Category Archives: Uncategorized

Πορεία ενάντια στη λήθη

Ενάντια στη λήθη, πορεία την Τρίτη 17 Σεπτέμβρη. Προσυγκέντρωση στην Πλατεία Γεωργάκη στις 18:30. Παρότι η Χρυσή Αυγή φαίνεται να είναι υπό διάλυση, ο φασισμός είναι ακόμα εδώ, με νέα πρόσωπα. Η απάντησή μας είναι ακηδεμόνευτοι κοινωνικοί και ταξικοί αγώνες ενάντια στην καπιταλιστική και κρατική βαρβαρότητα που γεννά τον φασισμό.

Αναρχικοί /ες, Αντιεξουσιαστές/ριες

rebuild libertatia

Στην κατάληψη Ελαία μπορείτε να βρείτε μπλούζες “rebuild libertatia”, τα έσοδα των οποίων πάνε για την ανοικοδόμηση της κατάληψης Libertatia η οποία κάηκε από φασίστες κατά τη διάρκεια εθνικιστικού συλλαλητηρίου στη Θεσσαλονίκη ενάντια στην συμφωνία των Πρεσπών (21/01/2018).

Για διαθεσιμότητα, μεγέθη, παραγγελία, επικοινωνήστε μαζί μας στο katalipsielaia09@espiv.net

Γλέντι Οικονομικής Ενίσχυσης

Η Ομάδα αναρρίχησης της Ελαίας γιορτάζει την κατασκευή της πίστας αναρρίχησης στον χώρο της κατάληψης και σας προσκαλεί στο ολοήμερο γλέντι που διοργανώνει την Κυριακή 19/05 απο τις 14.00 και μετά.

Δρώμενα της ημέρας:

  • Γνωριμία με την πίστα αναρρίχησης – bouldering, κλειστού χώρου
  • Σχολείο τσίρκου για μικρούς και μεγάλους σε γεωδετικό θόλο
  • Ιμάντας Ισορροπίας – Slack line
  • Μουσική
  • Ποτά – Καφέδες – Σπιτικά γλυκά – Σουβλάκια



ΙΔΙΩΤΕΣ, ΕΡΓΟΛΑΒΟΙ, ΝΟΙΚΟΚΥΡΑΙΟΙ, ΤΣΙΡΑΚΙΑ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ ΚΑΤΩ ΤΑ ΞΕΡΑ ΣΑΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΤΑΛΗΨΗ ΕΛΑΙΑ

   Η Κατάληψη Ελαία είναι ένας ελεύθερος κοινωνικός χώρος ο οποίος, από την πρώτη στιγμή της λειτουργίας του το 2009, αποτέλεσε χώρο στέγασης αλλά ταυτόχρονα και σημείο συνάντησης δομών, συλλογικοτήτων και ανθρώπων που τους συνδέουν τα κοινά προτάγματα της αντίστασης στον πολιτισμό της εξουσίας και του κέρδους, της αλληλεγγύης και της αυτοοργάνωσης. Φυσικά, όπως παντού στην Ελλάδα, έτσι και στην Κέρκυρα, ένας τέτοιος χώρος δεν θα μπορούσε παρά να γίνει στόχος. Η Ελαία, καθ’ όλη τη διάρκεια της λειτουργίας της ως κατάληψη, έχει δεχτεί διαφόρων ειδών απειλές και επιθέσεις: από προσπάθειες εκκένωσης και καταστολής μέχρι εμπρησμό από φασίστες και καταστροφές στο κατειλημμένο κτήριο. Ακόμη πιο συνηθισμένο φαινόμενο, όμως, είναι η ύπαρξη διάφορων περιστατικών, τα οποία, αν και δεν αποτελούν άμεση απειλή για την κατάληψη, εν τούτοις είναι ενδεικτικά του εχθρικού τρόπου με τον οποίο αντιμετωπίζεται η Ελαία, τόσο από τους κρατικούς φορείς, όσο και από τους κάθε λογής νοικοκυραίους, επιχειρηματίες και λοιπούς ιδιώτες. Τον τελευταίο καιρό, συνέβησαν δύο τέτοια περιστατικά στην κατάληψη, τα οποία αξίζουν λίγη περισσότερη προσοχή.

