Το ακόλουθο κείμενο συντάχτηκε με σκοπό να εξηγήσει πολιτικά στον Θεόδωρο Μπούκα, σύμβουλο περιφέρειας Ιονίων Νήσων, για ποιο λόγο δεν μπορεί να συμμετέχει πλέον στη συνέλευση και μόνο. Το κείμενο συντάχτηκε μετά από δική του απαίτηση και δεν είχαμε κανένα  σκοπό να το δημοσιεύσουμε. Επειδή όμως έχουν χρησιμοποιηθεί αποσπάσματά του στα social media από τον ίδιο με σκοπό την διαστρέβλωση των γεγονότων και επειδή  οι ισχυρισμοί του  σε ιδιωτικές συζητήσεις εκθέτουν και δυσφημούν την κατάληψη, κρίναμε απαραίτητο να το αναρτήσουμε για να λυθούν τυχόν απορίες.

“Η συμμετοχή στο θεσμό των εκλογών δεν μπορεί παρά να αποτελεί μια αυταπάτη. Δημιουργεί μια ψευδαίσθηση συμμετοχής στα κοινά και δίνει μια απατηλή εντύπωση στο άτομο ότι μπορεί να αποφασίζει για το μέλλον και τη ζωή του. Στην πραγματικότητα αυτό που κάνει είναι να επιλέγει κάθε φορά τον εξουσιαστή του, δίνοντάς του την απαραίτητη για την αστική δημοκρατία, κοινωνική συναίνεση”.
Κατάληψη Ελαία, 5 Νοεμβρίου 2010
για το θεσμό των δημοτικών εκλογών 1

Η Κατάληψη Ελαία είναι ένας ελεύθερος, αυτοδιαχειριζόμενος κοινωνικός χώρος, που λειτουργεί σύμφωνα με την ιδρυτική της διακήρυξη αντιεξουσιαστικά. Σύμφωνα με την ίδια διακήρυξη, προϊόν εξαντλητικών και μακρόχρονων διαδικασιών συζήτησης, “την αντίθεσή μας στην εξουσία δεν την αντιλαμβανόμαστε ως διαχειριστικό-εσωτερικό τρόπο λειτουργίας της κατάληψης, αλλά αποτελεί ταυτόχρονα κοινωνικό πρόταγμα”. Αυτό σημαίνει ότι η κατάληψη δεν επιλέγει απλά να μαντρώνει το αντιεξουσιαστικό πρόταγμα στους τέσσερις τοίχους της, αλλά εχθρεύεται την εξουσία όπου αυτή υπάρχει, καλεί τους εξουσιαζόμενους να την αποτινάξουν και να λειτουργήσουν χωρίς αυτήν. Και αυτό διότι η Κατάληψη Ελαία πρεσβεύει έναν κόσμο εντελώς διαφορετικό από τον κυρίαρχο κόσμο της εξουσίας, του χρήματος, της ανάθεσης, της εκπροσώπησης, της εμπορευματοποίησης, των ειδικών. Αγωνίζεται για έναν κόσμο αυτοοργάνωσης, αλληλεγγύης, οριζοντιότητας, ισοτιμίας, έναν κόσμο στον οποίο οι άνθρωποι αποφασίζουν για τη ζωή τους μόνοι τους, όπου κανείς δεν εκπροσωπεί και δεν εκπροσωπείται από κανέναν.

