ΕΚΛΟΓΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ ΤΩΡΑ ΚΑΙ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ

Την Κυριακή 7 Νοέμβρη, το εκλογικό υπερθέαμα φτάνει στο τέλος του. Μόνη εκκρεμότητα, η τελική ανάδειξη, μια εβδομάδα μετά, του τοπικού εξουσιαστή, ο οποίος θα κληθεί να εφαρμόσει τις επιταγές του ΔΝΤ προς όφελος των αφεντικών του κεφαλαίου και, φυσικά, εις βάρος των χαμηλών κοινωνικών στρωμάτων.

Βασικό στοιχείο των εκλογών αυτών είναι η αυτοδιοικητική μεταρρύθμιση «Καλλικράτης», η οποία μέσω της συνένωσης δήμων σε μεγαλύτερους και την αντικατάσταση των 57 νομαρχιών από 13 περιφέρειες, οδηγεί σε έναν ακόμη μεγαλύτερο συγκεντρωτισμό, μεγαλώνοντας την απόσταση του ατόμου από τα κέντρα λήψης αποφάσεων. Υποστηρίζεται ότι ο «Καλλικράτης» δίνει, μέσω των εκλογών, βήμα στους κατοίκους των τοπικών κοινωνιών. Αυτό που στην πραγματικότητα συμβαίνει είναι ο αποκλεισμός όσων δεν υπάγονται σε κομματικούς μηχανισμούς, μιας και απαιτείται η συμπλήρωση μακροσκελών ψηφοδελτίων (ενδεικτικά απαιτούνται πάνω από 200 υποψήφιοι σε κάθε συνδυασμό), αλλά και η αντιμετώπιση εμποδίων ενός ακραίου γραφειοκρατικού συστήματος.

Ακόμα, μέσα στο γενικότερο χαμό της οικονομικής κρίσης, αποτελεί το τέλειο πάτημα για την συρρίκνωση ή/ και κατάργηση των δημοτικών επιχειρήσεων. Κάτι τέτοιο αναμένεται να λειτουργήσει ως ντόμινο: είσοδος των ιδιωτικών επιχειρήσεων στους δήμους και τις περιφέρειες, με πρόσχημα την ανυπαρξία πόρων για την ενίσχυσή τους και μαζικές απολύσεις συμβασιούχων και μόνιμων εργαζομένων.

Υπό το νέο καθεστώς, οι εστίες κοινωνικών αγώνων (πρωτοβουλίες κατοίκων, λαϊκές συνελεύσεις) αποδυναμώνονται αισθητά και μετατρέπονται σε αμελητέα μεγέθη, έχοντας να αντιμετωπίσουν ακόμα ισχυρότερες εξουσιαστικές δομές.

Συμπερασματικά, η συμμετοχή στο θεσμό των εκλογών δεν μπορεί παρά να αποτελεί μια αυταπάτη. Δημιουργεί μια ψευδαίσθηση συμμετοχής στα κοινά και δίνει μια απατηλή εντύπωση στο άτομο ότι μπορεί να αποφασίζει για το μέλλον και τη ζωή του. Στην πραγματικότητα αυτό που κάνει είναι να επιλέγει κάθε φορά τον εξουσιαστή του, δίνοντάς του την απαραίτητη για την αστική δημοκρατία, κοινωνική συναίνεση. Από την άλλη, η ψήφος οργής αρκείται στην αποδοκιμασία των πολιτικών που εφαρμόζονται και είναι, επί της ουσίας, αδιέξοδη. Ταυτόχρονα, συναινεί στην παραπάνω λογική ανάθεσης και συντηρεί το ιδεολόγημα του “ενεργού πολίτη” που εξαντλεί την πολιτικοποίησή του ρίχνοντας ένα κομμάτι χαρτί σε μία κάλπη.

Η αποχή από τις εκλογές είναι ένας τρόπος αμφισβήτησης του θεσμού συνολικά και όσων ψευτοδιλημμάτων τίθενται από τα πάνω. Με την προϋπόθεση ότι συνοδεύεται από πολύμορφη δράση, αποτελεί σαφή πολιτική επιλογή και όχι αδιαφορία. Κανένας εξουσιαστής δεν θέλει και καμία ψήφος δεν μπορεί να λύσει τα προβλήματά μας παρά μόνο εμείς οι ίδιοι. Μέσα από κοινωνικούς αγώνες, με συνελεύσεις σε κάθε γειτονιά, καταλήψεις, απεργίες παίρνουμε τη ζωή στα χέρια μας.

ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ ΜΑΣ ΔΕΝ ΧΩΡΑΝΕ ΣΤΙΣ ΚΑΛΠΕΣ ΤΟΥΣ

ΑΠΟΧΗ ΚΑΙ ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ

κατάληψη ελαία

ΤΟ ΘΕΡΜΟΚΗΠΙΟ ΚΑΙ ΤΟ ΚΤΗΜΑ ΤΗΣ «ΕΛΑΙΑΣ» ΑΝΟΙΓΕΙ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ

Έλα και εσύ  με το τσαπί σου να ξανακάνουμε τη γη δική μας

Ινδιάνικη προφητεία (Φυλή Κρι)

«Μόνον όταν το τελευταίο δέντρο έχει πεθάνει

και το τελευταίο ποτάμι έχει δηλητηριαστεί

και το τελευταίο ψάρι έχει πιαστεί ,

θα καταλάβουμε ότι δεν μπορούμε να φάμε τα χρήματα»

περί αγροτιάς

Τι κατάφερες, άνθρωπε, μέσα σε δύο αιώνες; Κατάφερες, πραγματικά, πολλά; Δε λέω, έκανες τη ζωή σου εύκολη και ξεκούρασες το σκευρωμένο σου κορμί. Κάποτε, σε κατάπινε η γη και σε έτρωγε τ’ αλάτι. Μα τώρα σε καταπίνει η μισθωτή σκλαβιά και σε τρώει το τσιμέντο. Κάποτε ήσουνα φτωχός μα ήρεμος, τώρα είσαι φτωχός και καταθλιπτικός. Προτίμησες, άνθρωπε, τα γραφεία και τα ξενοδοχεία, πιάνεις τιμόνι, πατάς πλήκτρα και δεν ξέρεις τι χρώμα έχει ο ουρανός κι η θάλασσα. Η γη για εσένα είναι ξένη και σε εκνευρίζει να λερώνεις τα αστραφτερά σου τα παπούτσια στη λάσπη του φθινοπώρου. Άφησες λίγους μεγάλους να διαφεντεύουν τη σοδειά σου και τους εμπόρους να τρίβουνε τα χέρια τους και εσύ μιλάς για βιτρίνες και καλώδια. Άφησες τους κεφαλαιοκράτες να ραντίζουν τη γη σου, μαζί και την ανάσα σου και εσύ αρρωσταίνεις και λες «έχει ο θεός», μέχρι που πεθαίνεις. Τα ποτάμια σου, άνθρωπε, έγιναν μοβ και κίτρινα και εσύ έχεις ξεχάσει τι χρώμα είχανε παλιά. Σου μιλήσανε για καλύτερες σοδειές και για το πώς θα βγάζεις φρούτα ωραία, μεγάλα, λαμπερά και εσύ τους χαμογέλασες. Μάλλον δεν τα κατάφερες πολύ καλά εκεί μακριά στο μικρό σου γραφείο.