Το πρώτο περιστατικό συνέβη με ιδιοκτήτη οικοδομής που γειτονεύει με το πίσω μέρος του κατειλημμένου κτήματος. Το άτομο αυτό, προκειμένου να πραγματοποιήσει τις εργασίες που ήθελε στα υπόγεια διαμερίσματά του, δε δίστασε με τον εργολάβο του να καταπατήσει το κτήμα της κατάληψης, χρησιμοποιώντας μηχανήματα τα οποία άνοιξαν δρόμο στο πίσω μέρος του κτήματος-και τα οποία σάρωσαν ό,τι βρήκαν στο διάβα τους, τσακίζοντας μάλιστα και κλαδιά από τις ελιές που υπάρχουν στον χώρο. Με αυτόν τον τρόπο, το συγκεκριμένο άτομο ουσιαστικά ιδιοποιήθηκε δημόσιο χώρο με το «έτσι θέλω», προκειμένου να εξυπηρετήσει τα ατομικά του συμφέροντα και σκοπούς. Συνυπεύθυνοι στην καταπάτηση αυτή είναι, φυσικά, και τα μέλη του Δ.Σ. της χορωδίας που στεγάζεται σε γειτονικό κτήριο, τα οποία του έδωσαν κλειδί με το οποίο απέκτησε πρόσβαση στο πίσω μέρος του κτήματος. Καλό θα ήταν, βέβαια, τα συγκεκριμένα μέλη τους Δ.Σ. να θυμούνται ότι ότι το κτήριο που χρησιμοποιούν τους έχει παραχωρηθεί για να καλυφθούν οι ανάγκες της χορωδίας και μόνο· το γεγονός πως έχουν στην κατοχή τους το κλειδί μιας καγκελόπορτας δεν τους καθιστά ούτε ιδιοκτήτες ούτε διαχειριστές του κτήματος που βρίσκεται πίσω από αυτήν, ούτε τους δίνει το δικαίωμα να γίνονται συνεργοί με οποιονδήποτε ιδιώτη θέλει να καταπατήσει τον χώρο.

 Το δεύτερο περιστατικό αφορά στην «επίσκεψη» που δέχτηκε η κατάληψη από υπάλληλο του Τμήματος Αγροτικής Ανάπτυξης και Ελέγχων, του υπουργείου Αγροτικής Ανάπτυξης. Η εν λόγω υπάλληλος, σε συνομιλία που είχε με άτομα της συνέλευσης της κατάληψης, μας ανακοίνωσε ότι ο κατειλημμένος χώρος της Ελαίας εμπίπτει στη δικαιοδοσία της υπηρεσίας για την οποία εργάζεται, ενώ έκανε ξεκάθαρη την πρόθεσή της να διαχειρίζεται η ίδια τον χώρο στο μέλλον. Το γεγονός αυτό μας καθιστά σαφές ότι εμφανίζεται ξαφνικά ένα όψιμο ενδιαφέρον της εξουσίας για την κατάληψη, ενδιαφέρον που στην καλύτερη περίπτωση θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως ύποπτο. Κι αυτό γιατί το υπουργείο, όπως και οι υπόλοιποι κρατικοί φορείς, επί δεκαετίες επεδείκνυαν πλήρη αδιαφορία για τον συγκεκριμένο χώρο, τον οποίο και είχαν εγκαταλείψει στην τύχη του. Έναν χώρο ο οποίος θα είχε ερημώσει εντελώς, αν δεν του έδιναν ζωή οι άνθρωποι της κατάληψης μέσα από τις εκδηλώσεις και τις δραστηριότητες που πραγματοποιούν εκεί. Αυτή η ξαφνική, λοιπόν, διάθεση του υπουργείου για ενασχόληση με τον κατειλημμένο χώρο της Ελαίας, εύλογα προκαλεί όχι μόνο εντύπωση, αλλά και πολλά ερωτηματικά. Δεν μπορεί παρά να αναρρωτηθεί κανείς κατά πόσο το πρωτοφανές αυτό ενδιαφέρον του υπουργείου σχετίζεται με τις επερχόμενες εκλογές (αυτοδιοικητικές αλλά και βουλευτικές). Άλλωστε, είναι γνωστή και συνιθισμένη τακτική της προεκλογικής περιόδου να γίνεται επίδειξη «εκτέλεσης έργων», «αξιοποίησης κτηρίων» κλπ, ενώ δεν είναι λίγες οι φορές που η επίδειξη αυτή συνδυάστηκε με καταστολή καταλήψεων και κινηματικών δομών.

