Η ολοκληρωτική επίθεση, που συντελείται σήμερα στο σύνολο της κοινωνίας, απαιτεί νέα “ήθη” στην πολιτική ζωή. Η κοινωνική ειρήνη που ανέκαθεν επεδίωκαν και επέβαλαν οι δυτικές αστικές δημοκρατίες, σήμερα πλέον περισσότερο ξεκάθαρα από ποτέ είναι ένας ολομέτωπος πόλεμος κατά πάντων. Η πειθώ και η κοινωνική συναίνεση δεν θεωρούνται πλέον απαραίτητες. Η σιωπή και η ανοχή της κοινωνίας, με αντάλλαγμα την καταναλωτική δυνατότητα, έχει τελειώσει. Θέση παίρνει ο φόβος, η πειθαρχία και η καταστολή. Το μήνυμα είναι σαφές: αν δεν συναινέσεις εκούσια, θα συναινέσεις με το ζόρι.
Τρανταχτά παραδείγματα: Φορτηγατζήδες, ταξιτζήδες, φαρμακοποιοί, δημόσιοι υπάλληλοι, εργαζόμενοι στα μέσα μαζικής μεταφοράς, νοσηλευτικό προσωπικό, εργαζόμενοι στη ΔΕΗ και στον ΟΣΕ, εργαζόμενοι στον ΟΤΕ, λιμενεργάτες, όσοι δεν συμφώνησαν με την “πράσινη” ανάπτυξη (βλέπε Κερατέα), διαδηλωτές στις δεκάδες πορείες, μέχρι και οι ειρηνικοί “αγανακτισμένοι” στις πλατείες, δοκίμασαν στο πετσί τους κάθε πτυχή της κρατικής καταστολής, από τις συκοφαντίες και τον χλευασμό των ΜΜΕ, μέχρι την ωμή αστυνομική βία. Είναι γνωστό άλλωστε, ότι όσα δεν φτάνει η κάμερα του δημοσιογράφου, τα φτάνει το γκλοπ του μπάτσου.
Τώρα ήρθε η σειρά των φοιτητών. Στη συνολική επίθεση κατά της κοινωνίας εντάσσεται και η επίθεση στο χώρο της παιδείας. Ο νέος νόμος-πλαίσιο για την παιδεία είναι μεγάλης σημασίας για το νέου τύπου καπιταλιστικό μοντέλο. Και αυτό γιατί είναι απαραίτητος για τη δημιουργία των τεχνοκρατών που θα στελεχώσουν την αυριανή αγορά εργασίας. Στόχος είναι αφενός ο σχηματισμός μιας ελίτ που θα κατέχει τη γνώση, αφού η πρόσβαση σε αυτή θα είναι αδύνατη για τα κατώτερα κοινωνικά στρώματα, και αφετέρου η ολοκληρωτική μετατροπή της εργατικής τάξης σε πειθήνια και υποταγμένη μάζα, υπάκουη στις διαθέσεις της αγοράς και του κάθε αφεντικού.
Τα πανεπιστήμια αποτέλεσαν συχνά στη μεταπολιτευτική περίοδο σημαντικό χώρο αντίστασης και αντίθεσης στα εκάστοτε κυβερνητικά σχέδια. Το φοιτητικό και μαθητικό κίνημα πολλές φορές υπήρξε αποτελεσματικό και νικηφόρο. Από την εποχή του 1-1-4, μέχρι τις κινητοποιήσεις για το νόμο 815 της περιόδου 1979-1981, το νόμο Κοντογιαννόπουλου του 1991 με τη δολοφονία του Τεμπονέρα, το νόμο Αρσένη του 1999 και την αναθεώρηση του άρθρου 16 του συντάγματος το 2006, οι φοιτητές, οι μαθητές και οι καθηγητές απέδειξαν στην πράξη ότι η μαζικότητα και η αποφασιστικότητα είναι ισχυρότερες από τις ορέξεις της εκάστοτε εξουσίας. Στην εποχή της τρόικας και του μνημονίου, αυτό δεν είναι επιτρεπτό. Κάθε αντίδραση πρέπει να καταστέλλεται.
Στα πλαίσια αυτά εντάσσεται και η κατάργηση του ασύλου. Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι η πλήρης κατάργησή του τέθηκε ως απαραίτητη προϋποθεση για την ψήφιση του νόμου από όλες τις πολιτικές δυνάμεις του οικονομικού και κοινωνικού φασισμού (ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΛΑΟΣ, Ντορούλα).
