Στα πλαίσια των αντιεμπορευματικών και αυτοοργανωμένων δράσεων της κατάληψης Ελαία, θα πραγματοποιηθεί προβολή της ταινίας “Το λιμάνι της Χάβρης” την Παρασκευή 29 Ιουλίου στις 9:30 στην Πλατεία Δημαρχείου.

Αλληλεγγύη στην κατάληψη Ελαία

Reggae ska party στην αυλή της κατάληψης Ελαία το Σάββατο 16 Ιουλίου από τις 21.00. Τα έσοδα θα διατεθούν για την οικονομική στήριξη της κατάληψης.

Την Τετάρτη 15 Ιουνίου πραγματοποιήθηκε διακοπή της ηλεκτροδότησης της κατάληψης Ελαία. Συγκεκριμένα, κόπηκε το εξωτερικό καλώδιο που συνέδεε το κτίριο της κατάληψης με κολόνα της ΔΕΗ. Το πρόβλημα αντιμετωπίστηκε  άμεσα από τον κόσμο της κατάληψης αλλά και συντρόφους/ισσες από άλλες συλλογικότητες.

Ωστόσο, η παύση της παροχής ρεύματος δεν είναι πρωτοφανές γεγονός, αλλά  έρχεται να προστεθεί σε μια σειρά επιθέσεων, κρατικών και παρακρατικών, τις οποίες έχει δεχθεί κατά καιρούς η κατάληψη στη διάρκεια των εξίμισι
χρόνων λειτουργίας της. Επιθέσεις που αποδεικνύουν, αν μη τι άλλο, ότι η Ελαία μέσω της δράσης της και των
πολιτικών της προταγμάτων, αποτελεί αγκάθι στο υπάρχον εξουσιαστικό σύστημα.

Φυσικά, οι ενέργειες κατά της κατάληψης Ελαία δεν είναι μεμονωμένες, αλλά αποτελούν μέρος μιας γενικευμένης
προσπάθειας καταστολής των αυτοοργανωμένων χώρων. Η προσπάθεια αυτή καταδεικνύει με σαφή τρόπο ότι
το κράτος, είτε  με άμεσους είτε με έμμεσους τρόπους, στοχεύει στην αποδυνάμωση των κινηματικών δομών.
Η συγκεκριμένη περίπτωση είναι ενδεικτική: Με τη στέρηση ενός κοινωνικού αγαθού ζωτικής σημασίας, όπως
είναι το ρεύμα, το κράτος επιδιώκει τη φίμωση ενός αγωνιζόμενου πολιτικού χώρου.

Εμείς από τη μεριά μας, ως συνέλευση της κατάληψης Ελαία, θεωρούμε ότι η διακοπή ρεύματος του κτιρίου
αποτελεί μεθοδευμένη επίθεση κατασταλτικού χαρακτήρα και δηλώνουμε πως τέτοιου είδους ενέργειες σε καμία περίπτωση δεν πρόκειται να μείνουν αναπάντητες. Αντιθέτως, κάθε προσπάθεια καταστολής θα αντιμετωπίζεται αποφασιστικά και δυναμικά.

ΚΑΜΙΑ ΚΑΤΑΛΗΨΗ ΕΡΜΑΙΟ ΣΤΙΣ ΟΡΕΞΕΙΣ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ

ΚΑΜΙΑ ΕΠΙΘΕΣΗ ΔΕΝ ΘΑ ΜΕΙΝΕΙ ΑΝΑΠΑΝΤΗΤΗ

Χτες βράδυ  αναρτήθηκε πανό  που αφορά το ζήτημα των σκουπιδιών σε κεντρικό δρόμο του νησιού.

Ο ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΜΟΛΥΝΣΗΣ ΔΕΝ ΒΕΛΤΙΩΝΕΤΑΙ, ΑΝΑΤΡΕΠΕΤΑΙ

ΟΥΤΕ ΣΤΟ ΤΕΜΠΛΟΝΙ ΟΥΤΕ ΣΤΗ ΛΕΥΚΙΜΜΗ ΤΑ ΣΚΟΥΠΙΔΙΑ

Το ακόλουθο κείμενο συντάχτηκε με σκοπό να εξηγήσει πολιτικά στον Θεόδωρο Μπούκα, σύμβουλο περιφέρειας Ιονίων Νήσων, για ποιο λόγο δεν μπορεί να συμμετέχει πλέον στη συνέλευση και μόνο. Το κείμενο συντάχτηκε μετά από δική του απαίτηση και δεν είχαμε κανένα  σκοπό να το δημοσιεύσουμε. Επειδή όμως έχουν χρησιμοποιηθεί αποσπάσματά του στα social media από τον ίδιο με σκοπό την διαστρέβλωση των γεγονότων και επειδή  οι ισχυρισμοί του  σε ιδιωτικές συζητήσεις εκθέτουν και δυσφημούν την κατάληψη, κρίναμε απαραίτητο να το αναρτήσουμε για να λυθούν τυχόν απορίες.