 Η κατάληψη Ελαία είναι ένας ζωντανός χώρος αγώνα, ένας χώρος που εδώ και σχεδόν δέκα χρόνια προσφέρει στέγη σε όλων των ειδών τις αυτοοργανωμένες δομές· από πολιτικές ομάδες και συνελέυσεις μέχρι ομάδες αυτομόρφωσης, αυτοοργανωμένα μαθήματα, αγροκολλεκτίβες, θεατρικες παραστάσεις, πολιτικές εκδηλώσεις, βιβλιοπαρουσιάσεις, προβολές, συναυλίες, συλλογικές κουζίνες, εκδηλώσεις για παιδιά, καλέσματα σε απεργιακες κινητοποιησεις και συμμετοχή σε κοινωνικούς αγώνες. Στο χωρο υπάρχει δανειστικη βιβλιοθηκη και κινηματικο βιβλιοπωλείο. Με τον τρόπο αυτό η κατάληψη μετέτρεψε ένα εγκαταλελειμμένο μέρος σε έναν ελεύθερο κοινωνικό χώρο, ενώ ταυτόχρονα αποτέλεσε και συνεχίζει να αποτελεί την απτή απόδειξη ότι η οργάνωση και διαχείριση ενός χώρου χωρίς λογικές ιεραρχίας είναι απολύτως εφικτές. Ταυτόχρονα, η ίδια η πρακτική της κατάληψης είναι η πραγμάτωση της πολιτικής μας άποψης, μίας άποψης που απορρίπτει συνολικά την έννοια της εξουσίας, της ιδιοκτησίας και τα παρελκόμενά της. Ως συνέλευση της κατάληψης, επομένως, δεν αντιλαμβανόμαστε τους εαυτούς μας ως ιδιοκτήτες, αλλά ως μία ανοικτή δομή η οποία αφενός συντηρεί και διαχειρίζεται τον χώρο και αφετέρου φροντίζει για τη διατήρηση και την υπεράσπιση του δημόσιου, ελεύθερου και κοινωνικού χαρακτήρα του. Για το λόγο αυτό, δεν είμαστε ούτε στο ελάχιστο διατεθειμένοι να ανεχτούμε οποιονδήποτε προσπαθεί να επιβάλλει λογικές ιδιοκτησίας, είτε αυτός λέγεται ιδιώτης εργολάβος, είτε λέγεται τσιράκι του υπουργείου. Ας γίνει, λοιπόν, ξεκάθαρο σε όλους, και ιδιαίτερα στους εμπλεκόμενους: όποιος προσπαθήσει να μετατρέψει την κατάληψη Ελαία σε τσιφλίκι του, θα μας βρει μπροστά του.                                                                                                                                                                                     Κατάληψη Ελαία

Προβολή ντοκιμαντέρ και συζήτηση για τον αγώνα των Μαπούτσε

Το Σάββατο 23/02 και ώρα 19:30 θα πραγματοποιηθεί στην κατάληψη, προβολή του ντοκιμαντέρ:

NEWEN MAPUCHE

H ΔΥΝΑΜΗ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ ΤΗΣ ΓΗΣ

Ένα όνειρο αντίστασης και ελευθερίας.

 

 

Θα ακολουθήσει συζήτηση.