περί φαγητού

Το φαγητό σου, άνθρωπε, είναι γλυκό και έχει χρώματα. Γεμάτο το καλάθι σου από όλα τα καλά του κόσμου, μα δεν ξέρεις καν από πού έχουνε βγει. Από τη γη, από τη θάλασσα ή από το σωλήνα; Μπερδεύεις καραμέλες με φασόλια και αναρωτιέσαι σε ποια από τι χώρες που έχεις πάει, μπορείς να βρεις το μάνγκο. Τους άφησες να κάνουν πειράματα με το στομάχι σου και δεν αναρωτιέσαι γιατί οι φράουλες γίνανε σαν καρπούζια. Πλένεις τα φρούτα σου καλά, γιατί σου είπαν έτσι στην TV. Ένιωσες σπουδαίος όταν αγόρασες το πρώτο σου βιολογικό πεπόνι και έσπευσες να δώσεις τα πάντα για μια ντομάτα σαν τις παλιές που έτρωγε ο παππούς σου. Σου είπανε ότι νοιάζονται μόνο για εσένα και την υγεία σου και εσύ την είδες οικολόγος. Το μόνο που σε νοιάζει είναι να τρως και να πίνεις τις ψευτολιχουδιές όλου του κόσμου.

Τρως περισσότερο άνθρωπε, μα τρως χειρότερα.

Ζεις περισσότερο, άνθρωπε, μα ζεις χειρότερα.

Την 21^η Νοεμβρίου του 2009, όταν δηλαδή ξεκίνησε τη δυναμική της παρουσία στο νησί της Κέρκυρας η Κατάληψη Ελαία, όλοι εμείς που συμμετέχουμε σε αυτό το φιλόδοξο εγχείρημα, αντιμετωπίσαμε την εξής εικόνα: στον περιβάλλοντα χώρο του κτίσματος που καταλάβαμε εκτεινόταν μια μεγάλη έκταση γεμάτη πράσινο, ελιές, αβογκάντο, ακτινίδια και, πάνω απ’ όλα, ένα μεγάλο θερμοκήπιο, κυριολεκτικά, ερειπωμένο. Μάθαμε ότι κάποτε αυτός ο χώρος είχε ζωή, πολλά χρόνια πριν, αλλά κανείς δεν ενδιαφερόταν για την έκταση αυτή κοντά δεκαπέντε χρόνια. Από την πρώτη στιγμή, μας εξίταρε η ιδέα να ξαναζωντανέψει αυτό το κτήμα. Δειλά-δειλά ξεκινήσαμε κάποιες εργασίες με απώτερο σκοπό να ανάγουμε το αγροτικό σε κυρίαρχο θέμα της κατάληψης. Θεωρήσαμε ότι είναι σπάνια ευκαιρία για ανθρώπους που δραστηριοποιούνται σε πολιτικούς χώρους ανά την Ελλάδα, να βρίσκονται σε μια τόσο μεγάλη έκταση και να μπορούν να την αξιοποιήσουν για κοινωνικό όφελος. Το συγκριτικό αυτό πλεονέκτημα μας κινητοποίησε αρκετά ώστε να πιάσουμε τσαπιά και κλαδευτήρια και να ριχτούμε στη δουλειά. Καθαρίσαμε το χώρο, βγάλαμε τα αγριόχορτα, οργώσαμε και σπείραμε και είμαστε εδώ έτοιμοι να ανοίξουμε τις πόρτες μας σε όλη την κοινωνία, αφού είναι πραγματικά κρίμα να βλέπουμε αυτόν το χώρο ως ιδιοκτησία μας, έναν θεσμό στον οποίο, άλλωστε, δεν πιστεύουμε.

Στόχος μας λοιπόν είναι:

Η δημιουργία μίας αγροκολλεκτίβας που ο καθένας θα έχει πρόσβαση σε αυτήν και που τους καρπούς της θα μοιραζόμαστε όλοι.

Η διανομή μίας ικανοποιητικής σοδειάς, χωρίς αντάλλαγμα, μακριά από τη λογική της εμπορευματοποίησης της σύγχρονης αγροτικής παραγωγής.

Η δημιουργία μίας τράπεζας παραδοσιακών, βιολογικών σπόρων τους οποίους θα μπορούμε να ανταλλάζουμε με όσους ενδιαφέρονται, συμβάλλοντας και εμείς, από την πλευρά μας, στο δίκτυο ανταλλαγής σπόρων με σκοπό μία άλλου τύπου αγροτική παραγωγή.

Η δημιουργία ενός χώρου βιωματικής μάθησης για μικρούς και μεγάλους πάνω στα θέματα της αγροτιάς.

Η συνύπαρξη, συνεργασία και διάδραση με άλλους ανθρώπους.

ΔΙΗΜΕΡΟ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ ΓΙΑ ΜΙΚΡΟΥΣ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΟΥΣ

ΣΑΒΒΑΤΟ 24/4 στις 11:00   ΚΕΡΑΜΙΚΗ, ΖΩΓΡΑΦΙΚΗ, ΞΥΛΟΠΟΔΑΡΟΙ, ΖΟΓΚΛΕΡ

ΚΥΡΙΑΚΗ 25/4 στις 12:00   ΘΕΡΜΟΚΗΠΙΟ, ΚΟΥΚΛΟΘΕΑΤΡΟ (19:00), ΧΑΡΙΣΤΙΚΟ  ΠΑΖΑΡΙ, ΓΛΕΝΤΙ

ΑΠΕΡΓΕΙΣ; ΔΙΑΔΗΛΩΝΕΙΣ; ΣΥΛΛΑΜΒΑΝΕΣΑΙ!

Δευτέρα, 15.3.2010 στα δικαστήρια της Ευελπίδων στην Αθήνα, κρίθηκε προφυλακιστέος ο 29χρονος Μάριος Ζέρβας, κατηγορούμενος για κατοχή και ρίψη μολότοφ, διατάραξη της κοινής ειρήνης, σκοπούμενη σωματική βλάβη και παράβαση του διαβόητου “κουκουλονόμου”. Επίσης προσήχθησαν στον ανακριτή άλλα 4 άτομα, κατηγορούμενοι για διάφορα κακουργήματα, οι οποίοι αφέθηκαν ελεύθεροι με περιοριστικούς όρους. Το αδιανόητο “έγκλημα” του Μάριου ήταν ότι είχε το θράσος να συμμετάσχει στην πανελλαδική απεργία της 11.3.2010 και το ακόμη πιο ανήκουστο να συμμετάσχει στη μεγάλη διαδήλωση που πραγματοποιήθηκε στην Αθήνα ενόψει της απεργίας αυτής. Ο Μάριος, δάσκαλος κολύμβησης, συμμετείχε μαζί με χιλιάδες άλλους επισφαλείς και αναλώσιμους εργαζόμενους, στο δυναμικό μπλοκ των πρωτοβάθμιων σωματείων. Το μπλοκ αυτό, τόλμησε να έρθει σε πολιτική ρήξη με τα κρατικοδίαιτα κυβερνητικά σωματεία της ΓΣΕΕ / ΑΔΕΔΥ, και γι’ αυτό δέχτηκε την απρόκλητη και εν ψυχρώ καταστολή των τραμπούκων ματατζήδων. Σύμφωνα με εκατοντάδες αυτόπτες μάρτυρες, ο Μάριος δεν είχε καμία συμμετοχή στα επεισόδια εκείνης της ημέρας, ενώ υπάρχει και πλήθος φωτογραφιών και βίντεο που αποδεικνύουν του λόγου το αληθές. Ενδεικτικά αναφέρουμε ότι υπάρχει σχετική φωτογραφία στην οποία καταγράφεται η στιγμή της σύλληψής του, και η οποία διαψεύδει τους ισχυρισμούς των μπάτσων ότι φορούσε κουκούλα, όπως επίσης και βίντεο που δείχνει ότι τη στιγμή της επίθεσης των ΜΑΤ, ούτε καν έτρεξε να διαφύγει, εφόσον δεν υπήρχε κανένας λόγος να το κάνει.

Όλη αυτή η “περιποίηση” που επιφύλαξε στο Μάριο το Υπουργείο που πουλάει Προστασία στον Πολίτη, δεν σταμάτησε εκεί. Η συνέχεια ήταν να χτυπηθούν επίσης αναίτια τα περίπου 100 άτομα που συγκεντρώθηκαν έξω από το γραφείο του ανακριτή για να εκφράσουν την αλληλεγγύη τους στο Μάριο.