“Η συμμετοχή στο θεσμό των εκλογών δεν μπορεί παρά να αποτελεί μια αυταπάτη. Δημιουργεί μια ψευδαίσθηση συμμετοχής στα κοινά και δίνει μια απατηλή εντύπωση στο άτομο ότι μπορεί να αποφασίζει για το μέλλον και τη ζωή του. Στην πραγματικότητα αυτό που κάνει είναι να επιλέγει κάθε φορά τον εξουσιαστή του, δίνοντάς του την απαραίτητη για την αστική δημοκρατία, κοινωνική συναίνεση”.
Κατάληψη Ελαία, 5 Νοεμβρίου 2010
για το θεσμό των δημοτικών εκλογών 1

Η Κατάληψη Ελαία είναι ένας ελεύθερος, αυτοδιαχειριζόμενος κοινωνικός χώρος, που λειτουργεί σύμφωνα με την ιδρυτική της διακήρυξη αντιεξουσιαστικά. Σύμφωνα με την ίδια διακήρυξη, προϊόν εξαντλητικών και μακρόχρονων διαδικασιών συζήτησης, “την αντίθεσή μας στην εξουσία δεν την αντιλαμβανόμαστε ως διαχειριστικό-εσωτερικό τρόπο λειτουργίας της κατάληψης, αλλά αποτελεί ταυτόχρονα κοινωνικό πρόταγμα”. Αυτό σημαίνει ότι η κατάληψη δεν επιλέγει απλά να μαντρώνει το αντιεξουσιαστικό πρόταγμα στους τέσσερις τοίχους της, αλλά εχθρεύεται την εξουσία όπου αυτή υπάρχει, καλεί τους εξουσιαζόμενους να την αποτινάξουν και να λειτουργήσουν χωρίς αυτήν. Και αυτό διότι η Κατάληψη Ελαία πρεσβεύει έναν κόσμο εντελώς διαφορετικό από τον κυρίαρχο κόσμο της εξουσίας, του χρήματος, της ανάθεσης, της εκπροσώπησης, της εμπορευματοποίησης, των ειδικών. Αγωνίζεται για έναν κόσμο αυτοοργάνωσης, αλληλεγγύης, οριζοντιότητας, ισοτιμίας, έναν κόσμο στον οποίο οι άνθρωποι αποφασίζουν για τη ζωή τους μόνοι τους, όπου κανείς δεν εκπροσωπεί και δεν εκπροσωπείται από κανέναν.