 

Προβολή του ντοκιμαντέρ ” Το Παγόβουνο”(Τhe iceberg) Σάββατο 09/02 στις 19.30 .Θα ακολουθήσει συζήτηση

28 Νοεμβρίου 2018. Ελένη Τοπαλούδη στην Ρόδο. Προσπαθεί να αντισταθεί στους βιαστές της, μάταια αφού αυτοί την χτυπάνε με μεταλλικό ρόπαλο και την πετάνε αναίσθητη στην θάλασσα όπου και πνίγεται. Ένα χρόνο νωρίτερα η ίδια κοπέλα είχε πέσει ξανά θύμα ομαδικού βιασμού, με τις αρχές να την αποτρέπουν από το να προβεί σε καταγγελίες.

10 Οκτωβρίου 2018. Τρεις μετανάστριες στον Έβρο. Δεμένες πισθάγκωνα βρίσκονται να κείτονται νεκρές φέροντας τραύματα από μαχαίρι στο πάνω μέρος του λαιμού.

21 Σεπτεμβρίου 2018. Ζακ Κωστόπουλος/ Zackie Oh στην Ομόνοια. Δολοφονείται από άγριο ξυλοδαρμό που δέχτηκε από νοικοκυραίους και αστυνομικούς γιατί ήταν όλα όσα μισούνε.

21 Ιουνίου 2016. 22χρονη στην Κόρινθο. Η ίδια και η 15χρονη φίλη της κινδυνεύουν να βιαστούν από 46χρονο άντρα. Σε μια προσπάθεια αυτοάμυνας πληγώνει θανάσιμα τον δράστη. Η ελληνική δικαιοσύνη δεν δέχεται ότι ο άντρας αποτελούσε απειλή για την κοπέλα και η ίδια καταδικάζεται σε 15 χρόνια κάθειρξη και 4 μήνες.
01 Ιανουαρίου 2019. Αγγελική Πέτρου, Κέρκυρα. Δολοφονείται με άγριο τρόπο από τον πατέρα της εξαιτίας της ερωτικής σχέσης της με άτομο αφγανικής καταγωγής.

Και η λίστα συνεχίζεται εντός και εκτός του ελλαδικού χώρου. Και αυτά είναι μονάχα μερικά από τα γεγονότα που κατάφεραν να γνωστοποιηθούν.

Τον τελευταίο καιρό, όλο και συχνότερα έρχονται στην επιφάνεια περιστατικά έμφυλης βίας, περιστατικά με γυναίκες δολοφονημένες, κακοποιημένες ή βιασμένες. Και όλο και συχνότερα, παρακολουθούμε τα ΜΜΕ, τους επίσημους πλέον διαμορφωτές της «κοινής γνώμης», να «εκπλήσσονται», να «σοκάρονται», να μένουν άφωνοι μπροστά στην «πρωτοφανή βία που συντάραξε την τοπική κοινωνία». Φυσικά, για όλους και όλες εμάς που δε ζούμε σε κάποιο παράλληλο σύμπαν, τα περιστατικά αυτά δεν αποτελούν παρά μόνο τις πιο κραυγαλέες περιπτώσεις μιας πραγματικότητας που βιώνουμε καθημερινά. Μιας πραγματικότητας που δείχνει ξεκάθαρα, σε όποιον δεν εθελοτυφλεί, ότι, παρά τις φανφάρες περί ισότητας και δικαιωμάτων, η πατριαρχία είναι ακόμη εδώ, και πολλές φορές είναι δολοφονική.

