Όταν το «όχι» σημαίνει ναι, και όταν αντιμνημονιακές και μνημονιακές δυνάμεις ως εντολοδόχοι του ντόπιου και διεθνούς κεφαλαίου συμβάλλουν στη βίαιη φτωχοποίηση μεγάλου κομματιού της κοινωνίας, τότε το επίδικο δεν είναι η προσφυγή στην κάλπη αλλά η αντίσταση της κοινωνίας με ταξικούς όρους. Με τελευταίο εκτελεστικό όργανό τους τη σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ και δεκανίκι τους ακροδεξιούς των ΑΝ. ΕΛ., οι απανταχού ληστές του κοινωνικού πλούτου συνεχίζουν ακάθεκτοι την αφαίμαξη όλο και μεγαλύτερου κομματιού της κοινωνίας . Μέσα από έναν τακτικίστικο βούρκο ρεφορμισμού, η απερχόμενη κυβέρνηση που προκήρυξε ξανά εκλογές κατάφερε εντωμεταξύ, σε ελάχιστο χρόνο και με υποδειγματική άνεση, να υπογράψει το τρίτο μνημόνιο υπό τις επευφημίες των προκατόχων της. Ο τρόπος για να περάσει αυτό το τρίτο και ‘επιμηκέστερο’ νεοαποικιοκρατικό μνημόνιο ήταν το δημοψήφισμα του Ιούλη, ένα δημοψήφισμα εγκλωβιστικό και ψευδεπίγραφο που εξόρκιζε προκαταβολικά κάθε ρήξη με τους πιστωτές και που τελικά το μόνο που πέτυχε ήταν να βεβαιώσει την περίφημη συνέχεια του κράτους.
Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝ.ΕΛ. δεν προέκυψε τυχαία αλλά ως ένας ελιγμός του καπιταλισμού, ο οποίος στη συγκεκριμένη χρονική και πολιτική συγκυρία χρειαζόταν ακριβώς μια τέτοια κυβέρνηση, μια κυβέρνηση που ανάμεσα στα άλλα της καθήκοντα ανέλαβε και την καταστολή όσων δεν κατάπιαν αμάσητη την ‘ελπίδα’ που θα έφερνε μια νέα ‘αριστερή’ διαχείριση. Η συναίνεση της κυβέρνησης στις προσταγές της Ε.Ε. και του Δ.Ν.Τ. και η επακόλουθη συντριβή της στο κοινωνικό πεδίο απλά αποδεικνύουν ότι ο καπιταλισμός δεν μπορεί να γίνει καλός για την κοινωνία και ότι η ανατροπή του δεν θα έρθει ποτέ ειρηνικά.
Μέσα στη συνθήκη αυτού του πολέμου, το κράτος-υπηρέτης των δανειστών-δυναστών εύλογα επιδιώκει να ανανεώσει το συμβόλαιό του με την κοινωνία. Απόρροια αυτής της αναγκαιότητας είναι η προκήρυξη δεύτερων εκλογών μέσα σε διάστημα εννιά μηνών. Μερικά εκατομμύρια άνθρωποι καλούνται πάλι να χορέψουν σε ένα εκλογικό πανηγύρι-αστραπή, το οποίο έχει ως μοναδικό στόχο να αποσπάσει από μια ήδη καταληστευμένη κοινωνία τη συναίνεση στη μιζέρια της και την αποδοχή της λεηλασίας της. Οι εκλογές εμφανίζονται πιο ξεκάθαρα από ποτέ ως η ύστατη γραμμή άμυνας του κοινοβουλευτισμού, ο οποίος τελευταία αμφισβητείται από όλο και περισσότερους, μια τάση που τα αποτελέσματά της μένει να φανούν.