Όλα τα παραπάνω δεν τα λέμε για να αποδείξουμε ότι ο Μάριος είναι “αθώος” με βάση τους όποιους νόμους της εξουσίας. Άλλωστε οι νόμοι τους δεν είναι παρά άλλο ένα ευέλικτο εργαλείο, για να διαιωνίζουν οι ισχυροί την εξουσία τους. Οι κοινωνικοί αγώνες δεν μπορούν να είναι νόμιμοι ή παράνομοι. Οι κοινωνικοί αγώνες είναι δίκαιοι. Εξάλλου, κάθε φορά που ο ταξικός πόλεμος οξύνεται, κάθε φορά που οι καταπιεσμένοι κατεβαίνουν στο δρόμο για να διεκδικήσουν τη ζωή τους και την αξιοπρέπειά τους, τα αφεντικά και οι μαριονέτες τους, έχοντας χάσει κάθε αξιοπιστία απέναντι στην κοινωνία, καταφεύγουν σε αυτό που πολύ καλά γνωρίζουν: τον τρόμο. Σκοπός είναι να μας εκφοβίσουν, να μην κατεβαίνουμε στο δρόμο, να μας φυλακίσουν στα σπίτια μας, να κοιτάμε τη δουλίτσα μας.

ΚΑΝΕΝΑΣ ΣΤΑ ΣΠΙΤΙΑ ΤΟΥ

ΟΛΟΙ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ

ΝΑ ΔΙΕΚΔΙΚΗΣΟΥΜΕ ΤΗ ΖΩΗ ΜΑΣ

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟ ΜΑΡΙΟ ΚΑΙ ΣΕ ΚΑΘΕ ΑΛΛΟ ΑΓΩΝΙΖΟΜΕΝΟ

Η σύγχρονη κοινωνία και ο πολιτισμός που αυτή παράγει, βασίζεται και εξαρτάται σχεδόν αποκλειστικά από εξουσιαστικές δομές: κατασταλτικοί μηχανισμοί, σωφρονιστικό σύστημα, χρηματοπιστωτικός τομέας, εκπαιδευτικό σύστημα, ΜΜΕ και θρησκεία είναι οι στυλοβάτες του συστήματος. Οι ίδιες οι ανθρώπινες σχέσεις ανάγονται σε όλες τις εκφάνσεις τους σε σχέσεις εξουσιαστή – εξουσιαζόμενου: Εξουσία του δάσκαλου στο μαθητή, του γονέα στο παιδί, του αφεντικού στον εργαζόμενο, του ντόπιου στο μετανάστη, του άντρα στη γυναίκα, η εξουσία διέπει όλους τους κοινωνικούς ρόλους.

Απέναντι σε ένα σύστημα που υποβιβάζει κάθε ελευθερία και αξιοπρέπεια και δημιουργεί μια ασφυκτική κοινωνική πραγματικότητα, επιλέξαμε να λειτουργήσουμε με εντελώς διαφορετικές αρχές και ταυτόχρονα να τις προτάξουμε ως ένα διαφορετικό τρόπο κοινωνικής οργάνωσης. Στα πλαίσια αυτής της προσπάθειας δημιουργήθηκε ένας ελεύθερος κοινωνικός χώρος. Ένας τέτοιος χώρος δεν μπορεί να λέγεται ελεύθερος αν δεν είναι απαλλαγμένος από τις εξουσιαστικές σχέσεις που διαβρώνουν κάθε έννοια κοινωνικής αλληλεγγύης.

Η αντίθεση σε κάθε μορφή εξουσίας είναι θεμελιώδες χαρακτηριστικό αυτού του χώρου. Η εξουσία είναι συνυφασμένη με την έννοια της επιβολής που διαχέεται σε όλους τους τομείς της ζωής, είτε πρόκειται για μια απλή αυταρχική συμπεριφορά, είτε πρόκειται για καταπιεστικές κοινωνικές πρακτικές. Η περιθωριοποίηση του διαφορετικού, ο αποκλεισμός των ευάλωτων κοινωνικών ομάδων, η εκμετάλλευση και η ωμή βία που βιώνουν οι μετανάστες, ο καθορισμός των κοινωνικών ρόλων και της σεξουαλικότητας βάσει του φύλου και η υπερίσχυση του ενός στο άλλο, δεν μπορούν παρά να αποτελούν μορφές επιβολής. Ρατσιστικές και σεξιστικές συμπεριφορές δεν μπορούν επομένως να έχουν θέση σε έναν ελεύθερο κοινωνικό χώρο.

Λειτουργούμε αντιεξουσιαστικά μέσω συλλογικών διαδικασιών. Το κάθε άτομο δεν λειτουργεί εγωιστικά, αλλά ως μέρος μιας ευρύτερης συλλογικότητας, και ταυτόχρονα η συλλογικότητα δεν καταπνίγει τη διαφορετικότητα, αλλά αντίθετα σέβεται και ενθαρρύνει την ατομική έκφραση και δράση. Το εγώ λειτουργεί μέσα στο εμείς, ώστε και τα δύο να έχουν την ελευθερία να  εξελίσσονται πολιτικά.

Την αντίθεσή μας στην εξουσία δεν την αντιλαμβανόμαστε ως διαχειριστικό-εσωτερικό τρόπο λειτουργίας της κατάληψης, αλλά αποτελεί ταυτόχρονα κοινωνικό πρόταγμα. Άλλωστε,  θεωρούμε ότι η κατάληψη είναι ένα ζωντανό κοινωνικό κύτταρο, ο τρόπος λειτουργίας του οποίου μπορεί να εφαρμοστεί στο ευρύτερο κοινωνικό σύνολο. Δεν εννοούμε τον αντιεξουσιαστικό χαρακτήρα του εγχειρήματος μένοντας σε θεωρητικό επίπεδο, αλλά περνάμε στην πράξη, διότι η αντίθεση στην εξουσία έρχεται κύριως μέσα από πράξεις που αντιτίθενται σε αυτήν. Για το λόγο αυτό, δημιουργούμε ελευθεριακές δομές που έρχονται σε ρήξη με τους  κυρίαρχους θεσμούς της εξουσίας.

Απορρίπτοντας τους κυρίαρχους κοινωνικούς ρόλους, λειτουργούμε αντιιεραρχικά. Η ιεραρχία άλλωστε, δεν είναι τίποτε άλλο από έναν ακόμα μηχανισμό της εξουσίας προκειμένου η ίδια να επιβάλλεται και να αναπαράγεται. Για το λόγο αυτό, το μόνο αποδεκτό όργανο λήψης αποφάσεων είναι η ανοιχτή συνέλευση της κατάληψης. Μέσα σε αυτήν, λαμβάνονται όλες οι αποφάσεις, χωρίς αυθεντίες και διαμεσολαβητές. Ο τρόπος λήψης αποφάσεων που πραγματώνει τις αρχές αυτές είναι η ομοφωνία. Η ομοφωνία επιτρέπει σε μια συλλογικότητα να διαμορφώνει θέσεις που αποτελούν κοινή συνισταμένη των ατόμων που συμμετέχουν στη συνέλευση, δίχως ταυτόχρονα να εξαφανίζεται η ατομική άποψη. Ωστόσο, η εφαρμογή της ομοφωνίας σε μια ανοιχτή συνέλευση απαιτεί θέληση. Τόση θέληση, όση και τα άτομα που την απαρτίζουν. Προκειμένου να κατακτηθεί η ομοφωνία, τα έντονα “εγώ” παραμερίζονται και δίνουν τη θέση τους στη συνδιαμόρφωση.

