ΤΙΜΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΝΕΚΡΟΥΣ – ΣΥΝΕΧΙΖΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ
Την Τετάρτη 5/5 πραγματοποιήθηκε πανελλαδική απεργία που πλαισιώθηκε από τεράστιες κινητοποιήσεις σε όλη την Ελλάδα. Ειδικότερα στην Αθήνα, περισσότεροι από 200.000 πολίτες (άνεργοι, εργαζόμενοι, συνταξιούχοι, μετανάστες) κατέβηκαν στο δρόμο, διαδήλωσαν ενάντια στα οικονομικά μέτρα κι επιτέθηκαν σε κρατικά κτήρια, με αποκορύφωμα την πολιορκία της βουλής. Η κατάληψη του κοινοβουλίου δε θεωρείται πια επαναστατικό στερεότυπο αλλά αναδύεται ως μαζική κοινωνική απαίτηση, η οποία αγνοεί τις κομματικές κατευναστικές παρεμβάσεις, τα άχαρα και υποταγμένα γραφειοκρατικά συνδικαλιστικά προτάγματα.
Τις μεγαλειώδεις ταξικές κινητοποιήσεις επισκίασε ο τραγικός χαμός τριών ανθρώπων, που, χωρίς τις εργοδοτικές απειλές, η ταξική τους θέση, θα τους είχε οδηγήσει στη διαδήλωση. Ως αγωνιζόμενοι άνθρωποι που συμμετέχουμε στο κίνημα, δεν αναγνωρίζουμε έννοιες, όπως “παράπλευρες απώλειες” ή “ατύχημα”, όπως δεν αναγνωρίζουμε και κανένα κινηματικό ρόλο σ’ αυτούς που πέταξαν τις μολότωφ, ανεξάρτητα από ποια θέση νομίζουν αυτοί πως έπραξαν. Το μόνο που κατάφεραν ήταν να διευκολύνουν το ρόλο των εξουσιαστών, που καιρό τώρα στοχεύουν τα δυναμικότερα κομμάτια των αντιστεκόμενων, να προκαλέσουν φρίκη, θλίψη και μούδιασμα σε όσους ήταν στο δρόμο. Ως φωτεινή πρωτοπορία προσπέρασαν τη παλλαϊκή απαίτηση που εκείνες τις ώρες δονούσε την Αθήνα «να καεί, να καεί το μπουρδέλο η Βουλή». Ειδικότερα, αν ισχύουν οι μαρτυρίες που φέρουν τους δράστες να γνωρίζουν την ύπαρξη ανθρώπων μέσα στο κτίριο, και αφήνοντας πάντα ανοιχτό το ενδεχόμενο να πρόκειται για προβοκάτσια, μπορούμε άνετα να ισχυριστούμε πως η ηλιθιότητα εκτός από ανίκητη είναι και ασυνείδητη.
Όμως, δεν ξεχνάμε πως από τις χιλιάδες μολότωφ που έχουν ριφθεί μεταπολιτευτικά, ποτέ δεν υπήρξαν νεκροί, αφού το μαζικό λαϊκό κίνημα, ακόμη και στις βίαιες εκφάνσεις του, δεν έχει στόχο την ανθρώπινη ζωή. Αντιθέτως, αυτοί που τώρα χύνουν κροκοδείλια δάκρυα στόχευαν, στοχεύουν και θα στοχεύουν ποικιλοτρόπως τις ανθρώπινες ζωές και οι αμέτρητες απώλειες αγωνιζομένων το επιβεβαιώνουν.
Κράτος, κεφάλαιο και ΜΜΕ σκυλεύουν τα πτώματα, αποσιωπούν τις ευθύνες τους, υποβαθμίζουν έως και αποκρύπτουν τις έντονες λαϊκές αντιδράσεις και ποινικοποιούν ολόκληρους πολιτικούς χώρους, όσους ακηδεμόνευτα αγωνίζονται και ειδικότερα, το αναρχικό, αντιεξουσιαστικό κίνημα.
Η αστυνομική βαρβαρότητα, που εκφράστηκε με εκατοντάδες ξυλοδαρμούς, εφόδους σε σπίτια, στέκια και καταλήψεις αλλά και τη βίαιη καταστολή της ειρηνικής συγκέντρωσης έξω απ’ τη βουλή στις 6/5, αποτελεί κοινό μυστικό, ανάξιο μετάδοσης. Η επίκληση της ηθικής και του συναισθηματισμού σταματάει στους τρεις νεκρούς υπαλλήλους και η αναζήτηση ενόχων, στους φυσικούς αυτουργούς.
