Λίγα λόγια για τη Βιομηχανική Μεταλλευτική

Η Βιομηχανική Μεταλλευτική (ΒΙΟΜΕ), ιδρύθηκε το 1982 και ανήκει σε μεγάλο επιχειρηματικό όμιλο στον οποίο ανήκει και η Φίλκεραμ Τζόνσον ιδιοκτησία της οικογένειας Φιλίππου. Η Βιομηχανική Μεταλλευτική είναι στη Θεσσαλονίκη και ασχολείται με την παραγωγή δομικών υλικών. Στο διάστημα 2000-2006, η ΒΙΟΜΕ, ήταν μια από τις 20 μεγαλύτερες επιχειρήσεις στη Βόρεια Ελλάδα. Από το 2010 και μετά όμως το εργοστάσιο άρχισε να παίρνει την κατιούσα. Η μητρική εταιρεία, η Φίλκεραμ Τζόνσον, χρεώσε με δάνεια (1.900.000 ευρώ) την θυγατρική «Βιομηχανική Μεταλλευτική», η οποία απόκτησε ένα πλασματικό παθητικό και η εργοδοσία ξεκίνησε τις καθυστερήσεις στα επιδόματα και στην καταβολή μισθών. Από τον Μάιο του 2011, η επιχείρηση σταμάτησε να πληρώνει τους εργαζόμενους, και αυτοί με τη σειρά τους ξεκίνησαν 48ωρες επαναλαμβανόμενες απεργίες, ενώ στις 12 Σεπτεμβρίου προχώρησαν σε επίσχεση εργασίας, ζητώντας ταυτόχρονα την επαναλειτουργία του εργοστασίου και τα δεδουλευμένα τους. Τον Οκτώβριο του ίδιου έτους, κατόπιν γενικής συνέλευσης του σωματείου, αποφάσισαν να μην αφεθούν στην τύχη της μακροχρόνιας ανεργίας, αλλά να αγωνιστούν να πάρουν το εργοστάσιο στα χέρια τους, ανοίγοντας έτσι με αυτό τον τρόπο νέους δρόμους εργατικής χειραφέτησης και αυτοδιεύθυνσης. Η συνέλευση είχε συμμετοχή 100% και η απόφαση πάρθηκε με πλειοψηφία 97%. Με επίσημη πρότασή τους, διεκδίκησαν να δημιουργήσουν ένα εργατικό συνεταιρισμό, απαιτώντας μάλιστα νομική κατοχύρωση τόσο για το δικό τους εγχείρημα όσο και για άλλα παρόμοια εργοστάσια και επιχειρήσεις που κλείνουν και τα εγκαταλείπουν οι εργοδότες. Ταυτόχρονα, διεκδίκησαν να τους δοθούν τα χρήματα που απαιτούνται για να βάλουν σε λειτουργία το εργοστάσιο. Όσο για τις μετοχές της Βιομηχανικής Μεταλλευτικής, τις έχει η πτωχευμένη μητρική εταιρεία, η Φίλκεραμ Τζόνσον, και ζητάνε να τις πάρουν οι εργαζόμενοι της ΒΙΟΜΕ, η οποία δεν είναι πτωχευμένη. Μάλιστα, όπως λέει το σωματείο των εργαζομένων, το στοκ των εμπορευμάτων και τα μηχανήματα τους ανήκουν με δικαστικές αποφάσεις.

 «Κύμα» αλληλεγγύης στη Βιο.Με.

Το σχέδιο που καταρτίστηκε συνάντησε την παγερή αδιαφορία του κράτους. Όμως, βρήκε πολύ μεγάλη υποστήριξη από την κοινωνία και από διάφορα κινήματα, με αποτέλεσμα να δημιουργηθεί και ανάλογη Ανοιχτή Πρωτοβουλία Αλληλεγγύης, η οποία παίζει σημαντικό ρόλο για τη στήριξη του αγώνα των εργαζομένων της ΒΙΟΜΕ: από καμπάνιες για συγκέντρωση τροφίμων μέχρι διοργάνωση ενημερωτικών εκδηλώσεων, συναυλίες οικονομικής ενίσχυσης και κινητοποιήσεις. Αυτό το μεγάλο κύμα αλληλεγγύης είχε ως ένα σημαντικό βήμα το «Καραβάνι Αλληλεγγύης», τον Οκτώβριο του 2012, στη διάρκεια του οποίου πραγματοποιήθηκαν εκδηλώσεις σε Αλεξανδρούπολη, Κομοτηνή, Καβάλα, Σέρρες, Ξάνθη, Γιάννενα, Πάτρα, Χαλκίδα, Βόλο, Λάρισα, Σύρο, Χανιά, Ρέθυμνο, Ηράκλειο, και Αθήνα, όπου ενημερώθηκε πολύς κόσμος για την πορεία του αγώνα τους και για την πρότασή τους.

Γιατί καλούμε τους εργαζόμενους της Βιο.Με.

Εμείς, από την πλευρά μας, ως μέλη της Κατάληψης «Ελαία» και ως μέλη της πρωτοβουλίας εργαζομένων και αλληλέγγυων εδώ στην Κέρκυρα, εκφράζουμε την υποστήριξη μας στον αγώνα των εργαζομένων που ανοίγουν αυτή τη νέα σελίδα στην ιστορία του ελληνικού εργατικού κινήματος. Πέρα από την αλληλεγγύη μας έχουμε πολλούς λόγους για τους οποίους θεωρούμε πολύ σημαντική μια συζήτηση, εδώ στην Κέρκυρα, με τους εργαζόμενους της ΒιοΜε. Προφανώς, ο καθένας από μας μπορεί να βρίσκει μια διαφορετική ηλιαχτίδα στο εγχείρημα αυτό, αλλά το σίγουρο είναι ότι ένα πείραμα, όπως αυτό της αυτοδιαχείρισης μιας βιομηχανικής μονάδας, ανοίγει μια κουβέντα για τους δρόμους που μπορούν να πάρουν οι εργαζόμενοι στην Ελλάδα του 2013, στην Ελλάδα της κρίσης, των απολύσεων, της συρρίκνωσης των μισθών και της αναδιάρθρωσης των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής. Σε ένα νησί, όπως αυτό της Κέρκυρας που είναι γεμάτο από ξενοδοχειακές μονάδες και υπαλλήλους που πλήττονται άμεσα από τις επιλογές των επιχειρηματιών, ίσως είναι καιρός να ξεκινήσει μια συζήτηση γύρω από την αυτοδιαχείριση των παραγωγικών μονάδων. Όπως και να έχει, στα εργοστάσια των απολύσεων, των μισθών πείνας, της εντατικοποίησης και της ιεραρχίας, έρχεται ένα εργοστάσιο που οι εργαζόμενοί του συναποφασίζουν για τη δουλειά τους και τον παραγόμενο πλούτο τους, ένα εργοστάσιο που η εργασία πηγαίνει πλάι στις ανάγκες των εργατών, ένα εργοστάσιο που δεν υπάρχει αφεντικό. Η συλλογική εργασία χωρίς αφεντικά είναι σίγουρα ένα μεγάλο στοίχημα, μετά από αιώνες φεουδαρχικής και καπιταλιστικής εκμετάλλευσης. Αρκεί βέβαια, να μην παραμείνει ως μια όαση σε μια έρημο εργασιακής μοναξιάς και εκμετάλλευσης, αλλά να αποτελέσει ένα λιθαράκι σε ένα ποικιλόμορφο αντικαπιταλιστικό αγώνα.