Το εγχείρημα της κατάληψης είναι αυτοοργανωμένο. Αυτό σημαίνει ότι η επίλυση των ζητημάτων που ανακύπτουν, καθώς και η χάραξη του πολιτικού λόγου γίνεται από εμάς τους ίδιους. Πυρήνας της αυτοοργάνωσης είναι η μη ανάθεση καθηκόντων. Με τη λογική της ανάθεσης, της απομόνωσης των καθηκόντων και της διαίρεσης των ανθρώπων λειτουργεί ο καπιταλισμός. Στο χώρο αυτό δεν λειτουργούμε με αυθεντίες, αλλά πιστεύουμε ότι η γνώση πρέπει να μοιράζεται. Η αυτοοργάνωση μπορεί να εξακολουθεί σε βάθος χρόνου μόνο με την εφαρμογή της αυτομόρφωσης, ώστε η γνώση να διαχέεται από όλους προς όλους και να αποφεύγεται η δημιουργία ειδικών. Κάθε εργασία που γίνεται από κάποιον, αποτελεί δίδαγμα και για τους υπόλοιπους, ώστε μελλοντικά  να μπορεί να πραγματοποιηθεί από τον καθένα. Με τον ίδιο τρόπο, κάθε ζήτημα που επιλύεται συλλογικά, πρέπει να γίνεται κτήμα όλων.

Εχθρός της αυτοοργάνωσης δεν είναι μόνο η ανάθεση καθηκόντων, αλλά και η αδράνεια. Η αδράνεια οδηγεί σε μαρασμό αυτοοργανωμένα εγχειρήματα, διαψεύδοντας την αυτοοργάνωση στην πράξη. Απαιτείται επομένως δράση: Η αυτενέργεια, ο αυθορμητισμός και η ατομική πρωτοβουλία δεν αντιτίθενται στο συλλογικό τρόπο λειτουργίας, αλλά αντίθετα προάγουν ένα αυτοοργανωμένο εγχείρημα. Εξίσου σημαντική είναι η δημιουργία ομαδικών πρωτοβουλιών για οποιοδήποτε ζήτημα: την ενασχόληση με κάποιο συγκεκριμένο θέμα, την έκφραση πολιτικού λόγου, τη διοργάνωση κάποιας εκδήλωσης ή οτιδήποτε άλλο μπορεί να στηρίξει ο χώρος. Οι πρωτοβουλίες αυτές πρέπει να συμφωνούν με τις γενικές αρχές της κατάληψης και είναι υπόλογες στη συνέλευση.

Πιστεύουμε στις γνήσιες ανθρώπινες σχέσεις και θεωρούμε απαράδεκτο να μεσολαβεί το χρήμα σε αυτές. Για το λόγο αυτό, ο χαρακτήρας του εγχειρήματος είναι σαφέστατα αντιεμπορευματικός. Δεν επιβάλλεται κανενός είδους αντίτιμο για οτιδήποτε προσφέρεται στην κατάληψη. Γι’ αυτό, η συγκέντρωση χρημάτων για τη ζωτικότητα του χώρου γίνεται με κουτί ενίσχυσης, στο οποίο ο καθένας συνεισφέρει ανάλογα με τη θέληση και τις δυνατότητές του. Ο τρόπος ζωής έξω από τη λογική του εμπορίου προτάσσεται όχι μόνο ως διαχειριστικό θέμα μιας κατάληψης, αλλά και ως γενικότερη στάση ζωής.

Θεωρούμε ότι ο άνθρωπος μπορεί και οφείλει να διαμορφώνει αντίληψη για τον κόσμο με βάση τις δικές του εμπειρίες και τις δικές του δυνάμεις. Τα σύγχρονα ΜΜΕ λειτουργούν ως διαμεσολαβητές και διαμορφωτές ανάμεσα στην πραγματικότητα και τις συνειδήσεις, με αποτέλεσμα να διαστρεβλώνουν και τα δύο. Καθιστούν τον άνθρωπο απλό παρατηρητή μιας πλαστής πραγματικότητας, έρμαιο των επίπλαστων αναγκών που τα ίδια τα ΜΜΕ αναπαράγουν και ενισχύουν. Συνεπώς, σε ένα χώρο που δρα αντιεξουσιαστικά, τα ΜΜΕ, που δεν εξυπηρετούν τίποτε άλλο παρά τα συμφέροντα της εξουσίας, δεν έχουν καμία θέση. Δεν έχει καμία σημασία αν είναι θετικά ή αρνητικά προσκείμενα σε ένα τέτοιο εγχείρημα, από τη στιγμή που θα το παρουσιάσουν στην κοινωνία υπό το πρίσμα του θεάματος και της παθητικότητας. Αντί για αυτό, προτιμούμε ο καθένας να διαμορφώσει άποψη για το χώρο μέσω της πραγματικής του επαφής με αυτόν. Επιδιώκουμε να ανατρέψουμε το ρόλο αυτό των Μέσων, λειτουργώντας με τη λογική της αντιπληροφόρησης. Προβάλλουμε μια διαφορετική οπτική της πραγματικότητας, αντίθετη προς την κυρίαρχη, προάγοντας τη συμμετοχή και την ενεργοποίηση.

Πρόκειται για έναν ελεύθερο κοινωνικό χώρο, στον οποίο πρωτίστως λειτουργούμε, σκεπτόμαστε και δρούμε πολιτικά. Ασχολούμαστε με την αυτομόρφωση, την αντιπληροφόρηση, με την τέχνη, το περιβάλλον, την αγροτική παραγωγή και οτιδήποτε άλλο ενδιαφέρον εμπίπτει στην ανθρώπινη δημιουργικότητα και ανάγκη για έκφραση. Αυτό γίνεται με όρους διαφορετικούς από τους κυρίαρχους, που αντιτίθενται στις λογικές του εμπορίου, της εξουσίας, των διαχωρισμών και της αποξένωσης. Οι δραστηριότητες αυτές πραγματοποιούνται σε περιβάλλον ελευθερίας, με πνεύμα συλλογικότητας και αλληλεγγύης, εκφράζοντας έτσι έμπρακτα και τον πολιτικό χαρακτήρα της κατάληψης.

Δεν επιδιώκουμε να δημιουργήσουμε το δικό μας μικρόκοσμο, αλλά να προτάξουμε έναν διαφορετικό τρόπο διαχείρισης της ζωής μας. Για το λόγο αυτό, το εγχείρημα χαρακτηρίζεται από εξωστρέφεια και απευθύνεται σε οποιονδήποτε θεωρεί ότι μπορεί να συμμετάσχει και να εκφραστεί μέσα από αυτό. Θεωρούμε τον ελεύθερο χώρο εξίσου σημαντικό με τον ελεύθερο χρόνο για την πραγμάτωση του προτάγματος της ελευθερίας, και επιθυμούμε αυτό να επεκταθεί ως αξία σε ολόκληρη την κοινωνία.

ΟΠΟΙΟΣ ΣΠΕΡΝΕΙ ΦΤΩΧΕΙΑ, ΘΕΡΙΖΕΙ ΟΡΓΗ

Ζούμε τη μεγαλύτερη και πιο συντονισμένη αντεργατική επίθεση των τελευταίων δεκαετιών. Εργατικές κατακτήσεις ενός ολόκληρου αιώνα γκρεμίζονται μέσα σε λίγες μέρες, μπροστά στα μάτια μιας σαστισμένης και μουδιασμένης κοινωνίας, που αρκείται να παρακολουθεί τις εξελίξεις μέσα από μια τηλεόραση, περιμένοντας τη μοίρα της. Μέτρα που πέντε χρόνια πριν θα ακούγονταν αδιανόητα, η «σοσιαλιστική» κυβέρνηση των ημερών μας τα επιβάλλει με συνοπτικές διαδικασίες. Επιδόματα, δώρα χριστουγέννων και πάσχα, πάνε περίπατο, επιβάλλονται κάθε λογής έμμεσοι φόροι, ενώ στα σχέδια βρίσκονται η κατάργηση της μονιμότητας, η πλήρης απελευθέρωση των απολύσεων, ακόμη και η κατάργηση των ίδιων των συλλογικών συμβάσεων εργασίας, επιβάλλοντας σε όλους μας εργασιακές συνθήκες ρωμαϊκής γαλέρας.

