Η ΑΙΤΙΑ ΤΩΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΩΝ ΜΑΣ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΠΑΝΤΑ Ο ΑΠΟ ΚΑΤΩ…

…ΟΣΟ ΘΑ ΠΑΡΑΜΕΝΟΥΜΕ ΣΚΥΦΤΟΙ

Τον τελευταίο χρόνο, στην Κέρκυρα εντάθηκε μια κατάσταση που, λίγο-πολύ, υπήρχε εδώ και περίπου δέκα χρόνια: Μετανάστες από Ασία και Αφρική εγκαταστάθηκαν στο Μαντούκι, μια λαϊκή – εργατική γειτονιά, που τυγχάνει να βρίσκεται κοντά στο λιμάνι της πόλης. Κίνητρό τους, η αναζήτηση καλύτερης ζωής είτε στην Ελλάδα, είτε σε κάποια χώρα της «προηγμένης» Ευρώπης. Μέσα σε λίγα χρόνια, η κερκυραϊκή κοινωνία, παρά την πολύχρονη επαφή της με το πολιτισμικά διαφορετικό, λόγω του τουριστικού της χαρακτήρα, έδειξε το άλλο της πρόσωπο• παρά την εμπειρία του παρελθόντος με τη μεγάλη εισροή Αλβανών μεταναστών, και παρά το γεγονός ότι αυτοί εντάχθηκαν πλήρως στον κοινωνικό ιστό του νησιού, ακούγονται φωνές που, ακόμη, παρουσιάζουν τους μετανάστες ως απειλή για την κοινωνία.

Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή.

Τι θα πει να είσαι μετανάστης;

Μετανάστης θα πει να εγκαταλείπεις τον τόπο σου για να ξεφύγεις από τη φτώχια, την πείνα ή τη λειψυδρία. Θα πει να αφήνεις πίσω την οικογένειά σου για να ξεφύγεις από έναν πόλεμο, ή ένα τυραννικό καθεστώς, που κατά βάση ο δυτικός κόσμος έχει προκαλέσει ή στηρίζει. Μετανάστης σημαίνει να έρχεσαι από την άλλη άκρη της Ασίας με όποιον τρόπο μπορείς, ακόμη και με τα πόδια. Σημαίνει να περνάς συνεχώς σύνορα και ελέγχους, για να καταλήξεις στις νάρκες του Έβρου, ή σε μια ακυβέρνητη βάρκα στο Αιγαίο. Μετανάστης είναι να φτάνεις σε μια πόλη και να αντιμετωπίζεις την προκατάληψη, το ρατσισμό, την εξευτελιστική συμπεριφορά. Σημαίνει να μπλέκεσαι σε ένα λαβύρινθο γραφειοκρατίας, χορήγησης αδειών, αιτήσεων και παραβόλων χωρίς ποτέ να έχεις πιθανότητα να αποκτήσεις αυτό που στοιχειωδώς σου αξίζει. Σημαίνει να ζεις συνεχώς στον φόβο, κυνηγημένος από μπάτσους και φασιστικές παρακρατικές οργανώσεις.

Γιατί πραγματικά μεταναστεύει ένας άνθρωπος;

Η μετανάστευση υπάρχει από τότε που υπάρχουν άνθρωποι. Σε ολόκληρη την ανθρώπινη ιστορία, εκεί όπου υπήρχε πείνα, λειψυδρία ή πόλεμος, οι άνθρωποι μετακινούνταν μαζικά, πηγαίνοντας εκεί όπου οι συνθήκες ήταν καλύτερες. Το ίδιο συμβαίνει και σήμερα. Οι λόγοι της μετανάστευσης είναι βασικά οι ίδιοι: η αναζήτηση καλύτερης ζωής.

Στη σύγχρονη εποχή της αφθονίας, η φτώχεια δημιουργείται από το οικονομικό σύστημα, που βασίζεται στην εκμετάλλευση του αποκαλούμενου «τρίτου κόσμου». Τόσο το ξεζούμισμα των φυσικών πόρων της Ασίας και της Αφρικής, όσο και η εκμετάλλευση των φτηνών εργατικών χεριών, διαχρονικά, προσέφεραν μια ξεχωριστή ώθηση, αν όχι τη βάση, στο οικονομικό σύστημα που ονομάζεται «καπιταλισμός». Από την εποχή των αφρικανών σκλάβων, που οι μεγάλες ευρωπαϊκές δυνάμεις τους «έσερναν» από ήπειρο σε ήπειρο, μέχρι και την εποχή της ανοικοδόμησης της Γερμανίας, που έγινε στις πλάτες πολλών εκατοντάδων χιλιάδων μεταναστών (μέσα στους οποίους ήταν κι οι έλληνες παππούδες μας), οι μετανάστες ήταν πραγματικό ξερολούκουμο για τους κεφαλαιοκράτες.