… «μήπως την κούνησε κι αυτή την ουρά της;»….
    Κατά κανόνα, η πρώτη αντίδραση μόλις γίνεται γνωστός ένας βιασμός είναι να κατηγορηθεί το θύμα. «Τι φορούσε;», «είχε πιει;», «γιατί ήταν μόνη της βραδιάτικα;»«μήπως τον προκάλεσε;», «τι δουλειά είχε μαζί του;», «έχει πάει με πολλούς;», «γιατί δεν αντιστάθηκε περισσότερο;», «πόσο ξεκάθαρα το είπε το όχι;» είναι οι πρώτες ερωτήσεις που θα ακούσει κανείς όταν το ζήτημα του βιασμού έρχεται στο προσκήνιο. Στην περίπτωση δε της Ελένη Τοπαλούδη στη Ρόδο, η ελληνική κοινωνία έδωσε ρεσιτάλ: τα σόσιαλ μίντια οργίασαν περνώντας τη κοινωνική, προσωπική και σεξουαλική ζωή της κοπέλας από κόσκινο, ενώ τα ΜΜΕ έκαναν πάρτι πατώντας πάνω στο πτώμα της, εκμεταλλευόμενα τον πόνο και το πένθος των δικών της ανθρώπων προκειμένου να χτυπήσουν τηλεθέαση. Ήταν μια περίπτωση ενδεικτική του πώς αντιδρά ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας σε τέτοια περιστατικά: οι κανίβαλοι έσπευσαν να κατηγορήσουν το θύμα (επειδή ήταν μόνη της με δύο άντρες, επειδή ήταν αντιρατσίστρια και ο ένας βιαστής αλλοδαπός κοκ), οι υποκριτές έσπευσαν να αποδείξουν ότι το θύμα ήταν μια ήσυχη κοπέλα (εμφανέστατα υπονοώντας ότι στην αντίθετη περίπτωση ο βιασμός και οι δολοφονία θα ήταν πιο αναμενόμενες και λιγότερο κατακριτέες πράξεις),ενώ ευτυχώς υπήρξαν και ορισμένες φωνές που υψώθηκαν κατηγορώντας τους δράστες και υπερασπίζοντας το δικαίωμα της νεκρής πλέον γυναίκας στην αξιοπρέπεια.

… «ε, εντάξει, άντρας είναι, τι να κάνει κι αυτός;»…
Μετά τη στοχοποίηση και την ενοχοποίηση του θύματος, σειρά έχει συνήθως η δικαιολόγηση του θύτη. «Είχε πιει, δεν ήξερε τι έκανε», «τον προκάλεσε, πόσο ν’ αντισταθεί κι αυτός», «άντρας είναι, θα σηκώσει και χέρι καμιά φορά», κτλ είναι οι πιο συνηθισμένες αηδίες που ακούγονται προκειμένου να δικαιολογηθούν τ’ αδικαιολόγητα. Φράσεις και λέξεις που ακούμε από μικρά παιδιά, από το ίδιο μας το σπίτι, εκεί που μας μαθαίνουν πώς υποτίθεται ότι πρέπει να είναι τα κοριτσάκια και πώς τα αγοράκια. Φράσεις δήθεν αθώες, που τις ακούμε καθημερινά σε συζητήσεις, ενδεικτικές μιας ολόκληρης νοοτροπίας που θέλει τις γυναίκες να μην δικαιούνται να ορίσουν οι ίδιες το σώμα τους, ενώ αντίθετα δίνει στους άντρες το ελεύθερο να φερθούν όπως θέλουν, χωρίς να φοβούνται ότι θα χρειαστεί να αντιμετωπίσουν την απαξίωση και την περιφρόνηση του κοινωνικού τους περίγυρου.

