟΥΣ ΚΕΡΚΥΡΑΙΟΥΣ

δεν είμαστε εξωγήινοι…θέλουμε απλά μια άλλη κοινωνία για όλους

.

 Η Κατάληψη Ελαία είναι ήδη γνωστή στον κόσμο της Κέρκυρας, όμως πόσοι αλήθεια γνωρίζουν γιατί δημιουργήθηκε και γιατί συνεχίζει να λειτουργεί; Το εγχείρημα ξεκίνησε στις 21 Νοέμβρη του 2009 όταν άνθρωποι διαφορετικών ηλικιών και ιδιοτήτων μπήκαμε στο εγκαταλειμμένο Ινστιτούτο Ελαίας και προσπαθήσαμε με μεράκι και ομαδική δουλειά να το μετατρέψουμε σε ζωντανό κοινωνικό χώρο.

Κάνοντας έναν απολογισμό 2 χρόνια μετά, βλέπουμε πως η προσπάθειά μας μπορεί να μη βρήκε την ανταπόκριση που αρχικά επιδιώκαμε, όμως καταφέραμε να κάνουμε πράξη κάποιες αξίες που μας ενώνουν και που αρχικά μας μάζεψαν εδώ, στην Κατάληψη Ελαία. Ποιες είναι αυτές; Πρώτα απ’ όλα είναι η πίστη μας ότι οι άνθρωποι πρέπει να λειτουργούμε συλλογικά και συνεργατικά, μακριά από τη λογική που θέλει τον καθένα μας να κοιτάζει μόνο τον εαυτό του ή μόνο την οικογένεια του. Για εμάς, ο δρόμος για την κοινωνική απελευθέρωση ζητάει μια απόφαση από τον καθένα χωριστά κι από όλους μαζί: την απόφαση να ξαναπάρουμε τη ζωή μας από τα χέρια του κράτους και του κεφαλαίου και να την οργανώσουμε με τέτοιο τρόπο ώστε να ικανοποιούμε τις ανάγκες και τις επιθυμίες μας με δημιουργικότητα και αλληλεγγύη.

Στις συνελεύσεις μας λειτουργούμε αμεσοδημοκρατικά, γιατί δεν εμπιστευόμαστε κανέναν ‘σοφό’ αντιπρόσωπο πιο πολύ από το ίδιο μας το μυαλό και την ίδια μας τη γλώσσα. Η Συνέλευση της κατάληψης είναι ανοιχτή, γίνεται δύο φορές την εβδομάδα, και σε αυτήν οι αποφάσεις παίρνονται με ισότιμη συμμετοχή όλων και επιδίωξη ομοφωνίας. Ένα δεύτερο στοιχείο που μας ενώνει είναι η βαθιά μας πεποίθηση ότι το υπάρχον οικονομικό-πολιτικό σύστημα, ο καπιταλισμός, είναι ένα σύστημα άδικο και αδιέξοδο, που πρέπει επιτέλους να το ανατρέψουμε και να χτίσουμε στη θέση του κοινωνίες πιο ανθρώπινες, μη εξουσιαστικές. Ίσως αυτό να ακούγεται ουτοπικό, αλλά θέλουμε οι ανθρώπινες σχέσεις να βασίζονται στην εμπιστοσύνη και την ανιδιοτέλεια και γι’ αυτό στεκόμαστε εχθρικά προς κάθε ρατσιστική συμπεριφορά, μέσα και έξω από τον χώρο της κατάληψης. Δεν θέλουμε κανένας να πέφτει θύμα διακρίσεων επειδή τυχαίνει να είναι από άλλη χώρα, να έχει άλλο χρώμα, να είναι γυναίκα, να έχει διαφορετικές σεξουαλικές προτιμήσεις, ή με οποιονδήποτε τρόπο να ‘αποκλίνει από τον μέσο όρο’. Τελευταίο και πολύ σημαντικό είναι η αποστροφή μας προς τη λογική της δοσοληψίας, μια λογική από την οποία προσπαθούμε να ξεφεύγουμε όσο τουλάχιστον μπορούμε. Γι’ αυτό και έχουμε προσπαθήσει, σε έναν κόσμο όπου τα πάντα έχουν τιμή, να φτιάξουμε μια όαση στην οποία ό,τι προσφέρεται θα είναι χωρίς αντίτιμο.

Στην Κατάληψη Ελαία έχουν γίνει τα τελευταία δύο χρόνια αρκετές ανοιχτές εκδηλώσεις-συζητήσεις, με θέματα όπως η εργασία, η κρίση, η καταστολή, η μετανάστευση, ο ρατσισμός, ο σεξισμός, η εκπαίδευση, η οικολογία, η τέχνη, η αγροτική παραγωγή και οτιδήποτε άλλο μπορεί να αφορά τον σύγχρονο άνθρωπο ως δραστήριο πολιτικό ον. Ενδιάμεσα, ο χώρος φιλοξενεί συναυλίες, κινηματογραφικές προβολές, παραστάσεις θεάτρου, χοροθεάτρου και κουκλοθεάτρου, συλλογικές κουζίνες, εργαστήρια, παιχνίδια για παιδιά κ.ά. Παράλληλα, γίνονται μαθήματα ελληνικών σε μετανάστες και μαθήματα σύγχρονου χορού. Στον χώρο της κατάληψης λειτουργεί Δανειστική Βιβλιοθήκη και το Καφενείο της Παρασκευής που είναι ανοιχτό για όσους θέλουν να έχουν μια πρώτη γνωριμία με τον χώρο και τους ανθρώπους του.

Μια σημαντική πρωτοβουλία που αναπτύχθηκε απ’ την αρχή στην Κατάληψη είναι και η «Αγροκολλεκτίβα», η ομάδα που διαχειρίζεται το κτήμα και το θερμοκήπιο, προτείνοντας έναν άλλο τρόπο καλλιέργειας της γης, με έμφαση στις βιολογικές μεθόδους και τη διατήρηση της βιοποικιλότητας. Ανά διαστήματα έχουν λειτουργήσει μέσα στην Ελαία και επιμέρους, θεματικές συνελεύσεις, όπως η Συνέλευση της Εκπαίδευσης. Τέλος, στον χώρο έχουν στεγαστεί πολιτικές ομάδες οι οποίες συμφωνούν με τις βασικές αρχές της Κατάληψης. Άλλωστε, ένας από τους στόχους της Ελαίας ήταν από την αρχή να λειτουργεί ως σημείο αναφοράς για διαφορετικές πολιτικές και πολιτιστικές ομάδες.

