Σας περιμένουμε την Δευτέρα 18/02/19 από τις 18:00 έως τις 20:00, για να διαλέξετε τα βιβλία σας, να πιούμε καφέ και λικέρ από ακτινίδια του κτήματος της κατάληψης.

Η κατάληψη mundo nuevo στη Θεσσαλονίκη εδώ και χρόνια απειλείται με εκκένωση, με διάφορες προφάσεις και δικαιολογίες. Αυτή τη φορά ο δήμος Θέρμης, ιδιοκτήτης του κτιρίου, διατείνεται ότι θέλει να το παραχωρήσει για τη δημιουργία σχολείου δεύτερης ευκαιρίας του ΟΚΑΝΑ. Βλέπουμε ότι όταν το κράτος θέλει να καταστείλει κοινωνικούς χώρους και αυτοοργανωμένα εγχειρήματα, δεν περιορίζεται μόνο σε όσα μπορούν να καταφέρουν μπάτσοι και δικαστές, σέρνοντας αγωνιστές σε δίκες, αλλά ξέρουν να πουλούν και ανθρωπισμό, και αντανακλαστικά ευαισθητοποίησης απέναντι σε ανθρώπους που έχουν ανάγκη.
Αστεία προσπάθεια αν σκεφτεί κανείς την «ευαισθησία» που διαχρονικά δείχνει το ελληνικό κράτος για τους χρήστες ναρκωτικών. Προκαλεί ερωτηματικά το ενδιαφέρον των τοπικών παραγόντων για το συγκεκριμένο κτίριο ενώ την ίδια στιγμή αλλά άδεια κτίρια καταρρέουν σε αχρηστία. Προφανώς πραγματικοί στόχοι αυτής της κίνησης δεν είναι η ικανοποίηση των αναγκών των αποκλεισμένων και των εξαθλιωμένων ανθρώπων που ζουν στην πόλη της Θεσσαλονίκης. Άλλωστε αυτούς η ίδια η κρατική πολιτική τους δημιουργεί, τους οδηγεί στο κοινωνικό περιθώριο, και τους διαχειρίζεται κατά το δοκούν. Ούτε φυσικά είναι στόχος η επανένταξη των τοξικοεξαρτημένων μέσα από τη δημιουργία σχολείου. Μοναδικός στόχος είναι να κατασταλεί ένα ακόμα κέντρο αγώνα, για τον ευρύτερο κοινωνικό και ταξικό αγώνα ενάντια στο κράτος και το κεφάλαιο.
Μια σειρά επιθέσεων σε καταλήψεις, στέκια αλλά και σε αγωνιστές από εισαγγελείς, μπάτσους, εκκλησία και φασίστες έχει ξεκινήσει εδώ και καιρό στη Θεσσαλονίκη, σε άψογο μεταξύ τους συγχρονισμό και συνεργασία, κάτι που μας κάνει να συνεχίζουμε να λέμε ότι η δημοκρατία τους βρωμάει φασισμό. Σε όλες τις περιπτώσεις επιβεβαιώνεται ο κανόνας που λέει ότι κάθε φορά που εκκενώνεται μια κατάληψη ή καίγεται από «πατριώτες» υπό το μανδύα του κράτους, ή θα στηθεί ένας μεγάλος χορός εργολάβων ή απλά θα γκρεμιστεί ώστε να μην υπάρχουν στα πόδια των ταγών κράτους, εκκλησίας, κεφαλαιούχων αυτοί που αντιστέκονται στην αδικία και στην εκμετάλλευση. Δεν έχουμε καμία αμφιβολία ότι η εκκένωση μιας δομής του α/α χώρου είναι πληρως εναρμονισμένη στα πλαίσια της Συριζοκυβερνητικής πολιτικής που θέλει σε ύφεση και καταστολή τους ταξικούς και κοινωνικούς αγώνες. Δεν συναινούμε στην ποδοπάτηση της ζωής μας με οποιαδήποτε «ανθρωπιστική» πρόφαση και υπό τη χρήση κανενός μανδύα δήθεν κοινωνικής πολιτικής από μία εξουσία που είναι εξ ορισμού και εκ φύσεως απάνθρωπη.