Ταυτόχρονα, οι ηθικοί αυτουργοί δεν αναφέρονται καν. Η απειλή απόλυσης σε περίπτωση απεργίας των εργαζομένων, ο εξαναγκασμός τους να παραμείνουν στο κτήριο -που, ως κατεξοχήν σύμβολο της καπιταλιστικής βίας κι εξαθλίωσης, ήταν βέβαιο πως θα αποτελούσε στόχο των διαδηλωτών- η προκλητική επίδειξη ταξικού τσαμπουκά από τον Βγενόπουλο, την ώρα που αποδοκιμαζόταν έξω απ’ το κτήριο, επίσης δεν αναφέρονται.
Οι απολυταρχικά επιβεβλημένες στην κοινωνία αποφάσεις του κεφαλαίου και του κράτους, που οδηγούν το μεγαλύτερο μέρος της κοινωνίας στην εξαθλίωση, την απελπισία και, αναπόφευκτα, στην οργή, πέρασαν σε δεύτερη μοίρα.
Τα οικονομικά μέτρα και η στυγνή επίθεση στην κοινωνία συνεχίζονται, ούτως ή άλλως, χωρίς κανένα δισταγμό και, χρησιμοποιώντας το θάνατο τριών συνανθρώπων μας, όλοι οι θεσμοθετημένοι επιβολείς της κοινωνικής δυστυχίας προσπαθούν να καταστείλουν τις αναμενόμενες αντιδράσεις.
Απαντώντας, λοιπόν, στον Παπανδρέου, που με περισσό θράσος λέει πως “η βία γεννά βία”, θα του θυμίσουμε ότι βία είναι κάθε έκφραση της οικονομικής και κρατικής εξουσίας. Τα νέα οικονομικά μέτρα καταργούν εργασιακά κεκτημένα των τελευταίων αιώνων, δικαιώματα που έχουν κερδηθεί και με βίαιους αγώνες, καθώς η λαϊκή αντι-βία ήταν, είναι και θα είναι ένα ακόμη μέσο όσων εξεγείρονται και διεκδικούν.
Ακόμη σαφέστερα, λοιπόν, βία είναι οι όροι της προσφυγής στο ΔΝΤ, που οδηγούν εμάς και τις επόμενες γενιές στον Καιάδα του εργασιακού μεσαίωνα, στην ανέχεια και την πείνα, στην οικονομική μετανάστευση. Βία είναι η μετατροπή αυτού του τόπου σε προτεκτοράτο, με το πρόσχημα πως αυτή είναι η μοναδική απάντηση στην οικονομική τους κρίση αλλά και στην επί δεκαετίες καταλήστευση κάθε πηγής δημόσιου πλούτου. Προσφυγή αναμφίβολα αναποτελεσματική, όσο κι επίπονη για την κοινωνία, όπως συνεχίζει να αποδεικνύει το παράδειγμα της Αργεντινής.
Το πολιτικό μας πρόταγμα, συνεπώς, δεν μπορεί να είναι άλλο από τη συνέχιση των κινητοποιήσεων -παρά την έντονη θλίψη μας-, την επίμονη διεκδίκηση της ζωής και της ελευθερίας μας, την αδιαπραγμάτευτη αλληλεγγύη μας σε όσους δέχονται την επίθεση και την καταστολή του κράτους και του κεφαλαίου.
Η λύση, για εμάς, δεν μπορεί να είναι μία ακόμη οικονομίστικη προσέγγιση στα πλαίσια του καπιταλιστικού συστήματος -που, άλλωστε, μας έχει οδηγήσει σ’ αυτό το σημείο- αλλά η αυτοοργάνωση των παραγωγικών δυνάμεων ακηδεμόνευτα, από τα κάτω, ο συλλογικός τρόπος ζωής και καταμερισμού του πλούτου, η επανοικειοποίηση όσων μας ανήκουν. Με άγριες απεργίες, καταλήψεις, από τον καθένα σύμφωνα με τις δυνατότητές του, στον καθένα σύμφωνα με τις ανάγκες του.
ΔΕΝ ΜΟΙΡΑΣΤΗΚΑΜΕ ΤΑ ΚΕΡΔΗ ΤΟΥΣ, ΔΕΝ ΜΟΙΡΑΖΟΜΑΣΤΕ ΤΑ ΧΡΕΗ ΤΟΥΣ
ΓΕΝΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ ΔΙΑΡΚΕΙΑΣ
Ο ΜΟΝΑΔΙΚΟΣ ΤΡΟΠΟΣ ΝΑ ΤΙΜΗΣΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΝΕΚΡΟΥΣ ΕΙΝΑΙ Η ΣΥΝΕΧΙΣΗ ΤΩΝ ΑΓΩΝΩΝ ΓΙΑ ΖΩΗ, ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΚΑΙ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ
Κατάληψη Ελαία