Οι δυσκολίες του αυτοοργανωμένου αυτού εγχειρήματος ήταν πολλές. Από τη δυσκολία συνύπαρξης ανθρώπων με διαφορετικά «πιστεύω», μέχρι τις επιθέσεις από κράτος και παρακράτος. Στα δύο χρόνια της ύπαρξής της, η Κατάληψη Ελαία έχει δεχτεί δύο φορές την εισβολή της αστυνομίας, μία στην αρχή και μία πρόσφατα, με ανύπαρκτη αιτιολογία, ενώ τον Απρίλη του 2011, ο χώρος δέχτηκε εμπρηστική επίθεση από αγνώστους. Ένα εγχείρημα που τοποθετείται ενάντια στο υπάρχον σύστημα είναι φυσικό να έχει εχθρούς. Αυτό όμως δεν πρέπει να προκαλεί φόβο σε κανέναν, αλλά την αισιοδοξία ότι κάτι διαφορετικό μπορεί να γεννηθεί. Άλλωστε  το να συμμετέχουν πολλοί σε ένα εγχείρημα είναι  η καλύτερη προστασία γι’ αυτό…

Για εμάς, η Κατάληψη Ελαία δεν είναι απλά μια νησίδα ελευθερίας στη μίζερη πραγματικότητα, ούτε ένας ανθρώπινος μικρόκοσμος μέσα στον απάνθρωπο κόσμο που μας απομονώνει. Δεν θέλουμε να είμαστε ένας ξένος πλανήτης που οι απ’ έξω τον κοιτάζουν με το τηλεσκόπιο. Δεν μας φτάνει να μας λένε «μπράβο» για αυτό που κάνουμε ή να έρχονται μόνο στις εκδηλώσεις μας. Εμείς θέλουμε όσοι πιστεύουν στη δύναμη της συνεργασίας να έρθουν και να συμμετέχουν ενεργά, να νιώσουν το εγχείρημά μας και δικό τους. Δεν θέλουμε να μας χειροκροτούν για το ότι καλλιεργούμε τη γη συλλογικά, αλλά να έρθει όλη η γειτονιά να την καλλιεργήσει μαζί μας. Δεν προτείνουμε την ‘ιδιοκτησία’ του κτηρίου και του κτήματος, αλλά τη συλλογική διαχείρισή του. Επίσης, δεν θεωρούμε ότι έχουμε βρει καμιά απόλυτη αλήθεια την οποία δεν διαπραγματευόμαστε. Αντιθέτως, αισθανόμαστε κομμάτι της κοινωνίας και θέλουμε να έχουμε μαζί της σχέσεις συνεργασίας, αλληλεγγύης και συνδιαμόρφωσης των ιδεών που μπορούν να θεμελιώσουν έναν καλύτερο κόσμο. Και αυτά τα ‘θέλω’ αποκτούν ακόμα μεγαλύτερο βάρος σε καιρούς που οι περισσότεροι άνθρωποι, σε όποια γωνιά του πλανήτη κι αν ζουν, αναγκάζονται να παλεύουν με μια καθημερινότητα γεμάτη αγωνίες χωρίς να ξέρουν τι τους ξημερώνει. Κάποιοι λένε πως για όλα φταίει η κρίση. Άλλοι ότι φταίει ο καπιταλισμός που γεννάει τέτοιες κρίσεις… Αν κοιτάξουμε λίγο πίσω στην ιστορία, θα δούμε ότι μέσα από μεγάλες κρίσεις οι κοινωνίες αλλάζουν, και είτε αναζητούν διαδικασίες πιο συλλογικές και αλληλέγγυες είτε, μέσα από τον φόβο και την ανασφάλεια, καταφεύγουν σε αυταρχικές ή ακόμα και φασιστικές λογικές. Όπως και να ‘χει, οι στιγμές που ζούμε είναι ιστορικές και θα πρέπει όλοι να επιλέξουμε αν θα πάρουμε το δρόμο της μοναξιάς, του βολέματος και της υποταγής ή αν θα ενώσουμε τις δυνάμεις μας συμμετέχοντας σε συλλογικές προσπάθειες, όπως είναι και η Κατάληψη Ελαία. Μένει να διαλέξουμε.                        

Σσσσσς… Ησυχία, τάξη, ασφάλεια. Αναμφίβολα, η εικόνα της απαστράπτουσας, αψεγάδιαστης πόλης αποτελεί ένα ισχυρό θέλγητρο για όσους την ταυτίζουν με τη μία και μοναδική αισθητική αλήθεια, πόσω μάλλον όταν θεωρούν ότι η εικόνα αυτή θα συνοδευτεί από μια άνευ προηγουμένου κοσμοσυρροή τουριστών και, μακροπρόθεσμα, μια οριστική διαφυγή από τη μίζερη οικονομική πραγματικότητα.

Κάπως έτσι πρέπει να το σκέφτηκαν οι εθελοντές της πρωτοβουλίας “Κέρκυρα-Όμορφη πόλη”, η οποία έλαβε χώρα το πρωί της Κυριακής 15 Γενάρη με σκοπό να “απαλλάξει” το ιστορικό κέντρο από αφίσες και συνθήματα που μολύνουν τους τοίχους των γειτονιών της. Με μπροστάρισσα τη δημοτική αρχή (συγκεκριμένα την αρμόδια επιτροπή αισθητικής) και με τη βοήθεια εργαζομένων σε δήμο και ΔΕΥΑΚ (εθελοντών άραγε;), το έργο αποπερατώθηκε. Μέχρι φυσικά την επόμενη εξόρμηση, ώστε τα μέλη της πρωτοβουλίας να καταφέρουν να προσθέσουν στο ενεργητικό τους ένα ακόμη γαλόνι καταξίωσης ως “ενεργοί πολίτες που δεν γκρινιάζουν, αλλά προσπαθούν από την πλευρά τους να κάνουν την καθημερινή ζωή πιο όμορφη”. Αν αυτό επιτευχθεί σβήνοντας τα συνθήματα και κατεβάζοντας τις αφίσες αυτών που γκρινιάζουν, τότε ακόμα καλύτερα. Άλλωστε, τα συνθήματα στους τοίχους είναι πνευματώδη και έξυπνα, αρκεί να βρίσκονται στους τοίχους του Παρισιού το Μάη του ’68 ή της Αθήνας το Νοέμβρη του ’73.