Το πανεπιστημιακό άσυλο κατοχυρώθηκε με νόμο το 1982, όμως η κοινωνική του νομιμοποίηση είναι πολύ παλιότερη και υπάρχει από τον 19ο αιώνα. Καμία κοινοβουλευτική πλειοψηφία και κανένα από τα τσιράκια τους στα πανεπιστήμια δεν έχει δικαίωμα να το καταργήσει.
Και πέρα όμως από το πανεπιστημιακό άσυλο, ολόκληρος ο νόμος είναι ένα εμετικό έκτρωμα, και αυτό φαίνεται και στις σημερινές φοιτητικές συνελεύσεις, όπου ουδείς τάσσεται υπέρ του νομου, πέρα από κάποιους ξεδιάντροπους πασόκους φοιτητοπατέρες, άμεσα εξαρτώμενους από κομματικά και οικονομικά συμφέροντα. Η επιχειρηματολογία των υπολοίπων διαφωνούντων με τις φοιτητικές κινητοποιήσεις εξαντλείται σε συναισθηματικού τύπου τοποθετήσεις περί απώλειας της εξεταστικής, τοποθετήσεις οι οποίες χαρακτηρίζονται από ατομισμό, ωχαδελφισμό, ηττοπάθεια και παραίτηση.
Είναι απολύτως αναγκαίο η κοινωνία να αντιληφθεί ότι η κρατική και οικονομική εξουσία που αποφασίζει για τις ζωές μας είναι μια στυγνή νεοφιλελεύθερη χούντα και ως τέτοια από εδώ και στο εξής δεν θα ζητάει τη γνώμη, ούτε τη συναίνεση της κοινωνίας για οποιοδήποτε ζήτημα. Να κατανοήσει ότι η εξουσία αυτή της έχει κηρύξει τον ολοκληρωτικό πόλεμο και ότι εφεξής οποιαδήποτε πράξη της θα είναι στην υπηρεσία των οικονομικών συμφερόντων της αγοράς και εχθρική προς την κοινωνία. Να αποβάλλει από πάνω της τη λογική του κοινωνικού αυτοματισμού και της λογικής “όλοι εναντίον όλων”. Έννοιες όπως “συντεχνίες”, “ρετιρέ”, “προνομιούχα επαγγέλματα”, “αιώνιοι φοιτητές”, “ακραία στοιχεία” κλπ αποτελούν τη γλώσσα της κυριαρχίας και αποσκοπούν στην περαιτέρω όξυνση του κοινωνικού καννιβαλισμού.
Όσο εντείνεται η επίθεση στα κοινωνικά στρώματα, και όσο αυτά θα αντιδρούν, τόσο θα εφευρίσκονται καινούργιοι όροι για τη στοχοποίησή τους. Πρέπει άμεσα να γίνει αντιληπτό ότι κανένας δεν έχει πλέον το δικαίωμα να κοιτάζει τον εαυτούλη του και τα μικροσυμφέροντά του. Όποιος υιοθετεί αυτή τη λογική, είναι συνυπεύθυνος και καθιστά ο ίδιος τον εαυτό του εχθρικό προς οποιαδήποτε έννοια αξιοπρέπειας.
Εμείς από την πλευρά μας πρέπει να αντιτάξουμε την αλληλεγγύη και τη συλλογικότητα. Να νικήσουμε το φόβο, που οδηγεί στην παθητικότητα και την αδράνεια και που τόσο εντατικά προσπαθούν να μας επιβάλλουν τα ΜΜΕ και τα κάθε λογής φερέφωνα της εξουσίας. Στον πόλεμο που μας έχουν κηρύξει οφείλουμε να πολεμήσουμε. Είναι ένας πόλεμος στον οποίο μπορούμε να κερδίσουμε. Αυτό ακριβώς είναι που φοβούνται, και για αυτόν ακριβώς το λόγο προσπαθούν να σπείρουν το φόβο.
Οι αντιλήψεις που ισχυρίζονται ότι αυτός ο κόσμος δεν αλλάζει, είναι αυτές ακριβώς που τον αλλάζουν καθημερινά. Προς το χειρότερο.
Κατάληψη Ελαία