Η ανακοίνωση μοιράστηκε σε παρέμβαση στην Γαρίτσα, όπως και στο Μον Ρεπό, κατά την διάρκεια του Δημοτικού Συμβουλίου.
– Στην περιοχή της Κασσιόπης επιχειρείται από το κράτος η πώληση μιας μεγάλης και πανέμορφης έκτασης δημόσιας γης, του Ερημίτη, με αγγελίες που θυμίζουν μεσιτικό γραφείο και εταιρίες real estate. 500 στρέμματα δημόσιας γης, με 700 μέτρα ακτογραμμή παραχωρούνται προς εκμετάλλευση για μόλις… 100 χρόνια. Μαζί με τον παρακείμενο αιγιαλό φυσικά.
– Την Τρίτη 6 Μαρτίου, συνεργείο του Δήμου Κέρκυρας εισέβαλε στην Κατάληψη Ελαία με το πρόσχημα του “καθαρισμού και της αξιοποίησης” του χώρου από το Δήμο. Την επομένη, συμμετέχοντες στην κατάληψη απέτρεψαν τη συνέχιση της επέμβασης και ακολούθησε επίσκεψη του αντιδημάρχου Σπύρου Ρίγγα, ο οποίος με ύφος τραμπούκου έταξε 5 ημέρες προθεσμία στους ανθρώπους της κατάληψης “να τα μαζέψουν και να φύγουν”.
Τι κοινό έχουν τα δυο αυτά γεγονότα; Εκ πρώτης όψεως φαίνονται ασύνδετα, όμως δεν είναι. Μια προσεκτικότερη ματιά αποκαλύπτει αυτό που τα συνδέει, τον διακαή πόθο της εξουσίας, που ταυτόχρονα είναι και το πρόσταγμα των καιρών και το πνεύμα της σημερινής γκρίζας εποχής του Μνημονίου και της φτώχειας. Και τούτος δεν είναι άλλος από τον περιορισμό της δημόσιας σφαίρας.
Τι είναι όμως η δημόσια σφαίρα; Δημόσια σφαίρα είναι κάθε κομμάτι γης, κάθε χώρος και κάθε υπηρεσία που είναι ανοιχτή για την κοινωνία και εξυπηρετεί ανάγκες της. Δημόσια σφαίρα είναι ένα πανεπιστήμιο ανοιχτό στο λαό, ένας οργανισμός κοινωνικής πρόνοιας, μια παραλία ελεύθερη και προσβάσιμη από όλους, ένα δάσος όπου μπορούμε να περάσουμε στιγμές κοντά στη φύση μακριά από το μπετόν, μια πλατεία που μπορεί να χρησιμοποιηθεί για δημόσια συνάθροιση, ή ένας κατειλημμένος χώρος με ανοιχτά χαρακτηριστικά όπου γίνονται πολιτικές διεργασίες και κοινωνικές εκδηλώσεις, όπως η Κατάληψη Ελαία.
Η δημόσια σφαίρα ήταν πάντα το κόκκινο πανί για κάθε εξουσία, κάθε καπιταλιστή και κάθε αφεντικό της ιστορίας. Γι’ αυτούς, κάθε δημόσιος χώρος έχει έναν και μόνο προορισμό: να πάψει να είναι δημόσιος. Να γίνει εμπόρευμα, να πουληθεί, να αποστειρωθεί, να ερημώσει από ζωή.
Είτε ιδιωτικοποιηθεί για να αποφέρει κέρδος σε κάποιο πλούσιο παράσιτο, είτε περιφραχθεί για να χαρακτηριστεί “κρατική περιουσία”, όπου “απαγορεύεται η είσοδος εις τους μη έχοντες εργασία”, ο σκοπός είναι ένας: Να πάψει ο δημόσιος χώρος να έχει σημεία αναφοράς στην κοινωνία, να καταστεί ξένο σώμα προς αυτήν, να αποξενωθεί από οποιαδήποτε δημόσια χρήση του. Το δόγμα της κυριαρχίας είναι σαφές: Το άτομο δεν έχει καμία υπόσταση έξω από την ιδιωτικότητά του, καμία δουλειά έξω από το σπίτι του και το χώρο εργασίας του.
Πρέπει να είναι ξεκάθαρο: Δημόσια περιουσία και κρατική περιουσία δεν είναι το ίδιο. Είτε το κράτος περιφράσσει την ιδιοκτησία του, είτε την εκμισθώνει για 100 χρόνια, είτε την εμπορευματοποιεί, είτε απλώς της κολλάει μια πινακίδα “απαγορεύεται η είσοδος”, το αποτέλεσμα είναι το ίδιο. Ο χώρος χάνεται από τα χέρια της κοινωνίας.
Η “κρατική” περιουσία δεν είναι τσιφλίκι του κράτους για να την κάνει ό,τι θέλει ή ό,τι επιτάσσουν οι αγορές. Δεν είναι εμπόρευμα για να απλώνει τα ξερά του το κάθε αφεντικό, είτε είναι “επενδυτής”, είτε δημαρχίσκος, είτε οποιοσδήποτε άλλος τσιφλικάς. Η περιουσία που το κράτος έχει στην κατοχή του είναι περιουσία του λαού. Είναι κτήμα της κοινωνίας και έτσι πρέπει να παραμείνει.
Η γη μας δεν είναι real estate. Οι χώροι που έχουμε καταλάβει για να τους καταστήσουμε ζωντανούς είναι δικοί μας. Τα νοσοκομεία μας δεν μπορούν να έχουν εισιτήριο. Οι δρόμοι μας δεν μπορούν να έχουν μπάρες. Οι παραλίες μας δεν μπορούν να έχουν φράχτες. Τα δάση μας δεν μπορούν να γίνονται καζίνο.
Να πάρουμε πίσω όσα μας κλέβουν. Οι δημόσιοι χώροι ανήκουν σε όλους μας και θα τους υπερασπιστούμε με κάθε τρόπο.
ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΤΑΛΗΨΗ ΕΛΑΙΑ
ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΕΡΗΜΙΤΗ
ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠ’ ΤΙΣ ΖΩΕΣ ΜΑΣ