Οι καμπάνιες αυτές δεν αποτελούν πρωτοπορία της Κέρκυρας, μιας και αντίστοιχα παραδείγματα συναντάμε στην Αθήνα (τους περιβόητους atenistas) αλλά και σε άλλες πόλεις. Κοινός τόπος για αυτές αποτελεί το ξεδιάντροπο κλείσιμο του ματιού στη λογική της αποπολιτικοποίησης και της μετακύλισης της ευθύνης στο άτομο. Οι εμπνευστές των παρεμβάσεων αυτών βέβαια δεν είναι αφελείς, ούτε απολίτικοι: ενεργοποιώντας τα συντηρητικότερα αντανακλαστικά της κοινωνίας, την ενθαρρύνουν όχι μόνο να μην αναζητήσει τις βαθύτερες αιτίες της μιζέριας της καθημερινής ζωής, αλλά και να συγκαλύψει οτιδήποτε είναι απότοκο της κοινωνικής οργής.

“Η Αρχή Έγινε!”, μας ενημερώνει τοπικό “κινηματικό”, ειδησεογραφικό site, αναφερόμενο στην απαλλαγή από τις μπογιές που μολύνουν την κανονικότητα της εικόνας της πόλης. Καιρός να παίρνουν σειρά οι άνθρωποι.

Κατάληψη Ελαία

Στις 10 Γενάρη 2012, αλληλέγγυοι/ες στους διωκώμενους για την υπόθεση του Επαναστατικού Αγώνα πραγματοποίησαν παρέμβαση στο ραδιοφωνικό σταθμό Flash. H πρόθεσή τους ήταν να μεταδοθεί στον αέρα ένα ηχογραφημένο μήνυμα διάρκειας μίας ώρας, στο οποίο οι κατηγορούμενοι ως μέλη του Ε.Α., που δικάζονται από τις 5 Οκτώβρη στο Ειδικό Δικαστήριο Κορυδαλλού, εξέφραζαν τις θέσεις τους σχετικά με τη δίωξή τους. Όταν το μήνυμα ξεκίνησε να μεταδίδεται, στο σταθμό κατέφτασαν, με εντολή εισαγγελέα, ομάδες ΜΑΤ, ΔΙΑΣ, ΟΠΚΕ, περικυκλώνοντάς τον. Ακολούθησε η σύλληψη όλων των αλληλέγγυων με την κατηγορία του εγκωμιασμού τρομοκρατικών πράξεων και της απείθειας και η μεταγωγή τους στη ΓΑΔΑ. Αξιοσημείωτο είναι το γεγονός ότι ο σταθμός δεν είχε καμία αντίρρηση να παιχτεί το μήνυμα, ενώ παράλληλα ζήτησε από την αστυνομία να μην προβεί σε συλλήψεις.

Στις 13/1 οι συλληφθέντες οδηγήθηκαν στα δικαστήρια της Ευελπίδων με την κατηγόρια του εγκωμιασμού τρομοκρατικών πράξεων (άρθρο 185 του ποινικού κώδικα) και της ανωμοτί ψευδούς κατάθεσης. Τα συγκεκριμένα άρθρα δεν είχαν χρησιμοποιηθεί τα τελευταία 20 χρόνια και επιστρατεύτηκαν σε μια διόλου τυχαία ιστορική συγκυρία, στην οποία το κράτος ασφάλειας γίνεται ο κανόνας σε σχέση με το πάλαι ποτέ κράτος πρόνοιας, το οποίο καταργείται στην προσπάθεια  του ελληνικού καπιταλισμού να διασωθεί. Στη λογική αυτή, διατάξεις και νόμοι που παραπέμπουν στο μακρινό, ολοκληρωτικό παρελθόν, φαίνεται να ταιριάζουν γάντι στις επιταγές του παρόντος.

Ο νέος ολοκληρωτισμός δοκιμάζει τις αντιστάσεις της κοινωνίας, κλιμακώνοντας τον πόλεμο απέναντι σε εκείνους που τον αντιμάχονται. Σ’ αυτό το πεδίο σύγκρουσης, κοινωνικής και ταξικής, οι δικές μας θέσεις μάχης βρίσκονται στους πλούσιους σε περιεχόμενο και πρακτικές αγώνες και στο στοιχείο εκείνο που ιστορικά τους δικαιώνει: την αλληλεγγύη.

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ ΣΥΛΛΗΦΘΕΝΤΕΣ ΤΗΣ 10ης ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ

ΠΟΥ ΔΙΩΚΟΝΤΑΙ ΓΙΑ ΤΑ ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΤΟΥΣ ΦΡΟΝΗΜΑΤΑ

κατάληψη Ελαία

Γενάρης 2012

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΝ ΑΠΕΡΓΙΑΚΟ ΑΓΩΝΑ ΤΩΝ ΕΡΓΑΤΩΝ ΤΗΣ «ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΧΑΛΥΒΟΥΡΓΙΑΣ»

Εδώ και περισσότερο από ένα μήνα, 400 εργάτες της «Ελληνικής Χαλυβουργίας» στον Ασπρόπυργο Αττικής, μαζί με 50 απολυμένους συναδέλφους τους, βρίσκονται σε απεργία διαρκείας, δίνοντας έναν αποφασιστικό αγώνα.