Παρατηρούμε, λοιπόν, από τη μία τους μετανάστες να αναζητούν μία καλύτερη ζωή στη Δύση, από την άλλη τους επιχειρηματίες να τρίβουν τα χέρια τους, βλέποντας εξαθλιωμένους και άρα φτηνούς εργάτες. Απαραίτητη προϋπόθεση για όλα αυτά είναι μία στοιχειώδης οικονομική ανάπτυξη. Τι συμβαίνει όμως αν το οικονομικό σύστημα «κλατάρει»;

Ευρώπη , Ελλάδα, Κέρκυρα και μετανάστευση

Στην Ευρώπη του 2010, που ο καπιταλισμός βρίσκεται σε μία από τις χειρότερες του φάσεις, και που οι εθνικές οικονομίες συρρικνώνονται όσο ποτέ, το μεταναστευτικό θέμα παίρνει μία άλλη διάσταση. Τα ευρωπαϊκά κράτη δεν έχουν πια τόσο ανάγκη τους μετανάστες και στο προσκήνιο βγαίνουν πλέον οι παράπλευρες συνέπειες της παρουσίας τους. Ποιο καπιταλιστικό κράτος θα ήθελε να έχει χιλιάδες ξένων, φτωχών, ανέργων ανθρώπων που πιθανά να οδηγούνται στη μικροεγκληματικότητα για να επιβιώσουν; Κανένα! Έτσι, έχουμε τις ευρωπαϊκές χώρες που υπογράφουν μια σειρά συμφωνιών για το μεταναστευτικό με τη λογική να αποδεσμευτούν από όλους αυτούς τους ανθρώπους ή έστω από μέρος αυτών. Έτσι οι μετανάστες σαν «καλοστυμμένες λεμονόκουπες» έχουν να αντιμετωπίσουν μια Ευρώπη πραγματικό φρούριο που συνθλίβει κάθε όνειρο τους.

Η Ελλάδα, από την πλευρά της, πιστός υπηρέτης αυτής της πολιτικής, θωρακίζει τα σύνορα της Ευρώπης. Με μια σειρά συμβάσεων, που η ίδια έχει υπογράψει (πχ. FRONTEX), η Ελλάδα έχει αναλάβει το ρόλο στρατοπέδου συγκέντρωσης μεταναστών. Το αξιοσημείωτο εδώ είναι ότι η Ελλάδα δεν επιτρέπει στους μετανάστες ούτε την έξοδο από τη χώρα. Αποτέλεσμα είναι οι μετανάστες να στοιβάζονται στη χώρα, και η μόνη «λύση» που προβάλλεται είναι η δημιουργία κέντρων υποδοχής, που μοιάζουν με φυλακές, όπου θα κρατούνται επ’ αόριστον, «λύση» που θυμίζει τις τακτικές των ναζί κατά το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Τα ΜΜΕ μετατρέπουν τα θύματα σε θύτες, αποκρύπτοντας τα χιλιάδες εγκλήματα εις βάρος των μεταναστών, τονίζοντας τη μικροεγκληματικότητα, και ανάγοντάς την σε κοινωνική μάστιγα. Με αυτό τον τρόπο, καλλιεργείται η ξενοφοβία και αποπροσανατολίζεται η κοινή γνώμη από το να στραφεί στους πραγματικούς υπαίτιους της καθημερινής μας εξαθλίωσης. Οι μετανάστες, ως μόνη άμυνα σε αυτό το πραγματικά εχθρικό περιβάλλον, γκετοποιούνται και περιορίζονται σε συναναστροφές μόνο με ομοεθνείς τους, αφού μόνο εκεί μπορούν να βιώσουν τη στοιχειώδη συντροφικότητα και αξιοπρέπεια.

Στην Κέρκυρα, από την άλλη, με το τουριστικό προϊόν της να καταρρέει υπό το βάρος της οικονομικής κρίσης, την ανεργία να καλπάζει και τα λουκέτα να σαρώνουν την αγορά, κάποιοι ανακάλυψαν ότι το πρόβλημα του νησιού είναι και πάλι οι μετανάστες. Και αυτό δεν αποτελεί έκπληξη, οι μετανάστες σήμερα φταίνε για όλα. Μάλιστα ακούγονται προτάσεις που θέλουν την Κέρκυρα να γίνεται τόπος όπου θα απαγορεύεται ολοσχερώς η διαμονή μεταναστών, στο βωμό της τουριστικής εικόνας και της πολιτισμικής κληρονομιάς του νησιού…

Τι κάνουμε εμείς;

Εμείς, ως άνθρωποι, αντιλαμβανόμαστε τους μετανάστες ως συνανθρώπους που έχουν ανάγκη τη βοήθεια μας και όχι ως φτηνά εργατικά χέρια∙ ως εργαζόμενοι, που βιώνουμε την σκληρότητα του κράτους και των αφεντικών, βλέπουμε την κοινή μοίρα που έχουμε με τους μετανάστες και όχι τον ανταγωνισμό στην αγορά εργασίας∙ ως κάτοικοι του νησιού αυτού μοιραζόμαστε τη γη αυτή χωρίς τη λογική της αποκλειστικότητας. Προσπαθούμε να γκρεμίσουμε τις φοβίες, που κάποιοι σκόπιμα τροφοδοτούν, και να πλησιάσουμε με αλληλεγγύη και κατανόηση ανθρώπους που είναι διαφορετικοί από εμάς, αλλά που έχουν τις ίδιες ανάγκες και παρόμοιες επιθυμίες.

Μπροστά στην άρνηση του κράτους να καλύψει ακόμα και τις πιο βασικές ανάγκες των μεταναστών (ξενώνες, συσσίτια, δωρεάν ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, εκμάθηση της ελληνικής γλώσσας), εμείς αντιπροτείνουμε τη δημιουργία, από εμάς τους ίδιους τους κατοίκους, κοινωνικών χώρων που θα συμβάλλουν στην ένταξη τους στην τοπική κοινωνία.

Εκτός αυτού δεν μας αρκεί η φιλανθρωπία, αλλά η συνδιαμόρφωση των ζωών μας και η από κοινού δράση για την απελευθέρωση όλων μας, ντόπιων και ξένων.