Κοινό κάλεσμα σε πορεία την Πέμπτη 6 Δεκέμβρη για την φασιστική δολοφονία του Petrit Zifle στην Λευκίμμη.

Προσυγκέντρωση 19:30 στην πλατεία Γεωργάκη.

Κατάληψη Ελαία

Κατάληψη Allerta

http://allerta.squat.gr

ΓΙΑ ΤΗ ΦΑΣΙΣΤΙΚΗ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΤΟΥ PETRIT ZIFLE ΣΤΗ ΛΕΥΚΙΜΜΗ

Το πρωί της Δευτέρας 26 Νοεμβρίου, στην περιοχή ανάμεσα στα Δραγωτινά και τα Σπαρτερά Λευκίμμης, διερχόμενος κάτοικος εντοπίζει το πτώμα ενός ανθρώπου πεταμένο σε ένα χαντάκι. Μερικές μέρες μετά, στις 29 Νοεμβρίου, η αστυνομία συλλαμβάνει έναν 44χρονο κάτοικο της περιοχής, ο οποίος ομολογεί την ανθρωποκτονία. Από το σημείο αυτό και έπειτα οι πληροφορίες που σιγά σιγά έρχονται στο φως καταδεικνύουν ότι δεν πρόκειται για ένα απλό έγκλημα, αλλά για κάτι πολύ περισσότερο και πολύ πιο επικίνδυνο. Αυτό που συνέβη στη Λευκίμμη ήταν μια φασιστική δολοφονία.

…όταν δολοφονείται ένας άνθρωπος δίπλα σου…

Το θύμα της δολοφονίας ονομαζόταν Petrit Zifle. Ηταν ένας 63χρονος εργάτης γης αλβανικής καταγωγής, γνωστός στους περισσότερους απλά ως κος Πέτρος. Όπως όλα δείχνουν, ο Petrit Zifle και ο δράστης βρίσκονταν και οι δύο στο καφενείο το απόγευμα της Κυριακής, 25 Νοεμβρίου, όπου και διαπληκτίστηκαν με έντονο τρόπο. Αιτία υπήρξε η συζήτηση θαμώνων για την Μακεδονία, στην οποία συμμετείχε και ο 44χρονος, μιλώντας με υβριστικό και προσβλητικό τρόπο για όλους τους μη Έλληνες.Ο Petrit Zifle ανταπάντησε στις προσβολές του 44χρονου και κάπως έτσι ξεκίνησε ένας έντονος καυγάς μεταξύ τους, ο οποίος έληξε χάρη στην παρέμβαση των υπόλοιπων παρευρισκόμενων, με τον δράστη να αποχωρεί απειλώντας τη ζωή του 63χρονου. Λίγο αργότερα, ο δράστης εντοπίζει τον Zifle, τον δολοφονεί με κυνηγετική καραμπίνα και πετάει το πτώμα του σε ένα χαντάκι, όπου και τον βρίσκουν την επόμενη μέρα.
Προς έκπληξη κανενός, ο δολοφόνος του Petrit Zifle είναι ένας άνθρωπος γνωστός στην περιοχή για τις φασιστικές του ιδέες και, φυσικά, για τη δημόσια υποστήριξή του στη Χρυσή Αυγή. Ο 44χρονος υπήρξε εκλογικός αντιπρόσωπος της Χρυσής Αυγής στις τελευταίες εκλογές, πολλές φορές είχε συνοδεύσει το «επιτελείο» της Χρυσής Αυγής, όταν αυτό εμφανιζόταν στην Λευκίμμη, ενώ δεν έκρυβε τη σβάστικα που είχε ως τατουάζ στο στήθος του. Και είναι αυτή ακριβώς η ιδιότητά του ως νεοναζί που δείχνει, πέρα από κάθε αμφιβολία, ότι η δολοφονία που διέπραξε είχε ξεκάθαρο ρατσιστικό/φασιστικό κίνητρο. Ο Petrit Zifle δεν δολοφονήθηκε επειδή ήταν άτυχος, ούτε επειδή είχε «προσωπικές διαφορές» ή «νταραβέρια» με τον θύτη, όπως πολλά τοπικά ΜΜΕ άφησαν να εννοηθεί. Ο Petrit Zifle δολοφονήθηκε γιατί ήταν αλβανικής καταγωγής, και γιατί είχε το θάρρος να πει τη γνώμη του και να αντιπαρατεθεί με ένα άτομο γνωστό για τις νεοναζιστικές του απόψεις.