Στα τέλη Οκτωβρίου η εργοδοσία απαίτησε από τους εργαζομένους 5ωρη εργασία με αντίστοιχη μείωση των μισθών τους κατά 40%. Η γενική συνέλευση των εργατών της Χαλυβουργικής απέρριψε την πρόταση κι η εργοδοσία προχώρησε σε 34 εκδικητικές απολύσεις. Αμέσως οι εργαζόμενοι κατέβηκαν σε απεργία διαρκείας,  με σκοπό όχι μόνο να  παρθούν πίσω οι απολύσεις, αλλά και να μην περάσουν τα σχέδια του αφεντικού της Χαλυβουργικής και μεγαλοβιομηχάνου Νίκου Μάνεση για μειώσεις των μεροκάματων και εργασία εκ περιτροπής ή για μερικές ώρες. Το αφεντικό της Χαλυβουργικής, όμως, προχώρησε ακάθεκτο. Την ώρα που οι χαλυβουργοί συμμετείχαν στην γενική απεργία της 1ης Δεκεμβρίου, ανακοίνωσε 16 ακόμα απολύσεις, ανεβάζοντας τον αριθμό τους στις 50. Μέχρι και σήμερα οι απεργοί δίνουν έναν αδιαμεσολάβητο αγώνα αξιοπρέπειας ενάντια στην υποτίμηση της ζωής  και της εργασίας τους. Στο πλευρό τους στέκεται ολόκληρη η τοπική κοινωνία του Θριασίου, ενώ  πλήθος πολιτών  συνδράμουν υλικά στον αγώνα των απεργών. Συλλογικότητες και εργαζόμενοι από κάθε γωνιά της επικράτειας δείχνουν την συμπαράσταση τους, δημιουργώντας ένα πρωτοφανές κύμα αλληλεγγύης.

Ο αγώνας των εργατών της «Ελληνικής Χαλυβουργίας» είναι αγώνας όλης της εργατικής τάξης και κατ’ επέκταση ολόκληρης της κοινωνίας που δέχεται τη σφοδρή επίθεση του κράτους και των αφεντικών. Η αποφασιστικότητα που δείχνουν σηματοδοτεί την επιθυμία για ζωή απέναντι στη καθημερινή μιζέρια της επιβίωσης στην οποία οι κυρίαρχοι μας περιορίζουν. Η απεργία των χαλυβουργών μάς εμπνέει, γεμίζοντάς μας δύναμη κα αισιοδοξία για τους καθημερινούς αγώνες που δίνουμε στους χώρους εργασίας, στις σχολές, στις γειτονιές, ενάντια στο καθεστώς της βαρβαρότητας και του φόβου που έχουν επιβάλλει στις ζωές μας. Απέναντι στον πόλεμο που δεχόμαστε ―εντατικοποίηση της εργασίας, επισφάλεια, ανεργία, καταστολή, προτάσσουμε τα δικά μας όπλα: την αλληλεγγύη, την αυτοοργάνωση, τους ακηδεμόνευτους αγώνες, χειραφετημένους από κάθε είδους κομματική-συνδικαλιστική γραφειοκρατία. Η μάχη των χαλυβουργών είναι και δική μας, και αξίζει να τη δώσουμε μέχρι τέλους. Γιατί αν δεν μοιραστούμε τον αγώνα, τότε σίγουρα θα μοιραστούμε την ήττα.

ΑΚΗΔΕΜΟΝΕΥΤΟΙ ΜΑΖΙΚΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΓΙΑ ΝΑ ΠΑΡΟΥΜΕ ΤΙΣ ΖΩΕΣ ΜΑΣ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΜΑΣ

Αριθμός λογαριασμού για την οικονομική ενίσχυση των απεργών:  200/623301-52 στην Εθνική
Δικαιούχος λογαριασμού: Δημήτρης Λιάκος, ταμίας του Σωματείου.

                                                                                                                                                            ΚΑΤΑΛΗΨΗ ΕΛΑΙΑ

 ΚΑΤΑΛΗΨΗ ΔΡΑΚΑ

Είναι ολοφάνερο πια ότι το κράτος και το παρακράτος αποτελούν τις δύο όψεις του ίδιου νομίσματος. Ο εμπρησμός του Απριλίου από “αγνώστους” του παρακράτους δεν είχε το επιθυμητό γι’ αυτούς αποτέλεσμα, αφού η κατάληψη επιδιορθώθηκε και συνέχισε να λειτουργεί. Γι’ αυτό, το επίσημο αυτή τη φορά κράτος αποφάσισε να συνεχίσει το έργο από εκεί που είχε μείνει, στέλνοντας την αστυνομία να κάνει τη βρώμικη δουλειά. Αυτή τη φορά δεν έβαλαν φωτιά, αλλά διέρρηξαν το χώρο, αναποδογύρισαν σακκούλες με ρούχα και παιδικά παιχνίδια και συρτάρια με γραφική ύλη. Αφού δεν βρήκαν… ναρκωτικά, εκρηκτικά, όπλα, λαθραία τσιγάρα και αλκοόλ, βρήκαν τα εξής συγκλονιστικά πειστήρια, τα οποία και κατασχέθηκαν προς περαιτέρω ανάλυση: ένα βιβλίο πρακτικών της συνέλευσης και ένα μικρό φουρνάκι με ύποπτο χρονοδιακόπτη…(;!) Επίσης αφαίρεσαν σαν διαρρήκτες μία επικίνδυνη τηλεόραση και ένα σκληρό δίσκο με τραγούδια ! !

Η τακτική αυτή της αστυνομίας εφαρμόζεται τελευταία όλο και συχνότερα σε ελεύθερους κοινωνικούς χώρους και καταλήψεις. Οι καταλήψεις “Libertatia”, το “Σχολείο” και το “Ορφανοτροφείο” στη Θεσσαλονίκη και η “Πατησίων & Σκαραμαγκά” στην Αθήνα, δοκίμασαν φέτος την ίδια τακτική εισβολής. Πάντα με “ανώνυμες καταγγελίες” για δήθεν ναρκωτικά ή διαμονή μεταναστών, οι μπάτσοι έχουν ανακαλύψει τη νέα μόδα στην καταστολή αγωνιζόμενων κοινωνικών ομάδων. Στα δύο χρόνια της ύπαρξής της, η Κατάληψη Ελαία έχει καλέσει σε πάρα πολλές απεργίες και πορείες, έχει διοργανώσει πολιτικές συζητήσεις και κοινωνικές εκδηλώσεις, έχει δημιουργήσει αγροκολλεκτίβα για την από κοινού καλλιέργεια της γης, χαριστικό παζάρι, δωρεάν μαθήματα, όπως αυτά των ελληνικών για μετανάστες, θεάτρου, φωτογραφίας, χορού, καποέιρα, ενώ μέχρι και οι θεατρικές παραστάσεις, οι συναυλίες της, τα γλέντια και τα πάρτυ της κινούνται μακριά από την κυρίαρχη λογική της εμπορευματοποίησης και του κέρδους. Φαίνεται ότι στον καιρό της τραπεζόφιλης νεοφιλελεύθερης χούντας οι χώροι που ενοχλούν την εξουσία πρέπει να τρομοκρατούνται και να φιμώνονται. Όπως άλλωστε οφείλουν να φοβούνται και να υπακούουν και όλοι οι κάτοικοι αυτής της χώρας.