… «άμα δηλαδή σε βιάσει κανας πακιστανός, τι θα κάνεις;»…
Και ενώ κατά κανόνα η δικαιολόγηση του θύτη είναι ψηλά στις προτεραιότητες της ελληνικής κοινωνίας όταν προκύπτει ζήτημα έμφυλης βίας, βλέπουμε ότι ο κανόνας αυτός έχει μια πολύ συνηθισμένη εξαίρεση. Πρόκειται φυσικά για την περίπτωση που ο δράστης είναι αλλοδαπός, και ειδικότερα όταν είναι πρόσφυγας ή μετανάστης. Εκεί ξαφνικά τα «άντρας είναι», «παρασύρθηκε», «είχε πιει», «ας μη φάει τα νιάτα του στη φυλακή για ένα στιγμιαίο λάθος» κλπ μετατρέπονται ως διά μαγείας σε «είναι στην κουλτούρα τους», «ας πάει στη χώρα του να τα κάνει αυτά» και «όλοι αυτοί οι ξένοι έτσι είναι». Και κάπως έτσι είδαμε τον έναν βιαστή και δολοφόνο της Ελένης Τοπαλούδη, που τυχαίνει να είναι έλληνας, να περιγράφεται ως γόνος καλής οικογένειας αρχικά, και ως μετανιωμένο απολωλός πρόβατο στη συνέχεια, ενώ αντίθετα ο αλλοδαπός βιαστής και δολοφόνος περιγράφτηκε ως αλβανός (και όχι ομογενής βορειοηπειρώτης) που παρέσυρε τον έλληνα συνεργό του. Προφανώς, η διαφορά στην εθνικότητα μεταξύ των δραστών είναι για ορισμένους πιο σημαντική από το κοινό τους στοιχείο: ότι είναι και οι δύο βιαστές και δολοφόνοι.

… «ε, καλά τώρα, μ’ αυτήν θ’ ασχολούμαστε;»…
Και αν ο αριθμός των ανθρώπων που κρίνουν τους δράστες έμφυλης βίας με βάση τις ρατσιστικές τους αντιλήψεις είναι μεγάλος, ο αριθμός των ανθρώπων που κρίνει τα θύματα με βάση τις ίδιες αντιλήψεις είναι ακόμη μεγαλύτερος, Ένας απ’ τους λόγους που τα περισσότερα περιστατικά έμφυλης βίας δεν βγαίνουν στην επιφάνεια είναι η απαξίωση με την οποία αντιμετωπίζονται πολλές φορές τα θύματα, και ιδίως αυτά που δεν ανταποκρίνονται στην εικόνα της απλής, συνηθισμένης γυναίκας. Πόσοι θα ασχοληθούν αν το θύμα μιας κακοποίησης ή ενός βιασμού είναι μετανάστρια; Ελάχιστοι. Πόσο χώρο μπορεί να διαθέσει η ειδησεογραφία για τρεις μετανάστριες που βρέθηκαν σφαγιασμένες στον Έβρο; Ελάχιστο. Γιατί να ασχοληθούμε με μια άστεγη που αμύνθηκε απέναντι στο βιαστή της και τώρα σαπίζει στη φυλακή; Αφού έκανε ναρκωτικά και είχε μπλέξει με κακές παρέες, ποιος της φταίει; Για την πλειοψηφία της κοινωνίας, οι μετανάστριες, οι φτωχές, οι άστεγες, οι χρήστριες ουσιών, οι φυλακισμένες, οι τρανς, όλες όσες δεν ταιριάζουν στην «κανονικότητά» τους είναι αδιάφορες, ενώ η κακοποίηση ,ή ακόμη και η δολοφονία τους, είναι απλώς μια ακόμη είδηση απ’ αυτές που περνάνε «στα ψιλά».