Είναι αλήθεια ότι στο ιδρυτικό κείμενο της κατάληψης δεν υπάρχει ρητή πρόβλεψη για το αν ¨επιτρέπονται” σε αυτήν περιφερειακοί σύμβουλοι, όπως άλλωστε δεν υπάρχει για ούτε για δημάρχους, βουλευτές, συνδικαλιστές, ούτε καν για μπάτσους ή δικαστές. Δεν θα ήταν εφικτό, ούτε επιθυμητό να γίνει μια “λίστα” επαγγελμάτων και ιδιοτήτων που δεν έχουν θέση στην κατάληψη ή στη διαχειριστική συνέλευσή της, κάτι τέτοιο θα ήταν μάλλον αστείο για ιδρυτικό κείμενο κατάληψης, και μάλλον θα αποτελούσε πανελλαδική τουλάχιστον πρωτοτυπία. Και αυτό γιατί υπάρχουν πράγματα που σε όλες τις καταλήψεις θεωρούνται αυτονόητα.
Ποιο είναι επομένως το κριτήριο που καθορίζει ποιος έχει και ποιος δεν έχει θέση στη διαχειριστική συνέλευση του χώρου; Δεν είναι άλλο από τις επιλογές ζωής του καθενός από εμάς και κυρίως από τη θέση που επιλέγει να καταλάβει μέσα σε αυτή την κάθετα δομημένη κοινωνία, επιλογή που τον τοποθετεί στην αντίστοιχη πλευρά του πολέμου που μαίνεται ενάντια στις ζωές μας. Αυτή είναι μια θέση που ακούγεται ελαστική και ερμηνεύσιμη, δεν είναι όμως. Υπάρχει μία πολύ κεντρική έννοια στην αντιεξουσιαστική θεώρηση των πραγμάτων που την προσδιορίζει εννοιολογικά και αυτή είναι η λέξη εξουσία.
Η κατάληψη θέσης στην τοπική αυτοδιοίκηση αποτελεί άσκηση εξουσίας με την πιο στενή δυνατή έννοια, αυτή της πολιτικής εξουσίας. Ως περιφερειακός σύμβουλος λοιπόν, θα συμμετάσχει κανείς σε μια διαδικασία που θα επηρεάσει με τον ένα ή τον άλλο τρόπο τις ζωές χιλιάδων ή δεκάδων χιλιάδων ανθρώπων. Έτσι λοιπόν, στο επόμενο διάστημα η τοπική περιφερειακή αρχή θα κληθεί να προβεί σε χωροθέτηση ΧΥΤΑ, ιχθυοκαλλιεργειών, ανεμογεννητριών, βιομηχανικών πάρκων, αποφασίζοντας από τα πάνω για τη μοίρα ολόκληρων περιοχών για πολλές δεκαετίες. Αλήθεια, πώς θα αποφασίσει η τοπική αυτοδιοίκηση να εγκρίνει τη χωροθέτηση του ΧΥΤΑ της Λευκίμμης; Και αν τελικά δεν την εγκρίνει, πώς θα αντικρύσει τους Τεμπλονιώτες που θα δουν την κατασκευή ενός ακόμη κυττάρου χωματερής στη γη τους; Φταίει η περιφερειακή αρχή που έχει βαλτώσει η ολοκληρωμένη διαχείριση αποριμμάτων του νησιού, ή φταίει ο δήμος, ή μήπως έχει χαθεί στα γρανάζια της κεντρικής εξουσίας;
Τι σχέση έχουν όλα αυτά με τις αξίες που ασπάζεται μια κατάληψη που λειτουργεί αντιεξουσιαστικά, ισότιμα και από τα κάτω; Αυτοοργανώνουμε τη ζωή μας, ή επιδιώκουμε να πείσουμε την εξουσία να το πράξει για εμάς; Τι προτείνουμε στο τέλος στην κοινωνία στην οποία απευθυνόμαστε; Να πάρει τη ζωή της στα χέρια της, ή να επιλέξει τον “κατάλληλο” διαχειριστή της ζωής της;
Είναι αλήθεια ότι λίγο – πολύ όλοι μας κουβαλούμε τις αντιφάσεις μας, καθώς αφενός είμαστε μεγαλωμένοι μέσα σε αυτόν τον κόσμο, αφετέρου είμαστε αναγκασμένοι να επιβιώνουμε μέσα σε αυτόν, είτε μας αρέσει είτε όχι. Αλλοι είμαστε δημόσιοι υπάλληλοι, δηλαδή βιοποριζόμαστε από το κράτος, άλλοι παρέχουμε τις υπηρεσίες μας σε μικρά ή μεγάλα αφεντικά, άλλοι πουλάμε τα προϊόντα ή τις υπηρεσίες μας για χρήμα. Όλοι μας αγοράζουμε και καταναλώνουμε τα προϊόντα του καπιταλισμού, χρησιμοποιούμε το χρήμα της ευρωπαϊκής ένωσης και πληρώνουμε κάθε λογής φόρους που συντηρούν τον αδίστακτο (και μνημονιακό πλέον) εξουσιαστικό μηχανισμό του ελληνικού κράτους. Αυτές όμως είναι αντιφάσεις οι οποίες δεν αποτελούν επιλογή μας, αλλά εξαναγκασμό. Είναι αντιφάσεις τις οποίες το κράτος μας επιβάλλει δια της βίας και η καπιταλιστική κοινωνία μας υποχρεώνει να υποστούμε, προκειμένου να μπορούμε να υπάρχουμε και να επιβιώνουμε μέσα σε αυτήν.
Το να θέσει όμως κάποιος υποψηφιότητα και να εκλεγεί ως περιφερειακός σύμβουλος, δεν είναι εξαναγκασμός, είναι πολιτική επιλογή. Δηλώνει πίστη σε έναν τρόπο οργάνωσης της κοινωνίας που λέει ότι θα αντιπροσωπεύεις τους ανθρώπους και αυτοί θα αντιπροσωπεύονται από εσένα. Δείχνει ότι οι άνθρωποι που παίρνουν τη ζωή τους στα χέρια τους κάνουν κάτι που δεν είναι και πολύ απαραίτητο, διότι τελικά έχουν και άλλον δρόμο. Δηλώνει ότι ναι μεν καλή η αυτοοργάνωση, αλλά καλή και η ανάθεση σε αντιπροσώπους, αρκεί αυτοί να είναι καλοπροαίρετοι και φιλικά διακείμενοι προς εμάς.
Άνθρωποι που θεωρούν τους εαυτούς τους αντιεξουσιαστές δεν μπορούν να λειτουργούν έτσι. Αν οι πολιτικές παρατάξεις και αυτοδιοικητικές αρχές “δεν είναι όλες ίδιες”, και ας ασκούν την ίδια εξουσία, αν υπάρχουν “καλύτερες” και “χειρότερες”, αυτό σημαίνει ότι η επιλογή του κατάλληλου υποψηφίου στις αντίστοιχες εκλογές είναι πολύ σημαντική υπόθεση, την οποία οφείλουμε να παίρνουμε υπόψη μας σοβαρά. Γιατί τότε να μην ασχοληθούμε και ενεργά υπέρ αυτής που θεωρούμε “καλύτερη”; Ή μήπως ακόμη να συμμετάσχουμε και εμείς οι ίδιοι ως υποψήφιοι; Αν η εξουσία μπορεί και να είναι “φιλική” προς εμάς, εμείς τότε μήπως οφείλουμε να διατηρούμε και καλές σχέσεις μαζί της; Είναι η αρχή ενός μονοπατιού που οδηγεί στον ενταφιασμό όλων όσων πρεσβεύουμε ως πολιτικά υποκείμενα.