Εμείς από την πλευρά μας καλούμε σε συνέλευση την Πέμπτη 22.9.2011 ώρα 18.00, στο καφενείο την Παρασκευή στις 21.00 και σε αυτοοργανωμένο γλέντι με φαγοπότι την Κυριακή 25.9.2011, στις 14:00.

Η κατάληψη συνεχίζει τη λειτουργία της και εντείνει τη δράση της. Η τρομοκρατία τους δεν θα βρει έδαφος στην Ελαία.

Η ολοκληρωτική επίθεση, που συντελείται σήμερα στο σύνολο της κοινωνίας, απαιτεί νέα “ήθη” στην πολιτική ζωή. Η κοινωνική ειρήνη που ανέκαθεν επεδίωκαν και επέβαλαν οι δυτικές αστικές δημοκρατίες, σήμερα πλέον περισσότερο ξεκάθαρα από ποτέ είναι ένας ολομέτωπος πόλεμος κατά πάντων. Η πειθώ και η κοινωνική συναίνεση δεν θεωρούνται πλέον απαραίτητες. Η σιωπή και η ανοχή της κοινωνίας, με αντάλλαγμα την καταναλωτική δυνατότητα, έχει τελειώσει. Θέση παίρνει ο φόβος, η πειθαρχία και η καταστολή. Το μήνυμα είναι σαφές: αν δεν συναινέσεις εκούσια, θα συναινέσεις με το ζόρι.

Τρανταχτά παραδείγματα: Φορτηγατζήδες, ταξιτζήδες, φαρμακοποιοί, δημόσιοι υπάλληλοι, εργαζόμενοι στα μέσα μαζικής μεταφοράς, νοσηλευτικό προσωπικό, εργαζόμενοι στη ΔΕΗ και στον ΟΣΕ, εργαζόμενοι στον ΟΤΕ, λιμενεργάτες, όσοι δεν συμφώνησαν με την “πράσινη” ανάπτυξη (βλέπε Κερατέα), διαδηλωτές στις δεκάδες πορείες, μέχρι και οι ειρηνικοί “αγανακτισμένοι” στις πλατείες, δοκίμασαν στο πετσί τους κάθε πτυχή της κρατικής καταστολής, από τις συκοφαντίες και τον χλευασμό των ΜΜΕ, μέχρι την ωμή αστυνομική βία. Είναι γνωστό άλλωστε, ότι όσα δεν φτάνει η κάμερα του δημοσιογράφου, τα φτάνει το γκλοπ του μπάτσου.

Τώρα ήρθε η σειρά των φοιτητών. Στη συνολική επίθεση κατά της κοινωνίας εντάσσεται και η επίθεση στο χώρο της παιδείας. Ο νέος νόμος-πλαίσιο για την παιδεία είναι μεγάλης σημασίας για το νέου τύπου καπιταλιστικό μοντέλο. Και αυτό γιατί είναι απαραίτητος για τη δημιουργία των τεχνοκρατών που θα στελεχώσουν την αυριανή αγορά εργασίας. Στόχος είναι αφενός ο σχηματισμός μιας ελίτ που θα κατέχει τη γνώση, αφού η πρόσβαση σε αυτή θα είναι αδύνατη για τα κατώτερα κοινωνικά στρώματα, και αφετέρου η ολοκληρωτική μετατροπή της εργατικής τάξης σε πειθήνια και υποταγμένη μάζα, υπάκουη στις διαθέσεις της αγοράς και του κάθε αφεντικού.

Τα πανεπιστήμια αποτέλεσαν συχνά στη μεταπολιτευτική περίοδο σημαντικό χώρο αντίστασης και αντίθεσης στα εκάστοτε κυβερνητικά σχέδια. Το φοιτητικό και μαθητικό κίνημα πολλές φορές υπήρξε αποτελεσματικό και νικηφόρο. Από την εποχή του 1-1-4, μέχρι τις κινητοποιήσεις για το νόμο 815 της περιόδου 1979-1981, το νόμο Κοντογιαννόπουλου του 1991 με τη δολοφονία του Τεμπονέρα, το νόμο Αρσένη του 1999 και την αναθεώρηση του άρθρου 16 του συντάγματος το 2006, οι φοιτητές, οι μαθητές και οι καθηγητές απέδειξαν στην πράξη ότι η μαζικότητα και η αποφασιστικότητα είναι ισχυρότερες από τις ορέξεις της εκάστοτε εξουσίας. Στην εποχή της τρόικας και του μνημονίου, αυτό δεν είναι επιτρεπτό. Κάθε αντίδραση πρέπει να καταστέλλεται.

Στα πλαίσια αυτά εντάσσεται και η κατάργηση του ασύλου. Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι η πλήρης κατάργησή του τέθηκε ως απαραίτητη προϋποθεση για την ψήφιση του νόμου από όλες τις πολιτικές δυνάμεις του οικονομικού και κοινωνικού φασισμού (ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΛΑΟΣ, Ντορούλα).

Το πανεπιστημιακό άσυλο κατοχυρώθηκε με νόμο το 1982, όμως η κοινωνική του νομιμοποίηση είναι πολύ παλιότερη και υπάρχει από τον 19ο αιώνα. Καμία κοινοβουλευτική πλειοψηφία και κανένα από τα τσιράκια τους στα πανεπιστήμια δεν έχει δικαίωμα να το καταργήσει.

