ΕΚΛΟΓΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ ΤΩΡΑ ΚΑΙ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ

Την Κυριακή 7 Νοέμβρη, το εκλογικό υπερθέαμα φτάνει στο τέλος του. Μόνη εκκρεμότητα, η τελική ανάδειξη, μια εβδομάδα μετά, του τοπικού εξουσιαστή, ο οποίος θα κληθεί να εφαρμόσει τις επιταγές του ΔΝΤ προς όφελος των αφεντικών του κεφαλαίου και, φυσικά, εις βάρος των χαμηλών κοινωνικών στρωμάτων.

Βασικό στοιχείο των εκλογών αυτών είναι η αυτοδιοικητική μεταρρύθμιση «Καλλικράτης», η οποία μέσω της συνένωσης δήμων σε μεγαλύτερους και την αντικατάσταση των 57 νομαρχιών από 13 περιφέρειες, οδηγεί σε έναν ακόμη μεγαλύτερο συγκεντρωτισμό, μεγαλώνοντας την απόσταση του ατόμου από τα κέντρα λήψης αποφάσεων. Υποστηρίζεται ότι ο «Καλλικράτης» δίνει, μέσω των εκλογών, βήμα στους κατοίκους των τοπικών κοινωνιών. Αυτό που στην πραγματικότητα συμβαίνει είναι ο αποκλεισμός όσων δεν υπάγονται σε κομματικούς μηχανισμούς, μιας και απαιτείται η συμπλήρωση μακροσκελών ψηφοδελτίων (ενδεικτικά απαιτούνται πάνω από 200 υποψήφιοι σε κάθε συνδυασμό), αλλά και η αντιμετώπιση εμποδίων ενός ακραίου γραφειοκρατικού συστήματος.

Ακόμα, μέσα στο γενικότερο χαμό της οικονομικής κρίσης, αποτελεί το τέλειο πάτημα για την συρρίκνωση ή/ και κατάργηση των δημοτικών επιχειρήσεων. Κάτι τέτοιο αναμένεται να λειτουργήσει ως ντόμινο: είσοδος των ιδιωτικών επιχειρήσεων στους δήμους και τις περιφέρειες, με πρόσχημα την ανυπαρξία πόρων για την ενίσχυσή τους και μαζικές απολύσεις συμβασιούχων και μόνιμων εργαζομένων.

Υπό το νέο καθεστώς, οι εστίες κοινωνικών αγώνων (πρωτοβουλίες κατοίκων, λαϊκές συνελεύσεις) αποδυναμώνονται αισθητά και μετατρέπονται σε αμελητέα μεγέθη, έχοντας να αντιμετωπίσουν ακόμα ισχυρότερες εξουσιαστικές δομές.

Συμπερασματικά, η συμμετοχή στο θεσμό των εκλογών δεν μπορεί παρά να αποτελεί μια αυταπάτη. Δημιουργεί μια ψευδαίσθηση συμμετοχής στα κοινά και δίνει μια απατηλή εντύπωση στο άτομο ότι μπορεί να αποφασίζει για το μέλλον και τη ζωή του. Στην πραγματικότητα αυτό που κάνει είναι να επιλέγει κάθε φορά τον εξουσιαστή του, δίνοντάς του την απαραίτητη για την αστική δημοκρατία, κοινωνική συναίνεση. Από την άλλη, η ψήφος οργής αρκείται στην αποδοκιμασία των πολιτικών που εφαρμόζονται και είναι, επί της ουσίας, αδιέξοδη. Ταυτόχρονα, συναινεί στην παραπάνω λογική ανάθεσης και συντηρεί το ιδεολόγημα του “ενεργού πολίτη” που εξαντλεί την πολιτικοποίησή του ρίχνοντας ένα κομμάτι χαρτί σε μία κάλπη.

Η αποχή από τις εκλογές είναι ένας τρόπος αμφισβήτησης του θεσμού συνολικά και όσων ψευτοδιλημμάτων τίθενται από τα πάνω. Με την προϋπόθεση ότι συνοδεύεται από πολύμορφη δράση, αποτελεί σαφή πολιτική επιλογή και όχι αδιαφορία. Κανένας εξουσιαστής δεν θέλει και καμία ψήφος δεν μπορεί να λύσει τα προβλήματά μας παρά μόνο εμείς οι ίδιοι. Μέσα από κοινωνικούς αγώνες, με συνελεύσεις σε κάθε γειτονιά, καταλήψεις, απεργίες παίρνουμε τη ζωή στα χέρια μας.

ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ ΜΑΣ ΔΕΝ ΧΩΡΑΝΕ ΣΤΙΣ ΚΑΛΠΕΣ ΤΟΥΣ

ΑΠΟΧΗ ΚΑΙ ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ

κατάληψη ελαία