Πράγματι, το ζήτημα της ύπαρξης ή μη ενός περιφερειακού συμβούλου στη συνέλευση μιας κατάληψης ανάγεται σε ένα ευρύτερο ζήτημα, αυτό της σχέσης μας με την εξουσία. Ευτυχώς, το ζήτημα αυτό είναι λυμένο εδώ και πολύ καιρό. Η εξουσία είναι μία. Μπορεί να είναι κεντρική ή αυτοδιοικητική, μπορεί να είναι αστυνομική ή δικαστική ή συνδικαλιστική, μπορεί να είναι αδίστακτα κατασταλτική ή να φοράει το προοδευτικό ή αριστερό προσωπείο, είναι όμως πάντα ταξική, έχει συνέχεια και πάντα η ουσία της είναι μία: η διαχείριση της ζωής των από τα κάτω αυτού του κόσμου. Όταν λέμε ότι η στάση μας απέναντι στην εξουσία είναι εχθρική, εννοούμε σε εννοιολογικό – φιλοσοφικό επίπεδο. Γνωρίζουμε ότι την εξουσία όσο την ασκείς, τόσο σε αλλάζει. Όσο την καταλαμβάνεις, σε καταλαμβάνει. Αρνούμαστε να την ασκήσουμε είτε μεταξύ μας είτε σε άλλους, αρνούμαστε και να την υποστούμε. Απορρίπτουμε οποιαδήποτε συνδιαλλαγή μαζί της, αγωνιζόμαστε ενάντια στους σχεδιασμούς της και καλούμε την κοινωνία να πράξει το ίδιο και να οργανωθεί με έναν εντελώς διαφορετικό τρόπο.
Οι δύο αυτές στάσεις απέναντι στην εξουσία δεν είναι απλώς ασύμβατες μεταξύ τους. Είναι δύο εντελώς διαφορετικοί κόσμοι που δεν μπορούν να συνυπάρξουν μέσα σε πολιτική διαδικασία που καλείται να συνδιαμορφώσει πολιτικό λόγο και δράση. Αυτό αποδείχτηκε με πολύ έντονο τρόπο σε δύο χαρακτηριστικές περιπτώσεις, που θα μπορούσαν να είναι και περισσότερες. Η πρώτη ήταν τον Φεβρουάριο του 2015, όταν κατά τη διαμόρφωση αφίσας ενάντια στην εκποίηση του Ερημίτη (που μεταξύ άλλων καταφερόταν και ενάντια στην τοπική αυτοδιοίκηση), τέθηκε βέτο και απειλήθηκε η δημοσίευση κειμένου καταγγελίας ενάντια στη συνέλευση της κατάληψης. Η δεύτερη ήταν τον Σεπτέμβριο του 2015 όταν υπήρξε έντονη (και κάθε άλλο παρά πολιτισμένη) αντίδραση ενάντια στη σύνταξη και δημοσίευση αντιεκλογικού κειμένου από τη συνέλευση της κατάληψης, και ενώ μάλιστα είχαν προηγηθεί οι κατάπτυστες συμφωνίες της κυβέρνησης με τους δανειστές και το καταστροφικό για τη ζωή όλων μας τρίτο μνημόνιο. Αυτές οι δύο περιπτώσεις δεν ήταν τίποτε περισσότερο από τη σύγκρουση των δύο αυτών απόψεων για την εξουσία, αυτής που την απορρίπτει ολικά και αυτής που “υπό όρους” θα την δεχτεί και που ενδεχομένως θα επινοήσει και όποιο επιχείρημα χρειαστεί για να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα. Η μία είναι η αντιεξουσιαστική θέση, η άλλη δεν έχει θέση σε αντιεξουσιαστικό πολιτικό χώρο.
Τα παραπάνω δεν αλλάζουν ούτε για ανθρώπους που έχουν υπάρξει κατά το παρελθόν στην κατάληψη, ακόμη και με αναμφισβήτητη προσφορά σε αυτήν. Η προγενέστερη προσφορά κάποιου στην κατάληψη δεν δημιουργεί τίτλους ιδιοκτησίας, ούτε εξαργυρώνεται με κάποιου είδους δικαιώματα στο χώρο. Ποτέ στο παρελθόν δεν είχε υπάρξει αυτοδιοικητικός παράγοντας στη συνέλευση της Κατάληψης Ελαία, ούτε με τη σημερινή της σύνθεση, ούτε με παλαιότερη. Οι δε προσωπικές σχέσεις που υπήρχαν ή υπάρχουν με μέλη της συνέλευσης δεν μπορούν ούτε θα έπρεπε να αποτελέσουν δικαιολογία για μια τέτοια δική μας πολιτική ασυνέπεια. Ούτε και η αγωνιστική δράση στη ζωή οποιουδήποτε τον καθιστά ιερή αγελάδα ανεπίδεκτη κριτικής.
Ποτέ κανένας μας σε αυτόν τον κόσμο δεν απέφυγε την ευθύνη των πράξεών του, ούτε τις συνέπειες των επιλογών του. Κάποιοι με την πολιτική δράση τους γίνονται υπουργοί, κάποιοι άλλοι με τη δική τους καταλήγουν στη φυλακή. Κάποιοι αποκτούν αναγνωρισιμότητα και κοινωνική αποδοχή, κάποιοι άλλοι στιγματίζονται κοινωνικά, στοχοποιούνται από το κράτος και το παρακράτος και διώκονται με χίλιους τρόπους. Είναι δείγμα πολιτικής γενναιότητας να σηκώνουμε το βάρος των πολιτικών μας επιλογών μέχρι το τέλος.
Η κατάληψη έχει δική της συνέλευση και μάλιστα ανοιχτή και εντελώς διακριτή από συνελεύσεις άλλων συλλογικοτήτων. Τα άτομα που που την αποτελούν προέρχονται από διαφορετικές πολιτικές αφετηρίες, διαθέτουν δική τους πολιτική παιδεία και εμπειρία και γνωρίζουν από που έρχονται και που πηγαίνουν πολιτικά, αλλά πάνω απ’ όλα αποφασίζουν με δικές τους διαδικασίες για τα ζητήματα της κατάληψης και είναι υπεύθυνα για τις δικές τους αποφάσεις. Είναι αδιανόητο (αλλά και προσβλητικό) να υποστηρίζει κανείς ότι δεν έχουν δική τους βούληση, αλλά ότι άγονται και φέρονται σαν τον τελευταίο ψηφοφόρο κόμματος. Και ακόμη πιο απαράδεκτο είναι να στοχοποιείται αναρχική πολιτική ομάδα που στηρίζει την κατάληψη σταθερά και που μέλη της συμμετέχουν στη συνέλευση δίνοντας δυνάμεις και πολύτιμο προσωπικό χρόνο.