Και πέρα όμως από το πανεπιστημιακό άσυλο, ολόκληρος ο νόμος είναι ένα εμετικό έκτρωμα, και αυτό φαίνεται και στις σημερινές φοιτητικές συνελεύσεις, όπου ουδείς τάσσεται υπέρ του νομου, πέρα από κάποιους ξεδιάντροπους πασόκους φοιτητοπατέρες, άμεσα εξαρτώμενους από κομματικά και οικονομικά συμφέροντα. Η επιχειρηματολογία των υπολοίπων διαφωνούντων με τις φοιτητικές κινητοποιήσεις εξαντλείται σε συναισθηματικού τύπου τοποθετήσεις περί απώλειας της εξεταστικής, τοποθετήσεις οι οποίες χαρακτηρίζονται από ατομισμό, ωχαδελφισμό, ηττοπάθεια και παραίτηση.

Είναι απολύτως αναγκαίο η κοινωνία να αντιληφθεί ότι η κρατική και οικονομική εξουσία που αποφασίζει για τις ζωές μας είναι μια στυγνή νεοφιλελεύθερη χούντα και ως τέτοια από εδώ και στο εξής δεν θα ζητάει τη γνώμη, ούτε τη συναίνεση της κοινωνίας για οποιοδήποτε ζήτημα. Να κατανοήσει ότι η εξουσία αυτή της έχει κηρύξει τον ολοκληρωτικό πόλεμο και ότι εφεξής οποιαδήποτε πράξη της θα είναι στην υπηρεσία των οικονομικών συμφερόντων της αγοράς και εχθρική προς την κοινωνία. Να αποβάλλει από πάνω της τη λογική του κοινωνικού αυτοματισμού και της λογικής “όλοι εναντίον όλων”. Έννοιες όπως “συντεχνίες”, “ρετιρέ”, “προνομιούχα επαγγέλματα”, “αιώνιοι φοιτητές”, “ακραία στοιχεία” κλπ αποτελούν τη γλώσσα της κυριαρχίας και αποσκοπούν στην περαιτέρω όξυνση του κοινωνικού καννιβαλισμού.

Όσο εντείνεται η επίθεση στα κοινωνικά στρώματα, και όσο αυτά θα αντιδρούν, τόσο θα εφευρίσκονται καινούργιοι όροι για τη στοχοποίησή τους. Πρέπει άμεσα να γίνει αντιληπτό ότι κανένας δεν έχει πλέον το δικαίωμα να κοιτάζει τον εαυτούλη του και τα μικροσυμφέροντά του. Όποιος υιοθετεί αυτή τη λογική, είναι συνυπεύθυνος και καθιστά ο ίδιος τον εαυτό του εχθρικό προς οποιαδήποτε έννοια αξιοπρέπειας.

Εμείς από την πλευρά μας πρέπει να αντιτάξουμε την αλληλεγγύη και τη συλλογικότητα. Να νικήσουμε το φόβο, που οδηγεί στην παθητικότητα και την αδράνεια και που τόσο εντατικά προσπαθούν να μας επιβάλλουν τα ΜΜΕ και τα κάθε λογής φερέφωνα της εξουσίας. Στον πόλεμο που μας έχουν κηρύξει οφείλουμε να πολεμήσουμε. Είναι ένας πόλεμος στον οποίο μπορούμε να κερδίσουμε. Αυτό ακριβώς είναι που φοβούνται, και για αυτόν ακριβώς το λόγο προσπαθούν να σπείρουν το φόβο.

Οι αντιλήψεις που ισχυρίζονται ότι αυτός ο κόσμος δεν αλλάζει, είναι αυτές ακριβώς που τον αλλάζουν καθημερινά. Προς το χειρότερο.

Κατάληψη Ελαία

Η μπροσούρα της κατάληψης Ελαία για το φασισμό

ΒΓΑΖΕΙ Ο ΝΤΟΥΤΣΕ ΤΗ ΣΤΟΛΗ ΤΟΥ εξωφυλλο

ΒΓΑΖΕΙ Ο ΝΤΟΥΤΣΕ ΤΗ ΣΤΟΛΗ ΤΟΥ

αγροκολεκτίβα Ελαίας

γιορτή στο κτήμα της ελαίας!

Τα ξημερώματα της Δευτέρας 11/4, η κατάληψη Ελαία δέχθηκε εμπρηστική επίθεση. Οι δράστες εισέβαλαν στο κτίριο, το οποίο την ώρα εκείνη ήταν κλειστό, και έβαλαν φωτιά στο κέντρο του χώρου. Ευτυχώς, η φωτιά έγινε αντιληπτή εγκαίρως από συντρόφους και αποφεύχθηκε η ολοκληρωτική καταστροφή, αν και οι ζημιές που προκλήθηκαν είναι μεγάλες.

Θεωρούμε ότι η συγκυρία της επίθεσης δεν είναι καθόλου τυχαία. Στον ένα (και κάτι) χρόνο ζωής της, η κατάληψη Ελαία αποτελεί ένα ζωντανό πολιτικό χώρο, όπου στεγάζονται πολλές δραστηριότητες (αγροκολεκτίβα, μαθήματα ελληνικών, μαθήματα χορού, θεατρικές ομάδες, χαριστικό παζάρι, δανειστική βιβλιοθήκη) και έχουν πραγματοποιηθεί πολλές πολιτικές εκδηλώσεις. Είναι ένα εγχείρημα που λειτουργεί αυτοοργανωμένα, χωρίς ιεραρχίες και διαμεσολαβήσεις, ενάντια σε κάθε μορφής εξουσία. Η προσπάθεια αυτή έχει επισφραγιστεί τους τελευταίους μήνες με ακόμα μεγαλύτερη μαζικότητα στις συμμετοχικές διαδικασίες της κατάληψης. Είναι το χρονικό σημείο που ένας τέτοιος πολιτικός και κοινωνικός χώρος αρχίζει να ενοχλεί. Να ενοχλεί αυτούς που μας θέλουν έρμαια των αφεντικών, αυτούς που επιδιώκουν και διαιωνίζουν την απάθεια και τη δουλοπρέπεια στην κοινωνία, τους πάσης φύσεως εξουσιαστές και τα δεκανίκια τους.