…όταν σε κάποιους άλλους ανθρώπους δίπλα σου ο φασισμός «δεν βρωμάει»…

Η δολοφονία αυτή, αν και πρωτοφανής για τα δεδομένα του νησιού, δεν είναι ούτε «μεμονωμένο περιστατικό» ούτε ασύνδετη με το γενικότερο πολιτικό κλίμα. Η έξαρση του φασισμού τους τελευταίους μήνες, με αφορμή ζητήματα όπως το μακεδονικό και ο Κατσίφας, είναι αδιαμφισβήτητη. Εξίσου αδιαμφισβήτητο είναι το γεγονός ότι η Χρυσή Αυγή, εν όψει του τέλους της δίκης της, αλλά και των επικείμενων εκλογών, προσπαθεί να κερδίσει την κοινωνική συναίνεση πλασάροντας ένα προφίλ «αντισυστημικής» δράσης, όπως είδαμε πρόσφατα να συμβαίνει με τις υποκινούμενες από το νεοναζιστικό κόμμα εθνικιστικές καταλήψεις. Υπό αυτό το πρίσμα, δεν είναι παράξενο που, μερικά χρόνια μετά τις δολοφονίες του Παύλου Φύσσα και του Σαχζάτ Λουκμάν, λαμβάνει χώρα άλλη μια δολοφονία από υποστηρικτή του νεοναζιστικού αυτού κόμματος.
Ωστόσο, η δολοφονία αυτή παρουσιάζει ακόμη περισσότερο ενδιαφέρον αν αναλογιστεί κανείς τον τόπο στον οποίο συνέβη. Η Λευκίμμη είναι ένα μέρος γνωστό στο πανελλήνιο ήδη από το 2008 λόγω του σθεναρού αγώνα των κατοίκων της ενάντια στην δημιουργία ΧΥΤΑ στην περιοχή. Είναι ένα μέρος που έχει κερδίσει την αλληλεγγύη και την υποστήριξη όλως όσων αγωνίζονται ενάντια σε κάθε μορφή εκμετάλλευσης και καταπίεσης, ένα μέρος που επί μία ολόκληρη δεκαετία ενέπνεε τα περιβαλλοντικά κινήματα ολόκληρης της χώρας. Δεν μπορεί κανείς παρά να αναρρωτηθεί πώς είναι δυνατόν σε ένα τέτοιο μέρος οι φασίστες να δρουν ανενόχλητοι.
Δυστυχώς, ήδη από την αρχή του καλοκαιριού, όταν και επανακινήθηκε το ζήτημα του ΧΥΤΑ, είχε γίνει σαφές ότι οι φασίστες προσπαθούσαν να εισχωρήσουν στο κίνημα των κατοίκων της περιοχής ενάντια στη λειτουργία της χωματερής. Χαρακτηριστικότερο παράδειγμα του γεγονότος αυτού είναι η ανοχή στην παρουσία του χρυσαυγίτη βουλευτή Αϊβατίδη σε συναυλία διαμαρτυρίας που είχε διοργανώσει ο τοπικός πολιτιστικός – περιβαλλοντικός