ΜΟΙΡΑΣΤΙΚΗ & ΜΙΚΡΟΦΩΝΙΚΗ

Τρίτη 14/12/2021 στην Ανουντσιάτα στις 11:00 π.μ.

Η ΚΑΤΑΛΗΨΗ ΕΛΑΙΑ ΘΑ ΜΕΙΝΕΙ!

Μέσα στα 12 χρόνια ύπαρξής της, η κατάληψη Ελαία έχει γίνει στόχος κρατικών και παρακρατικών επιθέσεων, ενώ τα μέλη της έχουν αποτρέψει πλείστες απόπειρες καταπάτησης. Επιπλέον, έχει μπει στο στόχαστρο της δημοτικής αρχής, του περιφερειακού συμβουλίου και της κεντρικής εξουσίας που προσπαθούν να εκκενώσουν τον χώρο με διάφορα προσχήματα. Ως στόχος αναφέρεται η δήθεν ανάγκη αξιοποίησης και ανάδειξης του χώρου. Η πληθώρα κτηρίων – περιουσίας του κράτους και του δήμου Κέρκυρας που μένουν να ερημώνουν (Δράκα/παλιά σχολή νοσηλευτικής, βίλα Ρόσα, σινεμά Φοίνικας, βίλα Πετσάλη) δεν αφήνουν περιθώρια αμφιβολίας για τον κατασταλτικό χαρακτήρα του ενδιαφέροντός τους για το παλιό ινστιτούτο Ελαίας. Παράλληλα με τα παραπάνω η σύνδεση ρεύματος έχει κοπεί τέσσερεις φορές, με τις δύο διακοπές να έχουν πραγματοποιηθεί στο πρόσφατο διάστημα.

Πάγια θέση μας αποτελεί ότι η πρόσβαση σε γη, στέγη και ρεύμα αποτελούν κοινωνικά αγαθά και επιβάλλεται να είναι ελεύθερα για όλους. Βάσει αυτού του σκεπτικού, προτάσσουμε ένα διαφορετικό τρόπο διαχείρισης της ζωής μας σε έναν ελεύθερο κοινωνικό χώρο. Στην κατάληψη Ελαία στεγάζονται δομές και συλλογικότητες που τις συνδέει η αντίσταση στον πολιτισμό της εξουσίας και του κέρδους και οι κοινές αξίες της αλληλεγγύης και της αυτοοργάνωσης. Δεν στοχεύουμε στην δημιουργία ενός μικρόκοσμου, αποτελούμε τμήμα της κοινωνίας, που δέχεται επίθεση στη βάση της, υπό αυτό το πρίσμα, η διακοπή ρεύματος στους απελευθερωμένους χώρους αποτελεί και ταξική επίθεση, ενταγμένη σε ένα γενικότερο πλαίσιο αυξανόμενης πίεσης.

Μετά από δύο χρόνια καραντίνας, η λεηλασία και η εκμετάλλευση που βιώνουμε γίνονται ολοένα εντονότερες. Πραγματοποιείται κλιμακούμενη καταστρατήγηση της πρόσβασης στα κοινωνικά αγαθά μέσω αύξησης τιμών του ρεύματος, προσπαθειών αποκλεισμού από φυσικές πηγές (πχ Σταγιάτες) και ξεπουλήματος δημόσιας γης (πχ.Ερημίτης) προς όφελος ιδιωτών. Ταυτόχρονα, μετατρέπονται σε βιομηχανικές ζώνες οι βουνοκορφές και προσεχώς τμήματα της θάλασσας μέσω της μετατροπής τους σε αιολικά πάρκα στο πλαίσιο του πράσινου καπιταλισμού. Την εικόνα συμπληρώνουν οι πλειστηριασμοί πρώτης κατοικίας και οι διακοπές ρεύματος σε νοικοκυριά που δεν μπορούν να αντέξουν οικονομικά.

Σ’ αυτή την κατάσταση η κατάληψη Ελαία αντιτίθεται. Συμμετέχουμε σε αγώνες και συγχρόνως λαμβάνουμε οριζόντια αποφάσεις για να διεκδικήσουμε τα κοινωνικά αγαθά. Επαν-οικειοποιούμαστε και καλλιεργούμε τη γη, δημιουργούμε αθλητικές δομές με αντιεμπορευματικό χαρακτήρα και πραγματοποιούμε πολιτικές και πολιτιστικές δράσεις, μέσω αντιεξουσιαστικών, αντισεξιστικών και αντιρατσιστικών διαδικασιών. Αυτές οι ενέργειες έρχονται σε αντιπαράθεση με εκείνες του συστήματος και για αυτό μας στοχοποιεί.

Όσες επιθέσεις και να γίνουν ενάντια στην κατάληψη Ελαία, η απάντησή μας βρίσκεται στη σταθερή μας παρουσία, στην υπεράσπιση του χώρου μας και των μαχόμενων κομματιών της κοινωνίας. Προχωράμε σε κινήσεις ενεργειακής αυτονόμησης της κατάληψης, χωρίς αυτό να αποτελεί λύση έκτακτης ανάγκης και απεμπόληση του δικαιώματός μας στο να έχουμε πρόσβαση στο ρεύμα και στα άλλα κοινωνικά αγαθά, αλλά πρόταγμα για την αυτονόμηση των ελεύθερων, κοινωνικοπολιτικών χώρων από το υπάρχον εξουσιαστικό σύστημα.   

ΕΛΕΥΘΕΡΑ ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ ΑΓΑΘΑ

ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΣ ΣΥΝΘΗΚΕΣ ΔΙΑΒΙΩΣΗΣ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ

ΚΑΝΕΝΑΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΧΩΡΙΣ ΣΤΕΓΗ

ΚΑΝΕΝΑ ΣΠΙΤΙ ΧΩΡΙΣ ΡΕΥΜΑ

ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΚΑΤΑΛΗΨΗΣ ΕΛΑΙΑ

ΑΝΟΙΧΤΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ στην ΚΑΤΑΛΗΨΗ ΕΛΑΙΑ

Αφετέρου θέλουμε να καλέσουμε τον κόσμο της κατάληψης αλλά και όποιον διαβάζει την ανακοίνωση αυτή να βρίσκεται σε επαγρύπνηση. To κράτος, όπως πολύ καλά ξέρει, θα χρησιμοποιήσει το φόβο του θανάτου για να κρύψει από τη δημόσια θέα τον ανθρώπινο πόνο στα στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών, τους ανθρώπους που πνίγονται στο αιγαίο μέσα σε μια βάρκα, τους πλειστηριασμούς κατοικιών που έρχονται, αλλά και τη συνεχιζόμενη λεηλασία της δημόσιας περιουσίας και την παράδοσή της στα χέρια της οικονομικής ελίτ. Δεν πρέπει να το αφήσουμε αυτό να συμβεί.
Η κοινωνική συνοχή θα δοκιμαστεί σκληρά τις επόμενες εβδομάδες. Φαινόμενα κοινωνικού κανιβαλισμού ήδη διαφαίνονται γύρω μας. Το κράτος θα εκμεταλλευτεί την απουσία κοινωνικών αντιστάσεων για να πετύχει σκοπούς που αλλιώς δεν θα τολμούσε. Το κόστος της επιδημίας με βεβαιότητα θα επιχειρηθεί να φορτωθεί ξανά στις πλάτες των από τα κάτω. Το ίδιο και η χασούρα των ελίτ από τους κλυδωνισμούς του σάπιου καπιταλιστικού οικονομικού τους συστήματος. Ενός συστήματος που μαζί με άχρηστα προϊόντα παράγει φτώχεια, ανισότητα, ρύπανση, αρρώστιες και δυστυχία σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης, και το οποίο ήδη διολισθαίνει κατά τα φαινόμενα ξανά σε κρίση, λιγότερο από μια δεκαετία από τη λήξη της προηγούμενης.
Από την άλλη όμως, η επιδημία θα ξεγυμνώσει όλο το καπιταλιστικό οικοδόμημα της εκμετάλλευσης, της εξουσίας και του εμπορεύματος. Θα ανοίξει αναπόφευκτα μια συζήτηση γιατί η δημόσια υγεία είναι στα σημερινά της χάλια και ποιος ευθύνεται γι’ αυτό. Για ποιο λόγο όποιος θέλει να έχει ιατρική φροντίδα πρέπει να πληρώσει, ενώ οι υπόλοιποι να στοιβαζόμαστε σε νοσοκομεία χωρίς γιατρούς και νοσοκόμους, μάσκες και αντισηπτικά. Γιατί έπρεπε να έρθει η επιδημία για να ανακοινωθεί εσπευσμένα η πρόσληψη 2000 ατόμων νοσοκομειακού προσωπικού, ενώ τα προηγούμενα χρόνια απολύθηκαν χιλιάδες. Για ποιο λόγο έχουμε μόνο 6 κλίνες ΜΕΘ για κάθε 100.000 κατοίκους (600 συνολικά) και ταυτόχρονα 180-200 κλειστές λόγω έλλειψης προσωπικού. Για ποιο λόγο δεν θα μας χωρούν τα νοσοκομεία ενώ την τελευταία δεκαετία έκλεισαν δεκάδες σε ολόκληρη τη χώρα.
Και αν η επιδημία αποδειχθεί τελικά τόσο ισχυρή ώστε να θέσει αμείλικτα τα ερωτήματα που ήδη χρόνια τώρα θέτει ο κόσμος του αγώνα, τότε να ανοίξουμε τη δημόσια συζήτηση, για το τι είδους κόσμο θέλουμε: Τι μας εμποδίζει να έχουμε καθολική δωρεάν δημόσια υγεία, για όλους – χωρίς προϋποθέσεις, ασφαλισμένους και ανασφάλιστους; Ποιος ο ρόλος της εκκλησίας και γιατί χρειάζεται να συνυπάρχει ισότιμα η λογική και ο ανθρωπισμός μαζί με τον παρασιτισμό και τον σκοταδισμό των παπάδων; Γιατί οφείλουμε ξανά να δώσουμε το αίμα μας για να στηρίξουμε άλλη μια φορά τις τράπεζες, και ποιος εν τέλει ο κοινωνικός τους ρόλος και η αναγκαιότητά τους, αν το μόνο που κάνουν είναι να απομυζούν δημόσιο πλούτο; Για ποιο λόγο χρειαζόμαστε τους ιδιώτες επιχειρηματίες, που σε περίοδο ευημερίας λειτουργούν για το δικό τους όφελος, αλλά στα δύσκολα προστρέχουν για βοήθεια στο κρατικό τους δεκανίκι, ψάχνοντας τρόπους να φορτώσουν (και πάλι) στην πλάτη του κοινωνικού συνόλου τη ζημιά τους;

Όταν η στιγμή θα είναι κατάλληλη για να ανοίξει ξανά η κατάληψη, θα υπάρξει σχετική ανακοίνωση. Μέχρι τότε προσέχουμε να μη γίνουμε όχημα μετάδοσης του ιού στον διπλανό μας, έχουμε τον νου μας για έκτακτα καλέσματα, δυναμώνουμε τη αλληλεγγύη μας, στεκόμαστε ο ένας στον άλλο σε ό,τι χρειαστεί, τσακίζουμε τους μισάνθρωπους με κάθε ευκαιρία και περιμένουμε να σβήσει η επιδημία.

Η ακροδεξιά διαχείριση με τους μαφιόζους που τη χρηματοδοτούν έχει εξαπολύσει από το καλοκαίρι μια κατασταλτική εκστρατεία ενάντια στο αναρχικό κίνημα, στους κατειλημμένους χώρους αγώνα, στις αυτοοργανωμένες δομές στέγασης προσφύγων και μεταναστών .