Οι μαφιόζικες επιθέσεις δεν μπορούν να μας καταστείλουν, αντίθετα μας εξοργίζουν και μας οπλίζουν με πείσμα για να συνεχίσουμε. Άλλωστε, η καρδιά της κατάληψης Ελαία δεν είναι το κτίριο που τη στεγάζει, αλλά οι ίδιοι οι άνθρωποι που συμμετέχουμε σ’ αυτή, αλληλεπιδρούμε, αναπτύσσουμε σχέσεις συντροφικότητας και παίρνουμε τις ζωές μας στα χέρια μας.

Η ΥΛΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΟΠΟΙΑ ΕΙΝΑΙ ΦΤΙΑΓΜΕΝΑ ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ ΜΑΣ ΔΕΝ ΚΑΙΓΕΤΑΙ

ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ

ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ -ΠΟΡΕΙΑ ΤΗΝ ΤΡΙΤΗ 12/4, ΣΤΙΣ 18.00 ΜΕ ΠΡΟΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΣΤΗΝ ΠΛΑΤΕΙΑ ΓΕΩΡΓΑΚΗ

πράσινη ανάπτυξη

Η ΑΙΤΙΑ ΤΩΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΩΝ ΜΑΣ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΠΑΝΤΑ Ο ΑΠΟ ΚΑΤΩ…

…ΟΣΟ ΘΑ ΠΑΡΑΜΕΝΟΥΜΕ ΣΚΥΦΤΟΙ

Τον τελευταίο χρόνο, στην Κέρκυρα εντάθηκε μια κατάσταση που, λίγο-πολύ, υπήρχε εδώ και περίπου δέκα χρόνια: Μετανάστες από Ασία και Αφρική εγκαταστάθηκαν στο Μαντούκι, μια λαϊκή – εργατική γειτονιά, που τυγχάνει να βρίσκεται κοντά στο λιμάνι της πόλης. Κίνητρό τους, η αναζήτηση καλύτερης ζωής είτε στην Ελλάδα, είτε σε κάποια χώρα της «προηγμένης» Ευρώπης. Μέσα σε λίγα χρόνια, η κερκυραϊκή κοινωνία, παρά την πολύχρονη επαφή της με το πολιτισμικά διαφορετικό, λόγω του τουριστικού της χαρακτήρα, έδειξε το άλλο της πρόσωπο• παρά την εμπειρία του παρελθόντος με τη μεγάλη εισροή Αλβανών μεταναστών, και παρά το γεγονός ότι αυτοί εντάχθηκαν πλήρως στον κοινωνικό ιστό του νησιού, ακούγονται φωνές που, ακόμη, παρουσιάζουν τους μετανάστες ως απειλή για την κοινωνία.

Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή.

Τι θα πει να είσαι μετανάστης;

Μετανάστης θα πει να εγκαταλείπεις τον τόπο σου για να ξεφύγεις από τη φτώχια, την πείνα ή τη λειψυδρία. Θα πει να αφήνεις πίσω την οικογένειά σου για να ξεφύγεις από έναν πόλεμο, ή ένα τυραννικό καθεστώς, που κατά βάση ο δυτικός κόσμος έχει προκαλέσει ή στηρίζει. Μετανάστης σημαίνει να έρχεσαι από την άλλη άκρη της Ασίας με όποιον τρόπο μπορείς, ακόμη και με τα πόδια. Σημαίνει να περνάς συνεχώς σύνορα και ελέγχους, για να καταλήξεις στις νάρκες του Έβρου, ή σε μια ακυβέρνητη βάρκα στο Αιγαίο. Μετανάστης είναι να φτάνεις σε μια πόλη και να αντιμετωπίζεις την προκατάληψη, το ρατσισμό, την εξευτελιστική συμπεριφορά. Σημαίνει να μπλέκεσαι σε ένα λαβύρινθο γραφειοκρατίας, χορήγησης αδειών, αιτήσεων και παραβόλων χωρίς ποτέ να έχεις πιθανότητα να αποκτήσεις αυτό που στοιχειωδώς σου αξίζει. Σημαίνει να ζεις συνεχώς στον φόβο, κυνηγημένος από μπάτσους και φασιστικές παρακρατικές οργανώσεις.

Γιατί πραγματικά μεταναστεύει ένας άνθρωπος;

Η μετανάστευση υπάρχει από τότε που υπάρχουν άνθρωποι. Σε ολόκληρη την ανθρώπινη ιστορία, εκεί όπου υπήρχε πείνα, λειψυδρία ή πόλεμος, οι άνθρωποι μετακινούνταν μαζικά, πηγαίνοντας εκεί όπου οι συνθήκες ήταν καλύτερες. Το ίδιο συμβαίνει και σήμερα. Οι λόγοι της μετανάστευσης είναι βασικά οι ίδιοι: η αναζήτηση καλύτερης ζωής.

Στη σύγχρονη εποχή της αφθονίας, η φτώχεια δημιουργείται από το οικονομικό σύστημα, που βασίζεται στην εκμετάλλευση του αποκαλούμενου «τρίτου κόσμου». Τόσο το ξεζούμισμα των φυσικών πόρων της Ασίας και της Αφρικής, όσο και η εκμετάλλευση των φτηνών εργατικών χεριών, διαχρονικά, προσέφεραν μια ξεχωριστή ώθηση, αν όχι τη βάση, στο οικονομικό σύστημα που ονομάζεται «καπιταλισμός». Από την εποχή των αφρικανών σκλάβων, που οι μεγάλες ευρωπαϊκές δυνάμεις τους «έσερναν» από ήπειρο σε ήπειρο, μέχρι και την εποχή της ανοικοδόμησης της Γερμανίας, που έγινε στις πλάτες πολλών εκατοντάδων χιλιάδων μεταναστών (μέσα στους οποίους ήταν κι οι έλληνες παππούδες μας), οι μετανάστες ήταν πραγματικό ξερολούκουμο για τους κεφαλαιοκράτες.