Στο προκείμενο, η συνέλευση της Κατάληψης Ελαία έχει λάβει απόφαση (που τη θεωρεί αυτονόητη) ότι δεν χωρούν στη συνέλευσή της άνθρωποι που ασκούν κρατική εξουσία. Αυτό δεν σημαίνει τίποτε περισσότερο από αυτό. Οι εκδηλώσεις, προβολές, συζητήσεις, θεατρικές παραστάσεις, συναυλίες είναι δημόσιες και ανοιχτές σε όλους, η είσοδος δεν απαγορεύεται σε κανέναν, εκτός από όσους εχθρεύονται τα προτάγματα και την ύπαρξή της κατάληψης. Οι προσωπικές σχέσεις παραμένουν προσωπικές σχέσεις, διαχωρισμένες πλήρως από τις πολιτικές. Ο αγώνας συνεχίζεται από όλους όσους θεωρούν τον εαυτό τους αγωνιστή, όποιο μετερίζι και αν έχουν επιλέξει.

———————-

1.
https://katalipsielaia.squat.gr/2010/11/05/κείμενο-για-τις-εκλογές/

https://katalipsielaia.squat.gr/files/2010/11/εκλογιες-copy6.jpg

Τη Δευτέρα 27 Ιουνίου και ώρα 20.30 στην κατάληψη Ελαία οι Τσιριτσάντσουλες θα παρουσιάσουν τη θεατρική τους παράσταση “Τσιριάδα Έπος γελοίον”. Θα κυκλοφορήσει κουτί για την οικονομική στήριξη του ταμείου διωκόμενων Κέρκυρας/ιατρικών εξόδων. Η είσοδος θα είναι ελεύθερη με ελέυθερη οικονομική συνεισφορά.

Στα πλαίσια των δράσεων για το φλέγον ζήτημα των απορριμμάτων πραγματοποιήθηκε γραφτική στο νέο δημαρχείο (Μαράσλειο). Ενάντια στη λογική της ανάθεσης και θέλοντας να καταδείξουμε την ανικανότητα της τοπικής αυτοδιοίκησης να δώσει λύση στο πρόβλημα, αποφασίσαμε να προβούμε στη δράση αυτή. 

ΑΔΙΑΜΕΣΟΛΑΒΗΤΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΓΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΠΑΝΤΟΥ

ΤΑ ΣΚΟΥΠΙΔΙΑ ΕΙΝΑΙ ΥΠΟΘΕΣΗ ΟΛΩΝ ΜΑΣ

Αναρτήθηκε πανό απόψε σε κεντρική πλατεία της Κέρκυρας ως ένδειξη αλληλεγγύης στους 92 διωκόμενους για την ανακατάληψη της Villa Amalias.

H Villa Amalias είμαστε όλοι εμείς.

Άμεση αθώωση των 92 διωκόμενων

Δικαστήριο 16/6

Ανάρτηση πανό σήμερα στην περιοχή του Τεμπλονίου για το ζήτημα των σκουπιδιών.

Η κατάληψη Ελαία ως πολιτικό κύτταρο με αντιεξουσιαστικό πρόσημο, μην έχοντας καμιά σχέση με τον εναλλακτισμό και θέλοντας να διαχωρίσει τη θέση της, ενημερώνει ότι δεν είχε καμιά συμμετοχή στο φεστιβάλ του Εναλλακτικού Πολιτιστικού Εργαστηρίου ως συλλογικότητα. Ποτέ δε συζητήθηκε αυτό το θέμα στη συνέλευση και ποτέ δεν πάρθηκε απόφαση συμμετοχής. Καλό θα ήταν να διορθωθεί αυτή η παρανόηση και από την πλευρά του Εργαστηρίου για την αποφυγή παρεξηγήσεων.

Η ‘Βίδα Λάσκα’ είναι ένα τριήμερο κατασκηνωτικό φεστιβάλ που θα διοργανωθεί για πρώτη φορά στο νησί του Βίδο από 1 έως και 3 Ιουλίου, το οποίο θα περιλαμβάνει συναυλίες, εκθέσεις, εργαστήρια και μουσικοχορευτικά δρώμενα, ενώ σύμφωνα με τους διοργανωτές του στόχος είναι «η συνύπαρξη των Τεχνών, έχοντας ως θεμέλιο την οικολογική ευσυνειδησία, και ως αφορμή κοινωνικά ζητήματα»1. Με μια προσεκτική ματιά, όμως, προκύπτουν ορισμένα ερωτήματα γύρω από το περιεχόμενο, τα μέσα και το σκοπό της συγκεκριμένης διοργάνωσης, τα οποία είτε παρουσιάζονται σαφώς εξωραϊσμένα για να κατοχυρωθούν θετικά στην κοινωνική συνείδηση, είτε καταρρίπτονται ολοσχερώς από την απλή λογική και το βάρος των αντιφάσεών τους. Υπάρχουν πτυχές της ‘Βίδα Λάσκα’ που όχι μόνο θέτουν βάσιμα υπό αμφισβήτηση τις προθέσεις των διοργανωτών, αλλά καθιστούν το εν λόγω φεστιβάλ πλήρως προβληματικό σε κάθε πτυχή του. Ας τα πάρουμε, όμως, με τη σειρά:

Πατώντας πάνω στο φυσικό περιβάλλον…
Είναι εντυπωσιακή η ευκολία με την οποία παραβλέπονται οι επιπτώσεις αυτής της διοργάνωσης στο αδιατάρακτο έως σήμερα περιβάλλον του νησιού. Επί τρεις ημέρες, οι διασκεδαστές θα μοιράσουν πολλά κιλοβάτ μουσικής στους επισκέπτες του φεστιβάλ, αλλά και στους μόνιμους κάτοικους του νησιού: τα πάμπολλα ζώα του που καθόλου δεν ενδιαφέρονται να για τις καλλιτεχνικές ανησυχίες των ανθρώπων. Μέσα από την ιστοσελίδα του φεστιβάλ οι κατασκηνωτές καλούνται να μη φέρουν μαζί τους τα κατοικίδιά τους, επειδή τα αυτόχθονα ζώα «ίσως προβληματιστούν»2. Οι διοργανωτές προφανώς πιστεύουν ότι η παρουσία εκατοντάδων ή χιλιάδων ανθρώπων και το τριήμερο ξεφάντωμά τους, δεν θα τους δημιουργήσει κανένα πρόβλημα. Επίσης παραβλέπουν το γεγονός ότι το φυσικό περιβάλλον μιας περιοχής δεν περιορίζεται μόνο στην πανίδα της• ζήτημα είναι και η γενικότερη ρύπανση που αναπόφευκτα θα προκαλέσουν οι κατασκηνωτές. Η ρύπανση αυτή είναι αδύνατο να αποκατασταθεί ολοσχερώς, και αυτό οπωσδήποτε το γνωρίζουν οι «οικολογικά ευσυνείδητοι» διοργανωτές. Όπως επίσης γνωρίζουν -και αποδέχονται- και τον κίνδυνο πυρκαγιάς σε ένα καταπράσινο νησί με πευκόδασος.