Πρόσχημα, μια γενική και αόριστη έννοια που ακούει στο όνομα «οικονομική κρίση». Ούτε καν εξετάζεται ποιος είναι υπεύθυνος γι’ αυτή, ούτε ποιες πολιτικές την επέβαλαν. Μας πλασάρεται σαν να είναι θεόσταλτη, σαν καιρικό φαινόμενο, το οποίο πρέπει όλοι να υποστούμε, για χάρη του «κοινού καλού», λες και εργαζόμενοι και αφεντικά έχουμε κάτι κοινό. Τελικά, αυτοί που ευθύνονται για την οικονομική τους κρίση, οι ίδιοι επιβάλλουν σε ολόκληρη την κοινωνία και τη δική τους λύση. Καμία αλλαγή ρότας, καμία αλλαγή πολιτικής. Επιμονή στην ίδια σκληρή νεοφιλελεύθερη πολιτική, που θα εξασφαλίσει τη δική τους και μόνο επιβίωση και τη δική μας φτώχεια.

Μπροστά στον κίνδυνο της κατάρρευσης του καπιταλιστικού παράδεισου που τόσα χρόνια μας έταζαν, οι δυνάμεις του χρήματος και της εξουσίας, οι πολιτικές τους μαριονέτες και τα δικά τους ΜΜΕ θυμήθηκαν την εθνική ενότητα. Σε κάθε περίπτωση που το σάπιο σύστημά τους απειλείται από τα κάτω, θυμούνται το εθνικό φιλότιμο ως πρωταρχική αξία της κοινωνίας.

Καμία από αυτές τις πολιτικές δεν θα ήταν δυνατή, αν δεν υπήρχε το δεξί χέρι της εξουσίας και της εργοδοσίας, οι γραφειοκρατικές συνδικαλιστικές οργανώσεις. Οι εργατοπατέρες της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ, όντας οι μόνοι που έχουν τη δυνατότητα να προκηρύσσουν γενικές πανεργατικές απεργίες, κάνουν αυτό που τα αφεντικά τους περιμένουν από αυτούς: Δεν κάνουν τίποτα. Χαρακτηριστικό είναι ότι παρά τις πρωτοφανείς και σαρωτικές εξελίξεις, έχουν καταφέρει να προκηρύξουν… δύο ολόκληρες 24ωρες απεργίες. Αυτό δεν θα έπρεπε να μας εκπλήσσει. Η δουλειά των κρατικοδίαιτων συνδικαλιστών είναι να διοχετεύουν την κοινωνική οργή σε κανάλια ανέξοδης, ακίνδυνης και αναποτελεσματικής διαμαρτυρίας, προετοιμάζοντας έτσι και την μελλοντική τους άνοδο σε κάποια κυβερνητική καρέκλα. Τα γιαούρτια που κέρασαν τον Πρόεδρο της ΓΣΕΕ αξιότιμο κύριο Παναγόπουλο εξοργισμένοι απεργοί την 24/2, ήταν μόνο μια μικρή έκφραση της γνώμης που έχουν οι εργαζόμενοι για τους εργατοπατέρες φίλους των αφεντικών.

Η εργατική τάξη δείχνει να συνειδητοποιεί το ρόλο της γραφειοκρατικής συνδικαλιστικής αριστοκρατίας, και να της γυρίζει την πλάτη. Αρχίζει να αυτοοργανώνεται σε πρωτοβάθμια σωματεία βάσης, μακριά από άνωθεν εντολές και κομματικά χαλινάρια. Το μέλλον των εργατικών διεκδικήσεων βρίσκεται σε αυτό τον τρόπο οργάνωσης και δράσης. Η οργάνωση των καταπιεσμένων από τα κάτω, χωρίς σωτήρες και διαμεσολαβητές θα ανοίξει νέο δρόμο στους αγώνες που έρχονται. Έτσι μπορούμε να βγούμε από την άμυνα και το τέλμα και να περάσουμε στην αντεπίθεση. Έτσι μπορούμε να κάνουμε τα αφεντικά να χάσουν τον ύπνο τους και να διεκδικήσουμε αποτελεσματικά τις ζωές που τόσα χρόνια μας κλέβουν.

Στις δύσκολες μέρες της φτώχειας και της εξαθλίωσης που μας ετοιμάζουν, υπάρχουν μόνο δύο στρατόπεδα: Αυτοί και εμείς. Βιομήχανοι, τραπεζίτες, εφοπλιστές, υπουργοί, παρακρατικοί, ελληναράδες, μπάτσοι, δικαστές, παπάδες, καναλάρχες, διευθυντάδες από τη μία, και από την άλλη, εργαζόμενοι, άνεργοι, μετανάστες, εξεγερμένοι, εξαθλιωμένοι, αγωνιστές και όποιος άνθρωπος μάχεται για τη ζωή και την αξιοπρέπεια. Σε αυτή τη μάχη, δεν μπορούν να υπάρχουν απαθείς θεατές. Η στιγμή είναι κρίσιμη, και οι επιλογές μας θα διαμορφώσουν τη ζωή τη δική μας και των μελλοντικών γενιών. Πρέπει όλοι να επιλέξουμε στρατόπεδο.

Η ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ ΤΩΝ ΕΡΓΑΤΩΝ ΘΑ ΓΙΝΕΙ Ο ΤΑΦΟΣ ΤΩΝ ΑΦΕΝΤΙΚΩΝ

ΣΩΜΑΤΕΙΑ ΒΑΣΗΣ ΠΑΝΤΟΥ

Εργαζόμενοι/ες,

άνεργοι/ες

Κέρκυρα, ζήσε το μύθο σου!

«Ο στρατηγικός αντίπαλος είναι ο φασισμός… Ο φασισμός που βρίσκεται μέσα σ’ όλους μας, στα κεφάλια μας και στην καθημερινή μας συμπεριφορά, ο φασισμός που μας κάνει ν’αγαπάμε την εξουσία, να επιθυμούμε αυτό ακριβώς το πράγμα που μας διαφεντεύει και μας εκμεταλλεύεται.»

Μισέλ Φουκό

Ποια είναι άραγε η εικόνα που έχει η κερκυραϊκή κοινωνία για τον εαυτό της και την οποία προβάλλει προς τα έξω; Είναι αυτή του κοσμοπολιτισμού, της φιλοξενίας και της ανεκτικότητας προς το διαφορετικό, λόγω της (σχεδόν) μονοκαλλιέργειας του τουρισμού, για την οποία απαιτείται κοινωνική συναίνεση και ειρήνη και, βεβαίως, δημοκρατικά φρονήματα. Η αστυνομία βρίσκεται στην υπηρεσία των πολιτών, κρατώντας χαμηλούς τόνους στις μεταξύ τους διενέξεις, οι ένστολοι τοποτηρητές της τάξης και της ασφάλειας είναι φιλικοί και χαμογελαστοί· στο κάτω-κάτω, είναι μικρή η κοινωνία κι όλοι γνωρίζονται με όλους.

Είναι όμως αυτή η πραγματικότητα πίσω απ’ τη βιτρίνα; Όχι βέβαια!

Μακριά απ’ τα βλέμματα των αμέριμνων κατοίκων του νησιού και της ελληνικής κοινωνίας εν γένει, μέσα στους τέσσερις τοίχους κάθε λογής μπουντρουμιών και κολαστηρίων, ενίοτε συντελούνται «ανήκουστα» πράγματα: κακοποιήσεις κι εξευτελισμοί, σωματικοί και ψυχολογικοί βασανισμοί κρατουμένων, μια ποσοτική και ποιοτική ποικιλία από βαναυσότητες.