Πρώτος στόχος ήταν η εκκένωση καταλήψεων των ξεριζωμένων προσφύγων και μεταναστών και η μεταφορά τους σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, ενώ την ίδια περίοδο πραγματοποιήθηκε αστυνομική εισβολή στην κατάληψη GARE και δολοφονική επίθεση με χημικά στον χώρο του Κ-ΒΟΞ, η οποία αποκρούστηκε επιτυχώς από κόσμο που ήταν μέσα. Ακολούθησε η εκκένωση της κατάληψης Βανκούβερ Απαρτμάν στην Αθήνα με 4 συλλήψεις, η εκκένωση της κατάληψης Palmares στη Λάρισα με έξι συλλήψεις και η αστυνομική εισβολή στην κατάληψη LIBERTATIA στη Θεσσαλονίκη με την προσαγωγή οχτώ συντρόφων και τη σύλληψη τεσσάρων, την ώρα μάλιστα που γίνονταν ανακατασκευαστικές εργασίες στο κτίριο που είχε καεί από φασίστες το Γενάρη του 2018.Στη συνέχεια, εφαρμόζεται η κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου, με αστυνομικές δυνάμεις να εισβάλλουν στο αυτοδιαχειριζόμενο στέκι της ΑΣΟΕΕ. Οι πρυτανικές αρχές κλείνουν τη σχολή ,οι φοιτητές σπάνε τον αποκλεισμό και έρχονται αντιμέτωποι με άγρια καταστολή. Στις 17 Νοέμβρη, μετά το τέλος της πορείας, τα ΜΑΤ εισέβαλαν στα Εξάρχεια και επιδόθηκαν σε ντελίριο βίας χτυπώντας όποιον έβρισκαν μπροστά τους.

Το παζλ της κατασταλτικής εκστρατείας έρχεται να συμπληρώσει το τελεσίγραφο του υπουργείου δημόσιας τάξης που ζητάει την παράδοση των κατειλημμένων χώρων.

Ο κόσμος των καταλήψεων εχθρεύεται τον καπιταλιστικό κόσμο της ιδιοκτησίας, του εμπορεύματος, του κέρδους και των χορηγών. Προτείνει έναν αντιιεραρχικό (απαλλαγμένο από εξουσία) κόσμο αλληλεγγύης και αξιοπρέπειας, όπου οι άνθρωποι αυτοοργανώνονται ισότιμα με γνώμονα τις ανάγκες τους και όχι το οικονομικό όφελος. Προκρίνει την οριζοντιότητα, την αυτενέργεια και την αλληλεγγύη, όχι μόνο ως τρόπο εσωτερικής λειτουργίας τους αλλά και ως τρόπο συνολικής οργάνωσης της κοινωνίας. Οργανώνει δομές και επιχειρεί να αντιμετωπίζει κοινωνικές ανάγκες με αυτή τη λογική. Αγωνίζεται για την αλλαγή της κοινωνίας αμφισβητώντας τα βαθύτερα θεμέλια του υπάρχοντος κόσμου: την εξουσία και την ιδιοκτησία. Για τον λόγο αυτό, το κράτος πάντα έβλεπε και βλέπει ως εχθρό τον αναρχικό/αντιεξουσιαστικό χώρο.

Όσα τελεσίγραφα, όση καταστολή κι αν δεχθεί το αναρχικό /αντιεξιουσιαστικό κίνημα και οι δομές του, δε θα πάψει να αγωνίζεται.Οι αγωνιστές δεν τρομοκρατούνται από τους υπέρμαχους της “κανονικότητας” που στοιβάζουν ανθρώπους σε στρατόπεδα συγκέντρωσης και που προωθούν τη δράση των φασιστικών συμμοριών της αστυνομίας .

Από τη Χιλή και τη Βολιβία, τη γη των Μαπούτσε και των Ζαπατίστας, ως την Συρία και την Παλαιστίνη , το Χονγκ Κονγκ και την Τουρκία, καθώς και σε άλλα σημεία της γης, οι από τα κάτω εξεγείρονται ενάντια στους δυνάστες τους . Αυτή είναι η απάντησή μας στα τελεσίγραφα των εξουσιαστών. Οι αναρχικοί σε αυτές τις εξεγέρσεις ήταν είναι και θα είναι μπροστάρηδες.

Δεν παραδίνουμε τις δομές μας, μαχόμαστε για μια ελεύθερη κοινωνία

Έχουμε το δίκιο με το μέρος μας και θα νικήσουμε!

ΚΟΝΤΡΑ ΣΤΑ ΣΧΕΔΙΑ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ ΟΙ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ ΘΑ ΜΕΙΝΟΥΝ

Στις 16 Σεπτεμβρίου πραγματοποιήθηκε στο δημοτικό θέατρο Κέρκυρας συνάντηση εθελοντικών ομάδων του νησιού μετά από πρόσκληση του, εκλεγμένου πλέον, “υπερεθελοντή” Σ. Νεράντζη. Από τη θέση του υπεύθυνου εθελοντισμού, στην οποία και τον “έχωσε” η νέα φιλελεύθερη δήμαρχος (που στηρίζεται και από την ακροδεξιά), δήλωσε ότι μέσα στην στοχοθεσία των διαφόρων εθελοντικών ομάδων για τον επόμενο χρόνο είναι και η αναζήτηση χώρου στέγασής τους. Όλως τυχαίως οι πρώτοι και μοναδικοί χώροι που ήρθαν στο μυαλό του εν λόγω ως κατάλληλοι ήταν το Ινστιτούτο Ελαίας, στο οποίο στεγάζεται και η κατάληψη Ελαία, και το κτίριο της κατάληψης Allerta στη Σπηλιά. Υπενθυμίζουμε για πολλοστή φορά ότι στο νησί υπάρχουν πλείστα εγκαταλελειμμένα και άδεια κτίρια τα οποία και ρημάζουν. Δεν είναι τυχαίο ,λοιπόν, που ο εν λόγω αναφέρθηκε στις δύο καταλήψεις σαν να μιλάει για κτίρια άδεια. Στόχος τους μεταξύ άλλων είναι και να μας καταστήσουν αόρατους. Οι καταλήψεις του νησιού όμως μόνο άδειες δεν είναι. Αποτελούν απελευθερωμένους χώρους, τους οποίους δεν άφησαν να ρημάξουν και τους κατέστησαν κοινωνικά αξιοποιήσιμους οι καταληψίες του χθες και του σήμερα μέσω τις αυτοοργάνωσης και σίγουρα όχι χωρίς κόπο. Χώροι οι οποίοι ήταν χρόνια εγκαταλελειμμένοι από το κράτος και τον δήμο, χώροι οι οποίοι μέσα από την πολιτική δράση των ανθρώπων τους πήραν ζωή. Σε αυτά τα κτίρια που επί χρόνια ρήμαζαν  δώσαμε πνοή συλλογικά, σε μια καθημερινότητα που γίνεται ολοένα πιο ασφυκτική. Η όποια βλέψη για εκκένωση και καταστολή των καταλήψεων δεν θα έχει να αντιμετωπίσει μόνο τους τοίχους που με τόση δυσκολία φτιάξαμε, αλλά μια ολόκληρη κουλτούρα και την προσπάθεια μιας διαφορετικής αφήγησης για την ζωή.

Ας αναρωτηθούν πόσο εύκολο είναι να καταστείλουν διαδικασίες οριζόντια οργανωμένες, χωρίς αρχηγούς και ακολουθητές. Διαδικασίες που δεν βασίζονται σε δοσοληψίες για προσωπικά και όχι μόνο οφέλη, αλλά στην αμοιβαία συνύπαρξη του κόσμου που τις απαρτίζει. Σε μια πραγματικότητα που τα χρήματα δεν αρκούν ούτε για να ζήσεις, πόσο εύκολο είναι να καταστείλεις αυτοοργανωμένες συναυλίες, θεατρικές παραστάσεις, βιβλιοπαρουσιάσεις, συζητήσεις, προβολές και άλλες πολιτικές και κοινωνικές εκδηλώσεις, οι οποίες είναι ανοιχτές, χωρίς είσοδο, χωρίς πορτιέρηδες, χωρίς εμπορευματικούς όρους, στις οποίες χωράνε όλες και όλοι και όχι μόνο όσοι/-ες πληρούν τα κοινωνικά πρότυπα; Δεν μπορούν να καταστείλουν όλον αυτό τον κόσμο που αγωνίζεται για χειραφέτηση και ελευθερία.

 Αναμενόμενο είναι λοιπόν οι καταλήψεις, ως χώροι που διαρκές τους στοίχημα είναι η επιδίωξη σχέσεων ισότητας, αλληλεγγύης και η εναντίωση στον ζόφο της κανονικότητας, να χαλάνε την εικόνα αυτών που ονειρεύονται το νησί ως ένα αποστειρωμένο τουριστικό παράδεισο. Είναι επίσης αναμενόμενο οι καταλήψεις ως χώροι κοινοκτημοσύνης, αγώνα και έμπρακτης αμφισβήτησης της ιδιοκτησίας και των θεσμών του κράτους να είναι από τις πρώτες που μπαίνουν στο στόχαστρο. Και στο παρελθόν, λοιπόν, οι χώροι μας έχουν δεχτεί απειλές και επιθέσεις και κατά καιρούς διάφοροι τις «ορέγονταν». Η κοινωνική συγκυρία στην οποία βρισκόμαστε όμως, δεν μας επιτρέπει να ερμηνεύσουμε αυτές τις δηλώσεις χωρίς την ένταξή τους στο μεγαλύτερο κάδρο. Αυτή τη στιγμή βρίσκεται εν εξελίξει μια ολόκληρη κατασταλτική εκστρατεία με κέντρο τα Εξάρχεια. Η ακροδεξιά νεοφιλελεύθερη διαχείριση, πατώντας πάνω στο χαλί που έστρωσε και η προηγούμενη κυβέρνηση, βαθαίνει τις ταξικές και κοινωνικές διαφορές, στοχοποιεί και επιτίθεται λυσσαλέα στα κατώτερα και πιο ευάλωτα κοινωνικά στρώματα, στις δομές τους και στον κόσμο του αγώνα. Σε ένα παιχνίδι εντυπώσεων στη λογική του δόγματος “νόμος και τάξη” και με αντικείμενο τις ζωές εκατοντάδων μεταναστών/τριών είδαμε μπροστά στα μάτια μας προσφυγικές καταλήψεις να εκκενώνονται, οικογένειες μεταναστών να ξαναχωρίζονται και να διαμοιράζονται σε στρατόπεδα συγκέντρωσης. Την δουλειά της ιδεολογικής στήριξης της εκστρατείας έρχονται να παρέχουν, όπως πάντα, τα ΜΜΕ. Στο σύγχρονο κυνήγι μαγισσών, ταυτίζονται οι αγωνιστές/ριες, οι αναρχικοί/ες, οι μετανάστες/ριες με “εγκληματίες και πρόβλημα” με “ενοχλητική σκόνη και σκουπίδια”, για να νομιμοποιηθεί η καταστολή στην κοινή γνώμη.