… στις επιδοτήσεις και την άμισθη εργασία…
Πίσω από τη διοργάνωση του φεστιβάλ βρίσκεται η ΜΚΟ OSCS – Οργανισμός Κοινωνική Διέγερσης. Όχι τυχαία, τα τελευταία χρόνια οι διάφορες ΜΚΟ ξεφυτρώνουν σαν μανιτάρια: ως μη κερδοσκοπικοί οργανισμοί είναι σε θέση να έχουν ευνοϊκό φορολογικό καθεστώς, να λαμβάνουν κονδύλια από ευρωπαϊκά και εγχώρια προγράμματα επιδοτήσεων, να επικαλούνται τους κοινωφελείς σκοπούς τους για τη λήψη αδειών εύκολα και γρήγορα, μα πάνω από όλα να εκμεταλλεύονται την εθελοντική εργασία ευαισθητοποιημένων ανθρώπων χάρη ενός «καλού σκοπού». Η συγκεκριμένη ΜΚΟ δεν αποτελεί εξαίρεση στη συνθήκη των απλόχερων επιδοτήσεων: το 2015 έλαβε επιδότηση ύψους 20.980,02 € από το ευρωπαϊκό πρόγραμμα LEADER, με απόφαση της αναπτυξιακής εταιρίας της τοπικής αυτοδιοίκησης Κέρκυρας ΑΝΙΟΝ [διαύγεια ΑΔΑ: ΨΘΜ4465ΦΘΗ], καθώς και έγκριση προϋπολογισμού 19.074,32 €, σε εταιρικό σχήμα από κοινού με επιχειρήσεις του νησιού, με έγκριση του Περιφερειακού Ταμείου Ανάπτυξης της Περιφέρειας Ιονίων Νήσων [ΑΔΑ: 65Α7ΨΔΟΚΚ-5ΝΝ]. Επιπλέον, όχι μόνο πέτυχε την έγκριση ενός τόσο μεγάλου φεστιβάλ από τη δημοτική πλειοψηφία, αλλά και εξασφάλισε χρηματοδότηση ύψους 1000 € από το δήμο Κέρκυρας [ΑΔΑ: Ω9ΖΥΟΚΙΖ-ΜΡΟ]. Παράλληλα, η ‘Βίδα Λάσκα’ μας καλεί να παρέχουμε την «εθελοντική μας προσφορά»3 για την διεξαγωγή του φεστιβάλ• «προσφορά» που, ενώ πρόκειται για κανονική εργασία, ανταμείβεται γενναιόδωρα με ελεύθερη είσοδο στις δραστηριότητες του φεστιβάλ και… ένα πιάτο φαί την ημέρα. Έτσι, η λειτουργία της διοργάνωσης βασίζεται στην εκμετάλλευση εθελοντών που δεν πρόκειται να πληρωθούν για την εργασία τους, ενώ ταυτόχρονα τα έξοδα του φεστιβάλ μειώνονται και από τις διάφορες δημοτικές χορηγίες.

… θα την περάσουμε φίνα…
Η διοργάνωση θα έχει τεράστια έσοδα από παντού: από το τσουχτερό εισιτήριο (35-40€ για το τριήμερο), από την πώληση τροφίμων, ποτών και κάθε είδους προϊόντων, από χορηγούς, από τις μεταφορές των επιβατών με το καΐκι του φεστιβάλ, με τα οποία θα πληρωθούν και οι πιο διάσημοι διασκεδαστές από άλλα μέρη της χώρας. Το χρήμα ρέει άφθονο σε ένα φεστιβάλ με στόχο τη διάδοση του πολιτισμού και των τεχνών. Και όντως, περί τέτοιας διάδοσης πρόκειται, με τη διαφορά ότι ο «πολιτισμός» δεν είναι άλλος από αυτόν του κέρδους, ενώ οι «τέχνες» δεν ξεπερνούν τις δύο: την τέχνη της προσφοράς και την τέχνη της ζήτησης. Η βιομηχανία του θεάματος μπορεί κάλλιστα να βρει το δρόμο της και στα πολιτιστικά φεστιβάλ με οικολογικές ανησυχίες και κοινωνικό μήνυμα. Σε αυτό το παζάρι προώθησης και πώλησης εμπορευμάτων, όλα έχουν την τιμή τους• από το τσουχτερό εισιτήριο εισόδου -σε έναν κατά τα άλλα δημόσιο και ελεύθερο χώρο- μέχρι τις συμφωνίες με το κρατικό και ιδιωτικό κεφάλαιο. Οι καλλιτέχνες θα έχουν την ευκαιρία να πουλήσουν στο αγοραστικό κοινό το προϊόν ‘κουλτούρα και τέχνη’, ενώ οι επισκέπτες-καταναλωτές έχουν την ευκαιρία να το αγοράσουν.