Τι συνέβη πριν από μερικές μέρες;

Στις 7/2/2010, μία νεαρή γυναίκα συλλαμβάνεται από αστυνομικούς και οδηγείται στο Α.Τ. Κέρκυρας, επειδή τη θεώρησαν υπεύθυνη για ρίψη μολότοφ, που έπεσε στην άσφαλτο μπροστά στο αστυνομικό τμήμα. Δεμένη πισθάγκωνα, δηλαδή χωρίς να μπορεί να αμυνθεί, δέχεται άγριο ξυλοδαρμό και βασανίζεται απ’ τους ένστολους ράμπο. Δείχνοντας υπερβάλλοντα ζήλο, οι ηρωικοί άντρακλες αστυνομικοί τη σέρνουν απ’ τις χειροπέδες στα σκαλιά του αστυνομικού τμήματος γρονθοκοπώντας την. Το ξύλο συνεχίζεται στη διάρκεια της πολύωρης κράτησής της, κατά την οποία εφαρμόζονται γκεσταπίτικες μέθοδοι ανάκρισης. Ακόμη, δεν της επιτρέπουν να τηλεφωνήσει σε δικηγόρο, της στερούν το νερό και, για να μην μακρηγορούμε, όντας κρατούμενη, δέχεται αφόρητη σωματική, ψυχολογική και (εννοείται…) λεκτική βία.

Με αφορμή το συγκεκριμένο περιστατικό, μας έρχονται στο νου ορισμένες σκέψεις.

Το οργουελικής έμπνευσης Υπουργείο Προστασίας του Πολίτη, διακηρύσσοντας το περιβόητο Δόγμα Μηδενικής Ανοχής και κατασκευάζοντας εσωτερικούς εχθρούς –σε συνδυασμό, φυσικά, με την παροιμιώδη ατιμωρησία αστυνομικών που παρανομούν– ανοίγει δρόμο και δίνει το έναυσμα σε διάφορους σαδιστές και ψυχικά διαταραγμένους μπάτσους – σαν κι αυτούς που κάποτε σύχναζαν στη Μπουμπουλίνας ή στα ΕΑΤ-ΕΣΑ– να ασκούν αυθαίρετη κι ανεξέλεγκτη βία σε κρατουμένους, οι οποίοι υποτίθεται ότι τελούν υπό αυστηρά καθορισμένο νομικό καθεστώς και των οποίων τα δικαιώματα προστατεύονται από διεθνείς συνθήκες.

Καθημερινά, όμως, σε όλη την επικράτεια, συμβαίνουν γεγονότα που επιβεβαιώνουν ότι τα δικαιώματα είναι γραμμένα εκεί που ξέρουμε κι ότι οι αυθαιρεσίες αλλά και οι βασανισμοί αποτελούν συνήθη πρακτική μέσα στα κρατητήρια-κολαστήρια, με θύματα εξεγερμένους ανθρώπους και τους πλέον «αδύναμους» κρίκους: μετανάστες, κοινωνικά αποκλεισμένους, τοξικοεξαρτημένους, παραβατικούς.

Ταυτόχρονα, βέβαια, επιδεικνύεται μία ιδιότυπη ανοχή κι ένα κάποιο χάδι, όταν συλλαμβάνονται άλλες κατηγορίες παρανομούντων (βλέπε νταβατζήδες, πρεζεμπόρους, μπράβους, ειδικούς φρουρούς που δολοφονούν μαθητές, στελέχη πολυεθνικών κλπ.).

Στην υπέροχη αυτή Δημοκρατία, υπάρχει και η τέταρτη εξουσία. Τα επίσημα ΜΜΕ, συνεργαζόμενα αρμονικά με την κυριαρχία, παρουσιάζουν μία εξωραϊσμένη εικόνα της αστυνομίας, στην οποία υπηρετούν «παιδιά του λαού», που θέτουν τη ζωή τους σε κίνδυνο για να προστατεύσουν τον πολίτη απ’ τους κακούς, κι όλα αυτά μόλις για 700 ευρώ το μήνα.

Την ίδια στιγμή, ακριβοπληρωμένοι δημοσιογράφοι διαμορφώνουν κλίμα τρομοϋστερίας, με σκοπό την ομογενοποίηση της υποτιθέμενης «κοινής γνώμης» και την ολοκλήρωση του κοινωνικού ελέγχου. Δαιμονοποιούν και στοχοποιούν τα ποικίλα θύματα της κρατικής καταστολής, καθώς επίσης, όσους εξεγείρονται αγωνιζόμενοι με κάθε μέσο. Γι’ αυτό λέμε ότι δουλειά των Μέσων Μαζικής Εξημέρωσης είναι να αναμεταδίδουν τις ανακοινώσεις της αστυνομίας.

Η συνέλευση της κατάληψης «Ελαία», ενός ελεύθερου κοινωνικού χώρου, μέσα στον οποίο συνυπάρχουν άνθρωποι εμφορούμενοι από διαφορετικές πολιτικές αντιλήψεις, με κοινό, όμως, παρονομαστή τον αντι-ιεραρχικό, αντι-εμπορευματικό, αντιρατσιστικό, αντιεξουσιαστικό χαρακτήρα και την πολύμορφη δράση μέσα στα κινήματα,

θεωρούμε ότι οι κατασταλτικοί μηχανισμοί του κράτους ουδέποτε υπερασπίστηκαν και ούτε πρόκειται ποτέ να υπερασπιστούν τα ταξικά συμφέροντα των κοινωνικά καταπιεσμένων, ενώ, αντιθέτως, πάντα εξυπηρετούν τα συμφέροντα της κυρίαρχης τάξης που κατέχει και ασκεί την εξουσία.

Γι’ αυτό, είμαστε αλληλέγγυοι/-ες σε κάθε άνθρωπο που συντρίβεται από την εξουσία και την καταστολή, σε κάθε εξεγερμένο, σε κάθε όμηρο στα χέρια του κράτους.

Κατάληψη Ελαία

ΑΦΙΣΑ

ΚΕΙΜΕΝΟ ΚΑΤΑΛΗΨΗΣ
Η.ΝΙΚΟΛΑΟΥ

ΘΕΛΩ ΝΑ ΞΟΔΕΨΕΙΣ ΠΟΛΛΑ ΓΙΑ ΝΑ ΑΠΟΔΕΙΞΕΙΣ ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ ΣΟΥ ΣΤΗΝ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΣΟΥ!!!

Χριστούγεννα

Οι δρόμοι γεμίζουν κατά χιλιάδες, ο ένας σκοντάφτει στον άλλο, τα χέρια κοκκινίζουν από τα λεπτά σχοινάκια των τσαντών που όλο και αυξάνονται. Ίσως δούμε κάποιους να κάνουν το σταυρό τους, όχι γι’ αυτό που νομίζουμε, αλλά καθησυχασμένοι πως η πιστωτική, σε αντίθεση με το ρευστό, δεν τελειώνει.

Το πνεύμα των Χριστουγέννων χάνει κάθε ηθική του υπόσταση και μετατρέπεται σε φάντασμα. Οι νέοι χαίρονται που δεν έχουν σχολείο, οι καθηγητές τους χαίρονται που δεν χρειάζεται να τους ανέχονται, έστω και για λίγο, οι γονείς αγοράζουν όπως λένε… για το καλό, οι γέροντες –αυτά τα «μη παραγωγικά άτομα»- χαζεύουν χαζεμένοι τις εορταστικές εκπομπές και τις περισσότερες φορές τους παίρνει ο ύπνος…

Κάπως έτσι θα μπορούσαμε να περιγράψουμε το κλίμα των Χριστουγέννων. Άσχετα με  το ότι διαφωνούμε με τις θρησκευτικές γιορτές, πιστεύουμε ότι έχουν πάρει μια υλική υπόσταση την οποία ,πλέον, δεν μπορεί η κοινωνία να την διαχωρίσει. από κάθε γιορτή που δηλώνει χαρά, αγάπη και ανθρώπινη αλληλεγγύη (Άγιος Βαλεντίνος, Πάσχα κ.τ.λ.).