Τις δηλώσεις λοιπόν στα δικά μας μέρη τις ερμηνεύουμε ως μέρος της ατζέντας και του κεντρικού σχεδιασμού του κράτους. Τοπικά η τακτική τους όμως διαφέρει. Μπορεί να μην κάνουν ανοιχτά εντυπωσιακές δηλώσεις περί πάταξης της ανομίας ή για νόμο, τάξη και ασφάλεια και άλλα τέτοια, αλλά εκμεταλλευόμενοι τα χρόνια προβλήματα του νησιού πατάνε στον εθελοντισμό και δια αυτής της οδού προσπαθούν να χτυπήσουν καταλήψεις. Εμείς δεν παραβλέπουμε ότι μέσα στις εθελοντικές ομάδες υπάρχουν ανιδιοτελείς άνθρωποι. Παρόλα αυτά, όταν μέσα στον εθελοντισμό εμπλέκεται κράτος και κεφάλαιο με τις μικρές και μεγάλες εξουσίες τους, τότε υπάρχει πρόβλημα. Δεν ξεχνάμε άλλωστε την ενασχόληση του εν λόγω προεκλογικά με τα “πράσινα” σημεία, τάχα μου για το καλό του τόπου, αλλά με ουσιαστικό στόχο του το στήσιμο εταιρίας ΚΟΙΝΣΕΠ, η οποία επιδοτείται από την Ευρωπαϊκή ‘Ένωση. Δεν μας διαφεύγει ότι στο όνομα του εθελοντισμού “ανιδιοτελείς” άνθρωποι, οι οποίοι, με θέση πια στη δημοτική αρχή, ανέλαβαν να κάνουν τη “βρόμικη” δουλειά και να δικαιώσουν υπογείως, “διακριτικά” και με πρόφαση το κοινωνικό έργο και τον εθελοντισμό τις πιθανές εκκενώσεις των καταλήψεων του νησιού. Όσο και αν δεν το παραδέχονται, γίνεται πλέον ξεδιάντροπα φανερό ότι ο εθελοντισμός τους κάνει την δουλειά του κράτους και το εξυπηρετεί.

 Με αφορμή λοιπόν τις πρόσφατες δημόσιες δηλώσεις του Σ. Νεράντζη, δηλώνουμε δημόσια κι εμείς με τη σειρά μας ότι οι καταλήψεις στο νησί δεν είναι άδεια ντουβάρια, είναι δομές που δρουν ως ανάχωμα στην συνεχόμενη υποτίμηση των ζωών μας και είναι εδώ για να μείνουν.

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΕ ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ ΚΑΙ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ

ΚΑΜΙΑ ΥΠΟΧΩΡΗΣΗ ΣΤΙΣ ΒΛΕΨΕΙΣ ΔΗΜΟΥ ΚΑΙ ΝΕΡΑΝΤΖΗ

ΣΤΙΣ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ ΚΥΟΦΟΡΕΙΤΑΙ ΕΝΑΣ ΟΛΟΚΛΗΡΟΣ ΚΑΙΝΟΥΡΙΟΣ ΚΟΣΜΟΣ

ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΖΩΕΣ ΜΑΣ

                                                                                  Κατάληψη Ελαία

                                                                                    Κατάληψη Allerta

Σύντροφοι/ισσες από κατάληψη Αντινομία

ΚΑΤΩ ΤΑ ΞΕΡΑ ΣΑΣ ΑΠΟ ΤΙΣ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ

Τα πρώτα δείγματα γραφής της νέας κυβέρνησης της χώρας δεν έριξαν κανέναν από τα σύννεφα. Η ακροδεξιά κυβέρνηση που έλαβε τη σκυτάλη της εξουσίας από την σοσιαλδημοκρατική αυταπάτη των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, δεν θα μπορούσε να έχει άλλες προτεραιότητες παρά αυτές που επιτάσσει η νεοφιλελεύθερη – νεοφασιστική ατζέντα της: δηλαδή το ξεπούλημα κάθε ίχνους δημόσιας περιουσίας σε ιδιώτες, την ανάθεση κάθε πτυχής της δημόσιας λειτουργίας σε επιχειρηματικά συμφέροντα και την κατάπνιξη κάθε αντίθετης φωνής. Μέσα σε αυτό τον οικονομικό και πολιτικό ζόφο, οι ανάγκες του ψηφοφόρου δεν έχουν καμία σημασία· άλλωστε ο ρόλος του εξαντλήθηκε μόλις έριξε την ψήφο του στην κάλπη. Το μόνο που έχει να σερβίρει η νεοφασιστική εξουσία είναι καταστολή, σκοταδισμός και μισανθρωπισμός: ποδοπάτημα των πιο αδύναμων κοινωνικών στρωμάτων και μειοψηφιών, περιστολή δικαιωμάτων, και πάνω απ’ όλα, μπόλικες δόσεις Νόμου και Τάξης σε απευθείας μετάδοση από την τηλεόραση. Σκοπός: αφενός να ικανοποιηθεί ο διψασμένος για αίμα ακροδεξιός κανίβαλος ψηφοφόρος, που δεν θα γκρινιάξει για τη δική του δυστυχία, αρκεί να δει άλλους να υποφέρουν περισσότερο από αυτόν. Αφετέρου να μην φαίνεται η μεσιτική δραστηριότητα που λαμβάνει χώρα στο παρασκήνιο.

Πρώτο θύμα της τακτικής αυτής οι καταλήψεις μεταναστών στο κέντρο της Αθήνας. Άνθρωποι που είχαν βρει στέγη σε εγκαταλελειμμένα κτίρια και ζούσαν ενσωματωμένοι στον κοινωνικό ιστό ανάμεσα σε άλλους ανθρώπους, έχοντας την αλληλεγγύη των γειτόνων τους, μεταφέρθηκαν χιλιόμετρα μακριά σε στρατόπεδα συγκέντρωσης φτιαγμένα για τις ανάγκες πολύ λιγότερων ανθρώπων σε άθλιες συνθήκες, μακριά από κάθε θέση απασχόλησης, σχολείο και υποδομή υγείας και φυσικά μακριά από τα μάτια των νοικοκυραίων ψηφοφόρων. Η ίδια τακτική συνεχίζεται και θα συνεχίζεται μέχρι να τελειώσουν οι καταλήψεις ή να εξαντληθεί η επικοινωνιακή του χρησιμότητα.

Στην Κέρκυρα η κατάσταση είναι αρκετά διαφορετική. Όχι φυσικά ως προς την ουσία, αλλά ως προς το περιτύλιγμα. Όχι ως προς την ατζέντα που παραμένει η ίδια, αλλά ως προς τον τρόπο που αυτή παρουσιάζεται προς τα έξω. Και εδώ λοιπόν, η νεοφιλελεύθερη ακροδεξιά δημοτική αρχή έθεσε από την αρχή ως στόχο της την παραχώρηση κάθε κομματιού δημόσιας περιουσίας και κάθε πτυχής της λειτουργίας του Δήμου σε ιδιώτες. Φυσικά δεν θα μπορούσε να μην θέσει στο στόχαστρο και τις καταλήψεις, αφού αυτή είναι η μόδα των ημερών. Η Κέρκυρα μπορεί να μην έχει καταλήψεις στέγης μεταναστών, έχει όμως κατατειλημμένους κοινωνικούς χώρους. Εδώ, εκτός από οπαδούς του δόγματος “νόμος και τάξη”, έχουμε και μπόλικους εθελοντές πρόθυμους να σηκώσουν τα μανίκια και να κάνουν όλη τη δουλειά που απαιτείται για να βγάλουν ασπροπρόσωπο έναν σάπιο και χρεοκοπημένο δήμο. Σιγά μην άφηνε η εξουσία όλη αυτή τη τζάμπα εργατική δύναμη να πάει χαμένη· που αλλού θα έβρισκε τόσους ανθρώπους πρόθυμους να χρησιμοποιηθούν; Με αφορμή λοιπόν την “ανάγκη” να αποκτήσει ο Δήμος Κέρκυρας για κάποιον λόγο υπηρεσία εθελοντισμού (ό,τι αντικείμενο κι αν θα μπορούσε να έχει μια τέτοια υπηρεσία) αμέσως δημιουργείται και η “ανάγκη” στέγασής της. Και φυσικά προς έκπληξη κανενός οι χώροι που προτείνονται, ανάμεσα στα εκατοντάδες εγκαταλελειμμένα κτίρια της πόλης, είναι (πάλι) καταλήψεις, μεταξύ αυτών και ο χώρος της Κατάληψης Ελαία.

Ο εθελοντισμός είναι ένα εργαλείο πολλαπλά χρήσιμο για κάθε σκοπό στα χέρια της εξουσίας: Προβάλλοντας επικοινωνιακά την εξυπηρέτηση κάποιου κοινωφελούς, περιβαλλοντικού, ανθρωπιστικού ή πολιτιστικού σκοπού, ο εθελοντισμός επιτρέπει στην εξουσία να εξοικονομεί πόρους αναθέτοντας ανέξοδα για την ίδια τα βάρη της κοινωνικής πολιτικής στους υποτιθέμενα αποδέκτες της. Μετακυλίει στις πλάτες των από τα κάτω την αντιμετώπιση των συνεπειών πολιτικών που δημιουργούν οφέλη για άλλους. Παρέχει τζάμπα εργατική δύναμη, διαφήμιση, προβολή και κέρδη σε ιδιώτες. Εξανθρωπίζει το απάνθρωπο και καταστροφικό καπιταλιστικό οικονομικό σύστημα παραγωγής και εκμετάλλευσης και το συντηρεί αμβλύνοντας τις περιβαλλοντικές και κοινωνικές του συνέπειες. Ο εθελοντισμός υποτάσσει τις αναμφισβήτητα καλές προθέσεις ανθρώπων που θέλουν να βελτιώσουν τον γύρω τους κόσμο και τις θέτει στην υπηρεσία αυτών που είναι υπεύθυνοι για την καταστροφή του. Εκτός από τις καλές προθέσεις, απαραίτητο προσόν του εθελοντή κάθε είδους, είναι να αντιμετωπίζει τα κακώς κείμενα του κόσμου σαν καιρικά φαινόμενα: να μην αναζητά τις αιτίες που τα δημιουργούν, να μην αμφισβητεί το σύστημα που τα γεννά, ούτε να ψάχνει ποιοι ωφελούνται από αυτά. Η δουλειά του εθελοντή είναι απλώς να τα αντιμετωπίζει: κάποιοι καταστρέφουν το περιβάλλον και κερδιζουν από αυτό, ο εθελοντής απλώς μαζεύει τα σκουπίδια. Κάποιοι φτωχοποιούν και εξαθλιώνουν τους ανθρώπους, ο εθελοντής θα ταϊσει τους πεινασμένους. Ο δήμος συνειδητά αφήνει υποστελεχωμένη την υπηρεσία καθαριότητας, ο εθελοντής θα κόψει τα χόρτα και θα πλύνει τα πεζοδρόμια. Το κράτος αφήνει στη μοίρα τους τους πιο αδύναμους, ο εθελοντής θα τους παρέχει περίθαλψη και κάθε είδους ανακούφιση που όμως από τη φύση της δεν μπορεί να είναι παρά ευκαιριακή και προσωρινή, αφού οι λόγοι για τους οποίους δημιουργείται το πρόβλημα παραμένουν άθικτοι.