… «αυτό δηλαδή τώρα θεωρείται βιασμός;»…
    Ο πιο εύκολος τρόπος να αποφύγεις να αντιμετωπίσεις ένα δυσάρεστο γεγονός είναι να το απονοηματοδοτήσεις. Και αυτό ακριβώς είναι που συμβαίνει κατά κόρον στις περιπτώσεις βιασμών. Από την αστυνομία και τη Δικαιοσύνη, μέχρι τους απλούς καθημερινούς ανθρώπους γύρω μας, η προσπάθεια να επιστρατευτεί κάθε είδους τέχνασμα προκειμένου ο βιασμός να μην θεωρηθεί βιασμός είναι κάτι παραπάνω από εμφανής. Ας το ξεκαθαρίσουμε μια και καλή: ανεξάρτητα από το νομικό πλαίσιο της κάθε χώρας και της κάθε εποχής, ο ορισμός του βιασμού είναι πολύ απλός. Βιασμός είναι το μη συναινετικό σεξ. Οπότε, ναι, αν κάποια φοράει προκλητικά ρούχα και δεν συναινέσει, είναι βιασμός. Αν κάποια έχει πιει και δεν συναινέσει, είναι βιασμός. Αν κάποια θέλει να κάνει σεξ, αλλά όχι με το συγκεκριμένο άτομο, είναι βιασμός. Αν κάποια είναι ναρκωμένη, είναι βιασμός. Αν μία εκδιδόμενη δεν θέλει για πελάτη της ένα συγκεκριμένο άτομο και αυτό την εξαναγκάσει σε σεξ, είναι βιασμός. Και ναι, αν μια παντρεμένη εξαναγκαστεί να κάνει σεξ με τον άντρα της, πάλι βιασμός είναι. Τα ρούχα, η κατανάλωση αλκοόλ, η χρήση ουσιών, η διάθεση για σεξ, η ιδιότητα της εκδιδόμενης, το πλαίσιο μιας σχέσης ή ενός γάμου δεν μπορεί να αποτελεί δικαιολογία για κανένα κάθαρμα που θέλει να επιβάλλει τις ορέξεις του πάνω μας.

Να ορθώσουμε το ανάστημά μας απέναντι στην πατριαρχία
Το γυναικείο σώμα δεν είναι ιδιοκτησία του πατέρα, του συζύγου ή κανενός άλλου. Δεν χρειαζόμαστε την άδεια κανενός για να έχουμε ερωτικές σχέσεις. Δεν είμαστε υποχρεωμένες να ντυνόμαστε «σεμνά» ή να κοιτάμε χαμηλά για να μη μας βιάσουν. Κάνουμε ξεκάθαρο εδώ και τώρα ότι είναι δικαίωμά μας να ντυνόμαστε όπως γουστάρουμε, να φερόμαστε όπως γουστάρουμε, να πίνουμε όσο γουστάρουμε και τίποτα από αυτά να μην δικαιολογεί τους βιαστές μας. Τίποτα από αυτά να μην μας κάνει να σφίγγουμε τα κλειδιά στο χέρι όταν γυρνάμε σπίτι. Τίποτα από αυτά να μην θέτει την ζωή μας σε κίνδυνο.
Να σταθούμε δίπλα στα θύματα της έμφυλης βίας. Να υπερασπιστούμε το αυτονόητο που λέει ότι το σώμα μας ανήκει σε μας τις ίδιες και μόνο. Να σπάσουμε τη σιωπή και τη συγκάλυψη. Να γίνουμε η φωνή όσων δεν μπορούν να υψώσουν τη δική τους.

ΝΑ ΤΣΑΚΙΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΠΟΥ ΤΗ ΓΕΝΝΑ.
ΜΕΧΡΙ ΤΗ ΧΕΙΡΑΦΕΤΗΜΕΝΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ ΚΑΙ ΙΣΟΤΗΤΑΣ

Κατάληψη Ελαία

Βιβλιοπαρουσίαση “Τα νέα πρόσωπα του φασισμού” του Enzo Traverso

Βιβλιοπαρουσίαση

“Τα νέα πρόσωπα του φασισμού” του Enzo Traverso.

Mε την συμμετοχή του μεταφραστή του βιβλίου Ν. Κούρκουλου

 

Σάββατο 26/01/19 στις 19:30 στην Κατάληψη Ελαία

Δαίρπφελδ & Αγ. Θεοδώρων, Μον Ρεπό, Γαρίτσα

Ατζέντες από το Ταμείο Αλληλεγγύης φυλακισμένων και διωκόμενων αγωνιστών στο βιβλιοπωλείο της κατάληψης Ελαία

Επίσης  και η επανέκδοση , απο το Ταμείο φυλακίσμενων και διωκόμενων αγωνιστών,”Ιχνιλατώντας τον Δεκέμβρη”που αφιερώνεται στον αναρχικό και μέλος του Ε.Α. Λάμπρο Φούντα, ο οποίος συμμετείχε μαζί με άλλους συντρόφους στη συγγραφή της πρωτότυπης έκδοσης.