Παρατηρούμε, λοιπόν, από τη μία τους μετανάστες να αναζητούν μία καλύτερη ζωή στη Δύση, από την άλλη τους επιχειρηματίες να τρίβουν τα χέρια τους, βλέποντας εξαθλιωμένους και άρα φτηνούς εργάτες. Απαραίτητη προϋπόθεση για όλα αυτά είναι μία στοιχειώδης οικονομική ανάπτυξη. Τι συμβαίνει όμως αν το οικονομικό σύστημα «κλατάρει»;

Ευρώπη , Ελλάδα, Κέρκυρα και μετανάστευση

Στην Ευρώπη του 2010, που ο καπιταλισμός βρίσκεται σε μία από τις χειρότερες του φάσεις, και που οι εθνικές οικονομίες συρρικνώνονται όσο ποτέ, το μεταναστευτικό θέμα παίρνει μία άλλη διάσταση. Τα ευρωπαϊκά κράτη δεν έχουν πια τόσο ανάγκη τους μετανάστες και στο προσκήνιο βγαίνουν πλέον οι παράπλευρες συνέπειες της παρουσίας τους. Ποιο καπιταλιστικό κράτος θα ήθελε να έχει χιλιάδες ξένων, φτωχών, ανέργων ανθρώπων που πιθανά να οδηγούνται στη μικροεγκληματικότητα για να επιβιώσουν; Κανένα! Έτσι, έχουμε τις ευρωπαϊκές χώρες που υπογράφουν μια σειρά συμφωνιών για το μεταναστευτικό με τη λογική να αποδεσμευτούν από όλους αυτούς τους ανθρώπους ή έστω από μέρος αυτών. Έτσι οι μετανάστες σαν «καλοστυμμένες λεμονόκουπες» έχουν να αντιμετωπίσουν μια Ευρώπη πραγματικό φρούριο που συνθλίβει κάθε όνειρο τους.

Η Ελλάδα, από την πλευρά της, πιστός υπηρέτης αυτής της πολιτικής, θωρακίζει τα σύνορα της Ευρώπης. Με μια σειρά συμβάσεων, που η ίδια έχει υπογράψει (πχ. FRONTEX), η Ελλάδα έχει αναλάβει το ρόλο στρατοπέδου συγκέντρωσης μεταναστών. Το αξιοσημείωτο εδώ είναι ότι η Ελλάδα δεν επιτρέπει στους μετανάστες ούτε την έξοδο από τη χώρα. Αποτέλεσμα είναι οι μετανάστες να στοιβάζονται στη χώρα, και η μόνη «λύση» που προβάλλεται είναι η δημιουργία κέντρων υποδοχής, που μοιάζουν με φυλακές, όπου θα κρατούνται επ’ αόριστον, «λύση» που θυμίζει τις τακτικές των ναζί κατά το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Τα ΜΜΕ μετατρέπουν τα θύματα σε θύτες, αποκρύπτοντας τα χιλιάδες εγκλήματα εις βάρος των μεταναστών, τονίζοντας τη μικροεγκληματικότητα, και ανάγοντάς την σε κοινωνική μάστιγα. Με αυτό τον τρόπο, καλλιεργείται η ξενοφοβία και αποπροσανατολίζεται η κοινή γνώμη από το να στραφεί στους πραγματικούς υπαίτιους της καθημερινής μας εξαθλίωσης. Οι μετανάστες, ως μόνη άμυνα σε αυτό το πραγματικά εχθρικό περιβάλλον, γκετοποιούνται και περιορίζονται σε συναναστροφές μόνο με ομοεθνείς τους, αφού μόνο εκεί μπορούν να βιώσουν τη στοιχειώδη συντροφικότητα και αξιοπρέπεια.

Στην Κέρκυρα, από την άλλη, με το τουριστικό προϊόν της να καταρρέει υπό το βάρος της οικονομικής κρίσης, την ανεργία να καλπάζει και τα λουκέτα να σαρώνουν την αγορά, κάποιοι ανακάλυψαν ότι το πρόβλημα του νησιού είναι και πάλι οι μετανάστες. Και αυτό δεν αποτελεί έκπληξη, οι μετανάστες σήμερα φταίνε για όλα. Μάλιστα ακούγονται προτάσεις που θέλουν την Κέρκυρα να γίνεται τόπος όπου θα απαγορεύεται ολοσχερώς η διαμονή μεταναστών, στο βωμό της τουριστικής εικόνας και της πολιτισμικής κληρονομιάς του νησιού…

Τι κάνουμε εμείς;

Εμείς, ως άνθρωποι, αντιλαμβανόμαστε τους μετανάστες ως συνανθρώπους που έχουν ανάγκη τη βοήθεια μας και όχι ως φτηνά εργατικά χέρια∙ ως εργαζόμενοι, που βιώνουμε την σκληρότητα του κράτους και των αφεντικών, βλέπουμε την κοινή μοίρα που έχουμε με τους μετανάστες και όχι τον ανταγωνισμό στην αγορά εργασίας∙ ως κάτοικοι του νησιού αυτού μοιραζόμαστε τη γη αυτή χωρίς τη λογική της αποκλειστικότητας. Προσπαθούμε να γκρεμίσουμε τις φοβίες, που κάποιοι σκόπιμα τροφοδοτούν, και να πλησιάσουμε με αλληλεγγύη και κατανόηση ανθρώπους που είναι διαφορετικοί από εμάς, αλλά που έχουν τις ίδιες ανάγκες και παρόμοιες επιθυμίες.

Μπροστά στην άρνηση του κράτους να καλύψει ακόμα και τις πιο βασικές ανάγκες των μεταναστών (ξενώνες, συσσίτια, δωρεάν ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, εκμάθηση της ελληνικής γλώσσας), εμείς αντιπροτείνουμε τη δημιουργία, από εμάς τους ίδιους τους κατοίκους, κοινωνικών χώρων που θα συμβάλλουν στην ένταξη τους στην τοπική κοινωνία.

Εκτός αυτού δεν μας αρκεί η φιλανθρωπία, αλλά η συνδιαμόρφωση των ζωών μας και η από κοινού δράση για την απελευθέρωση όλων μας, ντόπιων και ξένων.