Είναι αλήθεια ότι στο ιδρυτικό κείμενο της κατάληψης δεν υπάρχει ρητή πρόβλεψη για το αν ¨επιτρέπονται” σε αυτήν περιφερειακοί σύμβουλοι, όπως άλλωστε δεν υπάρχει για ούτε για δημάρχους, βουλευτές, συνδικαλιστές, ούτε καν για μπάτσους ή δικαστές. Δεν θα ήταν εφικτό, ούτε επιθυμητό να γίνει μια “λίστα” επαγγελμάτων και ιδιοτήτων που δεν έχουν θέση στην κατάληψη ή στη διαχειριστική συνέλευσή της, κάτι τέτοιο θα ήταν μάλλον αστείο για ιδρυτικό κείμενο κατάληψης, και μάλλον θα αποτελούσε πανελλαδική τουλάχιστον πρωτοτυπία. Και αυτό γιατί υπάρχουν πράγματα που σε όλες τις καταλήψεις θεωρούνται αυτονόητα.
Ποιο είναι επομένως το κριτήριο που καθορίζει ποιος έχει και ποιος δεν έχει θέση στη διαχειριστική συνέλευση του χώρου; Δεν είναι άλλο από τις επιλογές ζωής του καθενός από εμάς και κυρίως από τη θέση που επιλέγει να καταλάβει μέσα σε αυτή την κάθετα δομημένη κοινωνία, επιλογή που τον τοποθετεί στην αντίστοιχη πλευρά του πολέμου που μαίνεται ενάντια στις ζωές μας. Αυτή είναι μια θέση που ακούγεται ελαστική και ερμηνεύσιμη, δεν είναι όμως. Υπάρχει μία πολύ κεντρική έννοια στην αντιεξουσιαστική θεώρηση των πραγμάτων που την προσδιορίζει εννοιολογικά και αυτή είναι η λέξη εξουσία.
Η κατάληψη θέσης στην τοπική αυτοδιοίκηση αποτελεί άσκηση εξουσίας με την πιο στενή δυνατή έννοια, αυτή της πολιτικής εξουσίας. Ως περιφερειακός σύμβουλος λοιπόν, θα συμμετάσχει κανείς σε μια διαδικασία που θα επηρεάσει με τον ένα ή τον άλλο τρόπο τις ζωές χιλιάδων ή δεκάδων χιλιάδων ανθρώπων. Έτσι λοιπόν, στο επόμενο διάστημα η τοπική περιφερειακή αρχή θα κληθεί να προβεί σε χωροθέτηση ΧΥΤΑ, ιχθυοκαλλιεργειών, ανεμογεννητριών, βιομηχανικών πάρκων, αποφασίζοντας από τα πάνω για τη μοίρα ολόκληρων περιοχών για πολλές δεκαετίες. Αλήθεια, πώς θα αποφασίσει η τοπική αυτοδιοίκηση να εγκρίνει τη χωροθέτηση του ΧΥΤΑ της Λευκίμμης; Και αν τελικά δεν την εγκρίνει, πώς θα αντικρύσει τους Τεμπλονιώτες που θα δουν την κατασκευή ενός ακόμη κυττάρου χωματερής στη γη τους; Φταίει η περιφερειακή αρχή που έχει βαλτώσει η ολοκληρωμένη διαχείριση αποριμμάτων του νησιού, ή φταίει ο δήμος, ή μήπως έχει χαθεί στα γρανάζια της κεντρικής εξουσίας;
Τι σχέση έχουν όλα αυτά με τις αξίες που ασπάζεται μια κατάληψη που λειτουργεί αντιεξουσιαστικά, ισότιμα και από τα κάτω; Αυτοοργανώνουμε τη ζωή μας, ή επιδιώκουμε να πείσουμε την εξουσία να το πράξει για εμάς; Τι προτείνουμε στο τέλος στην κοινωνία στην οποία απευθυνόμαστε; Να πάρει τη ζωή της στα χέρια της, ή να επιλέξει τον “κατάλληλο” διαχειριστή της ζωής της;
Είναι αλήθεια ότι λίγο – πολύ όλοι μας κουβαλούμε τις αντιφάσεις μας, καθώς αφενός είμαστε μεγαλωμένοι μέσα σε αυτόν τον κόσμο, αφετέρου είμαστε αναγκασμένοι να επιβιώνουμε μέσα σε αυτόν, είτε μας αρέσει είτε όχι. Αλλοι είμαστε δημόσιοι υπάλληλοι, δηλαδή βιοποριζόμαστε από το κράτος, άλλοι παρέχουμε τις υπηρεσίες μας σε μικρά ή μεγάλα αφεντικά, άλλοι πουλάμε τα προϊόντα ή τις υπηρεσίες μας για χρήμα. Όλοι μας αγοράζουμε και καταναλώνουμε τα προϊόντα του καπιταλισμού, χρησιμοποιούμε το χρήμα της ευρωπαϊκής ένωσης και πληρώνουμε κάθε λογής φόρους που συντηρούν τον αδίστακτο (και μνημονιακό πλέον) εξουσιαστικό μηχανισμό του ελληνικού κράτους. Αυτές όμως είναι αντιφάσεις οι οποίες δεν αποτελούν επιλογή μας, αλλά εξαναγκασμό. Είναι αντιφάσεις τις οποίες το κράτος μας επιβάλλει δια της βίας και η καπιταλιστική κοινωνία μας υποχρεώνει να υποστούμε, προκειμένου να μπορούμε να υπάρχουμε και να επιβιώνουμε μέσα σε αυτήν.