… έχοντας ήσυχη και τη συνείδησή μας ότι όλα έγιναν για καλό σκοπό…
Επειδή, όμως, μέχρι στιγμής όλο αυτό δεν διαφέρει καθόλου από οποιοδήποτε άλλο εμπορικό φεστιβάλ που συμβαίνει μέσα στο κυρίαρχο πλαίσιο της βιομηχανίας του θεάματος, είναι απαραίτητο η διοργάνωση να επιστρατεύσει ένα κοινωνικό μήνυμα που θα την καθιστά ικανή να φαντασιώνεται την αποστασιοποίησή της από αυτή τη βιομηχανία. Για την πρώτη ‘Βίδα Λάσκα’ αυτό είναι «το ζήτημα των φυλακών και των συνθηκών κράτησης εν γένει.» Μάλιστα, οι κατασκηνωτές καλούνται να… ξεσκονίσουν παλιά βιβλία και να τα φέρουν μαζί τους ώστε να δωριστούν στις φυλακές. Στη διασκέδασή μας, λοιπόν, αντιστοιχούν 40 ευρώ και στους φυλακισμένους αντιστοιχούν τα σκονισμένα βιβλία μας. Σε μια κοινωνία που διαρκώς διαχωρίζει τη μορφή από το περιεχόμενο, ο ευτελισμός εννοιών είναι δομικό της χαρακτηριστικό. Όμως αλληλεγγύη δεν είναι να προσμένεις τα ξεροκόμματα των από πάνω αλλά να δημιουργείς αμφίδρομες σχέσεις που ανοίγουν πεδία αντίστασης και αγώνα. Το τριήμερο ξεφάντωμα στο νησί (όπου κάποτε κρατούνταν πολιτικοί κρατούμενοι του εμφυλίου) δεν μπορεί να έχει οποιαδήποτε σχέση με την ανάδειξη της συνθήκη του εγκλεισμού.

Η ανθρωπιστική-εναλλακτική προσέγγιση σε κοινωνικά ζητήματα δεν κάνει τίποτα άλλο από μια παροδική ελάφρυνση της έντασής τους, δίχως ποτέ να βάλει στο στόχαστρο τα αίτιά τους, και συνήθως δεν κάνει ούτε και αυτό. Ο εναλλακτισμός πατά αδίστακτα πάνω σε σημαντικά ζητήματα όπως ανθρώπινα δικαιώματα, στήριξη στους μετανάστες και τους φυλακισμένους, προστασία περιβάλλοντος… ευτελίζει έννοιες, τις απομακρύνει από οποιαδήποτε μορφή αγώνα, τις μετατρέπει σε lifestyle και μόδα, σε τρόπο διασκέδασης, εμφάνισης, συμπεριφοράς και κατανάλωσης, πλήρως ακίνδυνες για το κυρίαρχο οικονομικό και πολιτικό σύστημα και πλήρως ελεγχόμενες από αυτό. Αποτελεί μία ακόμα έκφανση του marketing με συγκεκριμένο πολιτιστικό περιεχόμενο, με συγκεκριμένο αξιακό άλλοθι, με συγκεκριμένο αγοραστικό κοινό και πάντα ανακαλύπτει συγκεκριμένους τρόπους να αποκομίσει κέρδος από τα προϊόντα που πουλάει.

… θα ανοίξουμε και το δρόμο στη μελλοντική εμπορική εκμετάλλευση του νησιού…
Το Βίδο αποτελεί δημόσια γη, ένα νησί που είναι ελεύθερα προσβάσιμο από τον καθένα. Στο τριήμερο φεστιβάλ, όμως, ο επισκέπτης θα πληρώνει αντίτιμο για την πρόσβαση σε αυτό. Κανένας δεν έχει δικαίωμα να κοστολογεί την πρόσβαση σε δημόσιο χώρο, όσο ‘ιδανικός για φεστιβάλ’ κι αν είναι, όποιον ‘ευγενή σκοπό’ και αν επικαλείται. Αν αυτό επιτραπεί σε μία ΜΚΟ προϋπολογισμού δεκάδων χιλιάδων ευρώ που μετά βεβαιότητας θα αποκτήσει έσοδα παρόμοιου μεγέθους, τότε μπορεί εύκολα να επιτραπεί και σε άλλους ιδιωτικούς φορείς, κερδοσκοπικούς ή μη. Η οικονομική εκμετάλλευση της δημόσιας περιουσίας δεν είναι κάτι καινούριο, παραμένει όμως κάτι επικίνδυνο. Πόσο μάλλον σήμερα που η εισβολή των εμπορευμάτων σε κάθε πτυχή της ζωής, και η αναπαραγωγή του κεφαλαίου σε ολοένα και πιο διευρυμένο έδαφος, είναι πιο εμφανής στόχος της κυριαρχίας από ποτέ. Ο δρόμος ανοίγει για το ως τώρα «αναξιοποίητο» Βίδο. Τι ακριβώς εμποδίζει άραγε κάποιον άλλο ιδιώτη, μία τοπική ή πολυεθνική εταιρεία να πραγματοποιήσει κάτι παρόμοιο μελλοντικά; Ή να πραγματοποιήσουν κάτι αντίστοιχο στον Ίσσο, εκτός προστατευόμενης ζώνης βεβαίως και πάντα με «οικολογική ευσυνειδησία», με σκοπό την ‘υπεράσπιση της δημόσιας περιουσίας’; Η μοναδική διαφορά είναι ότι σε αυτό το έγκλημα καλούνται να γίνουν συνένοχοι άνθρωποι με οικολογικές και κοινωνικές ανησυχίες. Ακριβώς οι ίδιοι άνθρωποι που υπό άλλες προϋποθέσεις θα αντιμάχονταν την επικείμενη εκμετάλλευση του δημόσιου χώρου, καλούνται τώρα να γίνουν συναυτουργοί σε αυτή, επειδή θα «συναντηθούν οι Τέχνες» με τη βούλα του δήμου και θολό φόντο ένα «καλό κοινωνικό σκοπό».