Οι καταλήψεις από την άλλη εχθρεύονται τον καπιταλιστικό κόσμο της ιδιοκτησίας, του εμπορεύματος, του κέρδους και των χορηγών. Προτείνουν έναν ανεξούσιο κόσμο αλληλεγγύης και αξιοπρέπειας, όπου οι άνθρωποι αυτοοργανώνονται ισότιμα με γνώμονα τις ανάγκες τους και όχι το οικονομικό όφελος. Σε αντίθεση με τον εθελοντισμό, οι καταλήψεις προκρίνουν την οριζοντιότητα, την αυτενέργεια και την αλληλεγγύη, όχι μόνο ως τρόπο εσωτερικής λειτουργίας τους αλλά και ως τρόπο συνολικής οργάνωσης της κοινωνίας. Οργανώνουν δομές και επιχειρούν να αντιμετωπίζουν κοινωνικές ανάγκες με αυτή τη λογική. Αγωνίζονται για την αλλαγή της κοινωνίας αμφισβητώντας τα βαθύτερα θεμέλια του υπάρχοντος κόσμου: την εξουσία και την ιδιοκτησία. Κάτι που το κράτος πάντα έβλεπε (και συνεχίζει να βλέπει) ως εχθρό.

• Το κράτος και η δημοτική αρχή να γνωρίζουν ότι οι χώροι μας είναι ζωντανοί και δημιουργικοί. Να εκμεταλλευτούν κάποιο από τα πάμπολλα κτίρια που ρημάζουν έρημα και να ξεχάσουν την Κατάληψη Ελαία και τις καταλήψεις του νησιού.
• Καμία επίθεση που θα δεχτούν οι καταλήψεις δεν θα μείνει αναπάντητη.
• Απέναντι σε κεντρική και τοπική εξουσία, ούτε βήμα πίσω

ΓΙΑ ΤΗ ΦΑΣΙΣΤΙΚΗ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΤΟΥ PETRIT ZIFLE ΣΤΗ ΛΕΥΚΙΜΜΗ

Το πρωί της Δευτέρας 26 Νοεμβρίου, στην περιοχή ανάμεσα στα Δραγωτινά και τα Σπαρτερά Λευκίμμης, διερχόμενος κάτοικος εντοπίζει το πτώμα ενός ανθρώπου πεταμένο σε ένα χαντάκι. Μερικές μέρες μετά, στις 29 Νοεμβρίου, η αστυνομία συλλαμβάνει έναν 44χρονο κάτοικο της περιοχής, ο οποίος ομολογεί την ανθρωποκτονία. Από το σημείο αυτό και έπειτα οι πληροφορίες που σιγά σιγά έρχονται στο φως καταδεικνύουν ότι δεν πρόκειται για ένα απλό έγκλημα, αλλά για κάτι πολύ περισσότερο και πολύ πιο επικίνδυνο. Αυτό που συνέβη στη Λευκίμμη ήταν μια φασιστική δολοφονία.

…όταν δολοφονείται ένας άνθρωπος δίπλα σου…

Το θύμα της δολοφονίας ονομαζόταν Petrit Zifle. Ηταν ένας 63χρονος εργάτης γης αλβανικής καταγωγής, γνωστός στους περισσότερους απλά ως κος Πέτρος. Όπως όλα δείχνουν, ο Petrit Zifle και ο δράστης βρίσκονταν και οι δύο στο καφενείο το απόγευμα της Κυριακής, 25 Νοεμβρίου, όπου και διαπληκτίστηκαν με έντονο τρόπο. Αιτία υπήρξε η συζήτηση θαμώνων για την Μακεδονία, στην οποία συμμετείχε και ο 44χρονος, μιλώντας με υβριστικό και προσβλητικό τρόπο για όλους τους μη Έλληνες.Ο Petrit Zifle ανταπάντησε στις προσβολές του 44χρονου και κάπως έτσι ξεκίνησε ένας έντονος καυγάς μεταξύ τους, ο οποίος έληξε χάρη στην παρέμβαση των υπόλοιπων παρευρισκόμενων, με τον δράστη να αποχωρεί απειλώντας τη ζωή του 63χρονου. Λίγο αργότερα, ο δράστης εντοπίζει τον Zifle, τον δολοφονεί με κυνηγετική καραμπίνα και πετάει το πτώμα του σε ένα χαντάκι, όπου και τον βρίσκουν την επόμενη μέρα.
Προς έκπληξη κανενός, ο δολοφόνος του Petrit Zifle είναι ένας άνθρωπος γνωστός στην περιοχή για τις φασιστικές του ιδέες και, φυσικά, για τη δημόσια υποστήριξή του στη Χρυσή Αυγή. Ο 44χρονος υπήρξε εκλογικός αντιπρόσωπος της Χρυσής Αυγής στις τελευταίες εκλογές, πολλές φορές είχε συνοδεύσει το «επιτελείο» της Χρυσής Αυγής, όταν αυτό εμφανιζόταν στην Λευκίμμη, ενώ δεν έκρυβε τη σβάστικα που είχε ως τατουάζ στο στήθος του. Και είναι αυτή ακριβώς η ιδιότητά του ως νεοναζί που δείχνει, πέρα από κάθε αμφιβολία, ότι η δολοφονία που διέπραξε είχε ξεκάθαρο ρατσιστικό/φασιστικό κίνητρο. Ο Petrit Zifle δεν δολοφονήθηκε επειδή ήταν άτυχος, ούτε επειδή είχε «προσωπικές διαφορές» ή «νταραβέρια» με τον θύτη, όπως πολλά τοπικά ΜΜΕ άφησαν να εννοηθεί. Ο Petrit Zifle δολοφονήθηκε γιατί ήταν αλβανικής καταγωγής, και γιατί είχε το θάρρος να πει τη γνώμη του και να αντιπαρατεθεί με ένα άτομο γνωστό για τις νεοναζιστικές του απόψεις.

…όταν σε κάποιους άλλους ανθρώπους δίπλα σου ο φασισμός «δεν βρωμάει»…

Η δολοφονία αυτή, αν και πρωτοφανής για τα δεδομένα του νησιού, δεν είναι ούτε «μεμονωμένο περιστατικό» ούτε ασύνδετη με το γενικότερο πολιτικό κλίμα. Η έξαρση του φασισμού τους τελευταίους μήνες, με αφορμή ζητήματα όπως το μακεδονικό και ο Κατσίφας, είναι αδιαμφισβήτητη. Εξίσου αδιαμφισβήτητο είναι το γεγονός ότι η Χρυσή Αυγή, εν όψει του τέλους της δίκης της, αλλά και των επικείμενων εκλογών, προσπαθεί να κερδίσει την κοινωνική συναίνεση πλασάροντας ένα προφίλ «αντισυστημικής» δράσης, όπως είδαμε πρόσφατα να συμβαίνει με τις υποκινούμενες από το νεοναζιστικό κόμμα εθνικιστικές καταλήψεις. Υπό αυτό το πρίσμα, δεν είναι παράξενο που, μερικά χρόνια μετά τις δολοφονίες του Παύλου Φύσσα και του Σαχζάτ Λουκμάν, λαμβάνει χώρα άλλη μια δολοφονία από υποστηρικτή του νεοναζιστικού αυτού κόμματος.
Ωστόσο, η δολοφονία αυτή παρουσιάζει ακόμη περισσότερο ενδιαφέρον αν αναλογιστεί κανείς τον τόπο στον οποίο συνέβη. Η Λευκίμμη είναι ένα μέρος γνωστό στο πανελλήνιο ήδη από το 2008 λόγω του σθεναρού αγώνα των κατοίκων της ενάντια στην δημιουργία ΧΥΤΑ στην περιοχή. Είναι ένα μέρος που έχει κερδίσει την αλληλεγγύη και την υποστήριξη όλως όσων αγωνίζονται ενάντια σε κάθε μορφή εκμετάλλευσης και καταπίεσης, ένα μέρος που επί μία ολόκληρη δεκαετία ενέπνεε τα περιβαλλοντικά κινήματα ολόκληρης της χώρας. Δεν μπορεί κανείς παρά να αναρρωτηθεί πώς είναι δυνατόν σε ένα τέτοιο μέρος οι φασίστες να δρουν ανενόχλητοι.
Δυστυχώς, ήδη από την αρχή του καλοκαιριού, όταν και επανακινήθηκε το ζήτημα του ΧΥΤΑ, είχε γίνει σαφές ότι οι φασίστες προσπαθούσαν να εισχωρήσουν στο κίνημα των κατοίκων της περιοχής ενάντια στη λειτουργία της χωματερής. Χαρακτηριστικότερο παράδειγμα του γεγονότος αυτού είναι η ανοχή στην παρουσία του χρυσαυγίτη βουλευτή Αϊβατίδη σε συναυλία διαμαρτυρίας που είχε διοργανώσει ο τοπικός πολιτιστικός – περιβαλλοντικός σύλλογος στο ποτάμι Λευκίμμης στις 02/06. Στη συναυλία αυτή, όταν καταγγέλθηκε η παρουσία του νεοναζί βουλευτή από τον πρόεδρο του Συνδέσμου Ξενοδοχοϋπαλλήλων Κέρκυρας με την φράση «εδώ βρωμάει φασισμός», η απάντηση του γραμματέα του συλλόγου ήταν «το μόνο που βρωμάει εδώ είναι το ποτάμι». Μια φράση που συμπύκνωνε μια ολόκληρη νοοτροπία: κανείς δεν περισσεύει, όλοι χωράνε στον αγώνα, δεν υπάρχουν αριστεροί και δεξιοί, η ενότητα είναι πάνω απ’ όλα, ακόμη κι οι φασίστες δικαιούνται να αγωνιστούν μαζί μας ενάντια στο ΧΥΤΑ.
Το περιστατικό αυτό, βέβαια, αν και απασχόλησε πολύ την κοινωνία του νησιού, στην πραγματικότητα δεν αποτελεί παρά την κορυφή του παγόβουνου. Γιατί η αλήθεια είναι πως, ό,τι και να είπε ο γραμματέας του τοπικού συλλόγου, ο κόσμος της Λευκίμμης είχε τη δυνατότητα να απομονώσει και να καταδικάσει τους φασίστες, όπως είχε και τη δυνατότητα να αποτρέψει την παρουσία τους στα συλλαλητήρια και τις πορείες ενάντια στη λειτουργία της χωματερής. Απλώς, το μεγαλύτερο μέρος της κοινωνίας της Λευκίμμης επέλεξε να μην το κάνει. Είτε προς χάριν της περίφημης «ενότητας» του αγώνα, είτε από απλή αδιαφορία για το ζήτημα του φασισμού, το κίνημα της Λευκίμμης ως σύνολο δεν απομόνωσε τα άτομα με φασιστικές απόψεις και συμπεριφορές. Αντιθέτως, οι άνθρωποι που προσπάθησαν να δημιουργήσουν δομές αγώνα ενάντια στον ΧΥΤΑ με ξεκάθαρο αντιφασιστικό πρόσημο, οι άνθρωποι που απ’ την αρχή προειδοποιούσαν πως το να δείχνεις ανοχή στον φασισμό και το να δίνεις χώρο στη Χρυσή Αυγή δεν βγαίνει ποτέ σε καλό, οι άνθρωποι αυτοί απομονώθηκαν, στοχοποιήθηκαν, λασπολογήθηκαν και, φυσικά, κατηγορήθηκαν ως «διασπαστές του κινήματος». Και κάπως έτσι, καταλήξαμε όχι μόνο να θρηνούμε το θύμα άλλης μιας φασιστικής δολοφονίας, αλλά και να βλέπουμε τον νεοναζί Αϊβατίδη, πέντε μόλις μέρες μετά τη δολοφονία, να κυκλοφορεί ανενόχλητος στη Λευκίμμη σαν να μη συμβαίνει τίποτα.

…τότε οφείλεις να πάρεις θέση.