Το να θέσει όμως κάποιος υποψηφιότητα και να εκλεγεί ως περιφερειακός σύμβουλος, δεν είναι εξαναγκασμός, είναι πολιτική επιλογή. Δηλώνει πίστη σε έναν τρόπο οργάνωσης της κοινωνίας που λέει ότι θα αντιπροσωπεύεις τους ανθρώπους και αυτοί θα αντιπροσωπεύονται από εσένα. Δείχνει ότι οι άνθρωποι που παίρνουν τη ζωή τους στα χέρια τους κάνουν κάτι που δεν είναι και πολύ απαραίτητο, διότι τελικά έχουν και άλλον δρόμο. Δηλώνει ότι ναι μεν καλή η αυτοοργάνωση, αλλά καλή και η ανάθεση σε αντιπροσώπους, αρκεί αυτοί να είναι καλοπροαίρετοι και φιλικά διακείμενοι προς εμάς.
Άνθρωποι που θεωρούν τους εαυτούς τους αντιεξουσιαστές δεν μπορούν να λειτουργούν έτσι. Αν οι πολιτικές παρατάξεις και αυτοδιοικητικές αρχές “δεν είναι όλες ίδιες”, και ας ασκούν την ίδια εξουσία, αν υπάρχουν “καλύτερες” και “χειρότερες”, αυτό σημαίνει ότι η επιλογή του κατάλληλου υποψηφίου στις αντίστοιχες εκλογές είναι πολύ σημαντική υπόθεση, την οποία οφείλουμε να παίρνουμε υπόψη μας σοβαρά. Γιατί τότε να μην ασχοληθούμε και ενεργά υπέρ αυτής που θεωρούμε “καλύτερη”; Ή μήπως ακόμη να συμμετάσχουμε και εμείς οι ίδιοι ως υποψήφιοι; Αν η εξουσία μπορεί και να είναι “φιλική” προς εμάς, εμείς τότε μήπως οφείλουμε να διατηρούμε και καλές σχέσεις μαζί της; Είναι η αρχή ενός μονοπατιού που οδηγεί στον ενταφιασμό όλων όσων πρεσβεύουμε ως πολιτικά υποκείμενα.
Πράγματι, το ζήτημα της ύπαρξης ή μη ενός περιφερειακού συμβούλου στη συνέλευση μιας κατάληψης ανάγεται σε ένα ευρύτερο ζήτημα, αυτό της σχέσης μας με την εξουσία. Ευτυχώς, το ζήτημα αυτό είναι λυμένο εδώ και πολύ καιρό. Η εξουσία είναι μία. Μπορεί να είναι κεντρική ή αυτοδιοικητική, μπορεί να είναι αστυνομική ή δικαστική ή συνδικαλιστική, μπορεί να είναι αδίστακτα κατασταλτική ή να φοράει το προοδευτικό ή αριστερό προσωπείο, είναι όμως πάντα ταξική, έχει συνέχεια και πάντα η ουσία της είναι μία: η διαχείριση της ζωής των από τα κάτω αυτού του κόσμου. Όταν λέμε ότι η στάση μας απέναντι στην εξουσία είναι εχθρική, εννοούμε σε εννοιολογικό – φιλοσοφικό επίπεδο. Γνωρίζουμε ότι την εξουσία όσο την ασκείς, τόσο σε αλλάζει. Όσο την καταλαμβάνεις, σε καταλαμβάνει. Αρνούμαστε να την ασκήσουμε είτε μεταξύ μας είτε σε άλλους, αρνούμαστε και να την υποστούμε. Απορρίπτουμε οποιαδήποτε συνδιαλλαγή μαζί της, αγωνιζόμαστε ενάντια στους σχεδιασμούς της και καλούμε την κοινωνία να πράξει το ίδιο και να οργανωθεί με έναν εντελώς διαφορετικό τρόπο.
Οι δύο αυτές στάσεις απέναντι στην εξουσία δεν είναι απλώς ασύμβατες μεταξύ τους. Είναι δύο εντελώς διαφορετικοί κόσμοι που δεν μπορούν να συνυπάρξουν μέσα σε πολιτική διαδικασία που καλείται να συνδιαμορφώσει πολιτικό λόγο και δράση. Αυτό αποδείχτηκε με πολύ έντονο τρόπο σε δύο χαρακτηριστικές περιπτώσεις, που θα μπορούσαν να είναι και περισσότερες. Η πρώτη ήταν τον Φεβρουάριο του 2015, όταν κατά τη διαμόρφωση αφίσας ενάντια στην εκποίηση του Ερημίτη (που μεταξύ άλλων καταφερόταν και ενάντια στην τοπική αυτοδιοίκηση), τέθηκε βέτο και απειλήθηκε η δημοσίευση κειμένου καταγγελίας ενάντια στη συνέλευση της κατάληψης. Η δεύτερη ήταν τον Σεπτέμβριο του 2015 όταν υπήρξε έντονη (και κάθε άλλο παρά πολιτισμένη) αντίδραση ενάντια στη σύνταξη και δημοσίευση αντιεκλογικού κειμένου από τη συνέλευση της κατάληψης, και