σύλλογος στο ποτάμι Λευκίμμης στις 02/06. Στη συναυλία αυτή, όταν καταγγέλθηκε η παρουσία του νεοναζί βουλευτή από τον πρόεδρο του Συνδέσμου Ξενοδοχοϋπαλλήλων Κέρκυρας με την φράση «εδώ βρωμάει φασισμός», η απάντηση του γραμματέα του συλλόγου ήταν «το μόνο που βρωμάει εδώ είναι το ποτάμι». Μια φράση που συμπύκνωνε μια ολόκληρη νοοτροπία: κανείς δεν περισσεύει, όλοι χωράνε στον αγώνα, δεν υπάρχουν αριστεροί και δεξιοί, η ενότητα είναι πάνω απ’ όλα, ακόμη κι οι φασίστες δικαιούνται να αγωνιστούν μαζί μας ενάντια στο ΧΥΤΑ.
Το περιστατικό αυτό, βέβαια, αν και απασχόλησε πολύ την κοινωνία του νησιού, στην πραγματικότητα δεν αποτελεί παρά την κορυφή του παγόβουνου. Γιατί η αλήθεια είναι πως, ό,τι και να είπε ο γραμματέας του τοπικού συλλόγου, ο κόσμος της Λευκίμμης είχε τη δυνατότητα να απομονώσει και να καταδικάσει τους φασίστες, όπως είχε και τη δυνατότητα να αποτρέψει την παρουσία τους στα συλλαλητήρια και τις πορείες ενάντια στη λειτουργία της χωματερής. Απλώς, το μεγαλύτερο μέρος της κοινωνίας της Λευκίμμης επέλεξε να μην το κάνει. Είτε προς χάριν της περίφημης «ενότητας» του αγώνα, είτε από απλή αδιαφορία για το ζήτημα του φασισμού, το κίνημα της Λευκίμμης ως σύνολο δεν απομόνωσε τα άτομα με φασιστικές απόψεις και συμπεριφορές. Αντιθέτως, οι άνθρωποι που προσπάθησαν να δημιουργήσουν δομές αγώνα ενάντια στον ΧΥΤΑ με ξεκάθαρο αντιφασιστικό πρόσημο, οι άνθρωποι που απ’ την αρχή προειδοποιούσαν πως το να δείχνεις ανοχή στον φασισμό και το να δίνεις χώρο στη Χρυσή Αυγή δεν βγαίνει ποτέ σε καλό, οι άνθρωποι αυτοί απομονώθηκαν, στοχοποιήθηκαν, λασπολογήθηκαν και, φυσικά, κατηγορήθηκαν ως «διασπαστές του κινήματος». Και κάπως έτσι, καταλήξαμε όχι μόνο να θρηνούμε το θύμα άλλης μιας φασιστικής δολοφονίας, αλλά και να βλέπουμε τον νεοναζί Αϊβατίδη, πέντε μόλις μέρες μετά τη δολοφονία, να κυκλοφορεί ανενόχλητος στη Λευκίμμη σαν να μη συμβαίνει τίποτα.

…τότε οφείλεις να πάρεις θέση.

