Το Σάββατο της 21ης Νοεμβρίου 2009 κάτι πρωτόγνωρο για τα κερκυραϊκά δεδομένα συνέβη: ένα χτίσμα (παλαιό ελαιοτριβείο) του Ινστιτούτου Ελαίας καταλήφθηκε – ή καλύτερα απελευθερώθηκε – από ένα ευρύ σύνολο ανθρώπων. Από τότε, και σε καθημερινή βάση, το εγχείρημα έχει αγκαλιαστεί από πολλές δεκάδες συνανθρώπων μας. Ο απελευθερωμένος αυτός χώρος έχει, επί της ουσίας, δώσει, από το ξεκίνημα της λειτουργίας του, μία άλλη πνοή στην περιοχή. Άνθρωποι όλων των ηλικιών, γυναίκες, άντρες, φοιτητές, εργαζόμενοι, άνεργοι έχουν, ήδη, ενώσει τις φωνές τους σε αυτόν το νέο κοινωνικό χώρο. Τι ένωσε, όμως, τις φωνές όλων αυτών των ανθρώπων; Μα, φυσικά, η παντελής έλλειψη ελεύθερου χρόνου και χώρου. Και αν μπορεί κάποιος να πει ότι έχουμε, έστω, κάποιο λιγοστό ελεύθερο χρόνο, αυτό το οποίο, σίγουρα, απουσιάζει από τη ζωή μας είναι οι πραγματικά ελεύθεροι χώροι συνεύρεσης των ανθρώπων. Στην Κέρκυρα υπάρχουν πολλοί χώροι συνεύρεσης που αποκαλούνται «δημόσιοι» (πάρκα, δημοτικά θέατρα, πλατείες κλπ). Ας σκεφτούμε, όμως, αυτοί οι χώροι είναι πραγματικά ελεύθεροι;
Ένας χώρος, για μας, είναι πραγματικά ελεύθερος όταν μπορούμε: να επικοινωνούμε μεταξύ μας σαν άνθρωποι, χωρίς αρχηγούς και μεσάζοντες, να δημιουργούμε και να εκφραζόμαστε ελεύθερα, χωρίς να αγοράζουμε ή να πουλάμε, να συζητάμε τους προβληματισμούς μας για το πού πάει αυτή η «ρημάδα» η κοινωνία, χωρίς κόμματα, παρατάξεις και φωστήρες, να διασκεδάζουμε χωρίς εισιτήριο και πορτιέρηδες.
Το πρωί του Σαββάτου, ήρθαμε αντιμέτωποι με μια πραγματική πρόκληση. Εισήλθαμε στο χώρο του Ινστιτούτου Ελαίας, και βρήκαμε το παλαιό Ελαιοτριβείο εγκαταλελειμμένο, ρημαγμένο, παρατημένο εδώ και πάρα πολλά χρόνια, όπως μάθαμε από τη γειτονιά. Μπήκαμε μέσα, το καθαρίσαμε και ξεκινάμε να φτιάξουμε έναν ελεύθερο, κοινωνικό χώρο, ανοιχτό για όλους, ώστε να μοιραστούμε τις ανησυχίες και τους προβληματισμούς μας.
Δε διεκδικούμε την κυριότητα του χώρου, απλά θέλουμε να τον χρησιμοποιήσουμε δημιουργικά. Μας ενδιαφέρει η άμεση, ανθρώπινη, ουσιαστική επικοινωνία. Είναι καιρός να «ξεκολλήσουμε» από τις οθόνες και τους καναπέδες μας, να φύγουμε από το «εγώ» και να πάμε στο «εμείς». Με τις δικές μας δυνάμεις, σύμφωνα με τις ανάγκες μας, να λειτουργήσουμε με βάση την αλληλεγγύη και την αλληλοβοήθεια.
Μας ενδιαφέρει η τέχνη, ως έκφραση των ανησυχιών μας και της δημιουργικότητάς μας, και όχι ως εμπόρευμα. Μας ενδιαφέρει η παιδεία και η μόρφωση, αλλά έξω από πανεπιστήμια, σχολεία, φροντιστήρια, καθηγητές, τιμωρίες και απουσίες. Πιστεύουμε ότι, μαζί με τα βιβλία, τα οποία και αγαπούμε, ο άνθρωπος μορφώνεται και από τις εμπειρίες και τα λάθη του, από συζητήσεις και διαλέξεις, χωρίς τους ρόλους δασκάλου-μαθητή. Μας ενδιαφέρει η σχέση μας με το περιβάλλον, η οποία έχει διαταραχθεί σε όλα τα επίπεδα. Το περιβάλλον δεν είναι «τσιφλίκι» μας ούτε «μπίζνα», είναι ο χώρος μέσα στον οποίο ζούμε και αναπνέουμε και δεν ανήκει σε κανέναν. Μας ενδιαφέρει η πραγματική πληροφόρηση. Θέλουμε να μαθαίνουμε τι γίνεται στον κόσμο τούτο, έτσι όπως πραγματικά συμβαίνει και όχι όπως μας το σερβίρουν, επιλεκτικά, τα κανάλια και οι εφημερίδες. Φιλοδοξούμε να αναδείξουμε θέματα που τα κυρίαρχα Μ.Μ.Ε. αποκρύπτουν για τους δικούς τους λόγους. Τέλος, αντιστεκόμαστε στη σύγχρονη εργασιακή εξαθλίωση, που καμία σχέση δεν έχει με την ανθρώπινη φύση και δημιουργικότητα.
Καλούμε μικρούς και μεγάλους, γυναίκες και άντρες, ντόπιους και ξένους να έρθουνε να δούνε τι κάνουμε εδώ κι αν τους αρέσει να συμμετέχουν. Σ’ αυτόν το χώρο δε χωρούν ρατσιστικές, σεξιστικές και κάθε είδους εξουσιαστικές συμπεριφορές. Η «ψυχή» του χώρου είναι μια ανοιχτή συνέλευση στην οποία μπορεί να συμμετέχει όποιος το επιθυμεί και η οποία αποφασίζει για όλα τα ζητήματα που ανακύπτουν. Στη συνέλευση συμμετέχουμε όλοι ισότιμα, χωρίς αρχηγούς και αυθεντίες.
Απέναντι στις κυρίαρχες αντιλήψεις για την πολιτική, την τέχνη, τη διασκέδαση και κάθε άλλη πτυχή της κοινωνικής ζωής, αντιπροτείνουμε ένα συνολικά διαφορετικό τρόπο έκφρασης και δράσης, μέσα σε ένα χώρο, όπου θα προβληματιστούμε, θα συζητήσουμε, αλλά, πάνω απ’ όλα, θα δράσουμε και θα βρούμε, από κοινού, λύσεις στα κοινά μας προβλήματα.