ενώ μάλιστα είχαν προηγηθεί οι κατάπτυστες συμφωνίες της κυβέρνησης με τους δανειστές και το καταστροφικό για τη ζωή όλων μας τρίτο μνημόνιο. Αυτές οι δύο περιπτώσεις δεν ήταν τίποτε περισσότερο από τη σύγκρουση των δύο αυτών απόψεων για την εξουσία, αυτής που την απορρίπτει ολικά και αυτής που “υπό όρους” θα την δεχτεί και που ενδεχομένως θα επινοήσει και όποιο επιχείρημα χρειαστεί για να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα. Η μία είναι η αντιεξουσιαστική θέση, η άλλη δεν έχει θέση σε αντιεξουσιαστικό πολιτικό χώρο.
Τα παραπάνω δεν αλλάζουν ούτε για ανθρώπους που έχουν υπάρξει κατά το παρελθόν στην κατάληψη, ακόμη και με αναμφισβήτητη προσφορά σε αυτήν. Η προγενέστερη προσφορά κάποιου στην κατάληψη δεν δημιουργεί τίτλους ιδιοκτησίας, ούτε εξαργυρώνεται με κάποιου είδους δικαιώματα στο χώρο. Ποτέ στο παρελθόν δεν είχε υπάρξει αυτοδιοικητικός παράγοντας στη συνέλευση της Κατάληψης Ελαία, ούτε με τη σημερινή της σύνθεση, ούτε με παλαιότερη. Οι δε προσωπικές σχέσεις που υπήρχαν ή υπάρχουν με μέλη της συνέλευσης δεν μπορούν ούτε θα έπρεπε να αποτελέσουν δικαιολογία για μια τέτοια δική μας πολιτική ασυνέπεια. Ούτε και η αγωνιστική δράση στη ζωή οποιουδήποτε τον καθιστά ιερή αγελάδα ανεπίδεκτη κριτικής.
Ποτέ κανένας μας σε αυτόν τον κόσμο δεν απέφυγε την ευθύνη των πράξεών του, ούτε τις συνέπειες των επιλογών του. Κάποιοι με την πολιτική δράση τους γίνονται υπουργοί, κάποιοι άλλοι με τη δική τους καταλήγουν στη φυλακή. Κάποιοι αποκτούν αναγνωρισιμότητα και κοινωνική αποδοχή, κάποιοι άλλοι στιγματίζονται κοινωνικά, στοχοποιούνται από το κράτος και το παρακράτος και διώκονται με χίλιους τρόπους. Είναι δείγμα πολιτικής γενναιότητας να σηκώνουμε το βάρος των πολιτικών μας επιλογών μέχρι το τέλος.
Η κατάληψη έχει δική της συνέλευση και μάλιστα ανοιχτή και εντελώς διακριτή από συνελεύσεις άλλων συλλογικοτήτων. Τα άτομα που που την αποτελούν προέρχονται από διαφορετικές πολιτικές αφετηρίες, διαθέτουν δική τους πολιτική παιδεία και εμπειρία και γνωρίζουν από που έρχονται και που πηγαίνουν πολιτικά, αλλά πάνω απ’ όλα αποφασίζουν με δικές τους διαδικασίες για τα ζητήματα της κατάληψης και είναι υπεύθυνα για τις δικές τους αποφάσεις. Είναι αδιανόητο (αλλά και προσβλητικό) να υποστηρίζει κανείς ότι δεν έχουν δική τους βούληση, αλλά ότι άγονται και φέρονται σαν τον τελευταίο ψηφοφόρο κόμματος. Και ακόμη πιο απαράδεκτο είναι να στοχοποιείται αναρχική πολιτική ομάδα που στηρίζει την κατάληψη σταθερά και που μέλη της συμμετέχουν στη συνέλευση δίνοντας δυνάμεις και πολύτιμο προσωπικό χρόνο.

Στο προκείμενο, η συνέλευση της Κατάληψης Ελαία έχει λάβει απόφαση (που τη θεωρεί αυτονόητη) ότι δεν χωρούν στη συνέλευσή της άνθρωποι που ασκούν κρατική εξουσία. Αυτό δεν σημαίνει τίποτε περισσότερο από αυτό. Οι εκδηλώσεις, προβολές, συζητήσεις, θεατρικές παραστάσεις, συναυλίες είναι δημόσιες και ανοιχτές σε όλους, η είσοδος δεν απαγορεύεται σε κανέναν, εκτός από όσους εχθρεύονται τα προτάγματα και την ύπαρξή της κατάληψης. Οι προσωπικές σχέσεις παραμένουν προσωπικές σχέσεις, διαχωρισμένες πλήρως από τις πολιτικές. Ο αγώνας συνεχίζεται από όλους όσους θεωρούν τον εαυτό τους αγωνιστή, όποιο μετερίζι και αν έχουν επιλέξει.

———————-

1.
https://katalipsielaia.squat.gr/2010/11/05/κείμενο-για-τις-εκλογές/

https://katalipsielaia.squat.gr/files/2010/11/εκλογιες-copy6.jpg