Η αναπαραγωγή της παντοδυναμίας του αστικοδημοκρατικού κράτους προϋποθέτει φυσικά και την κατασκευή θεσμικών εναλλακτικών αφηγήσεων, που με τη μορφή των διαφόρων κομμάτων και απο-κομμάτων ελπίζουν να συσπειρώσουν γύρω τους τη διάχυτη οργή για την κοινωνική αδικία, με πρόχειρες και ανεπεξέργαστες συνταγές κάθετης διαχείρισης των κοινωνικών ζητημάτων. Ακόμα χρησιμότερη για το κράτος είναι η ύπαρξη μορφωμάτων όπως η Χρυσή Αυγή, που με φόντο την προσφυγική κρίση και το κουρέλιασμα του κοινοβουλευτισμού βρίσκει ξανά γόνιμο έδαφος για να αναπτύξει το νεοναζιστικό της όραμα και παραλλάζει τη φρασεολογία της ανάλογα με τις συνθήκες, διεκδικώντας ρόλο προνομιακού εκφραστή της οργής μιας ταξικά ανερμάτιστης μερίδας της κοινωνίας. Οι χρήσιμοι τραμπούκοι της Χ.Α., ήρωες για κάποιους μετά και την παραπομπή τους στην αστική δικαιοσύνη, ανακάμπτουν δριμύτεροι για να συμβάλουν με την εθνικοσοσιαλιστική τους ρητορεία στην αποδυνάμωση των ταξικών αντιστάσεων και στην επέλαση του κεφαλαίου που αλωνίζει τις ζωές μας με βασικό συνεργό και συνομιλητή του το κράτος.
Μέσα σε αυτές τις συνθήκες, εμείς δεν μπορούμε να δούμε την κάλπη ως πεδίο της πολιτικής μας δράσης. Ως χρέος μας αντιλαμβανόμαστε τη συνεπή παρουσία στις μάχες ενός ανοιχτά κηρυγμένου πολέμου, αυτοοργανωμένα και αδιαμεσολάβητα, ρίχνοντας τις δυνάμεις μας στη δημιουργία και το δυνάμωμα δομών ανταγωνιστικών προς την προτεινόμενη παράδοση της κοινωνίας σε ‘λύσεις’ από-τα-πάνω. Ενάντια στη λογική της ανάθεσης, πιστεύουμε στους πολύμορφους αγώνες, τις συνελεύσεις γειτονιάς, ανέργων και επισφαλώς εργαζόμενων, στην επανοικειοποίηση χώρων και χρόνων. Η οργή θέλει οργάνωση, και η οργανωμένη κοινωνική αντεπίθεση δεν μπορεί να έρθει με την εκλογική λευκή επιταγή σε επαγγελματίες σωτήρες, αλλά μέσα από ταξικά σωματεία βάσης, άγριες απεργίες διαρκείας, στοχευμένο μποϋκοτάζ στην παραγωγή, κατάληψη μέσων παραγωγής για τις κοινωνικές ανάγκες, κολεκτιβοποίηση της γης και απαλλοτρίωση κρατικής και εκκλησιαστικής περιουσίας. Στα χρόνια της παραίτησης που φτιάχνει μονόδρομους, προσπαθούμε να αναστήσουμε -πρώτα απ’ όλα μεταξύ μας- τη λογική της κοινότητας, και μέσα από αυτήν να ψηλαφήσουμε τρόπους επάρκειας και αναπαραγωγής ενός κόσμου που να μας χωράει. Να ψάξουμε άλλους δρόμους για μια κοινωνία σχέσεων όπως τις θέλουμε, χωρίς έτοιμες λύσεις. Γι’ αυτό συνεχίζουμε να στήνουμε τις αντιδομές μας οδοφράγματα ενάντια στην κρατική και καπιταλιστική βαρβαρότητα, δομές αλληλέγγυες και αντι-ιεραρχικές που βγάζουν τη γλώσσα σε κάθε μορφή τυραννίας.
ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΕΚΛΟΓΙΚΗ ΑΥΤΑΠΑΤΗ
ΚΑΜΙΑ ΠΑΡΑΔΟΣΗ – ΚΑΜΙΑ ΑΝΑΚΩΧΗ
ΕΝΔΥΝΑΜΩΣΗ ΤΩΝ ΤΑΞΙΚΩΝ ΑΓΩΝΩΝ