Με άλλα λόγια το περιεχόμενο των Χριστουγέννων έχει αλλάξει, πλέον έχει περιτύλιγμα, τιμή και κάποια χρόνια εγγύηση. Θα πρέπει να αναλογιστούμε κατά πόσο οι γιορτές μας προκαλούν συναισθήματα διαφορετικά κάθε φορά, ή αν απλά δημιουργούν διακυμάνσεις σε επίπεδο κατανάλωσης, ανά περιόδους. Κατά μια έννοια, τα Χριστούγεννα έρχονται να συναντήσουν ένα ήδη υπάρχον αίσθημα κατανάλωσης στη κοινωνία. Ο συνδυασμός αυτού του αισθήματος με τις εκφυλισμένες αξίες της εορτής έχει ως αποτέλεσμα  την άνοδο της κατανάλωσης καθότι επιχειρείται να τις αναπληρώσει.

Το ότι στην εποχή μας τα πάντα λογίζονται βάσει της οικονομικής τους αξίας, είναι γνωστό και αυτό μας το ανέδειξε καταπληκτικά η κοινωνιολογική προσέγγιση της Αλεξανδράτου με το «στόχος είναι τα λεφτά». Αν και με κάποιες πρόσφατες πληροφορίες που είχαμε, αυτό της το είπε η μαμά  και ο μπαμπάς οπότε δεν είναι ακριβώς δική της ιδέα…

Ανθρώπινες σχέσεις

Στα παιδιά, ο «ναός»  που προσφέρεται για να επιτύχουν την εφήμερη ενηλικίωση είναι –τι περίεργο;- τα παιχνιδάδικα. Για πρώτη φορά στη ζωή ενός παιδιού, αυτός ο χώρος του χαρίζει τη δυνατότητα να δράσει χωρίς περιορισμούς, να συμπεριφερθεί σαν μεγάλος και να αποκτήσει δικαιώματα. Έτσι το κοινότυπο  που λέει πως στα Χριστούγεννα οι μεγάλοι γίνονται ξανά μικροί καταρρίπτεται! ΟΙ ΜΙΚΡΟΙ ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΩΡΙΜΟΙ ΚΑΤΑΝΑΛΩΤΕΣ. Τι συνέπειες μπορεί να έχει αυτό για τη μετέπειτα πορεία του παιδιού?

Εκείνη τη στιγμή η ελευθερία της επιλογής σε ένα προϊόν ταυτίζεται, από το παιδί, με την ίδια την έννοια της ελευθερίας . Δηλαδή εάν κάποια μέρα το παιδί ακούσει για παράδειγμα για  αυτό-οργάνωση και άμεσο-δημοκρατία, έννοιες που έχουν να κάνουν σαφώς με την ελευθερία του ατόμου μέσα στην κοινωνία, θα του ακούγονται σαν  τα κάλαντα που ακούμε και χαιρόμαστε χωρίς να ξέρουμε γιατί… Αυτό τους προσφέρει η κοινωνία και αυτό θα συνεχίσουν να κάνουν εκτός αν συνειδητοποιήσουν ότι ο άνθρωπος δεν είναι μόνο καταναλωτής.

Οι ενήλικοι από τη δική τους μεριά έχουν μετατραπεί στα φερέφωνα αυτού του καταναλωτικού φαντασιακού. Έχουν αποδεχτεί την ετοιμοπαράδοτη πραγματικότητα και τη στηρίζουν με νύχια και με δόντια. Πέρα όμως από αυτό, ποιες είναι οι σχέσεις των ενήλικων μεταξύ τους?

Οι άνθρωποι έχουν αποξενωθεί και οι σχέσεις τους έχουν διαρραγεί. Αυτό οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στο ότι το κέρδος μπαίνει στο επίκεντρο και φθείρει τις κοινωνικές αξίες. Εφόσον οι αξίες των Χριστουγέννων χάνονται, τα δώρα γίνονται αυτοσκοπός. Δεν προσεγγίζουμε τους συνανθρώπους μας με δώρα, αλλά προσεγγίζουμε…ΤΑ ΔΩΡΑ!!!. Η αποξένωση που κυριαρχεί στις ανθρώπινες σχέσεις είναι ολοφάνερη. Τις αποστάσεις αυτές που ο ίδιος ο άνθρωπος δημιούργησε τις συμπληρώνει με καταναλωτικά προϊόντα. Με τον τρόπο αυτό, ακόμη και η αγάπη αποκτά υπόσταση υλική.

Πλέον ο «άνθρωπος» δεν είναι ο σκοπός μας, έχει εξελιχθεί σε ένα απλό μέσο για τη δική μας ανάδειξη. Ο Φρόυντ αυτό το είχε συλλάβει, η νεύρωση της εποχής, έλεγε, είναι νεύρωση ναρκισσιστική.

Φιλανθρωπία

Ο Σκρουτζ, ο αγαπημένος μας τσιγκούνης, σε ένα επεισόδιο με θέμα τα Χριστούγεννα γίνεται από κακός άνθρωπος, καλός. Άραγε πως το καταφέρνει αυτό?  Ποίο είναι το «ηθικό δίδαγμα»?

Ο μόνος τρόπος κατά τη Disney είναι η φιλανθρωπία. Και αυτό δεν είναι καθόλου τυχαίο. Αυτές τις ημέρες ,τις οικονομικά «άγιες», η φιλανθρωπία καταλαμβάνει προεξέχοντα ρόλο στις καταναγκαστικές αρμοδιότητες μας. Με αυτόν τον τρόπο οι άνθρωποι παραγκωνίζουν τις ευθύνες τους και τις τύψεις τους –εάν υπάρχουν- για το οικονομικά άνισο σύστημα.. Η φιλανθρωπία δεν μπορεί να γίνει αποδεκτή τη στιγμή που χρησιμοποιείται εις βάρος του ανθρώπου.

Καταναλωτισμός

Το πιο σημαντικό είναι να δούμε που οφείλεται αυτή η ικανότητα να αναπαράγεται αυτό το φαντασιακό της κατανάλωσης χωρίς να φθείρεται και να παραμένει αναλλοίωτο. Ας κοιτάξουμε τις διαφημίσεις και γενικά τις εικόνες που καθημερινά μας κεραυνοβολούν με υποσχέσεις που ακόμα και ο παράδεισος μπροστά τους φαίνεται σαν ένα διήμερο στο Corfu palace. Όμως αυτές οι υποσχέσεις πραγματοποιούνται..; Εκεί ακριβώς βασίζεται ο καταναλωτισμός, σε υποσχέσεις που από τη φύση τους δεν πραγματοποιούνται, συνεπώς αναπαράγονται και πολλαπλασιάζονται διότι είναι πλαστές π.χ. διαφημίσεις με αϊ-Βασίληδες και σπόνσορα τη Coca-Cola, χιονισμένα τοπία να παρουσιάζουν κινητά, εορτοδάνεια, χριστουγεννιάτικες καπότες επικαλυμμένες με χρυσόσκονη κ.α. Οτιδήποτε λοιπόν χρειάζεται για να κινηθεί η ανθρώπινη ματαιοδοξία.

