ΘΕΑΤΡΟ στην  ΕΛΑΙΑ

Δευτέρα 24/3/14, 20:30

Ο ΤΥΧΑΙΟΣ ΘΑΝΑΤΟΣ ΕΝΟΣ ΑΝΑΡΧΙΚΟΥ Ντάριο Φο

από την θεατρική ομάδα 

“Οι Μηχανικοί του Φθηνού Μελοδράματος”
(Αθήνα)

Συντελεστές:
Σκηνοθεσία: Βιβή Αντωνίου
Σκηνικά – Κοστούμια: Σεμίραμις Μοσχοβάκη
Επιμέλεια μουσικής: Σπύρος (Bokos) Μανδέλος
Επιμέλεια video: Πάνος Χριστοδούλου
Επιμέλεια αφίσας: Alber Bacami
Eπιμέλεια προγράμματος: El Volo + Βacami
Διεύθυνση Παραγωγής: Αποστόλης Κόσσυβας
Υπεύθυνος επικοινωνίας/Βοηθός Παραγωγής: Ανδρέας Ψαθάς

Εμφανίζονται (με αυτή τη σειρά):
Αδάμ Δουλγεράκης – Αστυφύλακας
Σπύρος (Bokos) Μανδέλος – Αστυνόμος Μπερτότσο
Αποστόλης Κόσσυβας – Τρελός
Αλέξανδρος Αλεξόπουλος – Αστυνόμος Πιζάνι
Κώστας Κατσαρός – Διοικητής
Κέλλυ Καζιάνη – Δημοσιογράφος

Παραγωγή:
Ξανθίας Α.Μ.Κ.Ε. Θεατρικών Θεαμάτων

*παίζεται από το 2012

Ο ΝΤΑΡΙΟ ΦΟ ΓΙΑ ΤΟ ΕΡΓΟ ΤΟΥ

Πώς μου ήρθε αλήθεια να γράψω αυτό το έργο; Μ’ έσπρωξε η ανάγκη να φωνάξω για ό,τι γινόταν γύρω μου. Την άνοιξη του ’70 οι φίλοι της δουλειάς μας, προοδευτικοί άνθρωποι στο σύνολό τους, με πίεζαν να γράψω ένα έργο για τις βόμβες που έσκασαν σε δύο τράπεζες του Μιλάνου, με τη βεβαιότητα ότι δεν τις τοποθέτησαν προοδευτικά στοιχεία και με τη σιγουριά ότι η «αυτοκτονία» του Πινέλι, που ανακρινόταν σαν ένοχος, ήταν καθαρή δολοφονία. Πρέπει να γραφτεί ένα τέτοιο έργο, μου έλεγαν, γιατί το κοινό δεν ενημερώνεται σωστά, με αποτέλεσμα να μη νιώθει τους πραγματικούς ενόχους και να κυριεύεται από αγωνία, φόβο και άγχος. Ακόμα και οι προοδευτικές εφημερίδες της Ιταλίας σιωπούσαν, απέφευγαν να πάρουν τη σωστή θέση. Μάταια περιμέναμε όλοι κάποιο γερό ψάξιμο, μια δυνατή κραυγή διαμαρτυρίας… Τίποτα…
Έπρεπε λοιπόν κάτι να κάνουμε. Έπρεπε να βοηθήσουμε να μάθει ο κόσμος με τι τρόπο οργανώνονται οι δυναμιτιστικές ενέργειες, οι αιματοχυσίες, και από ποιους… Αρχίσαμε πρώτα-πρώτα έρευνες πάνω στην υπόθεση Πινέλι. Δικηγόροι, δημοσιογράφοι, φίλοι μας, βγάζουν φωτοαντίγραφα εγγράφων που δεν είχαν δημοσιευτεί ποτέ. Καταφέρνουμε να χώσουμε τη μύτη μας σε έγγραφα ανακρίσεων απόρρητων, με τη βοήθεια φίλων μας μέσα στις δικαστικές υπηρεσίες. Είδαμε έτσι ξεκάθαρα τα γεγονότα που μας έπεισαν ότι ο θάνατος του Πινέλι δεν ήταν αυτοκτονία αλλά σίγουρα εκπαραθύρωση.

Έτσι δημιουργήθηκε η βάση αυτής της κωμωδίας. Μάλλον φάρσας… Γιατί τόσο γελοίες, τόσο οδυνηρά γελοίες ήταν οι ενέργειες των ανακριτικών μεθόδων και οι αντιφάσεις των επίσημων δηλώσεων. Η πρεμιέρα μας έπεσε στις μέρες της δίκης. Και η επιτυχία μας ήταν τρομακτική. Γεμάτο κάθε μέρα το θέατρο. Όρθιοι, πολλές φορές πλάι μας, δίπλα στη σκηνή.
Πού οφείλεται η επιτυχία αυτού του έργου; Όχι τόσο στο ότι σατιρίζει τις οργανωμένες ψευτιές των αρχών και των οργάνων τους αλλά περισσότερο γιατί καυτηριάζει τα παχιά λόγια περί σοσιαλδημοκρατίας και καγχάζει για τα κροκοδείλια δάκρυα πολλών σοβαροφανών πολιτικών ή τη «δυναμική» αγανάκτιση μερικών άλλων για κάθε σκάνδαλο που ξέρουν πολύ καλά ότι είναι ένα σκάνδαλο-κάθαρση του συστήματος…Με αποτέλεσμα ο απληροφόρητος κοσμάκης να ξεσπάει φωνάζοντας ικανοποιημένος: «Ζήτω αυτή η μπασταρδεμένη σκατοκοινωνία μας, που σκουπίζεται με αρωματισμένο χαρτομάντηλο και που σε κάθε ρέψιμο αηδίας βάζει το χέρι μπροστά στο στόμα της σαν μια καλομαθημένη κυρία…»
Το έργο μας παίζεται από τότε με αμείωτη επιτυχία. Ίσως γιατί και η ζωή συνεχίζεται και πληθαίνουν κάθε τόσο η αιματοχυσία, οι μπόμπες και τα μεγάλα λόγια και τα μεγάλα σκάνδαλα… Πάντα από τα ίδια συστήματα που οργανώνουν τη βία και που δεν μπορούν να χωνέψουν αυτούς που δεν σκύβουν το κεφάλι. Ώσπου κάποτε αυτός ο απληροφόρητος κοσμάκης να καταλάβει τι γίνεται γύρω του και να μετατρέψει το ρέψιμο της αηδίας του σε μια τεράστια βόμβα που θα τινάξει στον αέρα όλη αυτή τη μπασταρδεμένη κοινωνία μας.