Ο φασισμός έχει ξανασηκώσει κεφάλι, και αποκτά όλο και μεγαλύτερη δύναμη. Και υπεύθυνοι για αυτό δεν είναι μόνο όσοι τον στηρίζουν, όσοι ψηφίζουν ναζιστικά κόμματα ή συμμετέχουν σε φασιστικές οργανώσεις ή παίρνουν μέρος σε εθνικιστικά συλλαλητήρια. Υπεύθυνοι είναι και όλοι όσοι τον ανέχονται χωρίς να μιλούν. Υπεύθυνοι είναι όλοι όσοι του δίνουν χώρο και βήμα στο δημόσιο λόγο. Υπεύθυνοι είναι όσοι τον ξεπλένουν.Υπεύθυνοι είναι όσοι παρουσιάζουν τα εγκλήματα των φασιστών σαν να είναι αποκομμένα από την ιδεολογία τους, όσοι αποκρύπτουν τη δράση τους ή την παρουσιάζουν ωραιοποιημένη. Υπεύθυνοι είναι όλοι όσοι δεν αντιδρούν στην εξάπλωσή του.
Πριν μερικά χρόνια θρηνήσαμε για τη δολοφονία του Σαχζάτ Λουκμάν και του Παύλου Φύσσα. Σημερα θρηνούμε για τη δολοφνία του Petrit Zifle. Κι αν δεν οργανωθούμε μαζικά για να πολεμήσουμε αυτή τη πανούκλα του καιρού μας, σύντομα θα θρηνήσουμε κι άλλα θύματα. Σύντομα κάποιος άλλος συγχωριανός μας, ή συνάδελφός μας, ή σύντροφός μας θα δολοφονηθεί επειδή τόλμησε να έχει διαφορετική καταγωγή, χρώμα, σεξουαλικό προσανατολισμό ή πολιτικές απόψεις. Ο μόνος τρόπος να εμποδίσουμε αυτό το σενάριο να πραγματοποιηθεί είναι με συνεχή, μαχητικό, μαζικό και οργανωμένο αντιφασιστικό αγώνα.
Έχει έρθει η στιγμή να το συνειδητοποιήσουν όλοι: δεν υπάρχουν πλέον περιθώρια για ουδετερότητα. Η απάθεια, η σιωπή και η ανοχή δεν είναι ουδέτερη στάση, είναι στάση που ενδυναμώνει και στηρίζει το φασισμό. Κι όσοι δεν θέλουν να δουν το φασισμό να θριαμβεύει, οφείλουν να πάρουν άμεση και ξεκάθαρη θέση εναντίον του.

ΟΥΤΕ ΣΤΗ ΛΕΥΚΙΜΜΗ ΟΥΤΕ ΠΟΥΘΕΝΑ, ΤΣΑΚΙΣΤΕ ΤΟΥΣ ΦΑΣΙΣΤΕΣ ΣΕ ΠΟΛΕΙΣ ΚΑΙ ΧΩΡΙΑ

ΚΑΤΑΛΗΨΗ ΕΛΑΙΑ

Από τον Νοέμβρη του ’73 μέχρι σήμερα, ο αγώνας ενάντια στον φασισμό είναι αγώνας ενάντια στη λήθη.
Να οργανώσουμε τις συλλογικές μας αντιστάσεις ενάντια στον φασισμό που ξανασηκώνει κεφάλι και το σύστημα που τον γεννά.

Ολομέτωπη σύγκρουση με κράτος και κεφάλαιο.

Καλούμε σε πορεία το Σάββατο 17 Νοέμβρη
Προσυγκέντρωση 18:00 η ώρα στο προαύλιο του τμήματος Ιστορίας (Ιωαν. Θεοτόκη 72, πρώην Αβραμίου)

Κατάληψη Ελαία

Κατάληψη Allerta

Πορεία αλληλεγγύης στους συλληφθέντες της Λευκίμμης

Πέμπτη 28/6

ώρα 18:00

Πλατεία Γεωργάκη

“[…]Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
μπορεί να χρειαστεί να σε κλείσουν φυλακή για είκοσι ή
και περισσότερα χρόνια
μα εσύ και μες στη φυλακή θα θυμάσαι πάντοτε την άνοιξη,
τη μάνα σου και τον κόσμο.
Εσύ και μες απ΄ το τετραγωνικό μέτρο του κελλιού σου
θα συνεχίσεις τον δρόμο σου πάνω στη γη .
Κι΄ όταν μες στην απέραντη σιωπή, τη νύχτα θα χτυπάς τον τοίχο του κελλιού σου
με το δάχτυλο απ΄τ΄άλλο μέρος του τοίχου θα σου απαντάει η Ισπανία.
Εσύ, κι ας βλέπεις να περνάν τα χρόνια σου και ν΄ ασπρίζουν τα μαλλιά σου
δε θα γερνάς.
Εσύ και μες στη φυλακή κάθε πρωί θα ξημερώνεσαι πιο νέος
Αφού όλο και νέοι αγώνες θ΄ αρχίζουνε στον κόσμο
αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος […]”

Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος (Τάσος Λειβαδίτης)

Στις 6 Ιουνίου στο Εφετείο Αθηνών καλούμαι να δώσω την τελευταία μου δικαστική μάχη, όπου αφορά την εμπλοκή μου στην υπόθεση των “ληστών με τα μαύρα”. Πρόκειται για μία υπόθεση που παραμένει στο προσκήνιο επί 12 χρόνια, τόσο από τους δικαστικούς μηχανισμούς όσο και από τα καθεστωτικά μέσα ενημέρωσης. Έχοντας πλέον καταρρεύσει η υπόθεση, τόσο σε δικαστικό όσο και σε πολιτικό επίπεδο, γίνεται αντιληπτό ότι ο χαρακτήρας αυτός των διώξεων είχε πάντοτε φρονηματικό χαρακτήρα καθότι όλοι οι εμπλεκόμενοι στη συγκεκριμένη υπόθεση προερχόμαστε από τον ευρύτερο αναρχικό αντιεξουσιαστικό χώρο. Το συγκεκριμένο εφετείο αποτελεί την τελευταία πράξη μιας πολυετούς κατασταλτικής επιχειρήσης. Έχοντας προηγηθεί οι δύο αθωώσεις των συντρόφων (Σ.Σεϊσίδη, Γρ. Τσιρώνη) και η καταδίκη του συντρόφου Γ. Δημητράκη, που αφορούσε μόνο στην απαλλοτρίωση της Εθνικής Τράπεζας στην οδό Σόλωνος, αποδεικνύεται ότι η περιβόητη ομάδα των “ληστών με τα μαύρα” αποτελεί ένα αστυνομικό-δικαστικό μύθευμα. Οι κατασταλτικοί μηχανισμοί επιχειρούν με αυτή την τελευταία δικαστική πράξη να περισώσουν το χαμένο τους γόητρο αποζητώντας τη ρεβάνς. Όσον αφορά στην εκδίκαση της υπόθεσης σε πρώτο βαθμό, παρά το γεγονός ότι δεν αναγνωρίστηκα από κανέναν μάρτυρα κατηγορίας, η καταδίκη μου τόσο για τη ληστεία όσο και για τις τρεις απόπειρες ανθρωποκτονίας κατά αστυνομικών, βασίστηκαν αποκλειστικά και μόνο σε ένα δείγμα DNA, που σύμφωνα με τους διωκτικούς μηχανισμούς βρέθηκε σε απόσταση 500 μέτρων μακριά από την τράπεζα. Η ταυτοποίηση του μου γνωστοποιήθηκε από έγγραφο που εστάλη από ειδικό εφέτη ανακριτή που ασχολείται με θέματα τρομοκρατίας, ενώ η δίκη βρισκόταν σε εξέλιξη. Η επέμβαση αυτή καταδεικνύει τον φρονηματικό χαρακτήρα του συγκεκριμένου δικαστικού πραξικοπήματος. Το αριστερό προσωπείο του ΣΥΡΙΖΑ πλέον έχει καταπέσει και δεν μπορούμε πλέον να έχουμε καμία αυταπάτη. Το κράτος έχει συνέχεια και τσακίζει όποιον αμφισβητεί την κυριαρχία του. Το τελευταίο διάστημα παρατηρείται μια κατασταλτική όξυνση των μηχανισμών κυρίως εις βάρος του αναρχικού κινήματος. Με την πρόσφατη, πρωτοφανή, καταδικαστική απόφαση που μοίρασε πολυετείς καθείρξεις στους συντρόφους που κατηγορούνταν ως ατομικοί τρομοκράτες, εγκαινιάζοντας τον τρίτο αντιτρομοκρατικό νόμο, με την καφκικου χαρακτήρα αναίρεσης της αθωωτικής απόφασης του συντρόφου Τάσου Θεοφίλου, με την ακραία και εμμονική παράταση της ομηρίας της Ηριάννας και του Περικλή, η οποία αποτελεί στην ουσία την επιτομή της στοχοποίησης του κοινωνικού και συντροφικού περιβάλλοντος, δε χωράει καμία αμφιβολία ότι έχουμε την εφαρμογή ενός δόγματος μηδενικής ανοχής αυτή τη φορά από μία κατ’ επίφαση αριστερή κυβέρνηση.