Ο φασισμός έχει ξανασηκώσει κεφάλι, και αποκτά όλο και μεγαλύτερη δύναμη. Και υπεύθυνοι για αυτό δεν είναι μόνο όσοι τον στηρίζουν, όσοι ψηφίζουν ναζιστικά κόμματα ή συμμετέχουν σε φασιστικές οργανώσεις ή παίρνουν μέρος σε εθνικιστικά συλλαλητήρια. Υπεύθυνοι είναι και όλοι όσοι τον ανέχονται χωρίς να μιλούν. Υπεύθυνοι είναι όλοι όσοι του δίνουν χώρο και βήμα στο δημόσιο λόγο. Υπεύθυνοι είναι όσοι τον ξεπλένουν.Υπεύθυνοι είναι όσοι παρουσιάζουν τα εγκλήματα των φασιστών σαν να είναι αποκομμένα από την ιδεολογία τους, όσοι αποκρύπτουν τη δράση τους ή την παρουσιάζουν ωραιοποιημένη. Υπεύθυνοι είναι όλοι όσοι δεν αντιδρούν στην εξάπλωσή του.
Πριν μερικά χρόνια θρηνήσαμε για τη δολοφονία του Σαχζάτ Λουκμάν και του Παύλου Φύσσα. Σημερα θρηνούμε για τη δολοφνία του Petrit Zifle. Κι αν δεν οργανωθούμε μαζικά για να πολεμήσουμε αυτή τη πανούκλα του καιρού μας, σύντομα θα θρηνήσουμε κι άλλα θύματα. Σύντομα κάποιος άλλος συγχωριανός μας, ή συνάδελφός μας, ή σύντροφός μας θα δολοφονηθεί επειδή τόλμησε να έχει διαφορετική καταγωγή, χρώμα, σεξουαλικό προσανατολισμό ή πολιτικές απόψεις. Ο μόνος τρόπος να εμποδίσουμε αυτό το σενάριο να πραγματοποιηθεί είναι με συνεχή, μαχητικό, μαζικό και οργανωμένο αντιφασιστικό αγώνα.
Έχει έρθει η στιγμή να το συνειδητοποιήσουν όλοι: δεν υπάρχουν πλέον περιθώρια για ουδετερότητα. Η απάθεια, η σιωπή και η ανοχή δεν είναι ουδέτερη στάση, είναι στάση που ενδυναμώνει και στηρίζει το φασισμό. Κι όσοι δεν θέλουν να δουν το φασισμό να θριαμβεύει, οφείλουν να πάρουν άμεση και ξεκάθαρη θέση εναντίον του.

ΟΥΤΕ ΣΤΗ ΛΕΥΚΙΜΜΗ ΟΥΤΕ ΠΟΥΘΕΝΑ, ΤΣΑΚΙΣΤΕ ΤΟΥΣ ΦΑΣΙΣΤΕΣ ΣΕ ΠΟΛΕΙΣ ΚΑΙ ΧΩΡΙΑ

ΚΑΤΑΛΗΨΗ ΕΛΑΙΑ

«Απέναντι σε ένα σύστημα που υποβιβάζει κάθε ελευθερία και αξιοπρέπεια και δημιουργεί μια ασφυκτική κοινωνική πραγματικότητα, επιλέξαμε να λειτουργήσουμε με εντελώς διαφορετικές αρχές, και ταυτόχρονα να τις προτάξουμε ως ένα διαφορετικό τρόπο οργάνωσης. Στα πλαίσια αυτής της προσπάθειας δημιουργήθηκε ένας ελεύθερος κοινωνικός χώρος.», απόσπασμα από το καταστατικό λειτουργίας της κατάληψης Ελαία.

Η κατάληψη Ελαία είναι ένας απελευθερωμένος κοινωνικός χώρος ο οποίος, μέσα από τη δράση του και τα προτάγματά του, προωθεί στην τοπική κοινωνία της Κέρκυρας το όραμα για μια κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση και καταπίεση, χωρίς ταξικούς διαχωρισμούς, χωρίς εξουσιαστές και εξουσιαζόμενους. Μέσα στα οχτώ χρόνια λειτουργίας της, η Ελαία έχει παραγματοποιήσει πολιτικές και καλλιτεχνικές εκδηλώσεις χωρίς εισιτήριο, έχει οργανώσει μαθήματα αυτομόρφωσης, έχει συμβάλλει στον αγώνα για την προστασία του περιβάλλοντος και της δημόσιας γης, έχει παρέμβει καθοριστικά σε σημαντικά τοπικά ζητήματα, έχει προβεί σε δράσεις αντιπληροφόρησης, έχει προωθήσει κινήσεις αλληλεγγύης σε πρόσφυγες, μετανάστες, εργαζόμενους, πολιτικούς κρατούμενους, θύματα ρατσισμού κ.α. Ταυτόχρονα, η Ελαία αποτελεί τη στέγη πολιτικών ομάδων και εγχειρημάτων με αντικείμενο την τέχνη, την οριζόντια διάχυση της γνώσης, την αγροτική παραγωγή και οτιδήποτε άλλο ικανοποιεί την ανθρώπινη ανάγκη για δημιουργικότητα και έκφραση. Η Ελαία είναι ένας χώρος με ελευθεριακό πρόσημο, που αντιτίθεται στη λογική του εμπορίου, του θεάματος, της εξουσίας και των διαχωρισμών, και γι’ αυτό αποτελεί σημείο αναφοράς για όλους όσους παλεύουν ενάντια στο υπάρχον σύστημα επιβολής και κυριαρχίας.
Φυσικά, ένας τέτοιος χώρος δεν θα μπορούσε παρά να αποτελεί διαχρονικό στόχο κρατικών και παρακρατικών επιθέσεων. Μια τέτοια επίθεση συνέβη το βράδυ του Σαββάτου, 27 Μαΐου, από «αγνώστους» που κατέστρεψαν ένα σωλήνα νερού στο εξωτερικό μέρος του κτιρίου, ενώ έσπασαν και ένα τζάμι στο εσωτερικό του. Πρόκειται για την τρίτη επίθεση που δέχεται η κατάληψη Ελαία μέσα σε διάστημα ενάμιση χρόνου, καθώς τον Ιούνιο του 2016 πραγματοποήθηκε διακοπή της ηλεκτροδότησης του κτιρίου, τρεις ημέρες πριν τη συναυλία της συνέλευσης ‘αναρχικών-αντιεξουσιαστών για την επαναπροώθηση της DIY λογικής’ , ενώ τον Οκτώβριο του 2015, αμέσως μετά το αντιφασιστικό διήμερο που είχε πραγματοποιηθεί στην ευρύτερη γειτονιά της Γαρίτσας, θρασύδειλοι παραβίασαν την πόρτα του κτιρίου και πήραν έναν υπολογιστή, ηχεία και μέρος των τροφίμων που είχαν συγκεντρωθεί για τους πρόσφυγες. Περιστατικά που έρχονται να προστεθούν στο μακρύ κατάλογο των επιθέσεων που έχει δεχτεί ο αναρχικός/αντιεξουσιαστικός χώρος του νησιού, αποκορύφωμα των οποίων αποτέλεσαν οι εμπρηστικές επιθέσεις ενάντια σε καταλήψεις-δύο στη Ελαία, τον πρώτο καιρό της λειτουργίας της, και μία στην κατάληψη Δράκα το 2012.
Οι ενέργειες κατά της κατάληψης Ελαία δεν είναι ούτε μεμονωμένες, ούτε ασύνδετες με το γενικότερο πολιτικό κλίμα. Αντίθετα, αποτελούν μέρος μιας γενικευμένης προσπάθειας καταστολής των αυτοοργανωμένων χώρων, που, τα τελευταία χρόνια, βρίσκεται σε έξαρση. Ορφανοτροφείο, Hurriya και Μανδαλίδειο στη Θεσσαλονίκη, Αλκιβιάδου 9 και Βίλα Ζωγράφου στην Αθήνα, Αυτοδιαχειριζόμενο Στέκι στο Αγρίνιο, Αντιβίωση και Acta et Verba στα Γιάννενα είναι μόνο μερικές από τις καταλήψεις που δέχτηκαν την «επίσκεψη» των αστυνομικών και δικαστικών μηχανισμών. Ταυτόχρονα, αυξάνεται συνεχώς και ο αριθμός των κατειλημμένων χώρων που έχουν δεχτεί επίθεση από παρακρατικούς φασίστες, τσιράκια των αφεντικών και κάθε είδους κοινωνικούς κανίβαλους. Πρόκειται για μια πρακτική που στοχεύει αφ’ ενός στην αποδυνάμωση των κινηματικών υποδομών, και αφ’ ετέρου στον εκφοβισμό του κόσμου που συμμετέχει ενεργά σε συλλογικές διαδικασίες.
Η πρακτική αυτή δε θα έχει κανένα αποτέλεσμα. Κι αυτό γιατί όλοι όσοι ενορχηστρώνουν και πραγματοποιούν τέτοιου είδους επιθέσεις, όλοι αυτοί οι μπάτσοι , δικαστές, τοπικοί άρχοντες, φασίστες, τσιράκια των αφεντικών, όλοι αυτοί δεν κατανοούν το σημαντικότερο: ότι οι καταλήψεις δεν είναι μόνο οι τοίχοι των κτιρίων, αλλά κάτι πολύ περισσότερο από αυτό. Οι καταλήψεις είναι οι σχέσεις συντροφικότητας που αναπτύσσονται στο εσωτερικό τους, είναι οι ιδέες για ένα κόσμο ισότητας και ελευθερίας, είναι οι χώροι όπου στεγάζονται οι συλλογικές μας ανάγκες και επιθυμίες.Οι καταλήψεις είναι η έμπρακτη αμφισβήτηση του κράτους, του κεφάλαιου και της ιδιοκτησίας, και ταυτόχρονα η εφαρμογή των προταγμάτων της Αντίστασης, της Αλληλεγγύης και της Αυτοοργάνωσης. Κι αυτά κανένα σπασμένο τζάμι, κανένα κομμένο καλώδιο ρεύματος, κανένας σπασμένος σωλήνας νερού, κανένας καμμένος τοίχος δεν μπορεί να τα καταστρέψει.

ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΧΩΡΟΥΣ ΑΓΩΝΑ

Τα ξημερώματα της Δευτέρας 13/3/17 μπάτσοι εισβάλλουν και εκκενώνουν δύο καταλήψεις, την Αλκιβιάδου 9 και τη Βίλλα Ζωγράφου. Η Αλκιβιάδου 9 εκκενώθηκε μετά από μήνυση της φιλάνθρωπης Μη Κυβερνητικής Οργάνωσης ‘Ερυθρός Σταυρός’ ,καθώς είναι ο επίσημος κάτοχος του κτηρίου, με την πρόφαση ότι θα χρησιμοποιήσει το χώρο για την υποδοχή ασυνόδευτων ανηλίκων. Η εκκένωση είχε σαν αποτέλεσμα την προσαγωγή 4 αλληλέγγυων και 127 μεταναστών, οι οποίοι πρόκειται να μεταχθούν σε κέντρα κράτησης. Η Βίλλα Ζωγράφου εκκενώθηκε με εντολή της “αριστερής” δημάρχου Τ. Κατσαφάκη. Εκεί υπήρξαν 7 συλληφθέντες, οι οποίοι ανέλαβαν την πολιτική ευθύνη.  Αυτές οι ενέργειες έρχονται να προστεθούν σε μια σειρά κατασταλτικών και τραμπούκικων επιθέσεων. Ξεκινάνε από την καταστολή τριών καταλήψεων στη Θεσσαλονίκη τον Ιούλιο του ’16 και ακολουθούν η επίθεση στη Στρούγκα απο τους τραμπούκους του Μελισσανίδη και η εισβολή στο Αντιεξουσιαστιό Στέκι Αγρινίου, από όπου οι μπάτσοι αρπάζουν υλικοτεχνικό εξοπλισμό και 600 ευρώ.