Μας την δίνουν τα Χριστούγεννα;;;

Δεν υπάρχουν «φίλοι του ανθρώπου», υπάρχουν άνθρωποι. Απέναντι στη «φιλανθρωπία» των ημερών αντιπαρατάσσουμε την κοινωνική αλληλεγγύη. Απέναντι στον καταναλωτισμό των ημερών αντιπαρατάσσουμε τις άμεσες ανθρώπινες σχέσεις που δεν μπορούν να αποτιμηθούν σε χρήμα, ούτε να προβληθούν σε διαφημίσεις.

Δεν θέλουμε να προάγουμε τη μιζέρια έναντι της αγάπης των ημερών. Θέλουμε η εποχιακή αγάπη να μην είναι το άλλοθι της μιζέριας ενός ολόκληρου χρόνου.

ΚΑΤΑΛΗΨΗ    ΕΛΑΙΑ

(Την παραμονή πρωτοχρονιάς πραγματοποιήθηκε μοίρασμα κειμένου, με θέμα τον καταναλωτισμό, στην πλατεία Γεωργάκη. Ο κόσμος ήταν θετικός, διάβασε το κείμενο και ενημερώθηκε για τη δράση της κατάληψης και ίσως ένιωσε και κάποιες τύψεις για την καταναλωτική του συμπεριφορά.)

Το Σάββατο της 21ης Νοεμβρίου 2009 κάτι πρωτόγνωρο για τα κερκυραϊκά δεδομένα συνέβη: ένα χτίσμα (παλαιό ελαιοτριβείο) του Ινστιτούτου Ελαίας καταλήφθηκε – ή καλύτερα απελευθερώθηκε – από ένα ευρύ σύνολο ανθρώπων. Από τότε, και σε καθημερινή βάση, το εγχείρημα έχει αγκαλιαστεί από πολλές δεκάδες συνανθρώπων μας. Ο απελευθερωμένος αυτός χώρος έχει, επί της ουσίας, δώσει, από το ξεκίνημα της λειτουργίας του, μία άλλη πνοή στην περιοχή. Άνθρωποι όλων των ηλικιών, γυναίκες, άντρες, φοιτητές, εργαζόμενοι, άνεργοι έχουν, ήδη, ενώσει τις φωνές τους σε αυτόν το νέο κοινωνικό χώρο. Τι ένωσε, όμως, τις φωνές όλων αυτών των ανθρώπων; Μα, φυσικά, η παντελής έλλειψη ελεύθερου χρόνου και χώρου. Και αν μπορεί κάποιος να πει ότι έχουμε, έστω, κάποιο λιγοστό ελεύθερο χρόνο, αυτό το οποίο, σίγουρα, απουσιάζει από τη ζωή μας είναι οι πραγματικά ελεύθεροι χώροι συνεύρεσης των ανθρώπων. Στην Κέρκυρα υπάρχουν πολλοί χώροι συνεύρεσης που αποκαλούνται «δημόσιοι» (πάρκα, δημοτικά θέατρα, πλατείες κλπ). Ας σκεφτούμε, όμως, αυτοί οι χώροι είναι πραγματικά ελεύθεροι;

Ένας χώρος, για μας, είναι πραγματικά ελεύθερος όταν μπορούμε: να επικοινωνούμε μεταξύ μας σαν άνθρωποι, χωρίς αρχηγούς και μεσάζοντες, να δημιουργούμε και να εκφραζόμαστε ελεύθερα, χωρίς να αγοράζουμε ή να πουλάμε, να συζητάμε τους προβληματισμούς μας για το πού πάει αυτή η «ρημάδα» η κοινωνία, χωρίς κόμματα, παρατάξεις και φωστήρες, να διασκεδάζουμε χωρίς εισιτήριο και πορτιέρηδες.

Το πρωί του Σαββάτου, ήρθαμε αντιμέτωποι με μια πραγματική πρόκληση. Εισήλθαμε στο χώρο του Ινστιτούτου Ελαίας, και βρήκαμε το παλαιό Ελαιοτριβείο εγκαταλελειμμένο, ρημαγμένο, παρατημένο εδώ και πάρα πολλά χρόνια, όπως μάθαμε από τη γειτονιά. Μπήκαμε μέσα, το καθαρίσαμε και ξεκινάμε να φτιάξουμε έναν ελεύθερο, κοινωνικό χώρο, ανοιχτό για όλους, ώστε να μοιραστούμε τις ανησυχίες και τους προβληματισμούς μας.

Δε διεκδικούμε την κυριότητα του χώρου, απλά θέλουμε να τον χρησιμοποιήσουμε δημιουργικά. Μας ενδιαφέρει η άμεση, ανθρώπινη, ουσιαστική επικοινωνία. Είναι καιρός να «ξεκολλήσουμε» από τις οθόνες και τους καναπέδες μας, να φύγουμε από το «εγώ» και να πάμε στο «εμείς». Με τις δικές μας δυνάμεις, σύμφωνα με τις ανάγκες μας, να λειτουργήσουμε με βάση την αλληλεγγύη και την αλληλοβοήθεια.

Μας ενδιαφέρει η τέχνη, ως έκφραση των ανησυχιών μας και της δημιουργικότητάς μας, και όχι ως εμπόρευμα. Μας ενδιαφέρει η παιδεία και η μόρφωση, αλλά έξω από πανεπιστήμια, σχολεία, φροντιστήρια, καθηγητές, τιμωρίες και απουσίες. Πιστεύουμε ότι, μαζί με τα βιβλία, τα οποία και αγαπούμε, ο άνθρωπος μορφώνεται και από τις εμπειρίες και τα λάθη του, από συζητήσεις και διαλέξεις, χωρίς τους ρόλους δασκάλου-μαθητή. Μας ενδιαφέρει η σχέση μας με το περιβάλλον, η οποία έχει διαταραχθεί σε όλα τα επίπεδα. Το περιβάλλον δεν είναι «τσιφλίκι» μας ούτε «μπίζνα», είναι ο χώρος μέσα στον οποίο ζούμε και αναπνέουμε και δεν ανήκει σε κανέναν. Μας ενδιαφέρει η πραγματική πληροφόρηση. Θέλουμε να μαθαίνουμε τι γίνεται στον κόσμο τούτο, έτσι όπως πραγματικά συμβαίνει και όχι όπως μας το σερβίρουν, επιλεκτικά, τα κανάλια και οι εφημερίδες. Φιλοδοξούμε να αναδείξουμε θέματα που τα κυρίαρχα Μ.Μ.Ε. αποκρύπτουν για τους δικούς τους λόγους. Τέλος, αντιστεκόμαστε στη σύγχρονη εργασιακή εξαθλίωση, που καμία σχέση δεν έχει με την ανθρώπινη φύση και δημιουργικότητα.

Καλούμε μικρούς και μεγάλους, γυναίκες και άντρες, ντόπιους και ξένους να έρθουνε να δούνε τι κάνουμε εδώ κι αν τους αρέσει να συμμετέχουν. Σ’ αυτόν το χώρο δε χωρούν ρατσιστικές, σεξιστικές και κάθε είδους εξουσιαστικές συμπεριφορές. Η «ψυχή» του χώρου είναι μια ανοιχτή συνέλευση στην οποία μπορεί να συμμετέχει όποιος το επιθυμεί και η οποία αποφασίζει για όλα τα ζητήματα που ανακύπτουν. Στη συνέλευση συμμετέχουμε όλοι ισότιμα, χωρίς αρχηγούς και αυθεντίες.

Απέναντι στις κυρίαρχες αντιλήψεις για την πολιτική, την τέχνη, τη διασκέδαση και κάθε άλλη πτυχή της κοινωνικής ζωής, αντιπροτείνουμε ένα συνολικά διαφορετικό τρόπο έκφρασης και δράσης, μέσα σε ένα χώρο, όπου θα προβληματιστούμε, θα συζητήσουμε, αλλά, πάνω απ’ όλα, θα δράσουμε και θα βρούμε, από κοινού, λύσεις στα κοινά μας προβλήματα.