Ο αστυνόμοδικαστικός μηχανισμός υπηρετώντας πιστά το δόγμα μηδενικής ανοχής, επιχειρεί να τσακίσει όποιον αμφισβητεί την κυριαρχία του αστικού κράτους και του συστήματος εξουσίας εν γένει. Οι αναρχικοί και οι κομμουνιστές πάντα θα βρίσκονται στο κέντρο της καταστολής ως αυτοί που εκφράζουν έμπρακτα αυτήν την αμφισβήτηση. Η επιλογή μου να μην παραδώσω την ελευθερία μου, να μην τους χαρίσω δηλαδή τη ζωή μου, και η οποία με οδήγησε στην απόφαση να βρεθώ σε καθεστώς παρανομίας για σχεδόν 11 χρόνια, τσάκισε το γόητρο των διωκτικών μηχανισμών. Η επικήρυξη μας το 2009 για 600.000 ευρώ δεν βρήκε την παραμικρή ανταπόκριση αφού ο λαός δεν ανταποκρίθηκε όπως μάλλον ανέμεναν.

Με την νέα δίωξη που μου ασκήθηκε από τον εισαγγελέα της αντιτρομοκρατικής Δ.Ασπρογέρακα και το αρμόδιο συμβούλιο που εξέδωσε το παραπεμπτικό βούλευμα για μία σειρά ληστειών σε τραπεζικά καταστήματα, γνωστή και ως υπόθεση των “ληστών του Διστόμου”, δεν επιδιώκεται κάτι άλλο από την όσο το δυνατόν μεγαλύτερη παραμονή μου σε καθεστώς εγκλεισμού.

Η παράδοση των φρονηματικών διώξεων και της στοχοποίησης συνεχώς των ίδιων αντιεξουσιαστών κρατιέται ζωντανή από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ, που στοχεύει στα αριστερά της όπως ακριβώς και οι προκάτοχοι της. Είναι βέβαιο πως ανεξάρτητα από την αλλαγή φρουράς στο κυβερνητικό θώκο τα τελευταία χρόνια, άσχετα από τις δεξιές και αριστερές ευαισθησίες, το κράτος έχει συνέχεια και η καταστολή θα είναι πάντοτε αυτή που θα απαιτείται προκειμένου να διατηρηθεί η κυριαρχία του συστήματος εξουσίας.

Το κίνημα αλληλεγγύης, μέσα από τη δράση του, δεν υπερασπίζεται προσωπικά τις υποθέσεις των αιχμαλώτων του κοινωνικού και ταξικού πόλεμου, αλλά την πολιτική ουσία του ευρύτερου και ενιαίου ανατρεπτικού κινήματος που στοχεύει στην καταστροφή του κράτους και του κεφαλαίου ως προϋπόθεση για την καθολική κοινωνική απελευθέρωση.

Μάριος Σεϊσίδης Φυλακές Κορυδαλλού 29-04-2018