Λίγα χρόνια πριν, η τότε δεξιά κυβέρνηση, εν μέσω αντικοινωνικών μέτρων και μνημονίων, επιτέθηκε στο αναρχικό κίνημα και τον κόσμο του αγώνα με την εκκένωση της Βίλλας Αμαλίας και της κατάληψης Σκαραμαγκά. Σήμερα η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ κάνει ακριβώς το ίδιο. Το κράτος έχει συνέχεια, με όποιο προσωπείο κι αν εμφανίζονται οι διαχειριστές του.

Δεν αποτέλεσε, βέβαια, ούτε αποτελεί έκπληξη ο τρόπος καθώς και οι μέθοδοι επίθεσης και καταστολής εγχειρημάτων. Οι απελευθερωμένοι χώροι, ως ζωντανά πολιτικά κύτταρα των περιοχών στις οποίες δραστηριοποιούνται, προάγουν την αυτοοργάνωση, την αλληλεγγύη, την αυτοδιαχείριση, είναι ορμητήρια ταξικού και αντιφασιστικού αγώνα και έχουν ως σκοπό την ανθρώπινη χειραφέτηση. Η επίθεση, λοιπόν, γίνεται σε ανθρώπους που είναι εχθρικοί απέναντι σε κάθε μορφή εξουσίας, γίνεται εναντίον εγχειρημάτων και δομών αλλά και ενάντια στους εξαθλιωμένους αυτού του κόσμου, σε πρόσφυγες και μετανάστες.

Αυταπάτες ας μην τρέφουν κάποιοι, καθώς η εξουσία είναι μία, οποιοδήποτε πολιτικό προσωπικό κι αν έρθει να την υπηρετήσει. Στο μεταξύ, στο απυρόβλητο και με την προστασία των μπάτσων-κρατιστών, επιτρέπεται η ρητορική μίσους ακροδεξιών κνώδαλων. Και μέσα στον ζόφο των καιρών που διερχόμαστε, έρχονται να προστεθούν αυτοδιοικητικοί παράγοντες, φιλανθρωπικές οργανώσεις, ΜΚΟ, οι οποίοι, βουτηγμένοι στην αυταρχικότητα και τη διαπλοκή, επιτίθενται μέσω των κρατικών μηχανισμών στον κόσμο του ανταγωνιστικού κινήματος. Η επίθεση ολοκληρώνεται από όλον τον θεσμικό συρφετό και τα ΜΜΕ με παραπληροφόρηση για τους κατειλλημένους χώρους.

Είναι αντιληπτό για ποιο λόγο οι καταλήψεις, και ειδικότερα οι καταλήψεις στέγης, εκκενώνονται όταν οι βολεμένοι σοσιαλδημοκράτες του ΣΥΡΙΖΑ στήνουν οικονομικά πανηγύρια μέσω επιδοτήσεων στις πλάτες των προσφύγων. Τα στέκια, οι αυτοδιαχειριζόμενοι χώροι και οι καταλήψεις αποτελούσαν και αποτελούν το αγκάθι στο μάτι του κράτους και του κεφαλαίου. Είναι εκείνοι οι χώροι που αποτελούν εστίες αγώνα για  έναν κόσμο χωρίς ιεραρχήσεις, ανάθεση και εξουσιαστικες λογικές. Δείχνουμε την αλληλεγγύη μας στους διωκώμενους και υποσχόμαστε να συνεχίσουμε να είμαστε ο μόνιμος πόνος για τους κρατιστές και τα τσιράκια τους. Πλανώνται αν θεωρούν ότι οι συντροφικές σχέσεις σταματούν στους τοίχους των καταλήψεών μας. Συνεχίζουμε την παρακαταθήκη της αντίστασης ενάντια στον διωγμό και την αδικία.
ΘΑ ΓΙΝΟΥΜΕ ΟΙ ΧΕΙΡΟΤΕΡΟΙ ΕΦΙΑΛΤΕΣ ΣΑΣ
10 ,100 , ΧΙΛΙΑΔΕΣ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ
ΚΟΙΝΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΝΤΟΠΙΩΝ ΚΑΙ ΜΕΤΑΝΑΣΤΩΝ
ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΚΑΙ ΑΓΩΝΑΣ ΩΣ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ

Για να μην πεθάνουμε δουλεύοντας

Κυριακή.Ημέρα εργασιακής ανάπαυλας κερδισμένη με πολύ αίμα, η οποία, με τις συνθήκες που διαμορφώνονται και μέσα στον σύγχρονο αλοκληρωτισμό, τείνει να καταργηθεί. Κράτος και αφεντικά σε πλήρη συμπόρευση ,επιβάλλουν το κοινό τους συμφέρον: περισσότερες ώρες δουλειάς ,περισσότερο κέρδος για αυτούς .Σε μια κοινωνία-φυλακή που βασίζεται μεταξύ άλλων και στο δίπολο παραγωγη-κατανάλωση, τα αφεντικά κερδοφορούν αέναα και ας διατείνονται για το αντίθετο. Το σχέδιό τους το εξυφαίνουν σιγά -σιγά  με τις “Λευκές-Λουσάτες  νύχτες”,με την κατάργηση της Κυριακάτικης αργίας, η  οποία ντύνεται το μανδύα των “ολίγων ημερών” με 8 Κυριακές  μέσα  στον χρόνο, ενώ  υπάρχει  και η  σύμφωνη γνώμη  των εμπορικών συλλόγων σε πάρα πολλές περιπτώσεις .

Μια πιο προσεκτική ματιά θα μας δείξει  τη  λαίλαπα που σαρώνει τους χώρους εργασίας με τα μειωμένα ωράρια ,  τις συμβάσεις εργασίας ακόμα και μιας ημέρας ,τους πενιχρούς  μισθούς ,την καθιέρωση της καθυστέρησης καταβολής των μισθών των εργαζομένων ακόμη και πολλούς μήνες μετά. Εκείνο που επιτακτικά ζητούν οι εργοδότες είναι η φθηνή εκμετάλλευση του εργατικού δυναμικού ,η αποστράγγιση κάθε δυναμικής του εργαζομένου. Αποτέλεσμα να γίνονται οι βαριές πέτρες στους μύλους της δουλείας και ο χρόνος για ξεκούραση να είναι ελάχιστος ως ανύπαρκτος. Είναι επιβεβλημένο πια οι αντιστάσεις στις αδηφάγες ορέξεις ντόπιου και ξένου κεφαλαίου να γίνουν πιο έντονες και πιο οργανωμένες. Καμία εκβιαστική και αυταρχική συμπεριφορά δεν πρέπει να γίνεται ανεκτή.

ΔΕΝ ΖΟΥΜΕ ΓΙΑ ΝΑ ΔΟΥΛΕΥΟΥΜΕ .ΔΕΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΜΗΧΑΝΕΣ.

Δεν δουλεύουμε -Δεν ψωνίζουμε

Μεταξύ άλλων, αυτό που έξυπνα καταφέρνει η Κυριακή ως εργάσιμη μέρα είναι να αρπάζει την συναίνεση των καταναλωτών κάνοντάς τους παράλληλα να ξεχνούν ότι είναι και οι ίδιοι στην ίδια θέση με τους εργαζόμενους. Επιδιώκει έτσι η κυριαρχία να διασπείρει τον κανιβαλισμό μέσα στον κοινωνικό ιστό διαιρώντας τους ανθρώπους εν προκειμένω σε καταναλωτές και εργαζόμενους και χωρίς να ξεχνά να απαντά βίαια στους αρνητές του κυριακάτικου εμπορεύματος. Με την ταξική συνείδηση να απέχει, ο καταναλωτής πέφτει στην παγίδα να “στηρίξει” την αγορά στραγγαλίζοντας ακόμη περισσότερο τον εργαζόμενο . Επί της ουσίας, ο εργαζόμενος ασφυκτιά στη μέγγενη της εργασίας. Η αλήθεια είναι μια, χωρίς τον καταναλωτή κανένα επιβαλλόμενο μέτρο δεν θα ισχύσει .

Παρόλη την επίθεση στα εργασιακά ,την καταστολή των αγώνων ,τις διώξεις, θα πρέπει  από κοινού ντόπιοι και  μετανάστες,οι οποίοι έχουν νιώσει στο πετσί τους την εκμετάλλευση και την αγριότητα των εργασιακών συνθηκών,  να σταθούν ανάχωμα στην παραγωγική διαδικασία των κεφαλαιούχων κερδοσκόπων.  Προτείνουμε με όλα τα μέσα άγριες συγκρουσιακές απεργίες, σαμποτάζ στην παραγωγη, δημιουργία αυτοοργανωμένων σωματείων βάσης εχθρικών στα κόμματα και στους εργατοπατέρες, με σκοπό να λειτουργούν όχι ως διαμεσολαβητές μεταξύ εργαζόμενων και αφεντικών αλλά ευθέως μετωπικά και συγκρουσιακά, ξεκινώντας από τη διεκδίκηση δικαιωμάτων για το  παρόν και χτίζοντας παράλληλα τις επαναστατικές  συνθήκες που θα οδηγήσουν στο σπάσιμο των αλυσίδων της μισθωτής σκλαβιάς

Το Σάββατο 12 Νοεμβρίου θα πραγματοποιηθεί εκδήλωση με θέμα τα Σωματεία Βάσης και τη λειτουργία τους, με καλεσμένους συντρόφους από τη Συνέλευση Βάσης Εργαζομένων Διανομέων Ιωαννίνων και την ΕΣΕ Ιωαννίνων.

Αντίσταση-αλληλεγγύη-αυτοοργάνωση

Την Κυριακή να πάνε για δουλειά οι υπουργοί και τα αφεντικά.

Αν ψωνίζεις Κυριακή ετοιμάσου να δουλέψεις Κυριακή

Η Κυριακη θα παραμείνει αργία, καμία εθελοδουλεία στην  εργοδοσία

ΚΑΤΑΛΗΨΗ ΕΛΑΙΑ

Την Τετάρτη 15 Ιουνίου πραγματοποιήθηκε διακοπή της ηλεκτροδότησης της κατάληψης Ελαία. Συγκεκριμένα, κόπηκε το εξωτερικό καλώδιο που συνέδεε το κτίριο της κατάληψης με κολόνα της ΔΕΗ. Το πρόβλημα αντιμετωπίστηκε  άμεσα από τον κόσμο της κατάληψης αλλά και συντρόφους/ισσες από άλλες συλλογικότητες.

Ωστόσο, η παύση της παροχής ρεύματος δεν είναι πρωτοφανές γεγονός, αλλά  έρχεται να προστεθεί σε μια σειρά επιθέσεων, κρατικών και παρακρατικών, τις οποίες έχει δεχθεί κατά καιρούς η κατάληψη στη διάρκεια των εξίμισι
χρόνων λειτουργίας της. Επιθέσεις που αποδεικνύουν, αν μη τι άλλο, ότι η Ελαία μέσω της δράσης της και των
πολιτικών της προταγμάτων, αποτελεί αγκάθι στο υπάρχον εξουσιαστικό σύστημα.