… ενώ τις ευθύνες των επιλογών μας, για άλλη μια φορά θα τις αποποιηθούμε.
Οι αντιφάσεις που έχουμε όλοι, υπάρχουν για να τις υπερβαίνουμε, όχι να τις μετατρέπουμε σε κανόνα. Η καταστροφή του περιβάλλοντος στο όνομα της οικολογίας δεν γίνεται να προσπερνάται ως μη γενόμενη και να μην κατακρίνεται. Η προετοιμασία του εδάφους για την αυριανή οικονομική εκμετάλλευση ενός μέρους σαν το Βίδο, μάλιστα στο όνομα της ‘σύνδεσης πολιτισμού και φύσης’, δεν πρέπει να μας αφήνει αδιάφορους. Τέχνες και πολιτισμός που χρειάζονται από τη μία καλοπληρωμένους «καλλιτέχνες» και από την άλλη άμισθους «νεροκουβαλητές» διαιωνίζουν την κυρίαρχη πρόσληψη της τέχνης ως μια απαραιτήτως κατακερματισμένη δραστηριότητα που πατά πάνω στην ανθρώπινη δημιουργικότητα και ανάγκη για έκφραση. Κοινωνική δράση που έχει πίσω της κρατική υποστήριξη και επιχειρηματικά συμφέροντα είναι επικίνδυνη δράση. Είναι δράση που εκμεταλλεύεται συνειδήσεις, εξαργυρώνει την απάθεια και την απραξία, διαστρεβλώνει έννοιες, συγκαλύπτει αίτια και προεκτείνει την ένταση των κοινωνικών προβλημάτων. Είναι γνωστό ότι υπάρχει πρόθεση των διοργανωτών το φεστιβάλ να επαναληφθεί και του χρόνου. Μέχρι τότε η παρακαταθήκη του θα είναι οι ‘αξέχαστες εμπειρίες’ κατά τη διάρκεια του τριημέρου, οι επιπτώσεις στην πανίδα και το φυσικό περιβάλλον, τα ‘αχρείαστα βιβλία’ που θα φτάσουν στα χέρια ανθρώπων στοιβαγμένων σε ασφυκτικά κελιά που ζουν κάτω από ανείπωτα απαράδεκτες συνθήκες. Και όλα αυτά, απλά για να διασκεδάσουμε. Κάθε ένας που σκοπεύει να στηρίξει το συγκεκριμένο φεστιβάλ, είτε με την απλή φυσική παρουσία του, είτε με την οποιαδήποτε είδους ενεργή «προσφορά» του, οφείλει να αναλογιστεί κατά πόσο τελικά όλο αυτό τον εκφράζει. Όπως επίσης και να δώσει απάντηση στο αν η συγκεκριμένη φιέστα αποτελεί πράγματι «γιορτή του καλοκαιριού»4 ή πλήρη αλλοίωση αξιών που ισχυρίζεται ότι υπερασπίζεται.

—— —

1,2,3,4: vidalaska.com

Για την προσεχή εκμετάλλευση του Βίδο…

 

To κράτος,  εξυπηρετώντας τα συμφέροντα του εγχώριου και υπερεθνικού κεφαλαίου  και ακολουθώντας τις προσταγές της Ε.Ε.  διαμέσου της κυβέρνησης “πρώτη φορά αριστερά”,επιβάλλει  πλέον την  κυριακάτικη εργασία και μια σειρά απο ισοπεδωτικά  για τη ζωή μας μέτρα  και μας γυρίζει πίσω στον εργασιακό μεσαίωνα.
Στις 7 προς 8 Μαρτίου προβήκαμε σε μια σειρά από  δράσεις ως μια μικρή ένδειξη  της αντίθεσής μας σχετικά με το (αντι)ασφαλιστικό νομοσχέδιο και την καταπάτηση της κυριακάτικης αργίας.
Συγκεκριμένα κολλήσαμε χαρτοπανό στα εξής καταστήματα -κάτεργα:Sephora,Marks & Spenser,Α.Β Βασιλόπουλος ,Μαρινόπουλος,στο Εργατικό Κέντρο Κέρκυρας  , γιατί σε όλους μας ειναι γνωστός  ο ρόλος των εργατοπάτερων  που  έχουν μετατρέψει  τις εργατικές κινητοποιήσεις  σε πυροτεχνήματα και στην Περιφέρεια Ιονίων Νήσων που αποτελεί τον  κρατικό φορέα στο νησί.
Η δράση αυτή είχε δύο στοχεύσεις ,τόσο να καταδείξει την αντίθεσή μας στην κατανάλωση σε μέρα αργίας ,  όσο και στο να δείξει στα αφεντικά ότι οι μεθοδεύσεις αυτές δεν θα περάσουν τόσο εύκολα, παρακινώντας  και τους εργαζόμενους  να πάρουν τη ζωή στα χέρια τους .

Γνωρίζουμε οτι το ταξικό κίνημα δεν έχει άλλη επιλογή απ’ τον διαρκή αγώνα και την αντίσταση .Η βίαιη επέλαση ενάντια στη ζωή μας ,δεν θα περάσει αναίμακτα καθώς δεν κρύψαμε  το τσεκούρι του ταξικού πολέμου.

ΚΑΜΙΑ ΕΙΡΗΝΗ ΜΕ Τ’ ΑΦΕΝΤΙΚΑ
ΠΟΛΕΜΟΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΣ-ΤΑΞΙΚΟΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΚΡΑΤΟΣ -ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΚΑΙ ΤΙΣ ΠΑΡΑΦΥΑΔΕΣ ΤΟΥ