Φυσικά, οι ενέργειες κατά της κατάληψης Ελαία δεν είναι μεμονωμένες, αλλά αποτελούν μέρος μιας γενικευμένης
προσπάθειας καταστολής των αυτοοργανωμένων χώρων. Η προσπάθεια αυτή καταδεικνύει με σαφή τρόπο ότι
το κράτος, είτε  με άμεσους είτε με έμμεσους τρόπους, στοχεύει στην αποδυνάμωση των κινηματικών δομών.
Η συγκεκριμένη περίπτωση είναι ενδεικτική: Με τη στέρηση ενός κοινωνικού αγαθού ζωτικής σημασίας, όπως
είναι το ρεύμα, το κράτος επιδιώκει τη φίμωση ενός αγωνιζόμενου πολιτικού χώρου.

Εμείς από τη μεριά μας, ως συνέλευση της κατάληψης Ελαία, θεωρούμε ότι η διακοπή ρεύματος του κτιρίου
αποτελεί μεθοδευμένη επίθεση κατασταλτικού χαρακτήρα και δηλώνουμε πως τέτοιου είδους ενέργειες σε καμία περίπτωση δεν πρόκειται να μείνουν αναπάντητες. Αντιθέτως, κάθε προσπάθεια καταστολής θα αντιμετωπίζεται αποφασιστικά και δυναμικά.

ΚΑΜΙΑ ΚΑΤΑΛΗΨΗ ΕΡΜΑΙΟ ΣΤΙΣ ΟΡΕΞΕΙΣ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ

ΚΑΜΙΑ ΕΠΙΘΕΣΗ ΔΕΝ ΘΑ ΜΕΙΝΕΙ ΑΝΑΠΑΝΤΗΤΗ

Το ακόλουθο κείμενο συντάχτηκε με σκοπό να εξηγήσει πολιτικά στον Θεόδωρο Μπούκα, σύμβουλο περιφέρειας Ιονίων Νήσων, για ποιο λόγο δεν μπορεί να συμμετέχει πλέον στη συνέλευση και μόνο. Το κείμενο συντάχτηκε μετά από δική του απαίτηση και δεν είχαμε κανένα  σκοπό να το δημοσιεύσουμε. Επειδή όμως έχουν χρησιμοποιηθεί αποσπάσματά του στα social media από τον ίδιο με σκοπό την διαστρέβλωση των γεγονότων και επειδή  οι ισχυρισμοί του  σε ιδιωτικές συζητήσεις εκθέτουν και δυσφημούν την κατάληψη, κρίναμε απαραίτητο να το αναρτήσουμε για να λυθούν τυχόν απορίες.

“Η συμμετοχή στο θεσμό των εκλογών δεν μπορεί παρά να αποτελεί μια αυταπάτη. Δημιουργεί μια ψευδαίσθηση συμμετοχής στα κοινά και δίνει μια απατηλή εντύπωση στο άτομο ότι μπορεί να αποφασίζει για το μέλλον και τη ζωή του. Στην πραγματικότητα αυτό που κάνει είναι να επιλέγει κάθε φορά τον εξουσιαστή του, δίνοντάς του την απαραίτητη για την αστική δημοκρατία, κοινωνική συναίνεση”.
Κατάληψη Ελαία, 5 Νοεμβρίου 2010
για το θεσμό των δημοτικών εκλογών 1

Η Κατάληψη Ελαία είναι ένας ελεύθερος, αυτοδιαχειριζόμενος κοινωνικός χώρος, που λειτουργεί σύμφωνα με την ιδρυτική της διακήρυξη αντιεξουσιαστικά. Σύμφωνα με την ίδια διακήρυξη, προϊόν εξαντλητικών και μακρόχρονων διαδικασιών συζήτησης, “την αντίθεσή μας στην εξουσία δεν την αντιλαμβανόμαστε ως διαχειριστικό-εσωτερικό τρόπο λειτουργίας της κατάληψης, αλλά αποτελεί ταυτόχρονα κοινωνικό πρόταγμα”. Αυτό σημαίνει ότι η κατάληψη δεν επιλέγει απλά να μαντρώνει το αντιεξουσιαστικό πρόταγμα στους τέσσερις τοίχους της, αλλά εχθρεύεται την εξουσία όπου αυτή υπάρχει, καλεί τους εξουσιαζόμενους να την αποτινάξουν και να λειτουργήσουν χωρίς αυτήν. Και αυτό διότι η Κατάληψη Ελαία πρεσβεύει έναν κόσμο εντελώς διαφορετικό από τον κυρίαρχο κόσμο της εξουσίας, του χρήματος, της ανάθεσης, της εκπροσώπησης, της εμπορευματοποίησης, των ειδικών. Αγωνίζεται για έναν κόσμο αυτοοργάνωσης, αλληλεγγύης, οριζοντιότητας, ισοτιμίας, έναν κόσμο στον οποίο οι άνθρωποι αποφασίζουν για τη ζωή τους μόνοι τους, όπου κανείς δεν εκπροσωπεί και δεν εκπροσωπείται από κανέναν.

Είναι αλήθεια ότι στο ιδρυτικό κείμενο της κατάληψης δεν υπάρχει ρητή πρόβλεψη για το αν ¨επιτρέπονται” σε αυτήν περιφερειακοί σύμβουλοι, όπως άλλωστε δεν υπάρχει για ούτε για δημάρχους, βουλευτές, συνδικαλιστές, ούτε καν για μπάτσους ή δικαστές. Δεν θα ήταν εφικτό, ούτε επιθυμητό να γίνει μια “λίστα” επαγγελμάτων και ιδιοτήτων που δεν έχουν θέση στην κατάληψη ή στη διαχειριστική συνέλευσή της, κάτι τέτοιο θα ήταν μάλλον αστείο για ιδρυτικό κείμενο κατάληψης, και μάλλον θα αποτελούσε πανελλαδική τουλάχιστον πρωτοτυπία. Και αυτό γιατί υπάρχουν πράγματα που σε όλες τις καταλήψεις θεωρούνται αυτονόητα.
Ποιο είναι επομένως το κριτήριο που καθορίζει ποιος έχει και ποιος δεν έχει θέση στη διαχειριστική συνέλευση του χώρου; Δεν είναι άλλο από τις επιλογές ζωής του καθενός από εμάς και κυρίως από τη θέση που επιλέγει να καταλάβει μέσα σε αυτή την κάθετα δομημένη κοινωνία, επιλογή που τον τοποθετεί στην αντίστοιχη πλευρά του πολέμου που μαίνεται ενάντια στις ζωές μας. Αυτή είναι μια θέση που ακούγεται ελαστική και ερμηνεύσιμη, δεν είναι όμως. Υπάρχει μία πολύ κεντρική έννοια στην αντιεξουσιαστική θεώρηση των πραγμάτων που την προσδιορίζει εννοιολογικά και αυτή είναι η λέξη εξουσία.
Η κατάληψη θέσης στην τοπική αυτοδιοίκηση αποτελεί άσκηση εξουσίας με την πιο στενή δυνατή έννοια, αυτή της πολιτικής εξουσίας. Ως περιφερειακός σύμβουλος λοιπόν, θα συμμετάσχει κανείς σε μια διαδικασία που θα επηρεάσει με τον ένα ή τον άλλο τρόπο τις ζωές χιλιάδων ή δεκάδων χιλιάδων ανθρώπων. Έτσι λοιπόν, στο επόμενο διάστημα η τοπική περιφερειακή αρχή θα κληθεί να προβεί σε χωροθέτηση ΧΥΤΑ, ιχθυοκαλλιεργειών, ανεμογεννητριών, βιομηχανικών πάρκων, αποφασίζοντας από τα πάνω για τη μοίρα ολόκληρων περιοχών για πολλές δεκαετίες. Αλήθεια, πώς θα αποφασίσει η τοπική αυτοδιοίκηση να εγκρίνει τη χωροθέτηση του ΧΥΤΑ της Λευκίμμης; Και αν τελικά δεν την εγκρίνει, πώς θα αντικρύσει τους Τεμπλονιώτες που θα δουν την κατασκευή ενός ακόμη κυττάρου χωματερής στη γη τους; Φταίει η περιφερειακή αρχή που έχει βαλτώσει η ολοκληρωμένη διαχείριση αποριμμάτων του νησιού, ή φταίει ο δήμος, ή μήπως έχει χαθεί στα γρανάζια της κεντρικής εξουσίας;
Τι σχέση έχουν όλα αυτά με τις αξίες που ασπάζεται μια κατάληψη που λειτουργεί αντιεξουσιαστικά, ισότιμα και από τα κάτω; Αυτοοργανώνουμε τη ζωή μας, ή επιδιώκουμε να πείσουμε την εξουσία να το πράξει για εμάς; Τι προτείνουμε στο τέλος στην κοινωνία στην οποία απευθυνόμαστε; Να πάρει τη ζωή της στα χέρια της, ή να επιλέξει τον “κατάλληλο” διαχειριστή της ζωής της;
Είναι αλήθεια ότι λίγο – πολύ όλοι μας κουβαλούμε τις αντιφάσεις μας, καθώς αφενός είμαστε μεγαλωμένοι μέσα σε αυτόν τον κόσμο, αφετέρου είμαστε αναγκασμένοι να επιβιώνουμε μέσα σε αυτόν, είτε μας αρέσει είτε όχι. Αλλοι είμαστε δημόσιοι υπάλληλοι, δηλαδή βιοποριζόμαστε από το κράτος, άλλοι παρέχουμε τις υπηρεσίες μας σε μικρά ή μεγάλα αφεντικά, άλλοι πουλάμε τα προϊόντα ή τις υπηρεσίες μας για χρήμα. Όλοι μας αγοράζουμε και καταναλώνουμε τα προϊόντα του καπιταλισμού, χρησιμοποιούμε το χρήμα της ευρωπαϊκής ένωσης και πληρώνουμε κάθε λογής φόρους που συντηρούν τον αδίστακτο (και μνημονιακό πλέον) εξουσιαστικό μηχανισμό του ελληνικού κράτους. Αυτές όμως είναι αντιφάσεις οι οποίες δεν αποτελούν επιλογή μας, αλλά εξαναγκασμό. Είναι αντιφάσεις τις οποίες το κράτος μας επιβάλλει δια της βίας και η καπιταλιστική κοινωνία μας υποχρεώνει να υποστούμε, προκειμένου να μπορούμε να υπάρχουμε και να επιβιώνουμε μέσα σε αυτήν.
Το να θέσει όμως κάποιος υποψηφιότητα και να εκλεγεί ως περιφερειακός σύμβουλος, δεν είναι εξαναγκασμός, είναι πολιτική επιλογή. Δηλώνει πίστη σε έναν τρόπο οργάνωσης της κοινωνίας που λέει ότι θα αντιπροσωπεύεις τους ανθρώπους και αυτοί θα αντιπροσωπεύονται από εσένα. Δείχνει ότι οι άνθρωποι που παίρνουν τη ζωή τους στα χέρια τους κάνουν κάτι που δεν είναι και πολύ απαραίτητο, διότι τελικά έχουν και άλλον δρόμο. Δηλώνει ότι ναι μεν καλή η αυτοοργάνωση, αλλά καλή και η ανάθεση σε αντιπροσώπους, αρκεί αυτοί να είναι καλοπροαίρετοι και φιλικά διακείμενοι προς εμάς.
Άνθρωποι που θεωρούν τους εαυτούς τους αντιεξουσιαστές δεν μπορούν να λειτουργούν έτσι. Αν οι πολιτικές παρατάξεις και αυτοδιοικητικές αρχές “δεν είναι όλες ίδιες”, και ας ασκούν την ίδια εξουσία, αν υπάρχουν “καλύτερες” και “χειρότερες”, αυτό σημαίνει ότι η επιλογή του κατάλληλου υποψηφίου στις αντίστοιχες εκλογές είναι πολύ σημαντική υπόθεση, την οποία οφείλουμε να παίρνουμε υπόψη μας σοβαρά. Γιατί τότε να μην ασχοληθούμε και ενεργά υπέρ αυτής που θεωρούμε “καλύτερη”; Ή μήπως ακόμη να συμμετάσχουμε και εμείς οι ίδιοι ως υποψήφιοι; Αν η εξουσία μπορεί και να είναι “φιλική” προς εμάς, εμείς τότε μήπως οφείλουμε να διατηρούμε και καλές σχέσεις μαζί της; Είναι η αρχή ενός μονοπατιού που οδηγεί στον ενταφιασμό όλων όσων πρεσβεύουμε ως πολιτικά υποκείμενα.
Πράγματι, το ζήτημα της ύπαρξης ή μη ενός περιφερειακού συμβούλου στη συνέλευση μιας κατάληψης ανάγεται σε ένα ευρύτερο ζήτημα, αυτό της σχέσης μας με την εξουσία. Ευτυχώς, το ζήτημα αυτό είναι λυμένο εδώ και πολύ καιρό. Η εξουσία είναι μία. Μπορεί να είναι κεντρική ή αυτοδιοικητική, μπορεί να είναι αστυνομική ή δικαστική ή συνδικαλιστική, μπορεί να είναι αδίστακτα κατασταλτική ή να φοράει το προοδευτικό ή αριστερό προσωπείο, είναι όμως πάντα ταξική, έχει συνέχεια και πάντα η ουσία της είναι μία: η διαχείριση της ζωής των από τα κάτω αυτού του κόσμου. Όταν λέμε ότι η στάση μας απέναντι στην εξουσία είναι εχθρική, εννοούμε σε εννοιολογικό – φιλοσοφικό επίπεδο. Γνωρίζουμε ότι την εξουσία όσο την ασκείς, τόσο σε αλλάζει. Όσο την καταλαμβάνεις, σε καταλαμβάνει. Αρνούμαστε να την ασκήσουμε είτε μεταξύ μας είτε σε άλλους, αρνούμαστε και να την υποστούμε. Απορρίπτουμε οποιαδήποτε συνδιαλλαγή μαζί της, αγωνιζόμαστε ενάντια στους σχεδιασμούς της και καλούμε την κοινωνία να πράξει το ίδιο και να οργανωθεί με έναν εντελώς διαφορετικό τρόπο.
Οι δύο αυτές στάσεις απέναντι στην εξουσία δεν είναι απλώς ασύμβατες μεταξύ τους. Είναι δύο εντελώς διαφορετικοί κόσμοι που δεν μπορούν να συνυπάρξουν μέσα σε πολιτική διαδικασία που καλείται να συνδιαμορφώσει πολιτικό λόγο και δράση. Αυτό αποδείχτηκε με πολύ έντονο τρόπο σε δύο χαρακτηριστικές περιπτώσεις, που θα μπορούσαν να είναι και περισσότερες. Η πρώτη ήταν τον Φεβρουάριο του 2015, όταν κατά τη διαμόρφωση αφίσας ενάντια στην εκποίηση του Ερημίτη (που μεταξύ άλλων καταφερόταν και ενάντια στην τοπική αυτοδιοίκηση), τέθηκε βέτο και απειλήθηκε η δημοσίευση κειμένου καταγγελίας ενάντια στη συνέλευση της κατάληψης. Η δεύτερη ήταν τον Σεπτέμβριο του 2015 όταν υπήρξε έντονη (και κάθε άλλο παρά πολιτισμένη) αντίδραση ενάντια στη σύνταξη και δημοσίευση αντιεκλογικού κειμένου από τη συνέλευση της κατάληψης, και ενώ μάλιστα είχαν προηγηθεί οι κατάπτυστες συμφωνίες της κυβέρνησης με τους δανειστές και το καταστροφικό για τη ζωή όλων μας τρίτο μνημόνιο. Αυτές οι δύο περιπτώσεις δεν ήταν τίποτε περισσότερο από τη σύγκρουση των δύο αυτών απόψεων για την εξουσία, αυτής που την απορρίπτει ολικά και αυτής που “υπό όρους” θα την δεχτεί και που ενδεχομένως θα επινοήσει και όποιο επιχείρημα χρειαστεί για να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα. Η μία είναι η αντιεξουσιαστική θέση, η άλλη δεν έχει θέση σε αντιεξουσιαστικό πολιτικό χώρο.
Τα παραπάνω δεν αλλάζουν ούτε για ανθρώπους που έχουν υπάρξει κατά το παρελθόν στην κατάληψη, ακόμη και με αναμφισβήτητη προσφορά σε αυτήν. Η προγενέστερη προσφορά κάποιου στην κατάληψη δεν δημιουργεί τίτλους ιδιοκτησίας, ούτε εξαργυρώνεται με κάποιου είδους δικαιώματα στο χώρο. Ποτέ στο παρελθόν δεν είχε υπάρξει αυτοδιοικητικός παράγοντας στη συνέλευση της Κατάληψης Ελαία, ούτε με τη σημερινή της σύνθεση, ούτε με παλαιότερη. Οι δε προσωπικές σχέσεις που υπήρχαν ή υπάρχουν με μέλη της συνέλευσης δεν μπορούν ούτε θα έπρεπε να αποτελέσουν δικαιολογία για μια τέτοια δική μας πολιτική ασυνέπεια. Ούτε και η αγωνιστική δράση στη ζωή οποιουδήποτε τον καθιστά ιερή αγελάδα ανεπίδεκτη κριτικής.
Ποτέ κανένας μας σε αυτόν τον κόσμο δεν απέφυγε την ευθύνη των πράξεών του, ούτε τις συνέπειες των επιλογών του. Κάποιοι με την πολιτική δράση τους γίνονται υπουργοί, κάποιοι άλλοι με τη δική τους καταλήγουν στη φυλακή. Κάποιοι αποκτούν αναγνωρισιμότητα και κοινωνική αποδοχή, κάποιοι άλλοι στιγματίζονται κοινωνικά, στοχοποιούνται από το κράτος και το παρακράτος και διώκονται με χίλιους τρόπους. Είναι δείγμα πολιτικής γενναιότητας να σηκώνουμε το βάρος των πολιτικών μας επιλογών μέχρι το τέλος.
Η κατάληψη έχει δική της συνέλευση και μάλιστα ανοιχτή και εντελώς διακριτή από συνελεύσεις άλλων συλλογικοτήτων. Τα άτομα που που την αποτελούν προέρχονται από διαφορετικές πολιτικές αφετηρίες, διαθέτουν δική τους πολιτική παιδεία και εμπειρία και γνωρίζουν από που έρχονται και που πηγαίνουν πολιτικά, αλλά πάνω απ’ όλα αποφασίζουν με δικές τους διαδικασίες για τα ζητήματα της κατάληψης και είναι υπεύθυνα για τις δικές τους αποφάσεις. Είναι αδιανόητο (αλλά και προσβλητικό) να υποστηρίζει κανείς ότι δεν έχουν δική τους βούληση, αλλά ότι άγονται και φέρονται σαν τον τελευταίο ψηφοφόρο κόμματος. Και ακόμη πιο απαράδεκτο είναι να στοχοποιείται αναρχική πολιτική ομάδα που στηρίζει την κατάληψη σταθερά και που μέλη της συμμετέχουν στη συνέλευση δίνοντας δυνάμεις και πολύτιμο προσωπικό χρόνο.

Στο προκείμενο, η συνέλευση της Κατάληψης Ελαία έχει λάβει απόφαση (που τη θεωρεί αυτονόητη) ότι δεν χωρούν στη συνέλευσή της άνθρωποι που ασκούν κρατική εξουσία. Αυτό δεν σημαίνει τίποτε περισσότερο από αυτό. Οι εκδηλώσεις, προβολές, συζητήσεις, θεατρικές παραστάσεις, συναυλίες είναι δημόσιες και ανοιχτές σε όλους, η είσοδος δεν απαγορεύεται σε κανέναν, εκτός από όσους εχθρεύονται τα προτάγματα και την ύπαρξή της κατάληψης. Οι προσωπικές σχέσεις παραμένουν προσωπικές σχέσεις, διαχωρισμένες πλήρως από τις πολιτικές. Ο αγώνας συνεχίζεται από όλους όσους θεωρούν τον εαυτό τους αγωνιστή, όποιο μετερίζι και αν έχουν επιλέξει.

———————-

1.
https://katalipsielaia.squat.gr/2010/11/05/κείμενο-για-τις-εκλογές/

https://katalipsielaia.squat.gr/files/2010/11/εκλογιες-copy6.jpg

Το Σάββατο 06/02/2016 εντός του χώρου του Ι.Π. ομάδα γνωστών τραμπούκων επιτέθηκε σε φοιτητή που ανήκει στην  LGBTQ+ κοινότητα. Η επίθεση είχε ξεκάθαρα σεξιστικό-ομοφοβικό χαρακτήρα, ενώ απειλήθηκε και η ζωή του. Το περιστατικό εντάσσεται σε μια σειρά γεγονότων που στόχο έχουν να εκφοβίζουν τους ανθρώπους που δεν εμπίπτουν στα δικά τους χαρακτηριστικά.

Εκείνο που καταφανώς συμβαίνει είναι τα άτομα της LGBTQ+ κοινότητας να στερούνται την ορατότητα, την έκφραση, ακόμα και την ύπαρξή τους στην κοινωνία που ζουν και δραστηριοποιούνται. Η ανθρώπινη σεξουαλικότητα καταπνίγεται μέσα στην πατριαρχική κοινωνία, η οποία δημιουργείται και οριοθετείται από το καπιταλιστικό σύστημα. Ας μη ξεχνάμε ότι το σύστημα εξουσίας επιβάλλει την επικράτηση του ετεροκανονικού προτύπου ως μια νόρμα που θα παράγει ανθρώπινο δυναμικό προς εκμετάλλευση.

Είναι γεγονός ότι οι ρόλοι και το φύλο είναι κοινωνικές κατασκευές και ότι ως τέτοιες αναπαράγονται. Κάθε άνθρωπος που γεννιέται διαθέτει ένα φύλο και έτσι πρέπει να συμπεριφέρεται σύμφωνα με τα κοινωνικά πρότυπα. Ένα πρώτο βήμα αντίστασης του ατόμου είναι η απόρριψη του έμφυλου δυισμού και η αποσύνδεση του φύλου από τη σεξουαλικότητα. Στην ουσία κάθε πάλη ενάντια στους εξουσιαστικούς μηχανισμούς περιλαμβάνει και την αμφισβήτηση των προκαθορισμένων κοινωνικών ρόλων με βάση το φύλο.

Εκείνο που θέλουμε να τονίσουμε είναι ότι ο κόσμος δεν αλλάζει με προσευχές. Αλλάζει με καθημερινούς αδιαμεσολάβητους αγώνες, για μια κοινωνία ισότητας, αλληλεγγύης και αυτοδιάθεσης. Δηλώνουμε απερίφραστα ότι οποιαδήποτε ομοφοβική – ρατσιστική – φασιστική ενέργεια θα τσακίζεται στο εδώ και στο τώρα με συνοπτικές διαδικασίες. Προειδοποιούμε ότι κάθε τέτοιου τύπου ενέργεια θα απαντάται με τον δικό μας αξιακό κώδικα. Καμία ανοχή.

Αλληλεγγύη σε όσους αγωνίζονται ενάντια σ’ έναν κόσμο εξουσίας, εκμετάλλευσης και έμφυλης καταπίεσης

Ρατσιστές και ομοφοβικοί στου πηγαδιού τον πάτο.